ညဆိုးကလဲ့စား

တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။ သူမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေသာက္လက္စ စီးကရက္ကို ဖြာေနသည္။ သူ သူမေရွ႕တြင္ ေဇာေခြ်းေတြျပန္ေနသည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးေတြက စိမ္းျမေနသည္။ စိမ္းသည္မွ ရက္စက္စိမ္းကားလြန္းသည့္ အေရာင္ေတြလွ်က္ေျပးလွ်က္။ စင္စစ္ သူမသည္ သူေပါင္ေပၚတြင္ စိမ္ေျပနေျပထုိင္ေနျခင္းသာ။ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က သူ႕ပခံုးကို သုိင္းဖက္ထားျပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ အေငႊ႕တလူလူထြက္ေနသည့္ စီးကရက္ကိုကိုင္ထားသည္။ သူ သူမကကို မဝံ့မရဲၾကည့္မိသည္။ သူ သူမကို သူ႕အနားမွ လြင့္စင္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ သူမကို သည္ကမၻာေလာက၏ အျပင္ဖက္သို႕ ေရာက္သြားေအာင္ တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာကိုျမင္ရသည္မွာ သူ႕အတြက္ က်က္သေရကင္းမဲ့လွသလို သူ႕စိတ္ကို အစဥ္အျမဲ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနေစသည္။ သူမ...........သူမဟာ တကယ္ေတာ့ ေသသြားျပီးသား သူတစ္ေယာက္ပါ။

ေသသြားျပီးေသာ လူတစ္ေယာက္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ေသသြားျပီးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္။ သည္ထက္ပိုရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ေသသြားျပီးေသာ transgender တစ္ေယာက္ သူ႕ေပါင္ေပၚတြင္ ဇိမ္က်က်ထုိင္လွ်က္ သူ႕ကိုပြတ္သပ္ကာ ယခုကဲ့သို႕ျပဳမူေနျခင္းမ်ိဳးကို သူမသတီပါ။ သူမ၏ ဆံႏြယ္ေတြသည္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဆံႏြယ္စစ္စစ္ေတြကဲ့သို႕ပါပင္ ေပ်ာ့ေခြလွ်က္ တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြးေနသည္။ သူမ၏ ပခံုးရိုးမ်ားသည္လည္း အနည္းငယ္စြန္႕ကားေနသည္မွ လြဲ၍ မိန္းမသားတစ္ဦးကဲ့သို႕ပင္ ျဖဴမြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။ သူမ၏ လက္ေမာင္းသားမ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္တုတ္ခုိင္ကာ ရင္အံုမွ ျဖိဳးေမာက္လွ်က္ရွိသည္။ သူမသည္ လွပေနဆဲ။ သူမ၏ အသားအရည္သည္လည္း ႏုပ်ိဳဝင္းလက္ေနဆဲပင္။

အိုမျဖစ္ႏိုင္တာ...............သူမကို သူကိုယ္တုိင္း ေကာ္ဖီထဲတြင္ အဆိပ္ခတ္ျပီးသတ္ခဲ့ျပီးသား မဟုတ္လား။ သူမကိုခတ္သည့္ အဆိပ္သည္ ေသဆံုးျပီး(၇)ရက္အတြင္းတြင္ အဆိပ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးေၾကာင္းလံုးဝ လကၡဏာမျပသည့္ အျပင္းစားအဆိပ္မ်ိဳး။ သူမ၏ အေလာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ အသုဘပြဲက်င္းပကာ သဂ်ိဳလ္ခဲ့ျပီးသား။ သူမေသဆံုးသြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း လူအမ်ားကလည္း လက္ခံယံုၾကည္ျပီးသား။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သူမေသဆံုးသြားျပီျဖစ္ပါလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ယခု သူေပါင္ေပၚတြင္ေရာက္ရွိေနရပါသနည္း။ သူေဇာေခြ်းေတြျပန္လာသည္။

“ေမာင္ .............ေမာင့္ကို ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္တယ္သိလားေမာင္”

