ေဂးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

ခ်ယ္တို႔က ‘ဂ်ယ္’ ဆိုေတာ့၊ မိန္းမလွ်ာဆိုေတာ့ အဲ...အဲ…ရိုင္းရိုင္းေခၚရင္ အေျခာက္မ၊ ဂ်ီမေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္စကားကိုယ္ အထင္အျမင္ ေသးခ်င္ၾကတယ္။ စကားေပါ့၊ စကားပို၊ စကားလွ်ံ ထင္ၾကတယ္၊ ဖိနပ္ၾကားက နတ္စကားထြက္မလားေပါ့…ဒီလို…သူတို႔က။   

    

  ေျပာပါေစ…ေျပာပါေစ…ထင္ပါေစ…။ တေန႔ေတာ့ ဂ်ီမ ေစတနာကို သိလာမွာပါ။ ဘယ္သူက ဘာေတြထင္လည္း ဂရုမစိုက္ေသးဘူး။ ဂ်ီမဘ၀ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခံယူလိုက္ၿပီးကတည္းက ခ်ယ္ တို႔ (အခ်စ္္၀တၳဳေတြထဲက ခပ္ေတေတ ဇာတ္လိုက္မ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္) “ခ်ယ္တို႔ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ၿပီ၊ ေသမွာမေၾကာက္လို႔ ေပတရာ ေလွ်ာက္ေနတာ…၊ ဘယ္အရာကို ခ်ယ္ဂရုစိုက္ရမည္နည္း။ ခ်ယ္ ဂရုမစိုက္လိုၿပီ…။        

ခ်ယ္ သိပ္နားလည္သည္ေပါ့…။ ေလးငါးတန္းမွ်သာတတ္တဲ့ ပညာမဲ့မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္တေယာက္အေနနဲ႔ သိပ္နားလည္သည္ေပါ့။

   

     ဒီဘ၀ ဂ်ီမျဖစ္ရတာဟာ ဟိုအရင္ဘ၀က သူမ်ားသားမယားကို ေစာ္ကားပစ္မွားခဲ့လို႔ဆိုတဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရလည္း ခ်ယ္သိတယ္။ သိပၸံနည္းက်က် ေလ့လာၿပီး စိတ္ပညာရွင္ေတြက ေျပာတဲ့ (Homo Dysfunction) ဟိုမုန္း ေျပာင္းလဲတဲ့ ေရာဂါ၊ ဟိုမုန္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါဆိုတာကိုလည္း ခ်ယ္ သိတယ္။        

ေရာဂါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ဋ္ခံရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ီမဘ၀ဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာလည္း ခ်ယ္သိတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုျမင္သူတိုင္းက ရယ္စရာ သတၱ၀ါတေယာက္လို သေဘာထားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရြံစရာ သတၱ၀ါတေယာက္လို ၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွ မေလးစား ခ်င္ဘူး။ အထင္ေသးၾကတယ္။ ေယာက်္ားတန္မဲ့နဲ႔ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ခုဆို ပိုဆိုးေသး၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခ်ယ္တို႔နဲ႔ လူေတြက တြဲမထိုင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါပိုး ျဖန္႔ေ၀သူလို႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ ကဲ…စဥ္းစား…ဂ်ီမ၊ အေျခာက္မ ျဖစ္ရတဲ့ဘ၀ ဘယ္မွာေကာင္းလို႔လဲ။ ဘယ္သူျဖစ္ခ်င္ မလဲ။ တကယ္ပါ ခ်ယ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလား၊ ခ်ယ္မျဖစ္လိုပါ …။ ခ်ယ္ မျဖစ္လိုတာ ေသခ်ာပါသည္ကြယ္…။        

ခ်ယ္ ေရာဂါစတာ ငါးႏွစ္သမီး။ အဲ…ငါးႏွစ္သားေလာက္ကေပါ့။ ခ်ယ့္ဒက္ဒီက အစိုးရအရာရွိတေယာက္၊ မာမီက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပြဲစားမေပါ့။ ခ်ယ္က အႀကီးဆံုးသား ၾသရႆ၊ သားႀကီး ၾသရႆအေျခာက္ျဖစ္တာေလ ေကာင္းၾကေရာ။ ခ်ယ္တို႔အိမ္က ဂ်ယ္လီ…ဂ်ယ္လီနဲ႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္ေလ။ ေယာက်္ားနာမည္ မွည့္ထားတာက ေတာ့ ‘ေအာင္ျပည္စိုး’ တဲ့။ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒါက တကပ္။ ရုပ္ရွင္စကားနဲ႔ ေျပာတာေလ… ကပ္ ခ်ိန္းလိုက္ဦးမယ္။        

အဲ…ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာ ခ်ယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ီမေပါက္စေလးက၊ မာမီ့မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈပ္ခမ္းနီေတြ ယူလိမ္း၊ ယူဆိုး၊ ၿပီးေတာ့ မာမီ့ထမီႀကီး ၀တ္ၿပီး တိုက္ခန္း၀ရန္တာမွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကေနတာပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဘာျဖစ္မွန္းလည္းဘယ္သိမလဲ။ အဲဒါ လမ္းေပၚက ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းတဲ့ အေခ်ာက္မႀကီးေတြက ျမင္ေတာ့ ‘သမီးေလး…သမီးေလး…’ နဲ႔ လွမ္းလွမ္းေခၚၾကတယ္။ ဇာတ္သြင္းတာေလ…၊ အေခ်ာက္မႀကီးေတြလုပ္ပံု လုပ္စရာလား…။        

