အဆံုးသတ္ျခင္းမရွိခဲ့ေသာ

မ်က္နာတစ္ခုလံုးသည္ အခန္း၏အပူခ်ိန္နွင္႔ဆန္႔က်င္စြာ ပူေႏြးလာသည္။ ထိုအၿပင္ နား ထဲသို႔၀င္ေရာက္လာေသာ အသံသည္ နားစည္ကိုၿဖတ္၍ နွလံုးအိမ္အတြင္းသို႔ေရာက္လာသည္။ အစ္ကိုက ေငြမက္လို႔ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္တာေလ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ဒဏ္ေတြကိုသီးခံရမွာေပါ့ လိုဆိုတဲ႔ စကားေတြ က ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္သိကၡာကို မ်ားစြာထိခိုက္ေလသည္။

အငး္ပါညီ မင္းေၿပာတာမွန္ပါတယ္။ ကုိယ္ကေငြကိုလုိအပ္ေနတဲ႔သူဆိုေတာ႔ ဒီအခ်ိန္မွာ မင္း ေၿပာတာေတြကို လက္ခံရေတာ႔မွာေပါ့ကြာ။ ဒီေန႔ေတာ႔ ဒီေလာက္ဘဲ။ ေနာက္ရက္မွ ဆက္သင္ေတာ႔မယ္လို႔ေၿပာၿပီး ေရးလက္စစာအုပ္ကို သိမ္းလိုက္သည္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္၏ တပည္႔ တစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း၏ညီလည္းၿဖစ္ေသာ သုတဇြဲကို နုတ္ဆက္၍ွ ၿပန္ခဲ႔သည္။ အခန္းအထြက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းဆက္နွင္႔ေတြေတာ႔ ေအးသားