ေယာက်ာ္းလွကြ်န္း အပိုင္း(၁၄) (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

“ဒါဆိုရင္ အဲ့ဒီေငြထုတ္က အခင္းျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ က်န္ခဲ့တယ္ေပါ့ဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္ မမမိုးျမင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ရဲဆိုတာနဲ႕ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ေျပးလိုက္မိတာ အဲ့ဒီေငြထုတ္ကို ယူဖို႕သတိမရလုိက္ဘူး”

“ေကာင္းျပီး မင္းျပန္ေတာ့ ေနာက္လိုမွငါဖုန္းဆက္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့မမမုိးျမင့္”

ကားသမားထြက္သြားေသာ အခါမိုးျမင့္က ၄င္းလက္ထဲရွိစီးကရက္ကုိ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲသို႕ ျပာေျခြလိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းစပ္သို႕ ျပန္တည့္ကာ တစ္ခ်က္မွ် ရိႈက္လိုက္သည္။ စီးကရက္မီးကေလးသည္ ရဲကနဲျဖစ္သြားေလသည္။  ထို႕ေနာက္ မိုးျမင့္၏ ႏႈတ္ခမ္းမွ မီးခိုးေငႊ႕မ်ား ေလထုထဲသို႕ မႈတ္ထုတ္လုိက္ ေလသည္။ မီးခိုးေငႊ႕ေတြ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မိုးျမင့္၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ တစ္ေနရာမွာလဲ ေကြးညြတ္သြားေလသည္။

“ဟင္း..... ဟင္း.......ဟင္း.......ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ ဂီႏိုရယ္”

                                                           **************

ေမ်ာလြင့္ေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးသည္ ၾကည္ျပာေရာင္ယွက္သန္းလ်က္ တိမ္ျဖဴမ်ားက ေလႏွင္ရာသို႕ ေရြ႕လ်ားေနေလသည္။  ထိုေကာင္းကင္ ျပာျပာၾကီး၏ ေအာက္တြင္ အေျမာင္းလုိက္ အေျမာက္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ လယ္ကသင္းရိုးမ်ားက ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနေလ၏။ ထိုလယ္ကသင္းရိုးမ်ားေပၚတြင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထပ်ံတတ္ေသာ ေျခတံရွည္ရွည္ ဗ်ိဳင္းျဖဴမ်ားသည္လည္း ဟိုသည္ က်ီးကန္ေတာင္ေမွာက္ ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ လယ္ေျမမ်ားမူကား ထြက္ယွက္ထားေသာေၾကာင့္ ေျမႏုမ်ား ေျမေပၚတြင္ပြေနျပီး အခ်ိဳ႕ေနရာ မ်ားတြင္ ေရအုိင္ငယ္ေလးမ်ား အုိင္ေနေလသည္။

“ဂီႏို ဒီညေန အလုပ္ဆင္းမွာမိုလား”

“အင္း ဟုတ္တယ္နီယြန္ မင္းလဲငါ့အတြက္နဲ႕ အလုပ္ပ်က္ေနတာၾကာျပီ။ မင္းကို အားနာလွျပီ”

နီယြန္က တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာမွ ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးကို ခြ်တ္ကာ ဂီႏို႕မ်က္ႏွာေပၚသို႕ တပ္ေပးလုိက္ေလသည္။ ဂီႏိုက တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာကို မိုးေကာင္းကင္ေပၚသုိ႕ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ေလ၏။ ဂီႏို႕၏ လည္ဇလုတ္မွာ အေရွ႕သို႕အနည္းငယ္ခြ်န္ထြက္ေနျပီး ေတာင့္တင္းေသာ ရင္အံုသားႏွင့္ က်စ္လစ္ေသာ အသားအရည္တို႕က ေန၏ေတာက္ပမႈႏွင့္အတူ ဝင္းလက္ေနေလသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ အပန္းေျဖသည့္အခါ ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိသည့္ အုန္းပင္ပံုပါ ေဘာင္းဘီပြပြၾကီးၾကားမွာ ပြေယာင္းေနသျဖင့္ ဂီႏို ေထာင္ထားေသာ ဒူးေခါင္းကို ေသခ်ာၾကည့္လ်င္ အထဲမွ ေပါင္တံအစပ္နားထိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။

“ရပါတယ္ ဂီႏိုရာ။ ငါတို႕ျပန္ရင္ေတာ့ မိုးျမင့္နဲ႕စကားနည္းနည္းမ်ားရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မုိးျမင့္က ပြစိပြစိလုပ္ျပီးရင္ ျပီးသြားတာပါပဲ”

“ငါကေတာ့ ငါ့ေငြထုတ္ကိစၥ လိပ္ျပာမလံုဘူးကြာ”

ဂီႏိုက မ်က္မွန္ကိုခြ်တ္ရင္း နီယြန္႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၏။ နီယြန္က ဂီႏိုကို မစိုးရိမ္ေစရန္ ႏွစ္သိမ့္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေလသည္။

“ရပါတယ္ သူေမးရင္သာ မင္းကယုတိၱရွိရွိနဲ႕ မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္ေနတတ္ဖို႕လိုတာ။ ျပီးရင္ ဘာေမးေမး မသိဘူးလို႕သာေျပာလိုက္”

ဂီႏိုက နီယြန္႕စကားကိုသေဘာက်ကာ သြားေပၚေအာင္ရယ္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ အေပၚပိုင္းဗလာ ျဖစ္ေနေသာ နီယြန္႕ရင္ဘတ္ရွိ ႏို႕သီးေခါင္းေလးကို လွမ္းဆိတ္လုိက္ေလသည္။

“အား..............”

