တိမ္ေတြေနတဲ့အရပ္ (အစ/အဆံုး)

ဒီျမိဳ႕ေလးဟာသူ႕အတြက္ေတာ္ေတာ္ေလးကို သူစိမ္းဆန္ေနခဲ့ပါသည္။ ျမင္ကြင္းအသစ္ေတြက မ်က္စိပေဒႆျဖစ္ေစရံုသာသာမက ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ရံနံ႕ကလည္း သစ္လြင္ေတာက္ပေနပါသည္။ သူ႕အတြက္ ေက်ာင္းအားလပ္ရက္မွာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို တစ္ေယာက္ထဲထြက္လာခဲ့ျခင္းကေတာ့ စြန္႕စားမႈၾကီးတစ္ရပ္ပါပဲ။ အျမဲတမ္းအိမ္ထဲမွာပဲေနရတဲ့သူ အခုေတာ့ လူၾကီးမိဘေတြမသိေအာင္ တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္လာခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ျပႆနာေနာက္မွရွင္း အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးထဲမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေအာင္းေနလိုက္ဖို႕ သူဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

ရထားၾကီးကတေျဖးေျဖးဘူတာသို႕ဆိုက္ဝင္လာပါသည္။ ဘူတာတြင္ ေစ်းသည္မ်ား ခရီးသည္မ်ား ဆိုက္ကားသမားမ်ားျဖင့္ စည္ကားလ်က္ရွိသည္။ သူကေတာ့ အဝတ္အစားမ်ားမ်ားစားစားမပါတာမုိ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ဂ်င္းေပ်ာ့တစ္လံုးကိုသာလြယ္ကာ ရထားေပၚမွဆင္းလာခဲ့သည္။ သူစဥ္းစားထားသည္က တည္းခိုစရာေနရာတစ္ခုအရင္ရွာရမည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကို ပတ္သြားဖုိ႕ စိတ္ကူးသည္။

ရထားေပၚကဆင္းလုိက္သည္ႏွင့္ ေစ်းသည္တို႕၏ဆူညံသံေတြက အာရံုေနာက္စရာေကာင္းလွပါသည္။ တကယ္တမ္းတစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္လာေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေၾကာက္မိသလိုေတာ့ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တုိင္လြတ္လပ္မႈရဲ႕အရသာကို ခံစားၾကည့္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို သတိၱရွိရွိနဲ႕ ရွာေဖြရမွာေပါ့။ သူ႕မ်က္စိထဲမွာ အရာရာအားလံုးဟာ သူစိမ္းေတြၾကီးပါပဲ။ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြကိုၾကည့္ရင္း သူဗိုက္ဆာလာမိသည္။ ဟုတ္သားပဲ…… မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းက သူအိမ္ကထြက္လာတာ တစ္လမ္းလံုးဘာမွလဲမစားရေသးပါ။ သူ႕ဗိုက္ကို အရင္ျဖည့္ဖုိ႕ စိတ္ကူးေျပာင္းလိုက္သည္။ လမ္းေဘးဝဲယာကို စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ဟူ၍ မယ္မယ္ရရမရွိပါ။

ဘူတာဝန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ပလက္ေဖာင္းလမ္းအတုိင္း သူေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ စားေသာက္ဆုိင္အခ်ိဳ႕ကိုၾကည့္ျပီး နည္းနည္းသန္႕မည္ထင္သည့္ ဆိုင္တစ္ဆုိင္ ကိုေရြးခ်ယ္လုိက္ကာ အထဲသို႕ဝင္လိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ အထဲသို႕ေရာက္ေသာအခါ ထမင္းအဝစား နဲ႕ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးေလာက္မွာျပီး ထုိင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

“ခဏေစာင့္ေနာ္ေကာင္ေလး ”

“ဟုတ္ကဲ့”

ဆိုင္ရွင္မိန္းမၾကီးက ေနာက္ေဖးထဲသို႕ျပန္ဝင္သြားေသာအခါ စားပြဲေပၚရွိ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးကို ကိုင္ျပီး တစ္ခြက္ငွဲ႕လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕မ်က္လံုးေတြက ဆိုင္ေပါက္ဝရွိကားလမ္းဆီသို႕ေရာက္ရွိ သြားမိသည္။ ကားလမ္းမေပၚတြင္ လူမ်ားရႈပ္ေထြးစြာသြားလာေနၾကသည္။ ဘူတာရံုရွိေသာလမ္းျဖစ္သျဖင့္ လူအလြန္စည္ကားပါသည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ ဆုိင္ပိုင္ရွင္မိန္းမၾကီးမွ ထမင္းႏွင့္ဟင္းမ်ားသူ႕ကို လာခ်ေပးသည္။ ဗိုက္ဆာဆာျဖင့္ အနံ႕သင္းေနေသာ ဝက္သားဆီျပန္ဟင္းကို ထမင္းေပၚသို႕ပံုလိုက္ျပီး အားရပါးရစားပစ္လုိက္သည္။ ငါးပိရည္ကေကာင္းေကာင္း အတို႕အျမဳပ္ကေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေရေႏြးတဖူးဖူးမႈတ္ျပီး ထမင္းကိုစားရတာ ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ရွိလွပါဘိ။

သူစားလို႕ေသာက္လို႕ျပီးသြားေသာအခါ ေထာင့္ငါးရာက်သည္ဆိုသျဖင့္ ဆုိင္ရွင္ကို တစ္ေထာင္တန္ႏွစ္ ရြက္ေပးလုိက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႕ကိုေငြငါးရာျပန္အမ္းပါသည္။ ဆိုင္ရွင္ေပးေသာ ေငြငါးရာကို ယူကာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ကပ္ထဲသို႕ ထည့္လုိက္ျပီး ထမင္းဆုိင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕သို႕ေရာက္ေသာအခါ ဘယ္လမ္းကိုဘယ္လိုသြားရမွန္းမသိပဲ သူေၾကာင္ေနမိသည္။ ဒီျမိဳ႕က သူတစ္ခါမွလည္းေရာက္ဖူးတာမဟုတ္။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာသူ႕ရဲ႕ပထမဦးဆံုးေသာ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ျခင္းပါ။ သူလမ္းမၾကီးကို ေငးေမာျပီးၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပဲ အေရွ႕စူးစူးအရပ္မွ လူတစ္ေယာက္ သူ႕ဆီကိုေျပးလာေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထိုလူေနာက္တြင္ လူေတြအုပ္စုလိုက္ ေနာက္မွလိုက္ေနသည္။

သူေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပဲ ထိုလူကသူ႕အနားသို႕ေရာက္လာသည္။ ေသခ်ၾကည့္လုိက္မွ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္မွန္း သိရသည္။ ထိုလူငယ္ကသူ႕လက္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သူ႕ဆီသို႕အေရးၾကီးသုတ္ျပာ ေပးလုိက္ျပီး ႏႈတ္မွစကားေတြ ပလံုးပေထြးေျပာသြားသည္။

“မင္းခဏယူထား ျပီးရင္ဘူတာရံုေပါက္ကိုျပန္လာခဲ့ ”

“ဘယ္လို…….”

သူနားမလည္ႏိုင္စြာနဲ႕ ျပန္ေမးမည္အျပဳ ထိုလူငယ္က သူ႕နဲ႕ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးသို႕ ေရာက္ရွိသြားပါျပီ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႕ကိုဒီပစၥည္းကိုေပးသြားတာပါလိမ့္။ သူလွမ္းေအာ္မည္အျပဳ သူ႕အနားသို႕ လူအုပ္ၾကီးတစ္စုက ျဖတ္ေျပးလာပါသည္။

“အဲ့ဒီေကာင္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ မလြတ္ေစနဲ႕ေဟ့”

“ျမန္ျမန္လိုက္ပါဟ ဘယ္ဖက္ကိုေျပးသြားျပီလဲမသိဘူး”

ဘုရားဘုရားခါးပိုက္ႏိႈက္တဲ့လား။ ဟုတ္ပါရဲ႕…… သူ႕ကိုေပးသြားတာ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးပဲ။ အထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံေတြေသာင္းဂဏာန္းေလာက္ရွိမည္။ ရုတ္တရက္ ေခါင္းနပန္းေတြပူထူသြားမိသည္။ မေတာ္လုိ႕မ်ားသူ႕ကို ခါးပိုက္ႏႈိက္နဲ႕ ၾကံရာပါဆိုျပီး ဝုိင္းရိုက္ၾကရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း။ ခက္ပါရဲ႕……….

ပိုက္ဆံအိတ္ကိုအလွ်င္အျမန္ပဲ သူ႕လြယ္အိတ္ထဲသို ဖြက္ထားလုိက္သည္။ ေဘးဘီကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သူ႕ကိုဂရုစိုက္မိပံုမေပၚပါ။ တကယ္လို႕ ခါးပိုက္ႏိႈက္ကိုသာ သူပိုက္ဆံအိတ္ျပန္မေပးေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီပိုက္ဆံေတြဟာ သူ႕ပိုက္ဆံေတြျဖစ္သြားျပီေပါ့။

မျဖစ္ေသးပါဘူး ေတာ္ၾကာခါးပိုက္ႏိႈက္က သူ႕အေဖာ္ေတြေခၚလာျပီး ဝုိင္းရိုက္မွ ဒုကၡနဲ႕လွလွ ေတြ႕ေနဦးမယ္။ ဒီလိုဆိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….. ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္သြားျပန္ေပးလုိက္ရမလား။ ဟူး…….. ဒုကၡပါပဲ။

သူ႕အနားမွျဖတ္ေပးသြားေသာ လူအုပ္ၾကီးကိုေငးၾကည့္ေနရင္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိပါသည္။ သူဘယ္လုိ ဆံုးျဖတ္ရမလဲမစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။ တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္လာမိတာမွားျပီထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ဆံုး မစဥ္းစားတတ္တဲ့အဆံုးမွာေတာ့ ယခုလက္ရွိေနရာမွ သူအျမန္ဆံုးထြက္ခြာဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ေဘးဘီကို တစ္ခ်က္မွ်အကဲခတ္လိုက္ျပီး ထိုေနရာမွ သုတ္ေခ်တင္ျပီးထြက္လာခဲ့သည္။ 

       X      X      X       X

“တစ္…..ႏွစ္…..သံုး……..ေလး……..ငါး………ေျခာက္…….. စုစုေပါင္း ေငြေျခာက္ေသာင္းရွိတာပဲ”

ပိုက္ဆံအိတ္ကို စားပြဲေပၚသို႕ ျပန္တင္လုိက္ျပီး ေမြ႕ယာေပၚသို႕ အိပ္ခ်လိုက္ပါသည္။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ဟုိခါးပိုက္ႏိႈက္ေကာင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္လဲဆံုး လူလဲမိျပီး ေထာင္ထဲေရာက္ေနေလာက္ျပီ လားမသိပါ။

စားရကံၾကံဳ၍မုတ္ဆိတ္ကိုပ်ားလာစြဲတာလားေတာ့မေျပာတတ္ပါ။ သူ႕လက္ထဲပိုက္ဆံေတြအလုိလုိ ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေပးခ်င္ေပမယ့္လဲ မေပးရဲသျဖင့္ သူထြက္ေျပးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္ကေတာ့ သူ႕ကိုၾကိမ္း၀ါးေနေလာက္ေရာ့မည္။

ထိုေနရာမွသူထြက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ျမိဳ႕ထဲတစ္ေနရာေရာက္ေသာ္ တည္းခိုခန္းတစ္ခုရွာျပီး အခန္းတစ္ခန္း ငွားလိုက္သည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခန္းထဲေအာင္းျပီး ထမင္းလံုးစီေနလိုက္ ဦးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားျပီး ညနည္းနည္းမိုးခ်ဳပ္မွ အျပင္ထြက္ျပီး စနည္းနာဖုိ႕ စဥ္းစားထားသည္။ 

အခန္းျပတင္းေပါက္ကို သူလွပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နီရဲေနေသာ ေနလံုးၾကီးရဲ႕ စူးရွရွေနေရာင္ျခည္ေတြက အခန္းထဲသို႕ ျဖာက်လာသည္။ ျပင္ပမွ ေလတစ္ခ်ို႕ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္ သူ႕စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ရႊြင္ လန္းသြားမိသည္။

လမ္းမေပၚရွိေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ သြားလာေနေသာ ဆုိင္ကယ္မ်ားလူမ်ားကိုေငးၾကည့္ ေနရင္း စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနမိသည္။ တစ္ေယာက္ထဲခရီးထြက္လာတာဆိုေတာ့ အားငယ္ ခ်င္တာမ်ားလား ေတာ့မသိပါ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ဖြဖြခ်လိုက္ျပီး ျပတင္းေပါက္စီမွ ကုတင္ေပၚသို႕ ျပန္လွဲခ်လိုက္မိသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕မ်က္ခြံမ်ားအနည္းငယ္ေလးလံလာသည္။ ခရီးပန္းလာေသာေၾကာင့္ လားမသိပါ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေနသည္။ ဘာကိုမွစဥ္းစား မေနေတာ့ပဲ တစ္ေရးေလာက္အိပ္လိုက္ဖုိ႕ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သိပ္မၾကာခင္အတြင္းမွာပဲ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

    X      X      X       X

“ဒံုး…….ဒံုး……..ဒံုး……… တံခါးဖြင့္စမ္း ဟဲ့အေကာင္ နင္အထဲမွာရွိတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္”

“ဒံုး…..ဒံုး……ဒံုး………..”

သူ႕နားထဲမွာ ဆူဆူညံညံအသံေတြၾကားေနရပါသည္။ သို႕ေသာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္မ်က္လံုးဖြင့္မရပဲ အသံေတြကိုဆက္ျပီးနားစြင့္ေနမိသည္။

“နင္တံခါးဖြင့္မွာလား မဖြင့္ဘူးလားေျပာ ဒီေန႕နင္နဲ႕ငါနဲ႕ စာရင္းရွင္းရမယ္။ ၾကားလား……. ဟဲ့ တံခါးဖြင့္ေလ……”

အသံေတြက တကယ့္ကိုစူးစူးဝါးဝါးက်ယ္ေလာင္ေနတာပါ။ သူသည္းမခံႏိုင္သည့္အဆံုးမွာေတာ့ မ်က္လံုးေတြကို အားယူျပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ လတ္စသတ္ေတာ့ ေဘးအခန္းက ဆူေနတာကိုး။   လက္ထဲမွနာရီကို ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ညရွစ္နာရီ ထိုးေနပါျပီ။ အိပ္ယာႏုိးကာစဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာေနာက္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ သိပ္ျပီးေနလို႕မေကာင္းပါ။ ႏိုးလက္စနဲ႕ မထူးဘူးဟုဆုိကာ ကုန္းရုန္းျပီး ထလိုက္ပါသည္။ 

ဗိုက္ေတြလဲျပန္ဆာေနျပီမုိ႕ အျပင္ထြက္ဖို႕ဆံုးျဖတ္လုိက္ျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႕ဝင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ ပလုပ္က်င္းလိုက္သည္။ မွန္ထဲရွိ မိမိကုိယ္ကိုၾကည့္ရင္း ဆံပင္ေတြကိုေရျဖင့္သပ္ကာ အနည္းငယ္ ျပင္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကုတင္ေအာက္တြင္ခြ်တ္ထားေသာ သူ႕ဖိနပ္ကိုျပန္စီးကာ ၾကိဳးသိုင္းခ်ည္လိုက္ျပီး အခန္းထဲမွထြက္ကာ တံခါးကိုေလာ့ခ်လိုက္ပါသည္။

တည္းခိုခန္းျပင္ပသို႕ေရာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ေအးစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ရာသီဥတုက တျခားမ်ိဳ႕ေတြနဲ႕မတူပဲ အနည္းငယ္ပိုေအးကဲတတ္သည္။ ဒီျမိဳ႕ေလးကို သူလာခ်င္ေနခဲ့တာၾကာပါျပီ။ ေဖေဖနဲ႕ခရီးထြက္တုိင္း သူဒီျမိဳ႕ေလးကို ျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ေန႕ေန႕တြင္ ဒီျမိဳ႕ေလးကို သူတစ္ေယာက္ထဲ လာျဖစ္ေအာင္လာမည္ဟု ေတြးထားခဲ့ဖူးသည္။

ညစာကိုေတာ့ ျဖစ္သလိုပဲစားဖုိ႕ သူစဥ္းစားထားသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ လမ္းေဘးတြင္ ေရာင္းေနေသာ ထမင္းပံုစား ဆုိင္တြင္ဝင္ကာ စားလိုက္သည္။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေလာက္ကို မႈတ္ေသာက္လိုက္ျပီး သူျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီျမိဳ႕တြင္ လူအနည္းငယ္စံုသည္ လူတိုင္းလူတိုင္းကို ၾကည့္လုိက္တုိင္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္။

သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲသို႕ လ်ိဳထားလိုက္သည္။

“ေဟ့ ငါ့ညီေနဦး”

ေခၚသံေၾကာင့္ သူေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သန္သန္မာမာႏွင့္ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူမျမင္ဖူးသည့္ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြပါ။

သူ႕ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႕လိုက္မိသည္။ ထိုလူႏွစ္ဦးက သူ႕ဆီသုိ႕ေလွ်ာက္လာသည္။ အနံ႕အသက္ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါ။

“ညီေလး အသားမနာခ်င္ဘူးဆိုရင္ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕မင္းမွာပါတဲ့ အသျပာေလးေတြကို အကိုၾကီးတို႕ကို ေပးခဲ့”

သူသိလုိက္ပါျပီ။ သူ႕ကိုဓားျပလာတုိက္ေနတာပါ။

“ကြ်န္ေတာ္ဗိုက္ဆာလို႕ ထမင္းလာစားတာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာပိုက္ဆံအပိုမပါပါဘူး”

သူေျပာလုိက္ေတာ့ ဓားျပႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ရယ္ၾကသည္။

“မင္းကိုထမင္းဆုိင္ထဲမွာကတည္းကေတြ႕တယ္ ပိုက္ဆံေတြေရေနတာ ျမင္ရတယ္”

ဓားျပႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကိုဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေခ်ာင္းေနၾကမွန္းမသိပါ။ ဒီျမိဳ႕ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရႈပ္လြန္းပါသည္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္နဲ႕ဓားျပနဲ႕ ဘာမ်ားက်န္ေသးတုန္း။ သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားမိပါသည္။ အဆိုးထဲကအေကာင္းလို႕ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံေတြကို သူမယူလာမိပါ။ ေန႕လည္က ခါးပိုက္ႏိႈက္ဆီကရထားသည္ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုသာ ယူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဓားျပႏွစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံမေပးလွ်င္ တကယ္လုပ္မည့္ပံုေပၚသည္။

သူ႕အနားသို႕ တေျဖးေျဖးတိုးလာၾကသျဖင့္ အိတ္ကပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုအလွ်င္အျမန္ပဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္…..

“ကိုမိုး မလုပ္နဲ႕ ”

သူလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။……… ဟိုက္……ခါးပိုက္ႏိႈက္ေကာင္ပါလား……

“အဲ့ဒါကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုမိုး ”

ခါးပိုက္ႏိႈက္က သူ႕ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါလုိ႕ေျပာေနပါသည္။ ဓားျပႏွစ္ေယာက္က ထိုခါးပိုက္ႏိႈက္ကို ျမင္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ဖြဲတည္းသားေတြ ျဖစ္ပံုရသည္။

“ဟုတ္လို႕လား ဖုိးသားရာ ငါတုိ႕ကေတာ့ ဂြင္ေတြ႕ျပီဆိုျပီးေအာက္ေမ့ေနတာ”

“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ ဒါကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ………… ေနာ္….ေဟ့ေရာင္ ဟုတ္တယ္မိုလား”

ခါးပိုက္ႏိႈက္က ပိပိရိရိလိမ္ေနပါသည္။ သူ႕အနားသို႕ေရာက္လာျပီး မေျပာမဆိုနဲ႕ သူ႕ပခံုးကိုသိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ထို႕အျပင္ ပခံုးတစ္ဖက္တြင္ ဖက္ထားေသာလက္ျဖင့္ သူ႕ကိုမသိမသာေလ ညွစ္ထဲ့လုိက္၏။

“အင္း…..အဲ….. ဟုတ္တယ္ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်”

“ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား သူလည္း ဝါးတားေဖာလိုဖစ္ေဖာလိုးပဲ (water follow fish follow)”

“ေဟ့ေကာင္ဖုိးသား မင္းကလဲဘုိလိုေတာ့မမႈတ္နဲ႕ေလကြာ ငါတို႕နားမလည္ဘူး”

အမွန္ေတာ့ခါးပိုက္ႏိႈက္ေကာင္က သူ႕ကိုေရလုိက္ငါးလုိက္ေနပါဟု အထာႏွင့္ေျပာတာျဖစ္သည္။ ဒါကို ဓားျပႏွစ္ေကာင္က နားလည္ဟန္မတူပါ။ ရယ္ေတာ့ရယ္ရသားရယ္…….

“ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္တို႕ဒိုးေတာ့မယ္ ကိုမိုး”

ဓားျပႏွစ္ေယာက္က အေနာက္မွလက္ျပျပီးက်န္ခဲ့ပါသည္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္က သူ႕ပခံုးကိုမလႊတ္ေသးပဲ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္တဲ့အထိဆြဲေခၚလာပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ လႊတ္ေတာ့”

သူခါးပိုက္ႏိႈက္၏လက္ကို ခါခ်လိုက္ပါသည္။ စိတ္ထဲမွာမသိုးမသန္႕နဲ႕ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေစာ္ နံသလုိလုိဘာလုိလုိ……

“ဘာလဲ ငါ့ကိုရြံေနတာလား ငါကေရေတာ့ခ်ိဳးပါတယ္ဟ”

“ခါးပိုက္ႏိႈက္ဆိုေတာ့ ငါလဲခါးပိုက္ႏႈိက္ျဖစ္သြားမွာစိုးတယ္။ သူကကူးခ်င္ကူးသြားမွာေလ ေျပာလို႕မရဘူး”

သူ႕စကားေၾကာင့္ ခါးပိုက္ႏိႈက္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ပါသည္။

“ဟားဟားဟား ထားပါေတာ့။ ငါကခါးပိုက္ႏိႈက္ မင္းက ခါးပိုက္ႏိႈက္ကိုျပန္လိမ္တဲ့ ဖုိးတြမ္တီး။ ခါးပိုက္ႏိႈက္ကိုျပန္ျပီး ေဂ်ာ္ကီစီးတဲ့ေကာင္ မင္းကငါ့ထက္ပိုဆိုးေသးတယ္”

“ဒါကေတာ့ ငါ့ေနရာမွာ ဘယ္သူမဆိုဒီလိုပဲလုပ္မွာပဲေလ။ မင္းကိုဘယ္သူက ပိုက္ဆံအိတ္လာေပးခိုင္းလို႕လဲ။ ငါ့လာေပးလို႕ငါယူတာပဲ”

“ေၾသာ္ ….. အဲ့ဒါနဲ႕ပဲမင္းကငါ့ကိုျပန္မေပးပဲ အဲ့ပိုက္ဆံေတြကိုေမာင္ပိုင္စီးလိုက္တယ္ေပါ့ေလ”

“ဒါေပါ့။ အဲ့ဒါမင္းပိုက္ဆံအစစ္မွမဟုတ္ပဲ မင္းလဲသူမ်ားပိုက္ဆံႏိႈက္လာတာပဲေလ”

“ကဲေတာ္ပါေတာ့ အခုငါ့ကိုအဲ့ပိုက္ဆံအိတ္ျပန္ေပး။ ငါကယ္လို႕ ငါမကယ္ရင္ မင္းမွာရွိသမွ်ေတြ ဟိုႏွစ္ေယာက္ဆီကို ပါသြားမွာ”

သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါသည္။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္လုိက္လွ်င္ သူကနည္းနည္း လြန္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဓားျပကိုေပးရတာနဲ႕ ခါးပိုက္ႏိႈက္ကိုျပန္ေပးရတာ ထူးမျခားနားပါပဲ။ သူလက္ထဲမွပိုက္ဆံအိတ္ကို ခါးပိုက္ႏိႈက္ကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။

“ကဲ ငါသြားေတာ့မယ္”

ခါးပိုက္ႏိႈက္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျပီး သူတည္းခိုခန္းကိုျပန္ဖို႕ ျပင္လိုက္ပါသည္။

“ေနပါဦး မင္းကဒီျမိဳ႕ကမဟုတ္ဘူးထင္တယ္ ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ”

“ဘာမွမလုပ္ဘူး ပ်င္းလို႕အိမ္ကေနထြက္လာတာ ”

“ေၾသာ္ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ေပါေနတယ္ေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့ အဲ့ဒါအေရးမၾကီးဘူး ”

“အဲ့ဒါဆုိ ဘာကအေရးၾကီးလဲ”

“အေရးၾကီးတာက မင္းဒီမွာေနရင္ သတိထားျပီးေန။ ဒီမွာလူေကာင္းေတြထက္ လူဆိုးေတြပိုမ်ားတယ္။ ေတာ္ၾကာေန အိမ္မျပန္ရပဲလူပါအစအနေပ်ာက္သြားဦးမယ္”

ခါးပိုက္ႏိႈက္ေျပာလုိက္မွပဲ သူေတာင္ၾကက္သီးေတြထသြားပါသည္။

“ငါနဲ႕လိုက္မလား”

“အင္….. ဘယ္ကိုလဲ”

“ေျခဦးတည့္ရာကိုေပါ့”

ခါးပိုက္ႏိႈက္ကသူ႕အကႌ်အိတ္ထဲမွာ စီးကရက္ဘူးကိုထုတ္ျပီး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို မီးညိွျပီးဖြာလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေနာက္ထပ္တစ္လိပ္ကိုထုတ္ျပီး သူ႕ကိုေပးသည္။

“ငါေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ဘူး”