သူမက ပါးစပ္ထဲရွိေဆးလိပ္မီးခိုးေငႊ႕ေတြကို သူ႕မ်က္ႏွာတည့္တည့္သို႕ ေထြးမႈတ္လိုက္ရင္း စကားဆိုသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲၾကီးဆိုးထားေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြသည္ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ေကြးညြတ္ေအာင္ ျပံဳးေနသည္။ ထိုႏႈတ္ခမ္းေထာင့္၏ တစ္ေနရာတြင္ သူ႕ကိုေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ေသာ ခပ္နဲ႕နဲ႕ အဓိပၸါယ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ပံုေဖာ္ေနေၾကာင္း သူရိပ္စားမိသည္။

“ဧပရယ္............မင္း.............မင္းဟာေသသြားျပီးသား မဟုတ္လား ဧပရယ္”

သူစိုးရြံ႕စြာေမးလိုက္မိသည္။

“ဒါေပါ့ေမာင္ရဲ႕ ကြ်န္မဟာေသသြားျပီးသား သူတစ္ေယာက္ပါေမာင္။ ကြ်န္မကို ေမာင္ကိုယ္တုိင္ပဲ ေကာ္ဖီထဲမွာ အဆိပ္ခတ္ျပီးသတ္ခဲ့တာေလ။ ကြ်န္မဟာ ေမာင္ကေစတနာရွိရွိနဲ႕ တုိက္တယ္ထင္တဲ့ ေကာ္ဖီေတြကိုေသာက္ျပီး မခ်ိမဆံ့နဲ႕ အူေတြအသည္းေတြ ျပက္လုမတက္ေဝဒနာေတြကို ခံစားျပီး
မရႈမလွအေသဆိုးနဲ႕ေသသြားခဲ့ရတာပါေမာင္”

သူမ၏ စကားလံုးေတြတြင္ နာက်င္မႈေတြဆြတ္ျပလွ်က္ အနည္းငယ္တုန္ရီေနသည္ကို သူသတိျပဳမိသည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္လဲ ရစ္ဝဲခိုတြဲေနေသာ မ်က္ရည္ဥေတြသည္ မ်က္ေထာင့္အစပ္မွ လိမ့္ဆင္းလာသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ မ်က္စံသားမ်ားကေတာ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ စူးရွေတာက္ပေနသည္။ သူတျဖည္းျဖည္း ေက်ာခ်မ္းလာသည္။

“ဒါဆိုရင္ မင္းက လူမဟုတ္ဘူးေပါ့။ မင္းငါ့ဆီဘာလာလုပ္တာနဲ႕ မင္းငါ့ကိုဘာဒုကၡေပးမလို႕လဲ ။ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕က ဘဝခ်င္းျခားသြားျပီေလ။ မင္းငါ့ကိုမတြယ္တာသင့္ေတာ့ဘူး သြား..................
မင္းသြား..............................မင္းထြက္သြားပါ...................”

“ဟင္း.....ဟင္း.......ဟင္း........ေမာင္ကြ်န္မရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္ၾကည့္ျပီးေျပာ စမ္းပါ ေမာင္ရယ္။ ေမာင္အခုမွ မ်က္ႏွာမလႊဲထားပါနဲ႕ ကြ်န္မရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ျပီးေျပာပါေမာင္။ “

သူမ၏ အသံေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္ဆဲ............

“ေမာင္သိလား။ ေသဆံုးျခင္းရဲ႕အျခားတစ္ဖက္မွာ ရွင္သန္ျခင္းရွိတယ္တဲ့ေမာင္ရဲ႕။ ေသဆံုးျပီးသြားတာနဲ႕ အဲ့ဒီလူတစ္ေယာက္က အျပီးအပိုင္ ေလာကၾကီးကေနေပ်ာက္ကြယ္သြား မွာမဟုတ္ဘူးေမာင္။ သူဟာ ေသဆံုးျပီးသြားရင္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာႏုိင္ေသးတယ္ဆုိတာ ေမာင္သိထားပါ။ ေမာင္ကြ်န္မကို ေသဆံုးျခင္းဆီေရာက္ေအာင္ ေမာင္ပို႕ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မကေတာ့ ေမာင့္ဆီကို ရွင္သန္ျခင္းေတြနဲ႕အတူျပန္လာခဲ့တယ္ေမာင္။ “

“မင္းေျပာတာ ဘာအဓိပၸါယ္ေတြလဲ။ ငါတစ္ခုမွနားမလည္ဘူး မင္းလိုမိန္းမစစ္စစ္မဟုတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ငါတစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲျပီး ေပါင္းမေနႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ဘဝလြတ္ ေျမာက္ဖုိ႕ ငါလုပ္ခဲ့တာပဲ။ မင္းကိုငါ ခ်စ္လည္းမခ်စ္ဘူး မင္းငါ့ဆီကိုလာစရာလဲမလိုဘူး ဧပရယ္”