“ဟား........... ဟား.............”

ဂီႏိုဆိတ္တာခံလိုက္ရ၍ နီယြန္က မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ဂီႏိုေဘာင္းဘီပြပြၾကီးထဲကို လက္ျဖင့္ အတင္းႏိုုက္ေလ၏။ နီယြန္႕လက္မွာ တေျဖးေျဖး အတြင္းထဲသို႕ ေရာက္လုနီးပါးျဖစ္သြားေလရာ ဂီႏိုက မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ မတ္တပ္ရပ္ခ်လိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ နီယြန္ေပၚသို႕ အုပ္မုိးလိုက္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား သဲေသာင္ေျမေပၚတြင္ လူးလိမ့္သြားေလ၏။

“မင္းေတာ္ေတာ္သန္တာပဲ နီယြန္”

“ဟား ဟား ငါကမင္းကိုခ်စ္လို႕ အေလ်ာ့ေပးထားတာ မင္းေလာက္ေတာ့ သနားတယ္ “

“ဘာကြ”

“ဟား ဟား ဟား အမယ္ေလ တကယ္လုပ္တယ္ဗ်”

ဂီႏိုကအေပၚမွ အတင္းဖိထားေလရာ နီယြန္မွ မလႈပ္ႏိုင္ပဲရွိေနေလသည္။ ထိုအခါ နီယြန္မွ အားမထည့္ေတာ့ပဲ ျငိမ္ေနလိုက္၏။ ေပၚမွဖိထားေသာ ဂီႏိုက နီယြန္ေမာသြားျပီဟု ယူဆကာ ဖိထားေသာ လက္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္ကာ နေဘးရွိေသာင္ျပင္ေပၚသို႕ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္ေလသည္။

“မင္းေတာ့ေသျပီ ဂီႏိုေရ႕ ဟား.........”

ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ နီယြန္က ေမွာက္ခံုလွဲေနရာမွ ထကာ ဂီႏို႕ငယ္ပါကို အတင္းလွမ္းဆုပ္ထားလိုက္ေလသည္။ ဂီႏိုမွာ ခ်က္ေကာင္းကို အကိုင္ခံလိုက္ရ၍ ေအာင့္တက္သြားကာ ဘာမွမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ရွိေလသည္။

“အား............ေသပါျပီဗ်ာ ေဟ့ေကာင္နီယြန္”

“ငါလူျဖစ္ရႈံးသြားဦးမယ္ ......... အား ...........နာတယ္ဆုိ”

“မွတ္ျပီလား “

“မွတ္ပါျပီ”

“ငါ့ကိုအႏိုင္က်င့္ခ်င္ေသးလား”

“မက်င့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး”

“ဟိုဟာလုပ္ရင္ အျမဲတမ္းအေပၚက ေနခ်င္ေသးလား”

“အား ..........နာ...နာတယ္ မေန......ေနေတာ့ပါဘူး ေအာက္ကလဲေနေပးပါမယ္”

ဂီႏိုက နီယြန္႕ဆီ လက္ကေလးလွမ္းလုိက္ရင္း နီယြန္က ငယ္ပါကို အတင္းညွစ္လုိက္ရင္း လုပ္ေနသျဖင့္ ဂီႏိုမွ မလူးသာမလြန္႕သာျဖစ္ေနျပီး နီယြန္အႏိုင္က်င့္သမွ်ျပန္ခံေနရရွာသည္။ နီယြန္က ဂီႏို႕ငယ္ပါကို မလႊတ္ေသးပဲ ဆက္ကိုင္ထားရာ ငယ္ပါေလးမွ တေျဖးေျဖး ထြားလာျပီး အနည္းငယ္မာေက်ာေတာင့္တင္းလာသည္။

“ၾကည့္စမ္း မင္းကို ဆံုးမေနတုန္းေတာင္မွမင္းက ေတာင္ခ်င္ေနေသးတယ္ ဟုတ္စ....”