ခ်ယ္ကေတာ့ အဲလိုေခၚရင္ ရွက္ရွက္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေျပးတာပဲ။ ခ်ယ္ အဲလို ကကေနတာကို အစကေတာ့ ဒယ္ဒီေရာ၊မာမီေရာ ကေလးပဲဆိုၿပီး ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ဆယ္ႏွစ္သားေက်ာ္လာေတာ့ ဒယ္ဒီတို႔ မာမီတို႔ လန္႔လာၿပီ ေဘာင္းဘီရွည္မခၽြတ္တမ္း၀တ္ၿပီး ဖင္ေလးလိမ္က်စ္လိမ္က်စ္နဲ႔ ဂ်ယ္လီကေလ…၊ ဂ်ယ္လီကေလ…နဲ႔ေျပာရာကေန ခ်ယ္က…ခ်ယ္က…နဲ႔ျဖစ္လာၿပီေလ။ ေက်ာင္းစာအုပ္အဖံုးမွာလည္း ‘ပန္းခ်ယ္ရီမမ’ တဲ့ နာမည္ေတြေျပာင္းလို႔...။ အဲတင္ ဒယ္ဒီက အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ‘ေဟ့ေကာင္…မင္း…မိန္းမ လား…၊ ေယာက်္ား လား…ေျပာစမ္း’ ဆိုၿပီး ‘ရႊမ္း’ ဆိုတခ်က္ခ်။ ခ်ယ္က ေက်ာေလးေကာ့ၿပီး ‘အမယ္ေလး…မိန္းမပါဒယ္ဒီရဲ႕...’ ဆိုၿပီး ေအာ္တာပဲ။    

    

   ဒယ္ဒီကလည္း “ေယာက်္ားပါ” လို႔ မေျပာမခ်င္း ခ်တယ္။ ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ ၾကာေတာ့ လက္ေျမွာက္ ဒူးေထာက္ အညံ့ခံလိုက္ရတာေပါ့။ သဲ့သဲ့မွ်ေသာ ေလသံေလးနဲ႔... ‘ေယာက်္ားပါ ဒက္ဒီရယ္’ လို႔သာ ေျပာလိုက္ရတယ္။           ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ဒယ္ဒီ အမိန္႔အတိုင္း ေယာက်္ားေလးလို ပုဆိုး၀တ္ရတယ္။ ရွပ္အကႌ်၀တ္ရတယ္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မကစားရဘူး။ ညေနတိုင္း ဒယ္ဒီနဲ႔ လက္သီးထိုးရတယ္။ ခ်ယ္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကိုေျပာင္းပါတယ္။ ဒယ္ဒီကို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ မာမီကိုလည္း သနားပါတယ္။

          ခ်ယ္ ခုႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္သြားေသးတယ္။ ေယာက်္ားေလးလို ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ တခါတေလ ေပၚလာတဲ့ ကႏြဲ႕ကလ် ေနခ်င္စိတ္ေတြကိုလည္း အတင္း ေမာင္းထုတ္ပစ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဒီတို႔ အမွားေၾကာင့္ ခ်ယ္ဒုကၡေရာက္သြားပါတယ္။ ဒယ္ဒီေပါ့၊ ခ်ယ္ပိုၿပီး ေယာက်္ားပီသေအာင္ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ေရာေနတဲ့ေက်ာင္းကေန ေယာက်္ားေလးေက်ာင္းကို ေျပာင္းပစ္တယ္ေလ။ ေျပာင္းစရာလား…။ သူက ထင္တာေလ…။ ထင္တာ…။ ေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေယာက်္ားပိုျဖစ္မယ္ ထင္တာ။ ျဖစ္လိမ့္မယ္… ျဖစ္လိမ့္မယ္…။ အရြယ္ေလးက ဆယ့္ေလး၊ ဆယ့္ငါး၊ စိတ္ကစားတဲ့အရြယ္။ ၿပီးေတာ့… စိတ္ကေလး မခိုင့္တခိုင္ကို အတင္း က်ားကန္ခိုင္းထားရပါတယ္ဆိုမွ အထာကၽြမ္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြက ေခ်ာင္ေတြမွာ အတင္းလိုက္လိုက္ ဖက္နမ္းေတာ့ သြားေရာ…။ ‘ေအာင္ျပည္စိုး’ ကေန ‘ပန္းခ်ယ္ရီမမ’ ျပန္ျဖစ္ေရာ…။

      

    မေျပာနဲ႔ေတာ့... ေက်ာင္းမွာေတာ့ ခ်ယ္ရီတို႔က စူပါစတားေပါ့။ တေန႔တေန႔ စာအေစာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရတယ္။ အကုန္လံုး ႀကီးႀကီးမာစတာ့ သားေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မႀကိဳက္ပါဘူး။ “ပညာသင္ေနတုန္း အခ်စ္ေရးကို မစဥ္းစားေသးဘူး…” လို႔ စဥ္းစားရင္း ေရွ႕ဆံုးကထည့္ စဥ္းစားပါ့မယ္ လို႔ စာျပန္လိုက္တာေပါ့…။