“ကြ်တ္စ္..........ကြ်တ္စ္...........ကြ်န္မဘဝဟာ သိပ္သနားစရာေကာင္းတာပဲေနာ္ေမာင္။ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို စည္းစိမ္ဥစၥာေငြေၾကးဓနေတြနဲ႕ ဖံုးဖိျပီး ေပါင္းသင္းေနခဲ့မိတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီေယာက်ာ္းရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈေတြ ညွင္းပန္းႏုိပ္စက္မႈေတြ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မဖက္က အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာတစ္ခုတည္းနဲ႕ အရာရာကို သည္းခံခဲ့ရတယ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မအသက္ေတာင္ေပးလိုက္ရတဲ့ အထိပဲ။ ေမာင္ ကြ်န္မအေပၚလုပ္ရက္လိုက္တာေမာင္ရယ္.............”

သူသူမကို သူ႕ကိုယ္ေပၚကေန တြန္းထုတ္ပစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး လႈပ္ရွား၍မရပါ။ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုး ကုလားထုိင္၏ လက္ရမ္းေပၚတြင္ ႏိုင္လြန္ၾကိဳးၾကီးေတြႏွင့္ တုတ္ေႏွာင္ျခင္းကို ခံထားရျပီးျပီေလ။ သူေျခေထာက္ေတြသည္လဲ ေျခာက္လက္မသာ ရွည္ေသာ သံေဒါက္(လက္ထိပ္ကဲ့သို႕ ေျခေထာက္တြင္ခတ္ေသာ သံကြင္းၾကိဳး) ၾကီးျဖင့္ ခတ္ထားျခင္းခံရသည္။ သူမသည္ သူ႕ပါးျပင္ေပၚရွိ ေမႊးညွင္းႏုေလးေတြကို တယုတယပြတ္သပ္လွ်က္ရိွသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူ႕နဖူးျပင္ေပၚသို႕ ခပ္ဖြဖြလာနမ္းသည္။ သူ႕ရင္ခုန္သံေတြသည္ တဝုန္းဝုန္းတဟုန္းဟုန္း က်ယ္ေလာင္လွ်က္ရွိေနသည္မွာ အခန္းတြင္းတိတ္ဆိတ္မႈေၾကာင့္ အတုိင္းသားၾကားေနရသည္။

“အခု မင္းငါ့ဆီျပန္လာတာ ဘာလုပ္မလို႕လဲ။ ငါ့ကိုေက်းဇူးျပဳျပီး ဒုကၡမေပးပါနဲ႕ မင္းပဲငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆို ဟင္.................”

“ဟင္း..........ဟင္း.............ဟင္း............ဟင္း................”

သူမ၏ စုန္းကေဝမလိုရယ္သံၾကီးက အခန္းတစ္ခုလံုးကို စိုးမိုးဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ သူမသည္ အစီးခံသို႕ေရာက္ကာ ကုန္ခါနီးေနျပီျဖစ္ေသာ ေဆးလိပ္တိုျဖင့္ သူ႕ပါးကို ထိုးပစ္လိုက္သည္။

“အား.............................”

“ဟင္း..........ဟင္း.............ဟင္း............ဟင္း................”

“နာလားေမာင္..............”

သူ႕ပါးျပင္တစ္ခုလံုး မီးစၾကီးျဖင့္အထုိးခံလိုက္ရျပီး နာလားဟုအေမးခံလိုက္ရေသာအခါ သူ႕စိတ္ေတြ ေပါက္ကြဲလာသည္။


“မနာပဲေနမလား နာတာေပါ့”