“မ....မ......လုပ္ပါနဲ႕ နီယြန္ရာ။ မင္းက ကိုင္ေနတာဆိုေတာ့ အဲ့ဒါက ......သူဟာသူ မာလာတာေပါ့ ငါစိတ္ပါ လို႕မဟုတ္ပါဘူး”

“ဟား ဟား ရပါတယ္ကြာ  စိတ္ပါလဲကိစၥမရွိပါဘူး မင္းေလးကို ငါက ေကာင္းေကာင္းေလး သဲနဲ႕ထုေပးလိုက္မယ္”

“နီယြန္ အဲ့.......အဲ့လို မေနာက္ရဘူးေလ”

ဂီႏိုကား ေျပာရင္းဆိုရင္း ထိတ္လန္႕သည့္ မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားေပၚလြင္လာေလရာ နီယြန္မွာ အူတက္ေအာင္ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ေလေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ကိုအသာေျဖလုိက္ကာ ဖြဖြေလးသာ ကိုင္ထားေတာ့သည္။ ဂီႏိုမ်က္ႏွာက ယခုမွ အေၾကာက္ေျပသြားသည့္ဟန္ေပၚသည္။ နီယြန္က ဂီႏိုကို လွမ္းဆြဲျပီး သူ႕ရင္ခြင္ထဲသို႕ ထည့္လုိက္၏။ ဂီႏိုကား နီယြန္႕၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အလိုက္သင့္ေလး မွိန္းေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမစ္အတြင္း၌စက္ေလွတစ္စီး ျဖတ္သြားရာ ေရလိႈ္င္းေလးမ်ားအနည္းငယ္ ၾကြတက္လာျပီး ေသာင္စပ္သုိ႕ လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေလသည္။ နီယြန္ႏွင့္ဂီႏိုကား ေအာက္တစ္ပိုင္း ေရမ်ား စိုကုန္ေလသည္။

ဂီႏိုက နီယြန္႕ရင္ခြင္ထဲမွ ပက္လက္လွန္လိုက္ျပီး ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ရႈစားလ်က္ရွိသည္။ နီယြန္ကား ဂီႏို႕ကို ေပြ႕ထားလ်က္ ဘာမွမေျပာပဲဆိတ္ျငိမ္ေနသည္။ ထိုအခိုက္ ဂီႏိုက နီယြန္႕လက္ကေလးကို လွမ္းဆြဲလုိက္ျပီး ၄င္း၏ ေဘာင္းဘီေမ်ာ့ၾကိဳးကိုဆြဲကာ ေဘာင္းဘီထဲသို႕ထဲ့လိုက္ေလ၏။ နီယြန္က ဂီႏို႕အျပဳအမူေၾကာင့္ ဂီႏို႕ကို တစ္ခ်မွ် ငံု႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ဂီႏိုမွာလဲ ျပန္ေမာ့ၾကည့္သည္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားေလသည္။ ထိုအခါ ဂီႏိုက ေအာက္မွေန၍ နီယြန္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပင့္နမ္းလိုက္ေလသည္။ အုန္းပင္ပံုပါသည့္ ေဘာင္းဘီပြပြၾကီးသည္က အတြင္းထဲမွ လက္၏လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ပိန္လို္က္ေဖာင္းလုိက္ တက္လုိက္ၾကြလိုက္ျဖစ္ေနေလသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဂီႏိုဆီမွ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလးထြက္လာေလေတာ့သည္..........

                                                   ****************

ေယာက်ာ္းလွကြ်န္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဂီႏိုႏွင့္နီယြန္ ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲသို႕ တုိက္ရိုက္ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္ခါနီးေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္သို႕ဆင္းကာ သူတို႕အတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ အခန္းငယ္ေလးထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးေတြ ကိုယ္စီျဖင့္ သြားထုိင္ၾကေလသည္။ က်န္ရွိေနသည့္ လူမ်ားမွာ သူတို႕နွစ္ဦးကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကေလသည္။

“ဂီႏို ငါအိမ္သာသြားတက္လုိက္ဦးမယ္”

“အင္း”

နီယြန္မွာ ဂီႏို႕ကိုေျပာလုိက္ျပီးေနာက္ အခန္းထဲမွထြက္ကာ အိမ္သာရွိသည့္ အိမ္ေနာက္ဖက္ထဲသို႕ ေလ်ာက္သြားေလသည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္သာေရွ႕သို႕ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္သာတံခါးကို ဖြင့္ေလ၏။ သို႕ေသာ္ အိမ္သာတံခါးမွာ ရုတ္တရက္ မပြင့္ပဲ ၾကပ္ေနေလ၏။

“ေဒါက္ .........ေဒါက္..........အထဲမွာလူရွိလား”

“အထဲမွာလူရွိလား”

ႏွစ္ခါတိတိေခၚၾကည့္ေသာ္လဲ အထဲမွျပန္ထူးသံမၾကားရသည့္အခါ နီယြန္မွာ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြား ျပီးတံခါးကို ဆြဲၾကည့္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ တံခါးမွာ အထဲမွပိတ္ထားသည့္ ဟန္ရွိသျဖင့္ ဖြင့္မရျဖစ္ေန၏။ ထို႕ေၾကာင့္ နီယြန္မွာ ဆက္မဆြဲေတာ့ပဲ တံခါးကိုေက်ာခိုင္းကာ ေစာင့္ဆုိင္းေနလိုက္သည္။ ထိုအခိုက္...........

“ဝုန္း.......”