          ဒက္ဒီတို႔ မာမီတို႔ မသိေအာင္ မုန္႔ဖိုးစုၿပီး မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၀ယ္၊ ေက်ာင္းမုန္႔ဆိုင္က အေဒၚႀကီးဆီမွာ အပ္ထားရတယ္။ ေက်ာင္းေစာေစာ လာၿပီး မုန္႔ဆိုင္အကြယ္မွာ မိတ္ကပ္ ပါးပါးလိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးပါးဆိုးၿပီးမွ အတန္းထဲ၀င္တာ၊ ခ်ယ္တို႔မ်ား အတန္းထဲ ၀င္လာၿပီးလားဆိုမွျဖင့္ လက္ေခါက္မႈတ္သံ၊ ေလခၽြန္သံေတြမွ ဆူညံလို႔။  “ခ်ယ္ေလးေရ…ခ်စ္ခ်စ္” နဲ႔ အသံမစဲဘဲ။ ၾကည္ႏူးရတာမ်ား မေျပာနဲ႔ေတာ့။ တကယ္ေျပာတာ။ မိန္းမအစစ္ေတြလိုပဲ ၾကည္ႏူးသာယာတာ၊ ခ်ယ္ ‘စပိမေတြ’ ကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ စပိမဆိုတာ မိန္းမအစစ္ကို ေခၚတာေလ။ ခုဆို ‘စပိမ’ လို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။  ‘ငံျပာရည္’ လို႔ေခၚတယ္။ ထားပါေတာ့ ဒါကတကပ္။

       

    အဲဒီ့စပိမေတြက ေျပာတယ္ သူတို႔လည္း ေယာက်္ားေလးေတြက ကိုယ့္ကိုလွတယ္ေျပာရင္၊ ခ်စ္တယ္ေျပာရင္ ၾကည္ႏူးသာယာတာပဲတဲ့။ အဲဒီခံစားမႈဟာ တမ်ိဳးဘဲတဲ့၊ ကိုယ္ကခ်စ္ေနတဲ့သူဆို ပိုေတာင္ခံစားရေသးသတဲ့။ အဲဒီခံစားမႈဟာလည္း ဘာနဲ႔မွမတူဘူးတဲ့။ သိပ္မွန္တာေပါ့ကြယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ ခံစားမႈကို ခ်ယ္တို႔လည္း ခံစားခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။ ရင္ထဲက အသည္းႏွလံုး ေပါက္ခုန္ထြက္မတတ္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေမာဟိုက္လာေစေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစတာလည္း အခ်စ္၊ ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးကၽြမ္းထိုး ေမွာက္ခံုျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာလည္း အခ်စ္ေပါ့။ ပန္းမမခ်ယ္ရီ တေယာက္ အခ်စ္၏ ေက်းကၽြန္ဘ၀ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးသည္ေပါ့ကြယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရႈံးနိမ့္ဖူးသည္ေပါ့ကြယ္…။

          

  ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ အခ်စ္ဦးကို တကၠသိုလ္ေရာက္မွ စေတြ႕တာပါ။ ဆယ္တန္းမွာ တေယာက္ေတြ႕ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္… ခ်ယ္ မ်ိဳသိပ္လိုက္ပါတယ္။            ဘာေၾကာင့္လည္းဆို ကိုးတန္းႏွစ္မွာ ခ်ယ့္ အမူအရာေတြကို အိမ္က ျပန္ရိပ္မိၿပီး တိုက္၀ရန္တာ လူျမင္ကြင္းမွာ ဒယ္ဒီက ပုဆိုးခၽြတ္ ရိုက္တယ္ရယ္လို႔။ ရိုက္စရာလား…။ အပ်ိဳဖားဖားႀကီးကို လံုးခ်ည္ခၽြတ္ ရိုက္တယ္ရယ္လို႔။ ရွက္လိုက္တာ။ ဒယ္ဒီရဲ႕ ႀကိမ္ဒဏ္ရာေတြကေတာင္ ခ်ယ့္အရွက္ကုိ မဖံုးလႊမ္းႏိုင္ဘူး။ ငိုေနတဲ့ မာမီ့ကုိသနားၿပီး ဒယ္ဒီကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေျပာရျပန္တယ္။ ‘က်ေနာ္ ေယာက္်ားပါခင္ဗ်၊ ေအာင္ျပည္စိုးပါခင္ဗ်…’ လို႔ ဆယ္ႀကိမ္ ေျပာရျပန္တယ္။           အဲဒီတခါ ခ်ယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ခ်ယ္ စာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ဖတ္ေနၿပီဆိုေတာ့  သိလည္း သိေနၿပီေလ။ ရခဲလွတဲ့ ေယာက္်ားဘ၀ကို ခ်ယ္ တကယ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ရေနလ်က္သားနဲ႔ ခ်ယ္မလိုခ်င္ေနတာက ခ်ယ့္ အမွား၊ ခ်ယ္ညံ့လို႔ဆိုၿပီး ခ်ယ္ႀကိဳးစားျပန္တယ္။

           ခ်ယ္ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ…။ ေအာင္ျပည္စိုး၊ လူေခ်ာေလး၊ အမိုက္အခိုက္ေလး ေအာင္ျပည္စိုးအျဖစ္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ သိတယ္ မဟုတ္လား… ဒီက အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ မ်က္လံုးေကာင္း၊ မ်က္ခံုးေကာင္းရယ္။ ေနေအာင္ရယ္၊ ေက်ာ္သူရယ္၊ ရန္ေအာင္ရယ္၊ ေပါင္းထားတဲ့ရုပ္မ်ိဳး။ စဥ္းစားၾကည့္…။ စပိမေတြ၊ ငံျပာရည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခိုက္လိုက္ ႀကိဳက္လိုက္မလဲ…။

         

  တလေလာက္ စပိမေခ်ာေခ်ာေလးေတြေနာက္ကို လိုက္တာ စြံေရာ၊ စပိမေလးတေယာက္နဲ႔။ ေခ်ာေခ်ာေလးပါပဲ။ နာမည္ေတာင္ ေမ့ေနပါၿပီ။ သူ႔ကိုခ်စ္ဖို႔ ေအာင္ျပည္စိုးခမ်ာ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္။

          