“ေၾသာ္ ေမာင္ကနာတတ္တယ္လား။ ကြ်န္မလဲနာတတ္တာေပါ့ေမာင္ရယ္။ ေမာင္ေၾကာင့္ ေသသြားခဲ့တဲ့ ကြ်န္မဟာ ေမာင့္ကိုလက္စားေခ်ဖို႕ ေရာက္လာတာေပါ့ေမာင္ရယ္။ ကြ်န္မက လြယ္လြယ္နဲ႕ေသသြားခဲ့ေပမယ့္ ေမာင့္ကိုေတာ့ ကြ်န္မက လြယ္လြယ္နဲ႕ေသေအာင္ မသတ္ပါဘူး။ ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ ပန္းတုိင္ဆီမေရာက္မျခင္း ေမာင္အမ်ားၾကီးခရီးဆက္ရမယ္ေမာင္။ ေမာင့္ကို ကြ်န္မ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ညွင္းျပီးသတ္မွာ။ လက္စားေခ်ရတာ သိပ္ခ်ိဳျမိန္တာပဲေမာင္ရယ္။ ကုိယ္လက္စားေခ်လိုက္ရလို႕ လူတစ္ဖက္သား က်ဆံုးသြားတာကို ၾကည့္ရတာေလ ဘာနဲ႕မွ မလဲႏုိင္တဲ့အရသာတစ္မ်ိဳးပဲ။ ကြ်န္မအဲ့ဒါကို သိပ္ခံုမင္တယ္သိလား”

“ဟင္............အရူးမ.........မင္း......အေျခာက္မ..............မဟုတ္ဘူး မင္းဟာ လူမဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာ သူရဲမ...............သြားထြက္သြား..........ငါ့နားကိုမလာနဲ႕..........သြား............”

“ဟား............ဟား..............ဟား............ဟား”

သူမ၏ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ရယ္သံၾကီးသည္ ဟိန္းကနဲပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္႕ႏွံ႕သြားသည္ ။ ထိုအခိုက္ အခန္းျပတင္းေပါက္ဆီမွ ျပင္ပမွေလတစ္ခ်ိဳ႕ တျဖဴးျဖဴးဝင္ေရာက္လာ သည္။ အခန္းထဲတြင္ ထြန္းထားေသာ ခပ္မွိန္မွိန္ဖေယာင္းတိုင္မီးမွာ ျငိမ္းေတာ့မလို ေငြ႕ေငြ႕ေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။
သူမသည္ သူ႕ေပါင္ေပၚမွ ထျပီးသူမ၏ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းကာ ေခြလိုက္ျပီး ဆံထိုးျဖင့္ေခါင္းေပၚတြင္ သပ္တင္လိုက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ အနားရွိစားပြဲခံုေပၚသို႕ထသြားျပီး ဓာတ္ျပားစက္ထဲသို႕ ေရွးေဟာင္း သီခ်င္းဓာတ္ျပားၾကီးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ညဥ္နက္သန္းေခါင္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညမ်ိဳးတြင္ ဓာတ္စက္သံ စူးစူးၾကီးေၾကာင့္ အေဝးမွ ညငွက္တစ္ခ်ိဳ႕ လန္႕ကာထပ်ံကုန္ၾကသည္။ သူ႕နဖူးတြင္ေတာ့ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ ထြက္ေပၚေနျပီး နဖူးမွတစ္ဆင့္ မ်က္ႏွာေပၚသို႕ လိမ့္ဆင္းလာသည္။ သူမသည္ သူ႕အနားသို႕ျပန္ေရာက္လာျပီး ေျခာက္ကပ္ကာ ေရဆာေနသည့္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းသားမြမြကို အသာနမ္းသည္။
သူမ၏ ေအးစက္ေနေသာ လွ်ာၾကီးက သူ႕ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္သြားရင္း သူ႕ခံတြင္းထဲသို႕ ဝင္ေရာက္လာ၏။ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သူ႕ေမးေစ့ကို တင္းၾကပ္စြာညွစ္ထားသည္။ ေအးစက္စက္သူမ၏ လွ်ာၾကီးေၾကာင့္ သူ႕တကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားျပီး အတင္းၾကိဳးစားျပီး ရုန္းကန္ၾကည့္သည္။ သူမက သူရုန္းေနေသာအခါ နမ္းေနျခင္းကို ရပ္တန္႕လိုက္ျပီး ........

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္သိထားရမွာက ကြ်န္မေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာပဲ”

ထိုသို႕ေျပာျပီး တစ္ခ်က္မွ် တြန္႕ကနဲျပံဳးကာစားပြဲေပၚရွိ ပလက္ယာၾကီးကို သြားယူလာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူ႕အနားသို႕ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ညွင္သာစြာ လာေရာက္ပြတ္သပ္သည္။ သူၾကက္သီးေတြျဖန္းကနဲ ထသြားသည္။

“ေမာင့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက သိပ္ျပီးလွတာပဲေနာ္ေမာင္။ ျပီးေတာ့ ေမာင့္လက္သည္းခြံေလးကလည္း ျဖဴဖန္႕ဖန္႕ေလး သိပ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းတာပဲ........ ေဟာဒီေမာင့္လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို ကြ်န္မသိပ္ျမတ္ႏိုးရတာေပါ့ေမာင္ရယ္”

ထို႕ေနာက္သူမက သူလက္ညိဳးေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ ပလက္ျဖင့္ လက္ညိဳးလက္သည္းထိပ္ ကိုညွပ္ျပီး အသားကုန္ဆြဲပစ္လုိက္သည္။

“အား.........................................................”

သူနာက်င္လြန္း၍ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အသည္းခုိက္သြားသည္။ သူႏွလံုးေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူကုန္ကာ ေသြးလည္ပတ္စီးဆင္းမႈေတြ ပူေႏြးေနသည္။ သူ႕ပါးျပင္မွ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ ပင္လိမ့္ဆင္းလာသည္။ သူမကေတာ့ ကြ်တ္ထြက္သြားသည့္ သူ႕လက္သည္းခြံေလးကို ၾကည့္ကာ စုပ္တကြ်တ္ကြ်တ္သပ္ေနသည္။ သူ႕လက္ညိဳးထိပ္မွာ ထံုက်င္ေအးကိုက္ေနေသာ ခံစားမႈၾကီးက သူကို ေသဆံုးျခင္းဆီသုိ႕ေရာက္သြားေအာင္ တြန္းပို႕လွ်က္ရွိသည္။  ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ သူ႕လက္မွ စီးက်လာေသာ ေသြးေတြအုိင္လွ်က္ရွိသည္။

“ေမာင္ ကြ်န္မက မိန္းမစစ္စစ္တစ္ေယာက္မဟုတ္မွန္း ေမာင္သိလွ်က္သားနဲ႕ ကြ်န္မကိုေမာင္ခ်စ္တယ္ ဆိုျပီးေပါင္းသင္းေနထုိင္ခဲ့တယ္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို ခ်စ္တာမွမဟုတ္ပဲေမာင္ရယ္။ ေမာင္က ကြ်န္မပိုင္ဆုိင္တဲ့ စည္းစိမ္ေတြကိုမက္ေမာလို႕ ကြ်န္မကို လက္ထပ္ခဲ့တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ရဲ႕ပ်ားရည္အခ်ိဳသပ္ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြက ေမာင္ေဖာက္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္မေရာက္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့ ကြ်န္မကိုေက်နပ္ေစခဲ့ေသးပါတယ္။ ေမာင္ တစ္ျခားမိန္းမေတြနဲ႕ ေဖာက္ျပန္တာကို ျမင္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မဟာ ကမၻာေပၚမွ ကံအဆိုးဆံုးလူတစ္ေယာက္ဆိုတာကို ကုိယ့္ကိုယ္ကိုသိလိုက္ရတယ္ေမာင္။ ကြ်န္မက ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႕အထုိးခံလိုက္ရတာေလ။ ကြ်န္မေလာကက္ ရင္နာစရာေကာင္းတာမ်ိဳး ရွိပါ့ဦးမလားရွင္......................”

သူမသည္ သူမစကားဆံုးသည္ႏွင့္ ပါးျပင္မွ မ်က္ရည္စေတြကို လက္ေမာင္းျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္ သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ပလက္ယာၾကီးကိုခ်က သူ႕အနားမွ ထြက္သြားျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ အခန္းအျပင္ဖက္သို႕ျပန္ထြက္သြားျပီး သင္တုန္းဓားတစ္ေခ်ာင္းယူ လာကာျပန္ဝင္လာသည္။ သည္သင္တုန္းဓားသည္ သူမႈတ္ဆိတ္ရိတ္ေနက်ဓားျဖစ္သည္။

“ေမာင္ ေမာင္ေျခေထာက္မွာရွိတဲ့ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြကေလ သိပ္ျပီးၾကည့္လို႕ ေကာင္းတာပဲသိလားေမာင္။ ေမာင့္ေျခသလံုးျဖဴျဖဴေလးၾကားမွာ အဲ့လိုေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြ ထေနတာ ကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္မသိပ္ရင္ခုန္ရတာပဲသိလား”