တံခါးမွာရုတ္တရက္ ပြင့္သြားျပီး ေက်ာေပးရပ္ေနေသာ နီယြန္႕ေနာက္ေက်ာကို ခိုက္မိသြားေလသည္။ သူအေနာက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အထဲမွလူကား မိုးျမင့္ျဖစ္ေနသည္။

“ခင္ဗ်ားတမင္လုပ္တာမိုလား”

“ဟုတ္တယ္”

“ဘာဗ်.......”

“ဟုတ္တယ္ေလ နင္ကမ်ား ငါ့ပစၥည္းေတြကို ဆြဲလားရမ္းလားလာလုပ္ေနတာ ဒီေယာက်ာ္းလွကြ်န္းက ပစၥည္းေတြက နင္တို႕ပေထြးပိုက္စံနဲ႕ ဝယ္ထားတာ တစ္ခုမွမပါဘူး ရွင္းလား”

သူရုတ္တရက္ေဒါပြသြား၏။ မိုးျမင့္မွာ တမင္သက္သက္ရန္ရွာေနမွန္းသိသာသည္။

“ေတာက္ ခင္ဗ်ားဟာေလ ေတာ္ေတာ္ဥစၥာေျခာက္တာပဲ။ ဟင္း......ဥစၥာတင္ဘယ္ကမလဲ လူကလဲေျခာက္ေနတာကိုး”

နီယြန္႕စကားၾကားလုိက္ေသာအခါ မိုးျမင့္မွာ တီေကာင္ကိုဆားျဖင့္တုိ႕လိုက္သလို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားျပီး ဆတ္ဆတ္ခါနာသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ နီယြန္႕ကို ၾကည့္ျပီး ပါးကို တစ္ခ်က္အားျဖင့္ လႊဲခ်လုိက္သည္။

“ေျဖာင္း..................”

နီယြန္မွာ မိုးျမင့္၏ ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးပူထူသြားေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဒါသထြက္ကာ မုိးျမင့္ကို ေဆာင့္တြန္းခ်လိုက္၏။ မိုးျမင့္မွာ နီယြန္၏ တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ အေနာက္သို႕လန္သြားကာ အိမ္သာ တံခါးႏွင့္ ကပ္သြားေလသည္။ ထိုအခိုက္ အိမ္ထဲမွ မိုးျမင့္လူဘုန္းျမင့္ေမာင္တို႕အုပ္စု ထြက္လာေလသည္။ နီယြန္႕ႏွင့္မိုးျမင့္ကို ျမင္ေသာအခါ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားၾက၏။ မုိုးျမင့္က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္.......

“ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲေခြးသူေတာင္းစားေတြ ငါေကြ်းတာေတြမ်ိဳစို႕ျပီးေတာ့ ငါ့ကိုဒီေကာင္လုပ္ေနတာကို ဒီအတုိင္းၾကည့္ေနၾကသလား”

မိုးျမင့္က ေအာ္လုိက္ေသာအခါမွ နီယြန္အနားသို႕ သြားကာ ဝိုင္းဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾက၏။ မိုးျမင့္က ၄င္း၏ ရႈပ္ပြသြားေသာ ဆံပင္မ်ားကို ျပန္သပ္ကာ လဲေနရာမွ ျပန္ထလိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ အိမ္ေရွ႕ဖက္သုိ႕ ေလ်ာက္သြားျပီး ေကာင္တာမွ ဘီယာပုလင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ကာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ နီယြန္ေရွ႕သို႕ ျပန္ေရာက္လာ၏။ နီယြန္ကား မုိးျမင့္ကို စူးရဲေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။

“စိတ္ခ်ပါနီယြန္ နင့္ကိုငါမသတ္ပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ခ်က္ေလာက္ ခ်ဳပ္ရရံုေလးတင္ပါ။ နင္ကနင့္ကို ေကြ်းေမြးခဲ့တဲ့ သခင္ကို ျပန္ကိုက္တဲ့ေခြးမ်ိဳးပဲ ေသဖုိ႕သာျပင္”

မုိးျမင့္မွာ ေျပာလို႕ဆံုးသည္ႏွင့္ နီယြန္ေခါင္းကို ဘီယာပုလင္းျဖင့္ရိုက္ရန္ အားျဖင့္ ကိုင္ေျမာက္လုိက္ေလ၏။ ထိုအခိုက္..........