 သမီးရည္းစားတို႔ ဘာသာဘာ၀ အင္းလ်ား ကန္ေတာ္ႀကီး၊ တိရိစၦာန္ရံု ေလွ်ာက္သြား ခ်ိန္းေတြ႕။ ဘယ္လိုမွ မၾကည္ႏူးဘူးရွင္… ကဲ…။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ရံုေနာက္ဆံုးတန္း၀င္ၾကည့္ ပစ္တယ္။ ေျပာဦးမယ္ ရုပ္ရွင္ျပတာနဲ႔ သူက ကိုယ့္ပခံုးကို ႏြဲ႔မွီလာတယ္။ ကိုယ့္လက္ကို ကိုင္လာတယ္။ မီးေရာင္မွိန္လဲ့လဲ့မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလဲ။ တခါတည္း စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ၿပီး ေခၽြးေတြျပန္လာတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲကေန ထြက္ေျပးခ်င္လာတယ္။ မိန္းမခ်င္းလိုပဲ ခ်ယ့္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလာရတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္ႏြဲ႔မွီခ်င္ေနတာက ကိုယ့္ေရွ႕ တခံုေက်ာ္မွာေလ။ ရံုထဲ၀င္ကတည္းက ျမင္လိုက္ၿပီးၿပီ။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္ၿပီးလို႔ ဒိတ္ကနဲေတာင္ ခုန္သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူကကိုယ့္လို ဂ်င္းပင္ နဲ႔ တီရွပ္နဲ႔ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေယာက္်ားစစ္၊ ကုိယ္က က်ားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ က်ားအတုကိုး…။

       

     အဲဒီစပိမနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရံုကအျပန္ လမ္းခြဲၾကတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ ခ်ယ္ဘယ္လိုမွ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔မွမရတာ။ ညီမလိုပဲ ခင္တယ္။ ညီအမခ်င္းေတြလိုပဲ သေဘာထားလို႔ရမယ္။ သူကေတာ့…ခ်ယ္က အသဲစား ဘုရင္ႀကီးတဲ့။ ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းတဲ့ ကိုစိမ္းပင္ႀကီးတဲ့…။ ခက္လိုက္တာမ်ားဆိုတာ စိတ္ကိုမရွည္ဘူး။ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္… “ငါခ်စ္တာက ခႏၶာသုခ…” လို႔။ ဟုတ္တယ္။

        

    သနားေတာ့ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္ကို ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ေတြ ဘာေတြေပးလို႔။ ေပးတာက ေယာပုဆိုး အဆင္လွလွေလး။ အဲ…ကိုယ္လိုခ်င္ေနတာက…ေဟာ့ေရွာ့ ဇာအကႌ်လက္ပြ အတြန္႔နဲ႔ ႀကိဳးသိုင္းေဒါက္ဖိနပ္။ မခက္ဘူးလား…။

       

    အခ်စ္ဦးေလးနဲ႔က တကၠသိုလ္မွာ ေတြ႔မယ့္သာေတြ႔တာပါ။ တကၠသိုလ္ေလးႏွစ္ တေလွ်ာက္လံုး ခ်ယ္ ေယာက္်ားပံုဖမ္းၿပီး သိုသိုသိပ္သိပ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျပည္စိုး ဘ၀နဲ႔ဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ အခ်စ္ဦးကို အေ၀း ကေန က်ိတ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ သူက ခ်ယ္တို႔ ေမဂ်ာကင္း ေပါ့။ အလွဘုရင္ေမာင့္ကို မိန္းကေလးတိုင္း ခ်စ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ ေမာင္က ဂ်င္းပင္နဲ႔စပို႔ရွပ္ကို အၿမဲ၀တ္တတ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔။ တခါတေလက် ကားအျဖဴေလးနဲ႔။ ေမာင္ဟာ ဆင္စြယ္နန္းေပၚက မင္းသားေလးတပါးပါ။ ခ်ယ္နဲ႔ ကြာေ၀းလြန္းပါတယ္။

           ေမာင္ထိုင္တတ္တဲ့ အတန္းေနာက္မွာထိုင္ၿပီး ေမာင့္ကိုယ္သင္းရနံ႔ကိုပဲ မသိမသာ နမ္း႐ႈံ႕ရတယ္။ ေမာင္ ေက်ာင္းလာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။ ကင္တီးမွာ ေမာင့္စားပြဲကပ္လ်က္ကို ထိုင္စားၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ဆံုစားရတယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ခ်ယ္ ဒီထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။ အေ၀းကပဲ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။

         

  ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေမာင္အတြဲရသြားေတာ့…အို…ခ်ယ္ အသဲကြဲခဲ့ရတယ္။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဟုိစပိမရဲ႔၀ဋ္ခ်ယ္ ေကာင္းေကာင္းလည္ၿပီေပါ့။ အသည္းကြဲေ၀ဒနာကို ခ်ယ္ ေတာ္ေတာ္က်က္ေအာင္ ကုလိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဂ်ီမ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အလွျပင္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး မိတ္ကပ္ ဆံပင္ သင္လိုက္တယ္။

ခ်ယ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဲဒီမိတ္ကပ္ဆံပင္ ကိစၥကို အရမ္းစိတ္၀င္စားတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ အဲဒီဆိုင္က ဂ်ီမေတြက ကိုယ္က ေယာက္်ားပံုဆိုေတာ့ ပထမစိတ္၀င္စားၾကေသးတယ္။ ဂ်ီမကို စိတ္၀င္စားတဲ့ အမိုက္အခိုက္ ေကာင္ေလးဆိုၿပီးေပါ့။ ေနာက္မွ ဂ်ီပုန္းမမွန္း သိသြားၾကၿပီး အဖံုးကိုပြင့္ေအာင္ သင္းတို႔ပဲ လုပ္လိုက္တာေလ။