သူမသည္ သူေျခေထာက္ကိုၾကည့္ျပီးေျပာေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ သူ သူမကိုထိတ္လန္႕စြာၾကည့္မိသည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးေတြသည္ သူ၏ထိတ္လန္႕ေနေသာ အၾကည့္ေတြကို ျမင္ရေသာအခါ ေက်နပ္သြားဟန္ရွိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူ႕ေျခေထာက္တြင္ ယွက္သန္းေနေသာ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြေပၚသို႕ သင္တုန္းဓားကိုတင္ကာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ႕ တစ္ခုျခင္းစီ ျဖတ္ပစ္လုိက္၏။

“အား.....................မလုပ္ပါနဲ႕ ဧပရယ္ရယ္............ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ။ ေမာင့္ကိုမသနားေတာ့ဘူးလားဟင္ ေမာင့္ကိုမလုပ္ပါနဲ႕ေနာ္ ေမာင္မွားပါတယ္ ေမာင့္အမွားကို ေမာင္ဝန္ခံပါတယ္ ဧပရယ္ရယ္။ “

သူ သူမကိုၾကည့္ရင္း ငိုေၾကြးမိသည္။ သူနာက်င္လြန္း၍ အားအင္ေတြခ်ည့္နဲ႕လာသည္။ သူေျခေထာက္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ေသြးခ်င္းနီေနျပီျဖစ္သည္။ ထုိ႕အျပင္ သူ႕ကိုေရခဲရိုက္ထားသလို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး လံုးဝလႈပ္၍မရေတာ့ပါ။

“သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ ေမာင္ရယ္...............”

သူမက ထိုမွ်တစ္ခ်က္သာေျပာျပီး ဆားဘူးၾကီးကို သြားယူထာကာ ကြဲရွေနသာ သူ႕ေျခေထာက္ဒဏ္ရာ မ်ားကိုဆားေတြျဖင့္ ဖိတ္သိပ္ေလေတာ့သည္။ စပ္ဖ်င္းေနေသာ နာက်င္မႈအျပင္ ဆားမ်ားျဖင့္ပါ အသိပ္ခံလိုက္ရသည့္အခါ သူအံသြားေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားမတက္ နာက်င္သြားသည္။ သူနာက်င္ေနေသာ ေဝဒနာသည္ ဆိုးရြားသထက္ဆိုးရြာလာသည္။ အသားကုန္ တင္းထားေသာ သူ႕ေသြးေၾကာေတြပင္ ေထာင္ကာ ျပက္ထြက္လုမတက္ျဖစ္လာသည္။ သူ႕မ်က္ရည္ေတြ နာက်င္မႈေတြႏွင့္အတူ ခါးသီးစြာက်ဆင္းလွ်က္ရွိသည္။ အညိဳးၾကီးလိုက္တာ ဧပရယ္ ရယ္.................