“ခဏေနဦး”

အသံၾကားရာသို႕ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ သူတို႕ဆီေလ်ာက္လာေသာ ဂီႏို၊ အငယ္ေလးႏွင့္ သစၥာတို႕သံုးေယာက္ ကိုေတြ႕ရသည္။ နန္စီကာမူ ဂီႏိိုတို႕ႏွင့္ လုိက္မလာပဲ ေၾကာက္ေနဟန္ျဖင့္ အေဝးကေနပဲ က်န္လူမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ဂီႏိုတို႕အုပ္စုကို ေတြ႕ေသာအခါ မုိးျမင့္ မ်က္လံုးမ်ားက ပိုမိုေဒါသ ထြက္သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ားေပၚလာေလ၏။

“ဘာလဲ နင္တုိ႕ဘာလာရႈပ္တာလဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုသြားလုပ္ၾကစမ္း”

“ခင္ဗ်ားနီယြန္႕ကို အဲ့ပုလင္းနဲ႕ ရိုက္လိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕သံုးေယာက္ကလဲ ျငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီထဲမွာရိွတဲ့ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ခင္ဗ်ားကို ပုလင္းႏွစ္လံုးနဲ႕ျပန္ရိုက္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္”

အငယ္ေလးစကားကိုၾကားေသာအခါ မိုးျမင့္က အသံဆိုးၾကီးျဖင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေလသည္။

“ဟင္း......ဟင္း.......ဟင္း..........နင္တုိ႕မရိုက္ခင္ နင္တို႕ကို ငါအရင္ရိုက္ျပမယ္ၾကည့္ေန”

“ဟဲ့သူတို႕ကိုပါ ခ်ဳပ္ထားလိုက္စမ္း”

မိုးျမင့္အမိန္႕ေပးလိုက္ေသာအခါ ဘုန္းျမင့္ေမာင္ႏွင့္က်န္တစ္ေယာက္က ဂီႏိုတို႕အနားသို႕ ကပ္သြား၏။ ႏွစ္ေယက္မွာမူ နီယြန္ကို ခ်ဳပ္ထားရသျဖင့္ ထိုအနားတြင္ပင္ရပ္ေနေလသည္။ ဂီႏိုတို႕အနားသုိ႕ေရာက္ေသာ အခါလက္ထဲရွိ ေဟာ္ကီတုတ္ေတြျဖင့္ အသားကုန္လွိမ့္ရိုက္ေလသည္။ အငယ္ေလးမွာ လက္ျဖင့္ကာလုိက္သျဖင့္ တံေတာင္ဆစ္ကို ရိုက္မိသြားျပီး လက္ဖ်ံရိုးထိသြားကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕လဲက်သြားသည္။ သစၥာလဲ ေခါင္းကို အရုိက္ခံလုိက္ရကာ ႏွာေခါင္းမွ ေသြးမ်ားလ်ံတက္လာသည္။ ဂီႏိုမူကား အတင္းဝင္လံုးေနသျဖင့္ ဘုန္းျမင့္ေမာင္က ေက်ာကုန္းကို တုတ္ျဖင့္ ေထာင္းခ်လုိက္ေလ၏။

“ကဲကြာ...... ေသစမ္း”

“အြတ္............”

ထိုသံုးေယာက္၏ အျဖစ္ကုိၾကည့္ရင္း က်န္ရွိေနသည့္ နန္စီႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေဒါသထြက္ကုန္ၾကသည္။ မုိးျမင့္ကမူ ေအာင္ႏိုင္ေသာ စစ္သူၾကီးလိုအျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ျပံဳးလုိက္ရင္း နီယြန္ဖက္ကို ျပန္လွည့္သြားသည္။ တေျဖးေျဖး နီယြန္မ်က္ႏွာနားသို႕ေရာက္ေသာ အခါ စုတ္တစ္ကြ်တ္ကြ်တ္သပ္ရင္း လက္ကို ေလထဲသို႕ေျမွာက္ လုိက္၏။ နီယြန္မွာ မိုးျဖင့္ကို ၾကည့္ရင္းမ်က္လံုးမိွတ္ထားလိုက္သည္။

“ကဲဟယ္........”

“စြတ္.............”

နီယြန္သူ႕ေခါင္းေတြ ေၾကမြသြားေလာက္ျပီဟုသူထင္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕ေခါင္းေပၚသို႕ မည္သည့္ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မွ် မၾကေရာက္လာေသာ အခါအံ့အားသင့္သြားျပီး မ်က္လံုးကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေလ၏။ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းကား သူ႕ကို အံၾသသြားေစသည္။ မိုးျမင့္ဗိုက္တြင္ ဓားတန္လန္းၾကီးႏွင့္ ျဖစ္ေနျပီး နေဘးတြင္ တဆက္ဆက္တုန္ရီေနေသာ နန္စီ။

“နန္စီ မ.....မသာမ နင္..... နင္.......”

“ဘာလဲ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ နာတတ္သလား။ က်မလဲနာတတ္တာပဲမမရဲ႕ ကြ်န္မအကိုကို ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ မမမိုးျမင့္ကို ကြ်န္မလက္စားေခ်ခ်င္ေနတာၾကာလွေပါ့။ အခုလိုအခြင့္ေရးရတုန္းမွာ လက္စားေခ်ခြင့္ရတာ သိပ္ေက်နပ္တာပဲသိလား။ ကြ်န္မအကိုဟာ ရွင္ႏွိပ္စက္တာကို ခံရျပီး လူေတြေရွ႕မ်က္ႏွာမျပရဲေလာက္ေအာင္ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ စုတ္ျပက္သက္သြားတယ္ေလ အခုရွင့္အလွည့္ပဲ”