         

  ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ခ်ယ္…ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ ဂ်ီမဘ၀ကို ခံယူလိုက္ေတာ့မယ္…။ ဟုတ္တယ္ေလ…ခ်ယ္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုသိၿပီ။ ခ်ယ္ ဘယ္လိုမွ ေယာက်္ား မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခ်ယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၾကည့္ ၿပီးပါၿပီ။ ခ်ယ္ဟာ မိန္းမပဲ။ ခ်ယ့္စိတ္က မိန္းမပဲ။ ခ်ယ္ မိန္းမလိုပဲေနခ်င္တယ္။ မိန္းမတေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ ခ်ယ္မေနပါရေစနဲ႔။ ခ်ယ့္မွာ သတၱိရွိပါတယ္။ အေျခာက္မ ဂ်ီမတေယာက္အေနနဲ႔ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ သတၱိရွိပါတယ္။ ျဖစ္လာသမွ်ကို ခ်ယ္ ရင္ဆိုင္မယ္။ “ေလာကကို မ်က္ႏွာအသစ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတာ့မယ္ဟဲ့” ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔မနက္မွာပဲ ေျခသလံုးေမႊးေတြ အကုန္ရိတ္၊ ထမီကို ၀တ္ခ်လိုက္တယ္။

       

     ဂ်ီမဘ၀နဲ႔ ခ်ယ္ ေလာကႀကီးထဲမွာ စတင္လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆံုး ခ်ယ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ရတယ္ရွင္…။ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ ခ်ယ္ သြားေနတယ္။ ခ်ယ္ ဆံပင္အငွားညွပ္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာ။ ခ်ယ္ မိန္းမ တေယာက္လို ေနလို႔ရၿပီ၊ လြတ္လပ္စြာေနလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလို မေနပါဘူး။ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ဂုဏ္သေရရွိ ကေတာ္မေတြလိုပဲ ေနပါတယ္။

          

  ကိုယ္ လမ္းထြက္လို႔လမ္းမွာ ၿပံဳးစိၿပံဳးစိ ၾကည့္ၾကၿပီ၊ ရတယ္ရွင္…ၾကည့္ပါ…။ စိတ္မဆိုးတတ္ပါဘူး။ အသားလည္းပဲ့မပါပါဘူး ‘မမ သိပ္လွတာပဲ၊ ညီမ သိပ္မိတာပဲ’ ေျပာပါရွင္…ရပါတယ္…ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…လို႔ေတာင္ ခ်ယ္ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္၊ အဲ…အဲလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ “ဘာပံုႀကီးတုန္း ဂန္ဒူးမ အရွက္မရွိဘူးလား…ဘာလား” နဲ႔ေတာ့ မရိုင္းနဲ႔ ခ်ယ့္ အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း သိသြားမယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အၿမဲထက္ျမက္ေနတဲ့ ဆံပင္ညွပ္တဲ့ ကပ္ေၾကး အၿမဲတမ္းပါတယ္။ ခ်ယ့္ကို ထမင္းလည္းေကၽြးေသာ ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္သူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္မွလည္း ကာကြယ္ေပးေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္ ကတ္ေၾကးကေလးေပါ့ရွင္…။

        

   ခ်ယ္ ဒုတိယအခ်စ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့ေကာင္ေလးဟာ ဒီကတ္ေၾကးေလးက ေအာင္သြယ္ေတာ္ေလးေပါ့။ ခ်ယ္က သူ႔ကို ‘ခ်ာတိတ္’ လို႔ပဲေခၚတယ္။ ခ်ယ့္ထက္ ငယ္တယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး။ ႏုႏုကေလးနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာကေလး။ သူက ခ်ယ္ တို႔ဆိုင္မွာ ဆံပင္လာလာညွပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ယ္ညွပ္ေပးတာကိုမွ သေဘာက်တယ္။ ခ်ယ္ ညွပ္ေပးမွ ဆိုၿပီး လာၾကတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြထဲမွာ ခ်ယ္ ကလည္း သူ႔ကိုမွ ခ်စ္မိသည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ စြဲလမ္းမိပါသည္ျဖစ္တာ။ ကဲ…ဟုတ္ၿပီ။ စြဲလမ္းတာကေတာ့ ဟုတ္ၿပီ။ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာ သူသိေအာင္ သူကကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ေအာင္ ခ်ယ္စြမ္းေဆာင္စမ္း။ ဂ်ီမတို႔ တတ္အပ္တဲ့ အဌာရသေတြနဲ႔ ႀကံစမ္း…ႀကံစမ္းေပါ့။

       

   ခ်ယ္တို႔ဘ၀ဟာ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္လွပါတယ္။ မိန္းမအစစ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာင္ကိုယ္က တဖက္သက္ႀကိဳက္မိရင္ ေယာက္်ားေလးကို စဖို႔ ခက္ပါဘိသနဲ႔။ ဂ်ီမ တေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေတြးသာၾကည့္ေတာ့…။ ခ်ယ့္မွာေလ…အႏူးညံ့အသိမ္ေမြ႔ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ ခ်ာတိတ္ သေဘာက်လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ။ ဆံပင္ေလးကို ကတ္ေၾကးေလးနဲ႔ တယုတယညွပ္ေပးရင္း၊ ကတ္ေၾကးေလးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုေျပာျပရ၊ ခ်ာတိတ္ မ်က္ႏွာေပၚက မရွိတဲ့ ဆံပင္ေမႊးေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာက္ေပးလိုေကာက္ေပးရနဲ႔။ ခ်ာတိတ္ကအိေျႏၵရွင္မပံုစံကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ေနျပလိုက္ရတာ အိေျႏၵရွင္မပံုစံ၊ က်စ္ဆံၿမီး အရွည္ႀကီးထားၿပီး ရင္ဖံုးနဲ႔ ခ်ိတ္ထမီေတာင္ ၀တ္ေနလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ခ်ာတိတ္ႀကိဳက္သလို ခ်ယ္ ေနမယ္။ ခ်ယ္ ခ်ာတိတ္ကို တကယ္ခ်စ္ေနမိၿပီကိုး…။