သူ႕အေျဖေၾကာင့္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ကရယ္ပါသည္။

“ဟားဟား….. မဆိုးပါဘူး”

“ဘာမဆုိးတာလဲ”

“ေၾသာ္ ေက်ာင္းသားေကာင္းပီသပါတယ္လို႕ ”

ခါးပိုက္ႏိႈက္ကေဆးလိပ္ကို ဟန္ပါပါဖြာရင္း သူ႕ကိုခနဲ႕သလိုၾကည့္သည္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္ပံုစံၾကည့္ရတာ သိပ္ျပီးပ်က္စီးေနသည့္ပံုေတာ့မေပၚေသးပါ။ စူးရွရွသူ႕ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကလည္း ရဲရင့္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။  ဒါေပမယ့့္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆုိးသည္။ သူလဲဘယ္သြားရမွန္းသိျဖစ္ေနသျဖင့္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေခၚသည့္ေနာက္သို႕ လုိက္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလားဟု ေတြးမိသည္။

“ကဲ ဘာေတြေတြေ၀ေနတာလဲကြာ ငါနဲ႕လုိက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား။ မလုိက္ဘူးဆိုလဲငါသြားေတာ့မယ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မင္းကိုငါဒုကၡမေပးဘူးလို႕ အာမခံတယ္”

သူဘာမွျပန္မေျပာမိပါ။ မရင္းနီးသည့္သူစိမ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူတူေလွ်ာက္သြားဖုိ႕ဆိုတာက ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားရသည္။ မေတာ္လို႕ သူ႕ကိုမဟုတ္တရုတ္ေတြလုပ္လုိက္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း။ ခါးပိုက္ႏိႈက္က သိပ္ျပီးစိတ္ရွည္ဟန္မတူပါ။ “ကြ်တ္စ္” ကနဲစုတ္တစ္ခ်က္သပ္လုိက္ျပီး သူ႕ကိုစိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ အနားမွထြက္သြားပါသည္။ သူ႕အနားမွခပ္လွမ္းလွမ္းသို႕ေရာက္သြားေသာအခါ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေနာက္သို႕ သူေျပးလုိက္သြားလုိက္သည္။

“ေဟး……. ေနဦး”

ခါးပိုက္ႏိႈက္ကသူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ျပံဳးသည္။ သူဘာကိုျပံဳးမွန္းေတာ့မသိပါ။ သူခါးပိုက္ႏိႈက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ညမိုးခ်ဳပ္ၾကီးတြင္ လမ္းအတူတူေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးျပီေပါ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ဘယ္ဆီကိုမွန္းမသိေသာဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။

“ခါးပိုက္ႏိႈက္ မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”

“ဖိုးသား”

“နာမည္အရင္းကေရာ”

“ငါ့မွာနာမည္ႏွစ္လံုးမရွိဘူး”

သူဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္မိပါသည္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္သာဆိုတယ္ စကားေျပာတာေတာ့ ျပတ္ေနတာပဲ။

“မင္းဘာရယ္တာလဲ”

“ဖိုးသား မင္းခါးပိုက္ႏိႈက္လုပ္စားေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။ မင္းမိဘေတြေရာ။ မင္းေက်ာင္းမတက္ဘူးလား”

ဖုိးသားအသံေတြတိတ္ဆိတ္သြားပါသည္။ သူရုတ္တရက္ ဖိုးသားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာညိဳး ငယ္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူေမးတာမွားမ်ားမွားသြားျပီလား။ ဖိုးသားမွာနာက်ည္းစရာအတိတ္ေတြမ်ား ရွိေနလား။ အဲ့ဒီအတိတ္ေတြကို သူအစသြားေဖာ္မိေလျပီလား။

“ငါအေဖကေတာ့ ေသသြားတာလား ငါ့အေမနဲ႕ကြဲသြားတာလား ေသခ်ာမသိဘူး။ ငါေသခ်ာသိတာကေတာ့ ငါ့အေမက သူနဲ႕ဖဲအတူတူရိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႕ လိုက္သြားတယ္။ ”

သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါသည္။ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ ဒဏ္ရာကိုယ္စီရွိေနၾကတာပါပဲ ဖိုးသားရယ္။ ဖိုးသားကို သူအခုမွသိတယ္ဆိုေပမယ့္စိတ္ထဲမွာ ညီအကိုတစ္ေယာက္ရလိုက္သလို ခံစားရသည္။

“မွတ္မွတ္ရရ ငါ(၇)တန္းေလာက္တုန္းကေပါ့။ ငါ့အေမေယာက်ာ္းေနာက္လုိက္သြားေတာ့ အိမ္မွာငါတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တယ္။ စားစရာဆိုလို႕ ဆန္ပဲရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမ့ေခါင္းအုံးေအာက္က ေငြေထာင့္ငါးရာ ေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒါငါ့ဘ၀ရဲ႕အစပဲ”

ေျပာရင္းဆိုရင္းဖုိးသားက သူ႕စကားေတြကိုရပ္တန္႕လိုက္သည္။ သူဖုိးသား၏ပခံုးကိုကိုင္လုိက္မိသည္။

“ေနာက္ေတာ့ ငါေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘူး။ ထမင္းလဲငတ္တဲ့အခါငတ္တယ္ စားရတယ္အခါစားရတယ္။ ေရလဲေသာက္ရတယ္အခါ ေသာက္ရတယ္ မေသာက္ရတဲ့အခါမေသာက္ရဘူး။ ဒီလိုပဲျဖစ္သလိုေနခဲ့တာ ေနာက္ဆံုး အိမ္ရွင္ကအိမ္ေပၚကေမာင္းခ်လိုက္ေတာ့ ေခ်သလံုးအိမ္တိုင္ဘ၀ကိုေရာက္သြားတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေတေလေနရင္းနဲ႕ မိန္းမ၀၀ၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕လည္ပင္းက ေရႊဆြဲၾကိဳးကို ျဖတ္ေျပးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကေနစျပီး ငါ့ဘ၀ကိုငါေမြးျမဴလာခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ငါအစံုတတ္ေနျပီ ”

“ဘာေတြတတ္တာလဲ”

“ဖဲလိမ္တတ္တယ္၊ ဓားျပတိုက္တတ္တယ္၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္တယ္၊ ခိုးတတ္တယ္၊ လိမ္တတ္တယ္၊ ”

ဖိုးသားတတ္ထားတဲ့ပညာေတြကမနည္းပါလား။ ေလာကၾကီးက အလုိလုိသင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြေပါ့။ ပညာဆုိတာေကာင္းသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္လူေတြအတြက္ေတာ့ အေထာက္အကူျဖစ္စျမဲပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးသား တတ္ထားတဲ့ပညာေတြကေတာ့ ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းေမႊးေပၚ စၾကၤန္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ကိန္းပါ။

“ဟာ…… မင္းေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ။ ရဲဖမ္းမွာမေၾကာက္ဘူးလား”

“ဟားဟား ရဲေတြဆိုတာ ငါ့အသိေတြေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။ ရဲစခန္းခဏခဏသြားရလြန္းလို႕ ရဲေတြနဲ႕ခင္ေနျပီ”

ဖိုးသားကေလာကၾကီးကိုမေၾကာက္ရြံ႕တာလား ဒါမွမဟုတ္ တမင္တကာအရြဲ႕တုိက္ေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ကိုပဲ အေၾကာင္းျပျပီး ဆိုးသြမ္းခ်င္တဲ့ဗီဇေလးပါေနတာလး သူမေျပာတတ္ပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဖိုးသားစကားေၾကာင့္ သူရယ္မိ၏။ ဖိုးသားကသူ႕လက္ထဲမွမီးညိွျပီးသားေဆးလိပ္ကို သူ႕ကိုေပးပါသည္။

“ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ…”

“ေသာက္ၾကည့္”

သူဖုိးသားေပးေသာ မီးခိုးတေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ေဆးလိပ္ကို ကိုင္လုိက္ျပီး ႏႈတ္ခမ္းသို႕ေတ့ကာ တစ္ခ်က္မွ်ဖြာလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္မီးခိုးေတြကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

“ႏိုး…..ႏိုး မဟုတ္ေသးဘူး မီးခိုးကိုမ်ိဳခ်ရမွာ…….ေပးငါ့ကို”

ေဆးလိပ္ကိုဖုိးသားလက္ထဲျပန္ေပးလိုက္သည္။ ဖိုးသားက ေဆးလိပ္ကိုကိုင္ျပီး ဟန္ပါပါဖြာလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မီးခိုးေငႊ႕ေတြက ႏွာေခါင္းကေရာ ပါးစပ္ကပါ ထြက္လာပါသည္။

“ေတြ႕လား အဲ့လိုဖြာ……”

ဖိုးသားဆီက ေဆးလိပ္ကိုသူျပန္ယူလိုက္ျပီး ဖိုးသားေျပာသည့္အတုိင္း ဖြာလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မီးခိုးေတြကို မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္သည္။

“အဟြက္……… အဟမ္း…….. အဟြက္ အဟြက္……”

“ဟား……ဟား……. မီးခိုးသီးေနျပီ”

ဖိုးသားက သူ႕အနားသို႕လာျပီး လက္ထဲကေဆးလိပ္ကိုျပန္ယူလိုက္ျပီး အေ၀းသို႕ ၀ဲပစ္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ေက်ာခုံးကို သပ္ေပးသည္။

“ငါထင္ေတာ့ထင္သားပဲ သီးလိမ့္မယ္လို႕။ ကဲငါတုိ႕တစ္ေနရာကိုသြားရေအာင္”

“သြားေနတာပဲၾကာလွေနျပီ ဘယ္ကိုဆက္သြားဦးမွာလဲ။ ငါတည္းတဲ့တည္းခိုခန္းေတာင္ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ငါမျပန္တတ္ရင္ခက္မယ္”

“မင္းငါနဲ႕လိုက္ခဲ့ျပီဆိုေတာ့ ျပန္ဖုိ႕မစဥ္းစားနဲ႕ေတာ့”

“ဘာ……. ”

ဖိုးသားက သူ႕အနားကေနအေရွ႕သို႕ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူဖုိးသားေနာက္သို႕ အလွ်င္လုိက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ အဲ့လိုေတာ့မယုတ္မာနဲ႕ေလ။ မင္းပဲငါ့ကိုဒုုကၡမေပးဘူးလို႕ေျပာျပီးေခၚတာေလ။ ”

“ဟုတ္တယ္ေလ မင္းကိုငါဒုကၡမေပးဘူးလို႕ပဲေျပာတာေလ။ မင္းျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းဘာသာမင္းျပန္ ငါကေတာ့ လုိက္မပို႕ႏိုင္ဘူး”

“ငါမွမျပန္တတ္ပဲ”

“မင္းမျပန္တတ္ရင္ ကားငွါးသြားလိုက္ လမ္းေလးမွာကားေတြတစ္ပံုၾကီး”

အဲ့ဒါမွဒုကၡပဲ။ သူပိုက္ဆံအပိုယူမလာမိပါ။ ထမင္းစားရံုပဲဆိုျပီးထြက္လာခဲ့တာ အခုေတာ့ ဒုကၡနဲ႕လွလွေတြ႕ပါေရာလား။ မျဖစ္ဘူး ခါးပိုက္ႏိႈက္ကိုေခ်ာ့မွျဖစ္မည္။

“အဲ့လိုၾကီးလဲမဟုတ္ပါဘူး ဟို…… မင္းဘယ္ကိုသြားမလို႕လဲေျပာေလ ငါလိုက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါအျပင္မွာေတာ့ ညမအိပ္ခ်င္ဘူး ”

ဖုိးသားက သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ပါသည္။

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ”

“ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႕”

“ဟား…… ဟား….. ဟား…….. ”

ဖိုးသားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာလုိက္ပါသည္။ ဖိုးသားရဲ႕ ရယ္ေမာပံုက လူငယ္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ ေတြအျပည့္ပါ၀င္ပါသည္။ သူလဲဖိုးသားလိုဘ၀မ်ိဳးဆိုရင္ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲဟုေတြးမိသည္။ စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္စား သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြား ျပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္လြတ္လပ္ လိုက္ပါသလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ဖိုးသားလိုမုိက္ရူးရဲဆန္ဖုိ႕ လံုေလာက္တဲ့သတိၱမရွိေသးပါ။ သူက ေလာကၾကီးအေၾကာင္းဘာမွသိေသးသူမွ မဟုတ္ပဲေလ။ တကယ္လို႕မ်ား ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အခက္အခဲေတြ ရွိလာရင္ အဲ့ဒီဒဏ္ေတြကို သူခံႏိုင္ပါ့မလား။

ဖိုးသားကိုၾကည့္ရတာေတာ့ ဘာကိုမွအေလးနက္မထားသလိုပါ။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေလာကၾကီးကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳေနတဲ့ပံုမ်ိဳးေလ။ ရွင္းရွင္ေျပာရလွ်င္ ထမင္းငတ္မွေတာင္မေၾကာက္သည့္ သူမ်ိဳး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးမွာ အေၾကာက္တရားဆိုတာ ရွိပါဦးမလား။ ဖိုးသားက သူ႕ကိုတစ္ေနရာသို႕ေခၚသြားသည္။ ဖိုးသားေခၚ သြားသည့္ေနရာက မတ္ေစာက္သည့္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚကိုပါ။ ေတာင္ကုန္းေပၚကိုေရာက္ဖုိ႕ အားယူျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရပါသည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေလေတြက တျဖဴးျဖဴးတုိက္ေနသည္။