နန္စီမွာေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ မုိးျမင့္ဗိုက္မွ တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ ဓားကိုျပန္ဆြဲထုတ္ျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ရင္ဘတ္ကို ထပ္ထုိးစိုက္လုိက္ေလ၏။ ထို႕ေနာက္ ရင္ဘတ္မွ ဓားကုိျပန္ထုတ္ျပီး မုိးျမင့္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို ရစရာမရွိေအာင္ ထုိးပစ္ေလသည္။ မိုးျမင့္ ကိုယ္ေပၚမွ ေသြးမ်ားကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ အုိင္စီးလာျပီး မိုးျမင့္မွာ ေခြေခြေလး လဲက်သြားေလသည္။ ထိုအခိုက္ က်န္အလုပ္သမားမ်ားမွာ ဝရုန္းသုန္းကား ဝင္ေရာက္လာျပီး ဘုန္းျမင့္ေမာင္တို႕ အုပ္စုကို ဝင္ရုိက္ၾကေလသည္။ ေယာက်ာ္းလွကြ်န္းတစ္ခုလံုး အေျခအေနမွာ ရုတ္ခ်ည္း ဆိုသလို လူသတ္ကြင္းသကဲ့သို႕ျဖစ္သြားျပီး ဆူညံပြက္ကေလာရုိက္သြားသည္။ နန္စီမွာမူ ေသေနေသာ မိုးျမင့္  အေလာင္းၾကီးကို ဓားျဖင့္ဆက္ထုိးေနျပီး သူရူးပမာ တဟားဟားရယ္ေနေလသည္။

 ဘုန္းျမင့္ေမာင္တို႕ အုပ္စုကို မေက်မနပ္ျဖစ္လ်က္ရွိေသာ အလုပ္သမားမ်ားမွာ အတင္းဝင္လံုးျပီး ရုိက္ႏွက္ၾကေလရာ သူတို႕ေလးေယာက္လံုး အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္ကုန္သည္။ ထိုအခုိက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လဲေနေသာ ဂီႏို႕ကို နီယြန္ကသြားထူေပးသည္။ ထို႕အတူ ေခါင္းကိုအရိုက္ခံ လုိက္ရေသာ သစၥာကိုလဲ အငယ္ေလးက ထူေပးေလသည္။

“ဂီႏိုရရဲ႕လား......”

“အားကြ်တ္စ္......ကြ်တ္စ္.......ကြ်တ္စ္ နာလိုက္တာ ငါ့ေက်ာကုန္းကိုေအာင့္ေနတာပဲ”

“သစၥာ ငါတုိ႕ဒီကေနေျပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ဒီမွာလူေတြသတ္ကုန္ၾကျပီ။ မင္းကိုငါပိုးျပီးေခၚမယ္”

“ငါ့ေခါင္းေတြမူးေနတယ္ အငယ္ေလး ဘာမွကိုမျမင္ရဘူး”

“ရတယ္ မင္းကိုငါပိုးေခၚမယ္”

နီယြန္က ဂီႏို႕ကိုတြဲျပီးေခၚကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ အငယ္ေလးကလဲ သစၥာကို ေက်ာေပၚသို႕ပိုးေခၚလုိုက္သည္။ နန္စီမွာမူ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနျပီး အေလာင္းၾကီးေဘးမွ မထေတာ့ေခ်။ ဘုန္းျမင့္ေမာင္တို႕ အုပ္စုမွာလဲ အလုပ္သမားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ အတံုးအရံုးလဲကုန္ၾကသည္။ နီယြန္ကား ဂီႏို႕ကို တြဲရင္း နန္စီဖက္သို႕ေလ်ာက္သြားေလသည္။ က်န္အလုပ္သမား မ်ားႏွင့္ အငယ္ေလးတို႕ကား အေပါက္မွထြက္ကာ ေျပးကုန္ၾကသည္။

“နန္စီ ေျပးရေအာင္ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”

နန္စီက အသံေၾကာင့္နီယြန္႕ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ ထို႕ေနာက္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနေသာ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္သုတ္ရင္း ေခါင္းခါျပသည္။

“နီယြန္.....တို႕လူသတ္လိုက္မိျပီ။ ဟင့္.......တို႕......ေၾကာက္တယ္”

“အခ်ိန္ဆြဲမေနနဲ႕ေတာ့ နန္စီရဲေတြမလာခင္ေျပးရေအာင္”

“ဟင့္အင္း မလုိက္ေတာ့ဘူး။ နီယြန္တို႕ပဲ လြတ္ေအာင္ေျပးပါ။ နန္စီဒီမွာပဲေနခဲ့မယ္။ နန္စီတို႕ဘဝေတြကို အညႊန္႕တုန္းေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီေယာက်္ားလွကြ်န္းၾကီးကို နန္စီလက္စားေခ်ရဦးမယ္”

“နန္စီ မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ အခ်ိန္မရွိဘူး ျမန္ျမန္လာသြားရေအာင္”