       

  ခ်ယ္နဲ႔ ခ်ာတိတ္ ခ်စ္သြားၾကေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလ ခ်ယ့္ဆီလိုက္ေနတယ္။ ခ်ယ့္သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာေပါ့၊ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းက ကိုယ္ခ်င္းစာရွာပါတယ္။ သူလည္း ခ်စ္ဖူးသူ၊ ရူးဖူးသူကိုး။

        

  ခ်ာတိတ္ ခ်ယ့္ဆီလာေနတဲ့ ရက္ေတြဟာ ခ်ယ့္အဖို႔ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ ရက္ေတြရယ္ပါ။ မနက္ လင္းရင္ ခ်ာတိတ္အတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ေရအဆင္သင့္၊ သြားတိုက္တံေလးေပၚမွာ ေဆးေလး ညွစ္လို႔၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေလး ပုခံုးတင္ၿပီး ခ်ာတိတ္ မ်က္ႏွာသစ္ေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုၾကည္ႏူးမွန္း မသိဘူး။ ခ်ာတိတ္ မႏိုးခင္ အိေျႏၵရွင္မ ေစ်းလည္းသြားၿပီးၿပီ၊ ခ်ာတိတ္ ႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ခ်က္မယ္၊ ထမင္းလက္ဆံုစားမယ္၊ ခ်ာတိတ္ သတင္းစာဖတ္၊ စာအုပ္ ဖတ္ေနတဲ့နားမွာ ၾကမ္းတိုက္ရတာ၊ ဘုရားပန္းလဲရတာ ဘယ္လို အရသာရွိမွန္းမသိဘူး။ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးကို အျပည့္အ၀ ခံစားရတယ္ကြယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ခ်ယ္ သိေနတာက ဒီၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕စရာ ရက္ေလးေတြဟာ ခဏပဲ ဆိုတာ ခ်ယ္ သိေနတယ္ေလ။ ဒီရက္ကေလးေတြဟာ မၾကာခင္ ေပ်ာက္ဆံုးရေတာ့မွာကို ခ်ယ္သိေနတယ္။ ခ်ယ္တို႔ဟာ မိန္းမအစစ္မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္တို႔ရင္ထဲမွာ သားကိုသခင္၊ လင္ကို ဘုရားဆိုတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးစိတ္ အျပည့္ရွိေနတယ္။ ဒါကို ဘယ္ေယာက်္ားမွ မယံုၾကပါဘူး။ အေလးအနက္ မထားၾကပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ…။

        

  ခ်ယ္သိပ္ေၾကာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ မၾကာလွပါဘူး ေျခာက္လေလာက္အတြင္းမွာ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာပဲ။ သူတို႔ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ လြယ္လိုက္တာ။ ခ်ာတိတ္ သူ႔အိမ္ ခဏဆို ျပန္သြားၿပီး တပတ္ေလာက္ၾကာမွ ခ်ယ္တို႔ေဘးအိမ္က ဖုန္းကို လွမ္းဆက္ေျပာတယ္ေလ။ ခ်ယ့္ဆီ သူျပန္လာလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့၊ သူ႔အေမက ခ်ယ့္ဆီ ျပန္မသြားရဘူးဆိုၿပီး ေငြတေထာင္ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္တဲ့ေလ။ ၾကည့္ပါဦး ခ်ယ္နဲ႔ေငြတေထာင္ လဲလိုက္တာေပါ့။ လဲစရာလား…။ အမယ္ေလး- ဖုန္းဆက္ၿပီးအျပန္ ထမင္းစားပြဲေပၚ ေမွာက္ငိုခ်ပစ္လိုက္တာ မ်က္ရည္ေတြ လက္ခုပ္နဲ႔သပ္ခ်ပစ္ရတယ္။ ပူေဆြးေသာကေတြ ေရာက္ၿပီး အခ်စ္အတြက္ ေလလြင့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။

          ‘ေမ့ကြက္ကိုရွာ’ မာမာေအး အေခြေလးကိုင္ၿပီး ကက္ဆက္ေကာင္းေကာင္းရွိတဲ့ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အိမ္သြားသြားၿပီး ငိုရတယ္။ ေနာက္ခံပေလးဘက္နဲ႔ မင္းသမီးလြမ္းခန္းေပါ့။ ဘာေဆးမွ ကူစရာ မလိုဘဲ မ်က္ရည္အစစ္ ေတာက္ကနဲ ေတာက္ကနဲေနေအာင္ က်တယ္။

        