ေတာင္ေပၚမွေန၍ျမိဳ႕ငယ္ေလး၏ ညရႈခင္းကိုလွမ္းျမင္ေနရသည္။ မီးေရာင္ေလးေတြ စီေနသည္။ ညေလေလးကလဲ ေအးေနတာမို႕ သူ႕စိတ္ထဲ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႕သြားမိသည္။ ဖိုးသားက ဒီေနရာကို သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္မ်ားေခၚလာခဲ့သလဲေတာ့ သူေတြးၾကည့္မေနေတာ့ပါ။ ထို႕အတူ ဖိုးသားလို ခါးပိုက္ႏိႈက္တစ္ေယာက္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေလွ်ာက္လည္ေနျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကိုလဲ မစဥ္းစား ခ်င္ပါ။ သူအခုေလာေလာဆယ္ရရွိထားတဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ခံစားမႈေလးေပ်ာက္ရွသြားမွာကိုပဲ စိုးမိသည္။ သူတို႕လူငယ္ေတြဆိုတာ လြတ္လပ္မႈကိုႏွစ္သက္တယ္ေလ။ အမွားအမွန္ဆိုတာ ေနာက္မွပဲခြဲျခားခ်င္ ခြဲျခားလိမ့္မယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာကိုေတာ့ ဦးစားေပးမက္ေမာၾကတယ္မဟုတ္လား။

သူနဲ႕ဖိုးသားရဲ႕ၾကားမွ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနပါသည္။ အေမွာင္ထဲမွ ကင္းေအာ္သံမ်ားကေတာ့ ပံုမွန္အတုိင္းပါပင္။ ဖိုးသားကသူ႕ကိုေက်ာခိုင္းလွ်က္ ျမိဳ႕ငယ္ေလးဆီသို႕ ေငးေနသည္။ သူကေတာ့ ေျမကမူေျပာင္ေျပာင္ေလးေပၚတြင္ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလက္ပိုက္ျပီး ထိုင္ေနလိုက္သည္။

“မင္းဘ၀မွာ အမုန္းဆံုးအခ်ိန္ေတြရွိမွာေပါ့”

သူဖိုးသားကိုစကားစေျပာလုိက္သည္။ ဖိုးသားက သူ႕ကိုလွည့္မၾကည့္ေသးပါ။ ဖိုးသားေျပာမည့္ စကားေတြကို သူေစာင့္ေနမိသည္။

“ရွိတာေပါ့။ အဲ့ဒီအမုန္းဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ငါမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္”

“နာက်င္လား”

“ဟင့္အင္း မနာက်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္တယ္ ငါအဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြကိုေၾကာက္တယ္”

သူထိုင္ရာမွထျပီး ဖိုးသား၏နေဘးသို႕သြားရပ္လုိက္သည္။ ဖုိးသားမ်က္ႏွာကိုအကဲခတ္ၾကည့္မိ၏။

“ဖုိးသားငါ့ကိုေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္ေပးပါလား”

ဖိုးသားက ဟက္ကနဲရယ္သည္။ ဘာလဲသူ႕ကိုေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ပဲ ေတာင္းတယ္ဆိုျပီး ေလွာင္ရယ္တဲ့ သေဘာလား။

ဖိုးသားက အိတ္ကပ္ထဲကေဆးလိပ္ဘူးကိုယူျပီး သူ႕ကိုေပးသည္။ သူအထဲမွေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ဘူးကိုဖုိးသားကိုျပန္ေပးလုိက္သည္။ ဖိုးသားက က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ မီးျခစ္ကို ႏိႈက္ကာ သူ႕ကိုမီး ျခစ္ေပးသည္။ သူႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့ထားေသာ ေဆးလိပ္ကိုဖုိးသားျခစ္ေပးေသာ မီးစထံသို႕ ညွိလိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ကေလးက ရဲကနဲျဖစ္သြား၏။

သူေဆးလိပ္ကိုတစ္ခ်က္ဖြာလိုက္ျပီး မသီးေအာင္ မီးခိုးေတြကိုမ်ိုခ်လိုက္သည္။ ဖိုးသားက သူ႕လုပ္ရပ္ေတြကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားျဖင့္ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနပါသည္။ ဖိုးသားမ်က္ႏွာက သူ႕မ်က္ႏွာႏွင့္နီးကပ္လာသျဖင့္ သူ႕ပါးစပ္ထဲရွိမီးခိုးေတြနဲ႕ ဖိုးသားမ်က္ႏွာကို ေထြးမႈတ္လုိက္ပါသည္။

ဖိုးသားမ်က္ႏွာရႈံ႕တြသြားသည္…….

“ယုတ္မာတယ္ ၾကည့္စမ္း”

ဖိုးသားက သူ႕ကိုတစ္ခုခုတုန္႕ျပန္မည္ျပဳလာသျဖင့္ သူေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ဆုတ္လုိက္သည္။

“ေဟ့….. မင္းငါ့ကိုဘာလုပ္မလို႕လဲ”

“ဘာမွမလုပ္ဘူး”

ဖိုးသားကေရွ႕ဆက္တုိးလာသျဖင့္ သူအေနာက္သို႕ဆုတ္ကာဆုတ္ကာသြားမိသည္။ ဖုိးသားေျခလွမ္းေတြက ျမန္လာသည္။ သူအေနာက္သို႕ ေနာက္ျပန္လွည့္လုိက္ျပီး အေရွ႕သို႕အနည္းငယ္ေျပးလိုက္သည္။ ဖုိးသားက လဲသူ႕ေနာက္က ေျပးလိုက္လာသည္။

“ဘယ္ေျပးမလို႕လဲ….”

“ဟား…….ဟား……ဟား…….”

ေတာင္ကုန္းေပၚသို႕ သူပတ္ေျပးပါသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ခလုတ္တိုက္ျပီး လဲေတာ့မလုိျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ဖုိးသားကအေနာက္မွထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေနသျဖင့္ အေမွာင္ထဲသို႕ အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးေနမိသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ေခ်ာ္လဲမယ္ ငါေဆးကုမေပးႏုိင္ဘူးေနာ္”

“ဟား….ဟား….”

သူအတန္ၾကာေအာင္ေျပးရင္းေမာဟိုက္လာမိသည္။ ေမာဟိုက္လြန္း၍ ေခြ်းမ်ားစို႕လာျပီး ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ရွိန္းတိန္းတိန္းျဖစ္လာသည္။ ဖိုးသားကသူ႕ကိုမွီသြားသည္။ သူ႕အနားေရာက္လာေသာအခါ သူ႕ကိုတစ္ခုခုလုပ္ ေတာ့မည္ထင္ျပီးထင့္ကနဲျဖစ္သြားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဖိုးသားကသူ႕ကိုဘာမွမလုပ္ပဲ အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္ပါသည္။ သူ႕ရင္ထဲေႏြးကနဲဲျဖစ္သြားမိသည္။ ပါးစပ္မွလဲ အခုိးအေငႊ႕ေတြကို အသက္ရွဴသံ ျပင္းျပင္းေတြနဲ႕အတူ မႈတ္ထုတ္ေနမိသည္။ ဖိုးသားက ဘာစကားမွမေျပာပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕လက္ထဲတြင္ မီးမေသေသးေသာ ေဆးလိပ္ကိုလွမ္းယူလိုက္ျပီး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့လိုက္သည္။

ထို႕ေနာက္ သူ႕ကိုဖက္ထားရင္း မီးခိုးေတြကို မိုးေကာင္ကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းမႈတ္ထုတ္လုိက္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစုံေနပါလား။

“မေျပးနဲ႕ေတာ့ကြာေမာတယ္……”

ဖိုးသားအသံေတြက ေမာဟိုက္သံေတြေရာယွက္လွ်က္ပါ။ ဖိုးသားရဲ႕ရင္သားေႏြးေႏြးၾကီးက သူ႕ကိုအေနာက္ကေန ေႏြးေထြးမႈေတြေပးေနသည္။ သူတစ္ပါးရင္ခြင္ထဲ ပထမဆံုးေနဖူးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ မႏွစ္သက္သည့္ အရိပ္အေယာင္မရွိပါ ထို႕အတူ ႏွစ္သက္သည့္အရိပ္အေယာင္လဲမရွိပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႕ခံစားခ်က္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္မရွိေသးပါ။ သို႕ေသာ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။

ဖိုးသားႏႈတ္ခမ္းမွ ေဆးလိပ္ကိုျပန္ယူလိုက္ျပီး တစ္ဖြာမွ်သူျပန္ဖြာလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မီးေရာင္ေလးေတြ မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္ေနေသာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း မီးခိုးေငႊ႕ေတြကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဒီညေလးက သူ႕ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ သူစိမ္းညေလးပါ။ သစ္ရြက္စိမ္းနံ႕ေလးေတြ ေလထဲလြင့္ပါလာရင္း စိမ္းရႊင္ရႊင္အနံ႕ေလးက သူ႕ႏွာေခါင္းထဲသို႕၀င္လာသည္။ လေရာင္ျဖင့္ ျမင္ကြင္းေတြက မသဲမကြဲ ႏို႕ႏွစ္ေရာင္သန္းေန၏။ ဒီလိုညေတြက ကဗ်ာဆန္တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္လြတ္ေျမာက္ ရာနယ္ေျမတစ္ခုျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္ညေလးတစ္ညအျဖစ္ အျမဲတမ္း အမွတ္တရျဖစ္ေနမိမွာေသခ်ာသည္။

သူ႕ကိုအေနာက္မွသိုင္းဖက္ထားေသာ ဖိုးသားက ယခုထိမလႊတ္ေသးပါ။ သူကလဲ ခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ဖိုးသားဖက္ထားတာကိုျငိမ္ေနမိသည္။ လျခမ္းေလးေပၚမွာေကြးျပီး အိပ္ေနတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို သိပ္ျပီးေအးခ်မ္းတာပဲ။ သူစိမ္းညေလးက သူ႕အတြက္ေတာ့ လွပတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ဆိုျပခဲ့ေလျပီ။

ထိုညကသူ႕ကိုညဥ့္အေတာ္နက္မွဖုိးသားကျပန္လုိက္ပို႕သည္။ တည္းခိုခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ႕ကိုႏႈတ္ဆက္ျပီး ဖိုးသားျပန္သြားသည္။ ဖိုးသားေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ျပီး သူ႕ရင္ဘတ္ထဲ ဟာက်န္ခဲ့သည္။

                                                          X         X         X        X

ေနာက္ေန႕မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေနအေတာ္ျမင့္မွသူႏိုးသည္။ အိပ္ယာမွအလူးအလဲထျပီး မ်က္ႏွာသစ္သြားတုိက္ျပီး အခန္းတစ္ရက္စာ ေကာင္တာမွာသြားရွင္းလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ တစ္ခုခုစားဖုိ႕ စိတ္ကူးျဖင့္ အျပင္ထြက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။

သုိ႕ေသာ္ တည္းခိုခန္းအေပါက္၀သို႕ေရာက္ေသာ္ ျမင္လုိက္ရေသာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားမိသည္။ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ဖိုးသားရဲ႕မ်က္လံုးေတြကလဲ လက္ကနဲၾကည္လင္မႈေလးေတြ ရွပ္ေျပးသြားပါသည္။

“ဟိုင္း”

“အခုမွႏိုးတာလား မင္းကိုေစာင့္ေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ”

ဖိုးသားပံုစံက ေစာင့္ရတာၾကာ၍အနည္းငယ္ျငီးေငြ႕ေနသည့္ပံုစံပါ။ ဖုိးသားစကားေျပာသည့္ေလသံထဲတြင္ ပ်င္းတိပ်င္းရြဲသံေလးေႏွာေနသည္။ သူအရွက္ေျပရယ္ျပလုိက္သည္။

“မင္းေစာင့္ေနမွန္းသိရင္ေစာေစာထပါတယ္။ ဒီေန႕ေရာမင္းမလႈပ္ရွားေတာ့ဘူးလား”

“ဘာလႈပ္ရွားရမွာလဲ”

“ေၾသာ္…… ဂြင္ကိစၥေလ”

“ဟင့္အင္း…. အခုေလာေလာဆယ္ သံုးစရာပိုက္ဆံရွိေသးတယ္။ မင္းကိုဒီေန႕ တစ္ေနရာေခၚသြားမလို႕ လိုက္မွာလား”

“ဘယ္ေနရာလဲ”

“ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာေတာ့ ေရာက္ရင္သိမွာေပါ့။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မင္းကိုငါဒုကၡမေပးဘူးလို႕ အာမခံတယ္”