နီယြန္က ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ နန္စီလက္ကိုဆြဲထူေလသည္။ နန္စီက လာဆြဲထူေသာ နီယြန္႕လက္ကို ခါခ်လုိက္ျပီ အိမ္အေနာက္ဖက္ထဲသို႕ ေျပးဝင္သြားေလသည္။ နီယြန္လဲဆက္မလိုက္ေတာ့ပဲ ဂီႏိုႏွင့္အတူအိမ္အျပင္ဖက္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ လမ္းမေပၚသို႕ေရာက္ေသာအခါ တကၠစီတစ္စီးကို တားျပီးကားတံခါးကို ဖြင့္ကာ ဂီႏို႕ကို အရင္တင္လုိက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ အျခားျပတင္ေပါက္သို႕ေကြ႕ျပီးတက္လိုက္ကာ ကားသမားကို ေမာင္းခို္င္းလိုက္၏။ တကၠစီကားေလးမွာ တေျဖးေျဖး ေမာင္းရင္းအရွိန္ရလာကာ လမ္းမေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေလသည္။

“နီယြန္ ဟိုထမင္းဆုိင္ဖက္ကို ေမာင္းခိုင္းလိုက္”

“အင္းဟုတ္ျပီ ဂီႏို”

ဂီႏို႕ကိုျပန္ေျဖလုိက္ရင္း ကားသမားကို ေမာင္းရမည့္ေနရာအား အေသးစိတ္ေျပာျပလုိက္သည္။ ကားသမားက သူ႕ေျပာသည္ကိုနားေထာင္ရင္း ေခါင္းညိတ္ေလသည္။ ထုိအခိုက္ တကၠစီကားေရွ႕မွ မီးသတ္ကားအခ်ိဳ႕ ျဖတ္သြားေလရာ အေနာက္သို႕နီယြန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ေယာက်ာ္းလွကြ်န္းတည္ရွိရာဖက္တြင္ မီးခိုးေငႊ႕ မ်ားတလူလူထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နီယြန္ ထုိမီးခိုးေငႊ႕မ်ားကို ၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိသည္။

                                                ***************

“အေမ သားသြားေတာ့မယ္.......”

ဂီႏိုလက္ထဲရွိ ေငြထုတ္ထဲမွေငြတစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူလိုက္ျပီး က်န္ေငြမ်ားကိုသူ႕မိခင္လက္ထဲသို႕ ထဲ့ေပးလိုက္သည္။ ဂီႏို႕မိခင္ကား မ်က္ရည္စေတြျဖင့္ ထိုေငြအိတ္ကိုယူလုိက္သည္။ ဂီႏို႕ညီမေလးႏွင့္ညီေလးက ဂီႏိုႏွင့္နီယြန္ကို ျပဴးျပဴးေလးၾကည့္ေနေလသည္။

“ဒီေငြေတြနဲ႕ တစ္ေနရာကိုသြားျပီး အေမတို႕ေကာင္းေကာင္းေနၾကပါ။ သားတို႕ကံမကုန္ေသးရင္ ျပန္ဆံုဦးမွာပါ အေမ”

“အကိုၾကီး ညီမေလးတို႕ကိုထားသြားေတာ့မွာလား”

ဂီႏိုသူ႕ညီမေလးကို စိတ္မေကာင္းစြာၾကည့္လုိက္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ညီမေလး၏ ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္လုိက္သည္။

“အခိုက္အတန္႕ေလးပါပဲ ညီမေလးရယ္...... အကိုၾကီးမင္းတုိ႕ကို တစ္သက္လံုး ပစ္မထားပါဘူး။ မင္းတို႕ဆီကို ျပန္လာမယ္လုိ႕ ကတိေပးပါတယ္”

“အကိုၾကီးက ဘယ္သြားမလို႕လဲ ဒီကအကိုၾကီးနဲ႕အတူတူသြားမွာလား”

“ဟုတ္တယ္ အကိုၾကီးတုိ႕က အေဝးၾကီးကိုသြားေတာ့မွာသားရဲ႕။ “

“သားလဲ လိုက္ခ်င္တယ္”

“သားလိုက္လုိ႕မရဘူးသားရဲ အကိုၾကီးတို႕သြားမဲ့ေနရာက ကေလးေတြလုိက္လုိ႕မရဘူး”

သူ႕ရင္ထဲမွဆို႕နင့္လာေသာ ေဝဒနာတို႕သည့္ ရင္ဘတ္မွတစ္ဆင့္ တရိပ္ရိပ္တက္လာေလသည္။ သူမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ႕ညီေလးကိုဖက္ထားရင္ ငိုမိသြားသည္။ ရင္ထဲမွ ရိႈက္သံတို႕ကို အျပင္မထြက္လာေအာင္ ဂရုစိုက္ေနရသည္။ သူ႕မိခင္မွာမူ မ်က္လံုးမ်ား နီစပ္ေနသည္ အထိငိုေၾကြးေနျပီ ျဖစ္သည္။ အေနာက္မွ နီယြန္က သူ႕ပုခံုးကို လာကိုင္ရင္း အသာေလးပုတ္ခတ္ေပးသည္။