  အခ်စ္ကံ ေခလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ လြမ္းစရာေလးေတြ အရမ္းတိုက္ဆိုင္ၿပီး သိပ္ငိုခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳး ဖီလင္ေတြစုၿပီး တိတ္ေခြေလးကိုကိုင္ေျပးသြား၊ တခါတည္း ဟိုအိမ္မွာ တံခါးႀကီးက ေသာ့ခတ္လို႔။ ဒီကေကာင္မမွာ ဖီလင္ေတြ အီလည္လည္ႀကီးနဲ႔ ဘာလုပ္လိုက္ရမွန္းမသိဘူး။ ပန္းမမခ်ယ္ရီရဲ႕ ျဖစ္အင္ကို ျမင္လွည့္ေစခ်င္ပါတယ္ ခ်ာတိတ္ရယ္…။ ကမၻာေလာကႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္မေနလိုေတာ့ဘဲ အခ်စ္အတြက္ ဂ်ဴးလိယက္ဆန္မလို႔ေတာင္ စိတ္ကူးမိတယ္။ အဲဒီအခါ က် ခ်ာတိတ္က ရိုမီယိုလို ခ်ယ့္ဆီေျပးလာမလား။ ခ်ယ့္ေနာက္ လိုက္ေသလိမ့္မလား။ ခ်ယ္ သိပါတယ္။ မေသပါဘူး။ ေျပးလာမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူကလည္း အခ်စ္အတြက္ အသက္အေသခံတဲ့ ဂ်ီမတေယာက္ကို သနားမွာလဲ။ သနားစရာလား…။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ဂ်ီမတိုင္း ခံစားဖူးတဲ့ေ၀ဒနာကုိ အခ်ိန္ ဆိုတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးနဲ႔ကု…။ ဒါပဲ။

          

 အခ်စ္ဇာတာ စန္းလာဘ္ညွိဳးမွိန္ေနခ်ိန္မွာပဲ ခ်ယ့္ရဲ႕ အလုပ္ဇာတာစန္းလာဘ္က တက္လာခဲ့တယ္ေလ။ ဗြီဒီယိုေလာကထဲ ေျခခ်၀င္ေရာက္ရေတာ့မယ္ ကပ္ေပါ့။

           ဆိုင္မွာ ဆံပင္လာလာညွပ္ေနက် ေခ်ာေခ်ာ စပိမ တေယာက္က ဗြီဒီယိုမင္းသမီးလုပ္မလို႔တဲ့။ သူ႔ကို မိတ္ကပ္ဆံပင္ ခ်ယ္  လုပ္ေပးပါတဲ့။ တကားကို ဘယ္ေလာက္ယူမလဲတဲ့။

           သူငယ္ခ်င္းဂ်ီမနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းရိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ လုပ္ပါဟဲ့ သူငယ္ခ်င္းမရဲ႔...၊ လုပ္ပါဟဲ့…၊ စံုစမ္းစမ္း…။ ဗြီဒီယိုဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ အဲဒီတုန္းက ဗြီဒီယိုေခတ္ဦးေလ။ ခုေလာက္ အုန္းအုန္းႄကြက္ႄကြက္ မညံေသးဘူးကိုး။ ရုပ္ရွင္၊ မိတ္ကပ္ ဆံပင္ေလာက္ပဲကိုယ္ကသိတာ။ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္၊ မိတ္ကပ္ ဆံပင္မွာ ကိုယ့္အေနနဲ႔ တိုးဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ ေအးေအးပဲ အလွဴမဂၤလာ ေဆာင္၀ိုင္း ၀င္မယ္လို႔ ဒုန္းဒုန္းခ်ထားတာ။ ခုလိုဆိုျပန္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ မိတ္ကပ္လိုင္း ၀င္ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္မိတ္ကပ္ဘုရားေတြဆီ သြားၿပီး ဆည္းပူူး နည္းနာယူရေသးတယ္။ ကိုယ့္မာမီဆန္တို႔၊ မာမီစိုးတို႔ဆိုတာ မိတ္ကပ္ဆန္နီ၊ မိတ္ကပ္မာမီစိုးတို႔ဆိုၿပီး နာမည္တလံုးနဲ႔ေနတာေတြ။ ဘုရင္မႀကီးေတြ။ သူတို႔ကလည္း လုပ္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ “ ဟဲ့…ငါတို႔တုန္းကဆို နင္တို႔လို လြယ္တယ္မထင္နဲ႔။ ရုပ္ရွင္မိတ္ကပ္ေလး လိမ္းရပါ့မယ္အေၾကာင္း ဒါရိုက္တာကိုကပ္ရ၊ မင္းသမီးကိုကပ္ရ၊ ရွဴတင္က မနက္အေစာႀကီး ထြက္မွာ၊ ကိုယ့္အိမ္က ေ၀းေတာ့ ညကတည္းက ဒါရိုက္တာ့အိမ္ သြားအိပ္ၿပီး၊ လိုက္ရတာ လိမ္းခ်င္လြန္းလို႔၊ မင္းသမီးမေတြကလည္း ေသာက္ကဲပါလိုက္တဲ့အမ်ိဳး ေခါင္းကိုက္ရင္ ျဖည္းျဖည္းကိုင္ မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲတာကဘယ္လိုႀကီးနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မနဲ႔ သည္းခံၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာ” တဲ့။

        

  မာမီတို႔ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳလည္းရ၊ နာမည္လည္း ရ၊ ပိုက္ဆံလည္း ရတာေပါ့။ ဆိုင္က ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းဆီက လက္ခစားရတဲ့ ပိုက္ဆံက ခ်ယ့္အတြက္ ဘယ္ မည္မည္ရရဟုတ္မလဲ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ တကပ္။

          ဟိုမင္းသမီးနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာၾကေတာ့ တကားတေထာင္နဲ႔တည့္တယ္။ သူစြံလို႔ နာမည္ႀကီး မင္းသမီးျဖစ္ရင္ တိုးေပးမယ္ေပါ့။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။

          ေျပာဦးမယ္…။ ကိုယ္နာမည္ရေအာင္ေပါ့… မိတ္ကပ္ပစၥည္းကေတာ့ အေကာင္းစားေတြ သံုးမယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္၀ယ္ အရင္းေထာင္တာ ေငြတေထာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေခ်ာေရာ၊ မင္းသမီးဆီက ရေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ကို္ယ္စုထားတာေလးနဲ႔ ဂ်ီမသူငယ္ခ်င္းဆီက ေခ်း၀ယ္တာ။