သူအံ့ၾသသြားဟန္ျဖင့္ ဖိုးသားကိုမ်က္ခံုးပင့္ျပလိုက္သည္။ မေန႕ညကလဲသူ႕ကို ဒီစကားေျပာခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ပါလား။ တမင္ပဲထပ္ေျပာတာလားဒါမွမဟုတ္ ေျပာေနၾကမိလုိ႕အက်င့္ပါျပီး အထပ္ထပ္အခါခါ ထပ္ေျပာမိတာလား သူမခြဲျခားတတ္ပါ။ သို႕ေပမယ့္ဒါဟာ လူတစ္ဖက္သား စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာႏုိင္တဲ့ သူ႕ရဲ႕စကားေျပာစြမ္းရည္လို႕ပဲ ဆိုရမလားေတာင္မသိပါ။ ဖိုးသားတစ္ခ်က္ေျပာ လုိက္သည္ႏွင့္ သူစိတ္၀င္စားသြားမိတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပလိမ့္မည္။

ဖိုးသားက ထိုင္ရာမွထျပီး အနားတြင္ရပ္ထားေသာ စက္ဘီးတစ္စီးကို ေထာက္ျဖဳတ္လုိက္ျပီး တက္ခြလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူရွိရာသို႕ ေျခေထာက္ျဖင့္ တြန္းလာခဲ့သည္။ သူစိတ္ထဲမွာ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားမိသည္။ ဒီစက္ဘီးကေရာ ခိုးလာတာမ်ားလား။

“မင္းဒီစက္ဘီးကို ခိုးရာပါဘီးလို႕ထင္ေနတာမဟုတ္လား”

ဖိုးသားက ရုတ္တရက္ပိတ္ေမးလုိက္သျဖင့္ အေတြးလြန္သြားမိသည့္သူ ဖိုးသားကိုအားနာမိသြားျပန္သည္။

“အာ…. ဟိုမဟုတ္ပါဘူး”

ဖိုးသားက သူ႕ကိုမၾကည့္ပဲေခါင္းေမာ့ျပီးရယ္သည္။ ဖိုုးသားေခါင္းေမာ့လိုက္ေတာ့ ဖိုးသားလည္ဇလုပ္ ခြ်န္ခြ်န္ေလးက ထြက္လာသည္။

“မင္းထင္ေနတာမမွားပါဘူး ဒီစက္ဘီးကငါခုိးလာတာ”

ဘုရားေရ……. ဖိုးသားဆိုတဲ့သတၱ၀ါက ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့သတၱ၀ါပါလား။ ဖိုးသားကို သူဘယ္လိုနားလည္ရမွာလဲ။ အခုလိုျပဳျပင္လုိ႕မရေတာ့တဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြဖိုးသားဆီမွာ ကူးစက္ေနျပီ ဖိုးသားဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႕ထက္ လူဆိုးလူေပတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႕ ပိုျပီးရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားေနျပီ။ ခိုးရာပါစက္ဘီးကို လုိက္စီးဖုိ႕ကေတာ့ သူလိပ္ျပာမသန္႕ျဖစ္မိတာအမွန္ပါ။ မေတာ္လို႕ ပိုင္ရွင္နဲ႕တိုးရင္ အရိုက္ခံရႏိုင္ေသးသည္။

“ဒါေပမယ့္စိတ္ခ်ပါ ဒီစက္ဘီးကိုဒီျမိဳ႕ကခိုးလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ပိုင္ရွင္ဒီျမိဳ႕မွာမရွိဘူး ဒီေတာ့မင္းဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕”

“မင္းကငါဘာေတြေတြးေနတာလဲဆုိတာ ခ်က္ျခင္းသိတာပဲလား မဟုတ္မွလြဲေရာမင္းဟာ Mind Reader တစ္ေယာက္မ်ားလား”

“Mind Reader တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းစိတ္ထဲမွာဘာေတြေတြးေနတာ ျဖစ္ႏိုင္မလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းၾကည့္လို႕ရတယ္ေလ။ လူေတြရဲ႕အရိပ္အကဲကိုခတ္တာ ငါ့အတြက္ေတာ့ မခက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ငါဟာလူေတြကို လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားျပီး ထမင္းစားေနတဲ့သူမလုိ႕ပဲ။ လူလိမ္တစ္ေယာက္ဟာ သူလိမ္မယ့္သူရဲ႕စိတ္အေျခအေနေလးကိုေတာ့ ခန္႕မွန္းတတ္ရမွာေပါ့ ႏို႕မိုဆို သူဘယ္လိုလုပ္ သူမ်ားယံုေအာင္လိမ္ႏိုင္မွာလဲ”

သူမအံ့ၾသပဲမေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဖိုးသားရဲ႕စကားေတြက အကြက္ေစ့ေနခဲ့သည္။ ဖိုးသားဟာ တကယ္ေတာ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလုိလူမ်ိဳးကို ပညာအေျခခံနဲ႕ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးလို္ရင္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္တဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားမွာေသခ်ာပါသည္။

“ကဲ ငါတုိ႕သြားရေအာင္”

ဖိုးသားစက္ဘီးက ေနာက္ထိုင္ခံုမပါပါ။ စက္ဘီးမွာျပိဳင္ဘီးအမ်ိဳးအစားျဖစ္သျဖင့္ အေရွ႕တန္းေပၚတြင္ သူတစ္ျခမ္းေစာင္းထုိင္လိုက္သည္။ ဖိုးသားကေတာ့ သူ႕ကိုရင္အုပ္ၾကီးကားကားျဖင့္မိုးလွ်က္ စက္ဘီးကိုအားရပါးရနင္းပါသည္။ သူ႕ကိုဘယ္ကိုမ်ားေခၚသြားမွာပါလိမ့္။

တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လမ္းေဘးက မုန္႕ဟင္းခါးသည္ဆီတြင္ အေၾကာ္ပါသည့္ မုန္႕ဟင္းခါး ႏွစ္ပြဲမွာျပီး၀င္စားလုိက္သည္။ ေဆာင္း၀င္ကာစ မနက္ခင္းေလးရဲ႕ အေအးေငႊ႕ေလးေတြ လႊမ္းျခံဳေနသည့္ ရာသီဥတုေလးနဲ႕အတူလိုက္ဖက္လြန္းစြာ မုန္႕ဟင္းခါးပူပူေလးမွာ စားလို႕ေကာင္းလြန္ေနသည္။ စားျပီးေနာက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးျဖင့္ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

ျမက္ပင္ရွည္ရွည္ေတြအမ်ားၾကီးေပါက္ေသာ ေနရာတစ္ခုေရာက္ေအာင္ ဖုိးသားကစက္ဘီးကိုနင္းလာခဲ့သည္။ ျမက္ပင္ရွည္ေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တုိးေ၀ွ႕လိုက္ေသာ ေလျပင္းေလးေတြေၾကာင့္ ဟိုသည္ယိမ္းေနသည္။ ထိုျမက္ပင္အနီးအနားတစ္၀ိုက္တြင္ မိုးရြာထား၍အုိင္ေနေသာ ေရအုိင္ငယ္ေလးေတြကို ေတြ႕ရသည္။ သူတို႕သြားေနသည့္ လမ္းမွာညီညာေသာ လမ္းမဟုတ္သျဖင့္ ခလုတ္မ်ားဂ်ိဳင့္မ်ားရွိေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ စက္ဘီးေခါင္းယိုင္သြားသည္အထိျဖစ္သြားသျဖင့္ ဖုိးသားက စက္ဘီးေခါင္းကိုထိန္းကာ နင္းေနရရွာသည္။ သူကေတာ့ အေ၀းမွ ရႈခင္းေတြကို ေငးေနမိသည္။

တေျဖးေျဖးျမက္ပင္ရွည္ေတြကိုျဖတ္သန္းလာျပီးေနာက္ သူ႕နားထဲတြင္ တေ၀ါေ၀ါစီးေနေသာ ေရစီးသံမ်ားကိုစတင္ၾကားလာရသည္။ ဒီအနီးအနားတစ္၀ိုက္တြင္ ေရေခ်ာင္းသို႕မဟုတ္ ျမစ္ေခ်ာင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမည္။ ဖိုးသားေခၚလာတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာမ်ားလား။ သူသိခ်င္စိတ္ကိုထိန္းလို႕မရေတာ့ သျဖင့္ ဖိုးသားကို ေမာ့ၾကည့္ျပီးတစ္ခုခုေမးရန္ျပင္လုိက္သည္။

“ဒီအနားမွာေရေခ်ာင္းရွိသလား”

“အင္း ဒီေရေခ်ာင္းကေရက မနက္ဆိုရင္ေႏြးေနတတ္တယ္ ျပီးေတာ့ငါးေတြလဲေပါတယ္ ငါတို႕ငါးတုိက္ရေအာင္”

“ငါးတုိက္မယ္ဆိုဘယ္မွာလဲ ကရိယာတန္ဆာပလာေတြ”

“ရွိပါတယ္ကြာ ငါဒီကိုအျမဲလာျပီးငါးတုိက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ပစၥည္းေတြကိုဒီနားမွာပဲဖြက္ထားခဲ့တာ”

သူ “ေၾသာ္” ဟုတစ္ခ်က္အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ ဖိုးသားက စက္ဘီးကိုရပ္တန္႕လိုက္၏။

“စက္ဘီးဆက္နင္းလို႕မရေတာ့ဘူး တြန္းသြားရမယ္။ ငါတို႕အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ဖုိးသားကအေရွ႕မွဦးေဆာင္ကာ စက္ဘီးကိုလက္တစ္ဖက္မွတြန္းရင္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူလည္းဖုိးသားသြားရာလမ္းသို႕ အေနာက္မွတေကာက္ေကာက္လုိက္ရသည္။ သိပ္ၾကာၾကာမသြားလုိက္ရပါ တေ၀ါေ၀ါစီးေနေသာ ေရေခ်ာင္းစပ္နားသို႕ သူတို႕ေရာက္လာၾကသည္။ ဖိုးသားက စက္ဘီးကိုျမက္ပင္ေတြေပၚ လွဲခ်လိုက္ျပီး ….

“မင္းဒီမွာခဏေနဦး ငါ့ပစၥည္းေတြသြားယူလိုက္ဦးမယ္”

ဖိုးသားကိုသူေခါင္းညိွတ္ျပလိုက္သည္။ သူ႕ခါးမွဂ်င္းေဘာင္းဘီးကို ဒူးေခါင္းဆစ္နားထိ ဆြဲတင္လိုက္ကာ ေရစပ္သို႕ သူ႕ေျခခ်လိုက္မိသည္။ ေရကဖုိးသားေျပာသလိုပဲ ေႏြးေတးေတးေလးပါ။ ေရလယ္ေခါင္တြင္ အနည္းငယ္ေရစီးသန္ရံုမွအပ ေခ်ာင္းေလးက သိပ္ျပီးက်ယ္၀န္းလွတယ္လို႕ မဆိုသာပါ။ ေရကေတာ့ အနည္းငယ္၀ါက်င့္က်င့္အေရာင္ေလးေရာေနသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ေတာ့ ေရၾကည္လင္ေနသည္။ ေရစီးသန္ျခင္းေၾကာင့္အနည္ထျခင္းလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ဖုိးသားျပန္ေရာက္လာသည္။ ဖိုးသားလက္ထဲတြင္ ငါးဖမ္းပိုက္ကြန္တစ္ခုႏွင့္ အျခားပစၥည္းကရိယာတစ္ခ်ိဳ႕႔ပါလာသည္။

“အ၀တ္စားေတြခြ်တ္ေလ”

“ဟင္….”

ဖိုးသားက သူ႕ကိုစိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲသူ႕လက္ထဲရွိပစၥည္းေတြကို ေျမၾကီးေပၚခ်လိုက္ျပီး ခါးမွအက်ႌကိုခြ်တ္ပစ္လုိက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အက်ႌကိုပါ စက္ဘီးေပၚသို႕ လွမ္းပစ္တင္လိုက္၏။ အက်ႌခြ်တ္လိုက္ေတာ့ ထြားၾကိဳင္းကာစ ဖုိးသား၏ဗလေလးက ထြက္လာပါသည္။ သိပ္ျပီးၾကည့္လို႕ေကာင္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ပံုမဟုတ္ေပမယ့္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ေလးေတာ့ရွိသည္။ လက္ဖ်ံသားေတြႏွင့္ လက္ေမာင္းသားေတြက ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိသည္။ သူသေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ခ်ပ္ေနတဲ့ဗိုက္သားျပင္တစ္ေလွ်ာက္ပါ။ ဖိုးသားလည္ပင္တြင္ ခ်ည္အနက္ေရာင္ျဖင့္ လည္ဆြဲတစ္ခုကိုဆြဲထားသည္။

သူၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္ ဖိုးသားက ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုဆြဲခ်လိုက္ျပီး ေဘာင္းဘီကိုပါခြ်တ္မည္ျပဳလုိက္သည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ဘာေၾကာင့္မွန္းသိ လွပ္ကနဲဲျဖစ္သြားရသည္။

“မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

သခိုးလူမိသြားသလို သူ႕အမူအရာကို ဖုိးသားကခ်က္ျခင္းရိပ္မိသြားျပီး မသကၤာသလိုလွမ္းေမးသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးတည္ျငိမ္ေအာင္ျပန္ျပင္လုိက္သည္။

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ငါဘာျဖစ္ေနလို႕လဲ”

“ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုရင္လဲ အ၀တ္အစားေတြခြ်တ္ေလ ငါးဖမ္းရေအာင္။ ဘာလဲ မင္းကငါ့ကိုရွက္ေနတာလား”

“မရွက္ပါဘူး…..”