သူမက သူျဖစ္ေနပံုကိုၾကည့္ျပီး ေက်နပ္စြာ ျပံဳးရယ္ေနသည္။ သူမ၏ အျပံဳးေတြသည္ အၾကင္နာကင္းမဲ့ကာ ရက္စက္လြန္းျပီး ေအးစက္စက္ႏုိင္လွသည္။ ထို႕ေနာက္သူမသည္ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ဖန္ပုလင္းတစ္ခုႏွင့္ ေကာ္ဘူးတစ္ဘူး သြားယူလာသည္။ ထိုဖန္ပုလင္းထဲတြင္ ပုတ္သင္ညိဳတစ္ေကာင္ရွိသည္။ ေကာ္ဘူး၏ တံဆိပ္တြင္ေရးထားေသာ Acid ဆိုေသာစာကိုသူလွန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပို၍တုန္လႈပ္သြားသည္။
သူမသည္ မေႏွာင္းမဆိုင္းမွာပင္ သူ႕ေမးေစ့ကိုကိုင္ကာ ပါးစပ္ကို အတင္းဟေစျပီး acid ဘူးထဲမွ acid ေတြကိုသူ႕ပါးစပ္ထဲမွ တစ္ဆင့္လည္မ်ိဳထဲသို႕ေရာက္ေအာင္ ေလာင္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ သူ႕ဝမ္းတြင္ရွိ အူမ်ားအသည္းမ်ား အသားမ်ား အရိုးမ်ား သည္ အက္ဆစ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာ အခါ ေလာင္ကြ်မ္းသြားျပီး ေပ်ာ့ပ်စ္ပ်စ္အရည္ေတြလိုျဖစ္ကုန္ကာ ေသြးေတြႏွင့္ေရာျပီး သူ႕ပါးစပ္မွ လွ်ံတက္လာသည္။ သူ႕ဝမ္းဗိုက္ၾကီးတစ္ခုလံုး ေဖာက္စားထာျခင္းခံရသလို လစ္ဟာလွ်က္ရွိသည္။ ထို႕ေနာက္သူမသည္ ဖန္ပုလင္းထဲတြင္ ထဲ့ထားေသာ ပုတ္သင္ညိဳကို အျမီးမွကိုင္ကာ ေလထဲတြင္ တြဲေလာင္းဆြဲလုိက္သည္ ။ ပုတ္သင္ညိဳသည္ မ်က္လံုးျပဴးၾကီးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ေလထဲတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။ သူမသည္ တျဖည္းျဖည္းထုိပုတ္သင္ညိဳကို သူ႕ပါးစပ္ထဲသို႕ အေကာင္လိုက္ထည့္ပစ္လုိက္၏။ သူအံလုမတက္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ထုိပုတ္သင္ညိဳသည္ သူလည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရင္း ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ေရာက္သြားသည္။ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ေရာက္ေသာ အခါပုတ္သင္ညိဳသည္ သူ႕ဗိုက္ထဲတြင္ ဟိုေျပးသည္ေျပးလုပ္ေနသည္ကို အျပင္ဖက္မွ အရာထင္ကာေဖာင္းကားလာေသာ အသားေၾကာင့္ သူျမင္ေနရသည္။ သူေအာင္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႕ပါးစပ္က အသံလံုးဝမထြက္ေတာ့ေခ်။ ေအာ္လုိက္တုိင္း ေအာ္လုိက္တာ ခပ္သဲ့သဲ့အသံေလးသာ ထြက္လာျပီး သူ႕လည္းေခ်ာင္းတစ္ခုလံုး မီးႏွင့္ျမိဳက္ထားသလို နာက်င္သြားသည္။

သူမသည္ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း တဟားဟား သေဘာက်ရယ္ေမာလွ်က္ရွိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူ႕နားကိုလာကာ သူ႕ဆံစေတြကိုပြတ္သပ္းေပးျပန္သည္။ သူစကားေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူ႕ႏႈတ္က ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ႕စိတ္ေတြပူေဖာင္းၾကီးလို တင္းကားလွ်က္ ပြ်တ္သိပ္ၾကပ္ညွပ္လွ်က္ ရွိသည္။

“ေမာင္ဘယ္လိုေနလဲဟင္။ ပုတ္သင္ညိဳေလးက ေမာင့္ဗိုက္ထဲမွာ ေျပးေနတယ္ၾကည့္စမ္း။ အသည္းယားစရာေလးေနာ္ေမာင္ ဟင္းဟင္း။ ေမာင္ေသခ်င္ေနျပီမဟုတ္လား။ ေမာင္ေသရ ေတာ့မွာပါ စိတ္ခ်ပါေမာင္............”

အတားအဆီးမဲ့က်ဆင္းေနေသာ သူမ်က္ရည္မ်ားသည္ ခမ္းေျခာက္သြားျပီး မ်က္လံုးအိမ္မွ ေသြးမ်ားသာ စိမ့္ယိုလာသည္။ အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနေသာ သူ႕ဘဝသည္  မည္သို႕မည္ပံု အဆံုးသတ္ေတာ့မည္မသိပါ။ ဟုတ္သည္ သူမၾကာခင္ေသရေတာ့မည္။
သူမသည္ သည္တစ္ခါေတာ့ ဝပ္ေရွာ႕မ်ားတြင္အသံုးျပဳေလ့ရွိသည့္ ေျခာက္ေပါင္တူၾကီးကို ယူလာသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕အနားတြင္ ထုိင္ေသြးရဲရဲျဖစ္ေနေသာ သူ႕ေျခေထာက္ေပၚသို႕ တစ္ခ်က္ခ်င္း အားရပါးရ လက္လႊဲျပီးထုပစ္သည္။ သူ႕ေျခေထာက္ေတြ အကုန္လံုး ေၾကမြကုန္သည္။ အထဲမွ အရိုးမ်ားသား ေငါကနဲေငါကနဲ႕ထြက္ေပၚလာျပီး ေသးေတြေရပန္းခရားမွ ေရေတြထြက္လာသလိုမ်ိဳး ပန္းထြက္လာကုန္သည္။ သူ႕ေျခေထာက္မွ ေသြးေတြက သူ႕မ၏မ်က္ႏွာေပၚသို႕ စင္ကုန္သည္။ သူ႕ေျခာက္တစ္ခုလံုးေၾကမြသြားေသာအခါ သူမသည္။ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူနဖူးကို တစ္ခ်က္လာနမ္းျပန္သည္။