“ငါတို႕သြားရေအာင္ ဂီႏို ကားထြက္ခ်ိန္နီးေနျပီ။ ျပီးေတာ့ ဘဏ္မွာရွိေသးတဲ့ ငါ့ပိုက္စံေတြ သြားထုတ္ရဦးမယ္”

“အင္း သြားၾကတာေပါ့”

ဂီႏိုသူ႕ညီေလးကို တစ္ခ်က္ ရႊတ္ကနဲနမ္းလုိက္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ သူ႕အေမႏွင့္ ညီမေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေက်ာခိုင္းလိုက္ေလသည္။ သူ႕အေနာက္တြင္ မည္သို႕မည္ပံုျဖစ္ျပီး က်န္ခဲ့မည္မသိေသာ သူ႕မိသားစုကို လွည့္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းအားသူ႕တြင္ မရွိေတာ့ေခ်။ သူ႕ရင္ထဲမွ ေၾကကြဲေနေသာ ေဝဒနာတို႕က သူ႕ကို အၾကီးအက်ယ္ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္လ်က္ရွိသည္။ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း လွမ္းလုိက္တုိင္း သူ႕ရင္ထဲ တစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္ေနမိသည္။

                                                 ******************

ခရီးသည္တင္ကားတစ္စီးသည္ တာလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ပံုမွန္ေလး ေမာင္းလ်က္ရွိသည္။ ကားေပၚရွိ ခရီးသည္မ်ားကား ထံုးစံအတုိင္း ငိုက္ျမည္းလ်က္ လုိက္ပါလာၾကသည္။ ေလတဟူးဟူးတုိက္ေနေသာ ကားမွန္ျပတင္းေပါက္ကို နီယြန္ဆြဲေစ့လုိက္၏။ နေဘးတြင္း သူ႕ပုခံုးေပၚမွီျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ နီယြန္႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ဂရုနာသက္မိသည္။ ထို႕ေနာက္ နီယြန္႕လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားလုိက္၏။ ကားမွာ အေတာ္အတန္ေမာင္းျပီးေသာ အခါအေရွ႕နားတစ္ေနရာတြင္ တားေနေသာ ရဲမ်ားေၾကာင့္ အရွိန္ကိုေလ်ာ့လုိက္ေလ။ နီယြန္အေရွ႕ကို ေခါင္းေထာင္ျပီးၾကည့္လုိက္ေသာ အခါရဲမ်ားက ကားေရွ႕ေခါင္းနားသို႕ ကပ္လာျပီး ကားသမားမ်ားႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခု ေျပာေနဟန္ရွိသည္။ ထို႕ေနာက္ ရဲႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚသို႕ တက္လာျပီး ခရီးသည္မ်ားကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ကာ ေလ်ာက္လာ၏။

နီယြန္မိမိ၏ မ်က္ႏွာကို အသာငံု႕ထားလိုက္ရင္း ျငိမ္ေနလိုက္မသိသည္။ ရဲႏွစ္ေယာက္မွာ တေျဖးေျဖး သူတို႕အနားသို႕ ေရာက္လာသည္။ သူ႕ေရွ႕ခံုကိုၾကည့္ျပီး သူ႕တို႕အနားသို႕ေရာက္ေသာအခါ ရဲႏွစ္ေယာက္လံုး ရပ္တန္႕သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕ႏွစ္ဦးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ သူစိတ္ေတြ အလြန္လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိသည္။ ဘုရား......ဘုရား သူတို႕အဖမ္းခံရေတာ့မည္လား။

ရဲႏွစ္ေယာက္မွာ ၾကည့္ျပီးသြားေသာအခါ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ အေနာက္ခံုမ်ားကို ေက်ာ္တက္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ သူသက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။ ဂီႏိုကမူ ဘာမွမသိပဲ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ရဲမ်ားက စစ္ေဆးျပီးသြားေသာအခါ ကားေပၚမွ ျပန္ဆင္းသြားၾကျပီး ကားကို ထြက္ခြာ ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။ ခရီးသည္တင္ကားၾကီးသည္ ဝူးကနဲေမာင္းထြက္သြားရင္း ေျဖာင့္ျဖဴးေနေသာ လမ္းမၾကီးေပၚသို႕ တရိပ္ရိပ္ ခရီးႏွင္သြားသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ျမင္ကြင္းအေဝးသို႕ ေရာက္သြားေသာ အခါ မႈံဝါးရင္း တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။

ဤသို႕ျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ Lovealone ကိုယ္တုိင္ေရးသားေသာ “ေယာက်ာ္းလွကြ်န္း” ဆိုသည့္ ဝတၳဳ ဇာတ္လမ္းၾကီး သည္ဤေနရာတြင္ ျပီးဆံုးသြားျပီျဖစ္ပါေၾကာင္း...........

                                                                              ဖတ္ရႈအားေပးမႈကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္

                                                                                              Lovealone

                                                                                     boytheboy.sept@gmail.com