သူျပာျပာသလဲေျဖလိုက္ပါသည္။ ေယာက်ာ္းအခ်င္းခ်င္းေတြ ရွက္စရာလား။ ျပီးေတာ့ သူကလဲ ေယာက်ာ္းအခ်င္းခ်င္းစိတ္၀င္စားတဲ့ ေဂးမွမဟုတ္ပဲ။ သူကေယာက်ာ္းစစ္စစ္ေလ။ ဟုတ္တယ္သူက ေယာက်ာ္းစစ္စစ္ပဲ ေယာက်ာ္းအခ်င္းခ်င္းဘာကိုရွက္ရမွာလဲ။ မရွက္ဘူး….

သူ႕ခါးမွအက်ႌေတြကိုခြ်တ္ျပီး ဖုိးသား၏အက်ႌအေပၚသို႕ ထပ္ျပီးပံုလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေျခသလံုးတစ္ဖက္ကို ေျမွာက္ကာ ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္၏။ သူ႕အတြင္းခံက ေဟာင္းေနျပီးအနည္းငယ္ပါးေနသျဖင့္ အထဲကို ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရသည္။ ဖိုးသားက သူ႕ကိုမမွိတ္မသံုၾကည့္ေနသည္။

“မင္း………”

“ဘာလဲ….”

သူဖိုးသားကိုျပန္ေမးလုိက္သည္။

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး မင္းေယာက်ာ္းပီသတယ္လို႕ေျပာမလို႕”

သူဖိုးသားကိုရယ္ျပလိုက္သည္။ ဖိုးသားက ငါးဖမ္းသည့္ကရိယာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသူ႕လက္ထဲသုိ႕ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ က်န္သည့္ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုယူကာ ေခ်ာင္းထဲသုိ႕ ဆင္းသြားေလသည္။ သူဖိုးသားေပးေသာ ပစၥည္းေတြကိုယူျပီး ဖိုးသားေနာက္မွလိုက္ရသည္။ ဖိုးသားက ေရွ႕မွေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ျဖင့္သြားေလရာ လံုးေနေသာ ဖိုးသားဖင္ကေလးမွာ ခ်စ္စဖြယ္ယိမ္းႏြဲ႕သြားသျဖင့္ သူသေဘာက်စြာရယ္မိသြားသည္။

“ငါးေတြက ေရစီးသန္တဲ့ေနရာေတြမွာ သိပ္မရွိတတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေရျငိမ္တဲ့ေနရာေတြ ေရညိွေတြမ်ားျပီး ေနာက္ေနတ့ဲေနရာေတြမွာ ရွိတတ္တယ္။ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာ ငါးတင္မကဘူး ဂဏန္းတို႕ ခရုတို႕လဲရွိတယ္။”

ဖိုးသားက သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျခေထာက္ျဖင့္ေျမၾကီးေတြကို ဖြသြားရာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုလံုး ေရေတြေနာက္က်ိကုန္သည္။ သူဖုိးသားေနာက္မွ လိုက္ရင္း ဘယ္လုိငါးဖမ္းမလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေမးၾကည့္လုိက္မိသည္။

“ငါးရွိတာေတာ့ဟုတ္ပါျပီး အဲ့ဒီငါးေတြကိုဘယ္လိုဖမ္းမွာလဲ”

“ငါ့ဆီမွာပိုက္ရွိတယ္။ ငါတို႕ေခ်ာင္းက်ဥ္းတဲ့ေနရာေလာက္မွာ ပိုက္ကိုေထာင္ထားမယ္။ ျပီးရင္အဲ့ဒီပိုက္ထဲကို ငါးေတြလာတိုးေအာင္ ေရရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ငါးေျခာက္ရမယ္”

“ငါးကဘယ္လုိေျခာက္မွာလဲ”

“အာ…. အင္းမင္းကလဲ ပိန္းလုိက္တာလြန္ေရာ။ ငါးေျခာက္တယ္ဆိုတာ ငါေတြလန္႕ေအာင္လို႕ ေျခာက္တာကိုေျပာတာ။ ေရရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ဟိုေမႊဒီေမႊလုပ္ရင္ ငါးေတြလန္႕ျပီး ေျပးၾကလိမ့္မယ္ လြယ္လြယ္ေလး”

“အဲ့ဒါနဲ႕ပဲ ငါးကမိေကာလား”

“ငါးမိတာမမိတာေတာ့ တစ္ပိုင္းေပါ့။ ငါးဖမ္းပါတယ္ဆိုမွ မိခ်င္လဲမိမယ္မမိခ်င္လဲမမိဘူးေပါ့”

“တကယ္လို႕ ငါးမမိဘူးဆိုရင္ေရာ”

“အဲ့ဒါဆိုလဲ ေရခ်ိဳးျပီးျပန္ၾကတာေပါ့ကြာ”

“ဟားဟားဟား……..”

ဖိုးသားက စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ေျပာမွန္းသူသိသည္။ သူကလဲ တမင္သက္သက္ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနျခင္းျဖစ္သည္။ အားရပါးရရယ္လုိက္မိေတာ့ စိတ္ထဲေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြအနည္းငယ္ စီး၀င္လာသလိုရွိသည္။ ေခ်ာင္းရိုးက်ဥ္းေသာ တစ္ေနရာသို႕ေရာက္ေသာအခါ ဖိုးသားက ငုတ္ေတြရုိက္ျပီး ပိုက္ေထာင္ပါသည္။ သူကေတာ့ ဖိုးသားကိုကူလုပ္ေပးရံုမွအပ ဘာမွမလုပ္တတ္ပါ။ ဖုိးသားက တုတ္ခြ်န္ခြ်န္ေတြျဖင့္ ေရထဲသို႕စုိက္ကာ အေပၚမွာ ေက်ာက္ခဲေတြျဖင့္ထုခ်သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ပိုက္ကြန္ကို တုတ္ေတြမွာေႏွာင္ကာ ပလတ္စတစ္ၾကိဳးျဖင့္ခိုင္ခိုင္ခ်ည္လိုက္သည္။ ပိုက္ကြန္ကို ဂငယ္သ႑ာန္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ အ၀င္ေပါက္သာသာ အေပါက္ေလးဟထားသည္။

ဖိုးသားအားၾကိဳးမာန္တတ္လုပ္ေနတာကို သူစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဖိုးသား၏လက္ဖ်ံတစ္ေလွ်ာက္ ရႊံ႕စက္ေတြေပလို႕ေနသည္။ ထုိ႕အျပင္ ေရထဲစိမ္လိုက္ထလုိက္ျပဳလုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဖိုးသားအတြင္းခံေလမွာ အနည္းငယ္ေအာက္သို႕ေလ်ာသြားျပီး ဖိုးသား၏တင္ပါးအစပ္ကေလးကို ျမင္ေနရပါသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ႕ရင္ထဲဟာတာတာၾကီးျဖစ္လာတာလိုလို ေရငတ္လာတာလိုလိုျဖစ္သြားမိသည္။ ဖိုးသားသတိမထားမိေအာင္ သူတိတ္တိတ္ေလး တံေတြးမ်ိဳခ်မိသည္။ ေရစုိစိုေတြၾကားထဲမွာေနရင္းကပင္ သူ႕စိတ္ေတြထၾကြလာကာ ထိန္းမရသိမ္းမရျဖစ္လာမိသည္။ မျဖစ္ေခ်ဘူးဟုဆိုကာ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာေသာ သူ႕ပစၥည္းေလးကို လက္ျဖင့္အသာညွစ္ထားမိျပန္သည္။

ဖိုးသားကေတာ့ သူ႕အျဖစ္ကိုသတိထားမိဟန္မတူပါ။ သူ႕အလုပ္ကိုသူ စိတ္၀င္တစားအားၾကိဳးမာန္တက္ ဆက္လုပ္လွွ်က္ရွိသည္။ ၾကိဳးမ်ားခိုင္မာစြာခ်ည္ေႏွာင္ျပီးသြားေသာအခါ ဖိုးသားက သူ႕ဖက္ကိုျပန္လွည့္လာသည္။

“ကဲငါတို႕ငါးေျခာက္ရေအာင္”

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေရရိုးအတိုင္းတက္သြားၾကျပီး အထက္စီးမွေန၍ ေရၾကိဳးေရၾကား ေရစပ္ေတြကို တုတ္ေတြျဖင့္ ဟိုထုိးသည္ထုိး ထိုးၾကသည္။ ေရေတြကိုေနာက္က်ိေနေအာင္ဖြပစ္လုိက္ၾကျပီး ပိုက္ကြန္ရွိရာသို႕ မွန္းျပီး ငါးေမာင္းၾကသည္။ ျမက္ပင္ေတြအနည္းငယ္ရွည္လ်ားေနသည္ ေရစပ္တစ္ခုနားသို႕ေရာက္ေသာ္ သူအသာတုတ္ျဖင့္ ထိုးၾကည့္လုိက္ရာ အထဲမွငါးတစ္ေကာင္ ျဖတ္ကနဲေျပးထြက္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အရွည္တစ္ထြာခဲြေလာက္ရွိမည္ဟု ခန္႕မွန္းရေသာ ထုိငါးေက်ာရိုးကို သူေကာင္းေကာင္းျမင္လုိက္ရပါသည္။

“ဖိုးသား…. ဒီမွာ…..”

ဖိုးသားက သူမ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္သည္။

“ငါငါးတစ္ေကာင္ေတြ႕လိုက္တယ္ ေျပးသြားျပီ”

“ဟုတ္လား အဲ့ငါးကေရဆန္ကိုတက္ျပီးေျပးမွာမဟုတ္ဘူး ေရစုန္ကိုပဲေမ်ာျပီးေျပးမွာ လာျမန္ျမန္ေျခာက္ရေအာင္”

သူေရာဖိုးသားေရာ ေရေတြကိုေနာက္က်ိေနေအာင္ဖြပစ္လုိက္သည္။ ေျခေထာက္ေတြျဖင့္ ဟိုနင္းသည္နင္းလုပ္ကာ ပိုက္ကြန္ရွိရာသို႕ တေျဖးေျဖးတိုးလာခဲ့ၾကသည္။ ပိုက္ကြန္အ၀သို႕ ေရာက္ေသာအခါ အထဲတြင္ ဟိုသည္လူးလားေျပးေနေသာ ထုိငါးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ဖိုးသားဟိုမွာငါး….. ငါးရံ႕မလားမသိဘူး”

“ငါးရံ႕မဟုတ္ဘူးလင္းတရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီးနဲ႕ ငါးခူၾကီးမေတြ႕ဘူးလား”

“မသိလို႕ပါကြာမင္းကလဲ”

ငါးခူက ထြတ္ေပါက္မရွိေတာ့သျဖင့္ ျပာယာခတ္ျပီး ဟိုေျပးသည္ေျပးလုပ္ေနပါသည္။ ဖိုးသားက ပိုက္ထဲကို၀င္သြားျပီး ငါးကိုဖမ္းဖုိ႕ၾကိဳးစားေနသည္။ သူကေတာ့ ငါးခူလြတ္သြားမည္ဆုိသျဖင့္ ပိုက္အေပါက္၀တြင္ ထိုင္ကာေရေၾကာကိုပိတ္ထားသည္။

ဖုိးသားက အထဲတြင္ငါးကိုဖမ္းဖို႕ၾကိဳးစားေနေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မမိႏိုင္ပဲရွိေနေလသည္။

“ငါးကိုလက္နဲ႕ဖမ္းေနတာလားဖိုးသား”

“ေအးေလ……”

သူတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။ ဆရာၾကီးလိုလုိနဲ႕ ဦးေႏွာက္ကိုမရွိဘူး ငါးကိုလက္နဲ႕ဖမ္းလို႕မိမလားတဲ့။

သူေတြးလို႕မဆံုးေသးပါ ဖိုးသားကငါးကိုဆတ္ကနဲ ဖမ္းလိုက္ကာေရေပၚသို႕ေျမွာက္လုိက္သည္။

“မိျပီကြ ဟားဟား……”

ဖိုးသားက ငါးကိုတင္းတင္းဆုပ္ျပီး ေရထဲမွထလာသည္။ ေရကဒူးေခါင္းေလာက္သာရွိသျဖင့္ ထရလြယ္ပါသည္။ သူ႕အနားသို႕ေရာက္ေသာအခါ ငါးကိုသူ႕ကိုျပသည္။

“ဖိုးသားမင္းေတာ္ေတာ္ ေတာ္တာပဲ ငါးကိုလက္နဲ႕မိေအာင္ဖမ္းႏိုင္တယ္။ ”