“ေမာင့္ကို ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္တာပဲေမာင္ရယ္.........”

တိုးတိုးညွင္ညွင္ေျပာလိုက္ေသာ သူ႕မ၏အသံက သူအတြက္ ယမမင္း၏ ေခၚသံေတြလို ေဝးဝါးေနခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ အရာအားလံုးသည္ မႈန္ဝါးကုန္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူမသည္ ထိုတူၾကီးျဖင့္ သူ႕ေနာက္ေစ့တည့္တည့္သို႕ ရိုက္ထည့္လိုက္သည္။ သူ႕အျမင္ေတြ ေလထဲတြင္ ဝဲတက္သြားသည္။ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ကြ်မ္းပစ္လုိက္သလို သူ႕မ်က္စိထဲတြင္ အရာအားလံုးေဇာက္ထုိုး မိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ျပင္းထန္စြာက်လာသည္။ သူမ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ ျမင္လိုက္ရသည္က သူ၏ ေခါင္းမပါေသာ ခႏၶာကိုယ္ အျပက္ၾကီးပင္။ သူထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။

“အား.......................................................”

သူရုတ္တရက္ ဝုန္းကနဲ ထထုိင္ပစ္လုိက္သည္။ သူရင္ေတြ တုန္ကာေမာပန္းေနဆဲပင္။ သူကုတင္ေပၚတြင္ ေျခာက္ျခားစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္ပါလား။ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္လွ်က္ တိုင္ကပ္နာရီမွာ စကၠန္႕တန္ေရြ႕လ်ားသံသာ အခန္းထဲတြင္ စိုးမိုးလွ်က္ရွိသည္။ အျပင္ဖက္သို႕ ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေရာင္နီပ်ိဳးေနေခ်ျပီ။ မၾကာခင္မိုးလင္းေတာ့မည္။ သူသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ လိပ္ျပာမလံုစြာ ဧပရယ္၏ ဓာတ္ပံုကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိသည္။

“ဟူး................ေတာ္ပါေသးရဲ႕”

သူဒုတိယအၾကိမ္သက္ျပင္းခ်ကာ ကုတင္ေပၚသို႕ ျပန္လွဲခ်လိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ အေမာေျဖရင္း အခန္းမီးကို ဖြင့္လားလုိက္၏။ ယခုေတာ့အရာရာသည္ ဆိတ္ျငိမ္လွ်က္ ပကတိေအးခ်မ္းေနသည္။ ေစာေစာက လိႈင္းဂယက္ထခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ျပန္႕က်ဲသြားေသာ သူအာရံုေတြကို ျပန္လည္စုစည္း ယူေနမိသည္။ ေၾသာ္..........သည္ေန႕ဆုိလွ်င္ ဧပရယ္တစ္ေယာက္သူ႕ေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည္ျပီေလ..........

သူအခန္းမီးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ျပီး မ်က္လံုးမ်ားကို အသာျပန္မွိတ္ထားလိုက္သည္။

အခန္းေလးသည္ ပံုမွန္ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကုတင္ေပၚမွသူသည္လည္း ျပန္လည္ျငိမ္သက္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ စားပြဲေပၚရွိ ေထာင္ထားေသာ ဧပရယ့္ဓာတ္ပံုမွ လေရာင္ေၾကာင့္ ျမင္ေနရေသာ မ်က္ရည္စေလးကိုေတာ့ မည္သူမွ် သတိမထားမိလိုက္ၾကပါေခ်........................

                                                                                                      Lovealone