         

 ကဲေလ…ကုန္ခ်င္ကုန္ ကိုယ့္တက္လမ္းအတြက္ပဲဆိုၿပီး ျပင္တုန္းဆင္တုန္း…ဒယ္ဒီ အလုပ္ျပဳတ္တယ္ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရေတာ့တာပဲ။ မာမီကလည္း ေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ကိုယ္က အႀကီးဆံုးသား။ ခ်ယ့္ေအာက္မွာ သံုးေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္း တပိုင္းတစေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ခ်ယ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တာေပါ့။ ဒယ္ဒီေရာ မာမီေရာ မ်က္ရည္ေတြက်လို႔။ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်လို႔။ ကဲ…ဘာမွ စိတ္ဓါတ္က်စရာမလိုဘူး ဒယ္ဒီ။ ကိုယ္တေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ အမ်ား။ ဒယ္ဒီ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္။ ဒယ္ဒီတာ၀န္ေက်တယ္။ မာမီလည္း မငိုနဲ႔။ ခ်ယ္ လုပ္ေကၽြးမယ္။ ဒယ္ဒီတို႔ ဘာမွမပူနဲ႔လို႔ ကိုယ့္မိဘကို အားေပးရတာေပါ့။

           ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ပူလို႔။ ဗြီဒီယို မိတ္ကပ္လိုင္းမွာ ၀င္ဆံ့ပါ့မလား။ ကိုယ့္မင္းသမီး ေအာင္ျမင္ပါ့မလား။ သူ မေအာင္ျမင္ရင္ ငါ့ ဘယ္သူက ငွားပါ့မလဲ။ ဆိုင္လက္ခစား ဆံပင္ညွပ္ခနဲ႔ကေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မိသားစု စားေလာက္ပါ့မလဲနဲ႔ ပူလိုက္ရတာ…ေတာ္ပါေသးရဲ႕ …ေတာ္ပါေသးရဲ႕...ပန္းခ်ယ္ရီမမ စန္းထဖို႔ ခ်ိန္တန္ၿပီေခတ္ကိုေရာက္လို႔...။

           ကိုယ့္ မင္းသမီးကလည္း ေအာင္ျမင္၊ ဗြီဒီယိုေခတ္ အုန္းအုန္းထတဲ့အခ်ိန္လည္း ေရာက္လာနဲ႔ မိတ္ကပ္ ‘ခ်ယ္’ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ထြက္သြားတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း တေထာင့္ငါးရာထိ ရလာတယ္။ ကားရိုက္ရက္ေတြကလည္း ဆက္လို႔။ မေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြလည္း အကုန္ေရာက္၊ ေပ်ာ္လို႔၊ ခ်စ္သူအသစ္ေတြလည္းေတြ႕၊ စန္းက အကုန္ထတာအကုန္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ တခါေသဖူး လို႔ ပ်ဥ္ဘိုး၊ ဂူဘိုး နာလည္ခဲ့ၿပီ။ ရူးခဲ့ မူးခဲ့ ဖူးၿပီ။ ေတာ္ၿပီကြယ္ ‘ခ်ယ္’ အရူးခ်စ္ မခ်စ္ေတာ့ဘူး။ ဘီလူးခ်စ္ပဲခ်စ္ေတာ့မယ္။ ခ်စ္ၿပီးရင္ သြား…။ ကိုယ္ပစ္လိုက္တဲ့ ခံုဖိနပ္စုတ္၊ ဘယ္ေခြး၀ဲစားမ ခ်ီခ်ီေပါ့လို႔ သေဘာထားလိုက္…။ ဒါပဲ။

       

    ခ်ယ္ရဲ႔ ေရႊေရာင္လက္ေတြတလက္လက္ ျဖစ္စျပဳလာတာကို ဒယ္ဒီကလည္း ျမင္လာတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ အမယ္…ခ်ယ့္လက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး မခ်ီးမြမ္းစဖူး ခ်ီးမြမ္းလို႔။ “မင္းလက္ေတြ ငါ အခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ တယ္လွတဲ့ လက္ေတြပါလား…” တဲ့။ ဒယ္ဒီက…ဒယ္ဒီက…။ ေျပာလိုက္ရတယ္ “ ဒယ္ဒီတင္မဟုတ္ဘူး၊ လူတကာကေျပာတာ” လို႔ၿပီးေတာ့ေျပာရေသးတယ္ “ဒီမွာဒယ္ဒီ” လို႔ “အခုေတာ့ ခ်ယ္ အဖိုးတန္မွန္းသိၿပီမို႔လား၊ ႏွစ္မ်ိဳး အားကိုးရတယ္ မဟုတ္လားဟင္။ ခ်က္ရမလား ျပဳပ္ရမလား။ ေလွ်ာ္ဖြတ္ မီးပူတိုက္ရမလား။ အိေျႏၵရွင္ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မေလးလိုလည္း ရတယ္၊ အျပင္ကိစၥ၀ိစၥ ေယာက္်ားေလးလိုေနရာမ်ိဳးေတြ သြားရမလား၊ ေျပာရဆိုရမလား ရတယ္။ ဒီလို ႏွစ္မ်ိဳးအားထားရတဲ့ သားသမီးမ်ိဳး ရတာ ဒယ္ဒီ တကယ္ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ…” လို႔။                                                                 

ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

“မင္းသားသံုးသိန္း။ မင္းသမီးတသိန္း။  လူၾကမ္းတရာ” ၀တၱဳမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္  ျဖစ္ပါသည္။

Credit to- http://www.colorsrainbow.com