ဖိုးသားက သူ႕ကိုမၾကည့္ပဲ ငါးကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေနသည္။ ထိုအခိုက္ငါးမွာ ဖိုးသားလက္ထဲမွ ပလြတ္ကနဲ ခုန္ထြက္သြားသည္။

ရုတ္တရက္မို႕ ဖိုးသားလက္ထဲမွလြတ္သြားျပီး ေရထဲသို႕က်သြားသည္။ ငါးက်သြားသည္ႏွင့္ ဖိုးသားက ထိုေနရာသို႕ အုပ္ျပီးလွဲခ်လိုက္ရာ အနားမွာရပ္ေနေသာ သူႏွင့္တိုက္မိသြားျပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရထဲသို႕လံုးေထြး ျပီးလဲက်သြားသည္။

ေရထဲသို႕ေရာက္ေသာအခါ အေပၚကဖိုးသားခႏၶာကိုယ္ကပိေနသျဖင့္ သူေရထဲသုိ႕နစ္သြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးျပီးထပ္သြားသျဖင့္ ဖိုးသားက ေရထဲသို႕လက္ေထာက္ကာ သူ႕အေပၚမွ ျပန္ၾကြေပးေလသည္။

“ေတာက္! မိျပီးကာမွကြာ”

ဖိုးသားကသူ႕ကိုဂရုမစိုက္အားပဲ လြတ္သြားသည့္ငါးကို ႏွေျမာကာ ေတာက္ေခါက္ေန၏။ သူကေတာ့ ဖိုးသားရင္ခြင္ထဲမွာေနရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။ ဖိုးသား၏ဗိုက္သားျပင္ႏွင့္ သူ၏ဗိုက္သားျပင္တို႕မွာ ထိစပ္ေနျပီး သူ႕ခ်က္ေလာက္တြင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ခုလုလုအထိအေတြ႕ေလးကို ခံစားေနရသည္။ ထိုတခဏတာအတြင္းပိုင္း အခ်ိန္ေလးကို သူမွင္သက္ေနမိကာ တကိုယ္လံုးေအးစက္ေတာင့္တင္း ေနမိသည္။

ဖိုးသားအၾကည့္ေတြကာ သူ႕ဆီသို႕ေရာက္လာေသာအခါ သူတို႕ႏွစ္ဦးတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္လွ်က္မိသား ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးသားရဲ႕အၾကည့္ေတြက စိုစြတ္လြန္းလွသည္။ ထိုစိုစြတ္ေသာအၾကည့္ေတြထဲက အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ အေရာင္ေတြက အဓိပၸါယ္တစ္ခုခုကို ရည္ညြန္းေနသလို သူ႕စိတ္ထဲမွာထင္ေနမိသည္။ ဖိုးသား၏လည္ဆြဲေလးက ေရတစက္စက္ျဖင့္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၀ဲက်ေနသည္။ ဖိုးသား၏ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဟေနျပီး အနည္းငယ္အနီေရာင္သန္းေနသည္။

သူအသက္ရွဴသံေတြျမန္သထက္ျမန္လာမိသည္။ ဖိုးသားရဲ႕အၾကည့္ေတြက စူးရွသထက္ပိုမိုစူးရွလာသည္ဟု သူခံစားမိသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ မ်က္လံုးေတြမမွိတ္မသံုျဖင့္ ဖိုးသားကိုၾကည့္ေနမိသည္။ သူၾကည့္ေနရင္း တန္းလန္းမွာပင္ ဖိုးသား၏မ်က္ခြံေလးေတြ တေျဖးေျဖးစင္းသြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထို႕အတူ သူ႕ရဲ႕မ်က္ခြံေလးေတြကိုလဲ အသာေလးမွိတ္လိုက္မိသည္။

ယခုအခါ အေမွာင္ကမၻာထဲကိုေရာက္သြားသလို ျမင္ကြင္းေတြစမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္သြားသည္။ နားထဲတြင္ေရစီးသံမွ အပအျခားဘာအသံမွ်မၾကားရေတာ့ပါ။ သူေရထဲမွေန၍ေခါင္းကို အနည္းငယ္ေလးၾကြလိုက္မိသည္။ အေပၚမွ တေျဖးေျဖး နိမ့္ဆင္းလာေသာ ဖိုးသား၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စိတ္ထဲတြင္မွန္းဆရင္း သူအနည္းငယ္ေမးကိုေမာ့လိုက္သည္။ ေလဟာနယ္ထဲတြင္ လစ္ဟာေနေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေပၚသုိ႕ ႏူးညံ့စိုစြတ္ေနသာ အထိအေတြ႕တစ္ခု ရုတ္တရက္က်ေရာက္လာသည္။ သူမ်က္စိေတြကို မွိတ္ထားဆဲကပင္ ထိုအနမ္းေလးကို အားရပါးရ လက္ခံလုိက္သည္။ ထို႕ေနာက္ေအာက္မွေန၍ ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ဖိုးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဟပ္လုိက္သည္။

ထို႕ေနာက္….. သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ျငိမ္သက္မိျပီး ရပ္တန္႕လိုက္ၾကသည္။

သူမ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိုးသား၏မ်က္ႏွာၾကီးက ခပ္တည္တည္ၾကီးျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“မင္း…..မင္းဘာလုပ္လိုက္တာလဲ”

ရုတ္တရက္အနမ္းခံလိုက္ရ၍ဖိုးသားက သူ႕ကိုၾကည့္ျပီးေမးသည္။ သူဘာေျပာလို႕ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ တကယ္ဆိုနမ္းဖို႕ လမ္းေၾကာင္းစတင္ခဲ့တာ ဖိုးသားကိုယ္တိုင္ပဲမဟုတ္ပါလား။ ျပီးမွအသိစိတ္၀င္သြားျပီး ရွက္စိတ္ျဖင့္သူ႕ကို ရမ္းေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူရိပ္မိသည္။

“…………”

ဖိုးသား၏မ်က္ႏွာက ရွက္စိတ္ျဖင့္အနဲငယ္နီျမန္းလာသည္။ ထို႕ေနာက္ ေရထဲမွ ျဗဳန္းကနဲ ထသြားျပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ သူလဲအထိတ္တလန္႕ျဖင့္လုိက္ျပီး မတ္တတ္ရပ္လုိက္မိသည္။ ဖိုးသားကသူ႕ကိုၾကည့္မေနပါ။ သူလဲဘာေျပာလုိ႕ေျပာရမွန္းမသိပဲ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္သြားမိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဖိုးသားကိုေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္မွန္း သိလ်က္သားနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မရႏိုင္ပဲ နမ္းလိုက္မိတာ ပါလိမ့္။ အခုေတာ့ ဖိုးသားသူ႕ကိုတစ္မ်ိဳးထင္သြားေလာက္ျပီေပါ့။

ဖိုးသားက ျငိမ္သက္စြာျဖင့္ ငူငူၾကီးရပ္တန္႕ေနသည္။ တစ္ခုခုတုန္႕ျပန္မွျဖစ္မည္ဟု သူသေဘာေပါက္လုိက္ျပီး ဖိုးသားလက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္ဖို႕ သူၾကိဳးစားလိုက္သည္။ ဖိုးသားက သူကိုင္တာကိုမခံပါ။ ဆတ္ကနဲ႕ သူ႕ကိုပုတ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္သူ႕ကို တင္းမာစြာၾကည့္သည္။

ဖိုးသား၏စိတ္ထဲတြင္သူ႕ကိုတစ္စံုတစ္ခုေျပာခ်င္ေနဟန္ရွိေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းၾကီးစြာျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္ေနျမဲပါပင္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲတြင္ ေစာေစာကေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားမိသည္။ သူဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုဆင္ျခင္တံုတရားကင္းမဲ့စြာ စိတ္အလုိလိုက္မိတာပါလိမ့္။

သူတစ္ခုခုေျပာရန္ျပင္လုိက္စဥ္မွာပင္ ဖုိးသားက သူ႕ကိုေက်ာခိုင္းကာ ေရထဲမွတက္သြားသည္။ သူဖိုးသားေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လုိက္သြားမိသည္။ ဖိုးသားက ကမ္းစပ္ကိုျပန္တက္သြားျပီး သူ႕အ၀တ္စားေတြကို သြားယူလာျပီး ၀တ္ဆင္လုိက္သည္။ သူ႕ကိုဘာမွမေျပာပဲ ျပန္ဖို႕ျပင္ေနေၾကာင္း ရိပ္စားမိသျဖင့္ သူလဲသူ႕အ၀တ္အစားေတြကို ကဗ်ာကရာလိုက္၀တ္လိုက္ရသည္။ အ၀တ္စားမ်ား ၀တ္ဆင္ျပီးသြားေသာအခါ ဖိုးသားက သူ႕စက္ဘီးကိုတြန္းကို အေရွ႕မွထြက္ခြာသြားသည္။

သူလဲမည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာရဲေတာ့ပဲ ဖိုးသားေနာက္မွဆိတ္ျငိမ္စြာလိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ပေဟဠိဆန္စြာျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့သည့္အျဖစ္ပ်က္ေတြကို ေတြးၾကည့္ရင္းဘာေၾကာင့္မ်ားလဲဟု စဥ္းစားကာ အေျဖရွာရခက္ေနခဲ့သည္။ သူထိုတစ္ခဏတာေလးအတြင္းမွာ ရုတ္တရက္ စိတ္ေတြေျပာင္းလဲသြားျပီး လိင္တူခ်င္းကို စံုမက္သည့္စိတ္ေတြ ၀င္လာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးမိသည့္အခါ လံုး၀အေျဖရွာမရပဲ ေမးခြန္းေတြထဲမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္ရစ္သီေနမိျပန္သည္။ အခုလုိမေတာ္တဆ ျဖစ္သြားသည့္အတြက္ သူတကယ္ပဲစိတ္မေကာင္းပါ။ သူရည္ရြယ္ျပီးလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ့္ ထိုတခဏတာ အတြင္းမွာ သူ႕စိတ္ကိုသူမထိန္းႏိုင္ပဲ လြတ္သြားမိတာကိုေတာ့ ၀န္ခံပါသည္။

စက္ဘီးစီးလို႕ရသည့္ ေျမလမ္းေပၚသို႕ေရာက္ေသာအခါ ဖိုုုုးသားက သူ႕စက္ဘီးကိုခြျပီး တက္ထုိင္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္သူ႕ဖက္ကို တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္ျပီး စက္ဘီးကို နင္းကာအေ၀းသို႕ထြက္ခြာသြားသည္။

သူဆြံ႕အစြာျဖင့္ ေျမလမ္းေလးေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ထဲက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ဖုိးသားရယ္ဟု ရင္ထဲတြင္ တိတ္တိတ္ေလး ေရရြတ္ေနမိရင္း ဖိုးသား၏ေက်ာျပင္ကိုေငးကာ ေနမိသည္။ အေ၀းသို႕ထြက္ခြာသြားေသာ ဖိုးသား၏ပံုရိပ္က သူ႕ျမင္ကြင္းထဲမွ တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ဖိုးသားက တစ္ခုခုကိုစိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တမင္ေရွာင္ေျပးသြားခဲ့တာပါ။ တကယ္ဆိုရင္……..

                                             X          X          X          X

ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ႕ဆီကိုဖိုးသားမလာေတာ့ပါ။ မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့သည့္ အနမ္းကိစၥႏွင့္ပက္သက္ျပီး ဖုိးသားကသူ႕ဆီက ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။ တခဏတာအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပဲ ရင္းနီးခဲ့ျပီး ရုတ္တရက္သူ႕ ဆီကေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူဖိုးသားကိုအမွတ္တရရွိေနဦးမွာပါ။ သူ႕ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို တိမ္တုိက္ေတြဆီကေန ယူေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဟု သူသမုတ္ခ်င္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကိုျမတ္ႏိုးစြဲလန္းသြားမိျပီ ဆိုရင္အဲ့ဒီလူကို အခ်ိန္အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ သတိတရျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္သူဖိုးသားအေပၚထားရွိတဲ့ခင္တြယ္မႈကို စြဲလန္းသြားမိတယ္လို႕ေတာ့ ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ပါ။ တကယ္တန္းျဖစ္မယ့္ျဖစ္ ဒါဟာ မေတာ္တဆ သာယာမႈပဲျဖစ္ရမည္။ အဲ့ဒီသာယာမႈကို ျပန္ျပီးတန္းတမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြျဖစ္ျပီး ေခ်ာ္လြဲေနတဲ့ အေတြးေတြကို ေတြးေနမိေတာ့တာေပါ့။

လူ႕စိတ္ဆိုတာေတာ္ေတာ္ပဲထူးဆန္းပါသည္။ လူေတြထိန္းခ်ဳပ္ရအခက္ဆံုးမွာလဲ စိတ္ျဖစ္သည္။ စိတ္က အရာရာကိုဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ လူ႕ခႏၶာကိုယ္ၾကီးတစ္ခုလံုးဟာလဲ စိတ္ရဲ႕ခုိင္းေစရာ စိတ္ရဲ႕ေစညႊန္းရာကိုပဲ လုိက္နာေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထုိစိတ္က တခဏတာအတြင္းေဖာက္ျပန္သြားပါက ထိုလူမွာလဲ စိတ္၏အလိုတိုင္း ပ်က္စီးေျပာင္းလဲသြားရပါသည္။ စိတ္သည္လြတ္လပ္ေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္တူသည္။ သူနားခ်င္သည့္အကိုင္းကိုေတြ႕လွ်င္ နားလိုက္မည္။ ပ်ံသန္းခ်င္လာလွ်င္လဲ  ရုတ္တရက္ထျပီး ပ်ံသန္းခ်င္ပ်ံသန္းမည္။ ထိုစိတ္ကိုမည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မပိုင္ဆုိင္ပါ။ စိတ္သည္မိမိဘာသာ ထိန္းခ်ဳပ္ကြတ္ကဲေနေသာ အၾကီးအကဲတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ စိတ္ေၾကာင့္လူေတြဒုကၡေရာက္သြားသလို စိတ္ေၾကာင့္လူေတြပ်က္စီးဆံုးရႈံးသြားရသည္မ်ားလဲရွိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စိတ္သည္သာ အရာရာကိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ Controller ျဖစ္သည္။

ထိုကဲ့သို႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈလြတ္ကင္းသြားေသာ သူ၏စိတ္ႏွင့္ ပ်ံသန္းခ်င္ရာပ်ံသန္းေနေသာ ဖိုးသား၏ စိတ္တို႕ ဆံုးဆည္းသြားခိုက္တြင္ စည္းခ်က္ေတြမွားယြင္းကုန္ျပီး သံစဥ္ေတြထိန္းမရျဖစ္ကုန္သည္။ အဲ့ဒီစိတ္ေတြ အသိစိတ္ျပန္၀င္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ကြတ္ကဲမႈေအာက္ကို ျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လြန္ ခရီးလြန္သြားျပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုကဲ့သို႕မေတာ္တဆမႈမ်ိဳးကို သူသာယာမိသြားသည္။ ထို႕အတြက္ သူဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းအရာေတြက မည္သို႕ပင္ဖန္တီးလာသည္ျဖစ္ေစ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးခံယူဖို႕ သူမေၾကာက္ပါ။

တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ မိမိရဲ႕ခံစားခ်က္ကို စည္းေတြေဘာင္ေတြနဲ႕ တားဆီးထားၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထိုစည္းမ်ားေဘာင္မ်ားသည္ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ တကယ့္လိုအပ္သည့္အရာမ်ားမဟုတ္ပါ။ အကယ္၍လိုအပ္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ လိုအပ္သည့္ေနရာမွလုိအပ္မည္ဟု သူထင္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ႕ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႕ ထင္ထားတဲ့အရာတစ္ခုကို ကိုယ္ကက်ဴးလြန္မိသြားသည္ ဆိုပါစို႕။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ္ကိုတိုင္ကပဲ ေနာင္တေတြရမဆံုးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ က်ဴးလြန္မိသည့္ အခ်ိန္ကာလေလးမွာေတာ့ မိမိလိုခ်င္သည့္ စူးစမ္းမႈတစ္ခုုကိုရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။

ဒီျမိဳ႕ေလးကိုသူေရာက္ျပီး သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႕တြင္ သူအိမ္ျပန္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာက္ ေနာက္တစ္ေန႕ထြက္မည့္ ရထားလက္မွတ္ကို ထိုေန႕ညေနတြင္သြားေရာက္၀ယ္ယူခဲ့သည္။ ဖိုးသားမရွိေတာ့ သည့္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူတစ္ေယာက္ထဲ ေနရာအခ်ိဳ႕ကိုပတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမယ့္ သူ႕အတြက္ အစာမပါသည့္ ဟမ္ဘာဂါတစ္လံုးကို စားေနရသလို ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႏိုင္လြန္းခဲ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ သူ႕အ၀တ္စားေတြကို အိတ္ထဲသို႕ျပန္ထဲ့ျပီး အခန္းကိုျပန္အပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ရထားလက္မွတ္ကေလးကို အိတ္ကပ္ထဲသို႕ ထဲ့ကာ ဘူတာရံုရွိရာသို႕ထြက္ခြာလာခဲ့ပါသည္။ ဘူတာရံုသို႕ သူကားတစ္စီးငွါး၍ လာခဲ့သည္။ ထိုကားေပၚမွေန၍ ဖိုးသားမ်ားေပၚလာမလားဟု ဟိုေငးဒီေငး ေငးၾကည့္မိပါေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္ မည္သည့္အရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႕ရေသာအခါ မိမိဘာသာ ေမွ်ာ္လင့္လြန္းအားၾကီးေနျပီဟူေသာ အေတြးျပန္၀င္သြားျပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။

ဘူတာရံုထဲသို႕၀င္လိုက္ေသာအခါ ထံုစံအတုိင္းလူေတြက ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ရထားေစာင့္ေနေသာ ခရီးသည္မ်ားအျပင္ ရထားေပၚသို႕ ေစ်းေရာင္းရန္ျပင္ေနေသာ ဗန္းရြက္ေစ်းသည္မ်ားကိုပါေတြ႕ရသည္။ ထို႕အျပင္ ကြမ္းယာေဆးလိပ္ကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေအာင္ေရာင္းေနေသာသူမ်ား ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား ပံုျပင္စာအုပ္မ်ားကို ဗန္းၾကီးထဲထဲ့ျပီး လည္ပင္တြင္းၾကိဳးခ်ည္ခ်ိတ္ဆြဲကာ ေရာင္းေနေသာ စာအုပ္သည္မ်ား ငံုးဥျပဳတ္ စာကေလးေၾကာ္ ဂ်ိဳးေၾကာ္ေရာင္းေနေသာသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ထုိျပားပန္းခတ္ေနေသာ ေစ်းသည္မ်ားကိုေငးၾကည့္ရင္း သူ႕ေခါင္းေတြမူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြားမိသည္။

မၾကာမီရထားထြက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္အခ်ိဳ႕ရထားေပၚတက္ကုန္ၾကသည္။ ရထားေခါင္းမွ အခ်က္ေပး အုတ္ၾသဆြဲသံရွည္ၾကီးကလဲ ျမည္ဟီးလာသည္။ သူလည္းရထားေပၚတက္ရန္ ျပင္လိုက္ျပီး လူမ်ားအၾကားသို႕ တိုးေ၀ွ႕၀င္ေရာက္သြားလိုက္သည္။

ထိုစဥ္လူအုပ္ၾကားထဲမွ တစ္စံုတစ္ဦးက သူ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။

သူေနာက္သို႕ျပန္လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပသြားခဲ့သည္။

“ေဟး….. ဖိုးသား”

ဖိုးသားက သူ႕ကိုျပံဳးလွ်က္သား ျပန္ၾကည့္သည္။ ဖိုးသား၏အျပံဳးတြင္ မည္သည့္ အေရာင္မွ်မပါရွိပဲ ပကတိအတုိင္း ျဖဴစင္ေနသည္။ ထုိျဖဴစင္ေနေသာ ဖိုးသား၏အျပံဳးက သူ႕ကို လံုျခံဳစိတ္ခ်ေစေသာ အေႏြးဓာတ္တစ္ခုေပးသလိုခံစားရ၏။

“ျပန္ေတာ့မွာလား”

“အင္း ဟုတ္တယ္……”

ဖိုးသားက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ ဖိုးသားမ်က္ႏွာက တစ္ခုခုကိုရွက္ေနသလိုရွိသည္။

“မင္းအဆင္ေျပသြားျပီလား……”

သူဘာကိုဆိုလိုမွန္းဖိုးသားသိမွာပါ။ ဖိုးသားက အသိမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ သူ႕ကိုျပံဳးလွ်က္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကားကားၾကီးလုပ္လုိက္သည္။ သူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားမိသည္။

“ဘာလဲ မင္းလက္ၾကီးက…..”

“မင္းျပန္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ ဖက္ရေအာင္ေလ။ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ မင္းကုိဖက္ခ်င္တယ္”

သူသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ ဖိုးသားကမ္းေပးေနေသာ လက္ထဲသို႕ သူ၀င္လုိက္သည္ဆိုလွ်င္ပဲ ဖိုးသားက သူ႕ကိုရင္ခြင္ထဲသုိ႕ဆဲြျပီးတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားလိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဖိုးသား၏ ေက်ာျပင္ေတြကို အသာဖက္ထားမိလိုက္ပါသည္။

သူ႕ႏွလံုးသားထဲတြင္ ထိုတခဏတာေလးသည္ သိပ္ကိုေႏြးေထြးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။

“အျပန္လမ္းက်ရင္ ဂရုစိုက္ေနာ္”

“အင္း…..”

“ငါမင္းနဲ႕ထပ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္…….”

ဖိုးသားကထုိသို႕ဆိုလာေတာ့ သူ႕စိတ္ေတြမခိုင္ခ်င္ေတာ့သလိုေတာင္ျဖစ္သြားမိျပီး ဖိုးသားကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ဖက္ထားမိလိုက္သည္။ ဖိုးသားရဲ႕သူစိမ္းရင္ခြင္ေလးက သူ႕အတြက္ေတာ့ တိမ္ေတြေနတဲ့အရပ္မွာေနရသလို ၾကည္ႏူးျခင္းေ၀ဒနာေလးေတြကို ေမြးဖြားေပးႏုိင္စြမ္းရွိပါသည္။

သူဖိုးသားကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္။

“ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အိမ္ကလစ္လာဖုိ႕အခြင့္ေရးရခဲ့ရင္…… ငါမင္းကိုလာရွာမယ္”

“အင္း……”

“ကဲ…… ရထားထြက္ေတာ့မယ္ ဖိုးသား”

“အိုေက……”

ဖိုးသားမ်က္ႏွာတြင္ ၀မ္းနည္းရိပ္တို႕ ထင္ဟပ္လာသည္ကို သူသတိျပဳမိသြားသည္။ သူလဲစိတ္မေကာင္းပါ။ ရုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကျပီး တစ္ခဏတာအတြင္းမွာပဲ ျပန္လည္ခြဲခြာသြားၾကရမည္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေျဖသိမ့္ရမွာလဲေလ။ သူ႕ရင္ထဲမွာ ဖိုးသားကိုစကားေတြအမ်ားၾကီး ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ထိုစကားေတြကို ေျပာဖို႕အေျခအေနမေပးေတာ့ပါ။ သူရထားေပၚသို႕ တက္လိုက္ျပီး ဖိုးသားကို တစ္ခ်က္မွ်ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ပါသည္။

အို……. ဖိုးသားမ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနပါလား။ သူခ်က္ခ်င္းရထားေပၚက ေျပးဆင္းျပီး ဖိုးသားကိုဖက္ထားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ မငိုပါနဲ႕လား ဖိုးသားရယ္။

ရထားၾကီးက စတင္လႈပ္ရွားကာ ခုတ္ေမာင္းစျပဳလာပါျပီ။ သူခံုလတ္မွတ္ကို တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္ျပီး ထိုင္ခံုရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထိုင္ခံုသို႕ေရာက္ေသာအခါ သူ႕ဂ်င္းေပ်ာ့အိတ္ကို ခါးမွခြ်တ္လိုက္ျပီး ရထားျပတင္းေပါက္ဆီမွ ဖိုးသားရွိရာသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ရထားမွာ တေျဖးေျဖးထြက္ခြာစ ျပဳလာျပီး အရွိန္ရလာပါသည္။

ဖိုးသားက သူ႕ကိုမမွိတ္မသံုၾကည့္ေနသည္။ သူဖိုးသားကို အသာလမ္းရမ္းျပလိုက္သည္။ ဖိုးသားက ရပ္ေနရာမွ သူ႕ရွိရာသုိ႕ ေလွ်ာက္လာသည္။ ရထားကအရွိန္ျမန္လာေသာအခါ ဖိုးသားေျခလွမ္းေတြ ပိုမိုသြက္လာျပီး သူရွိရာသို႕ ေျပးလိုက္လာသည္။ သူ႕ရထားျပတင္းေပါက္နားသုိ႕ မွီလုနီးပါးေရာက္ေသာအခါ ဖုိးသားက သူ႕ကို တစ္စံုတစ္ခု လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

သို႕ေသာ္ ရထား၏ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ဖိုးသားဘာေျပာမွန္း သဲသဲကြဲကြဲသူမၾကားရပါ။ သူရထားျပတင္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴျပီး ဖိုးသားကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ရထားမွာဘူတာမွ ထြက္လာခဲ့ျပီျဖစ္သျဖင့္ ဖိုးသားက ဘူတာအဆံုးတြင္ မတ္တတ္ရပ္လွ်က္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ထို႕ေနာက္ ဖိုးသားသည္ တေျဖးေျဖးဘူတာရံုေလးႏွင့္အတူ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲမွ ေ၀း၍ေ၀း၍ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

                                                                                                        ျပီးပါျပီ။

                                                                     ဖတ္ရႈအားေပးၾကတဲ့အတြက္အထူးပဲေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။

                                                                                                      Lovealone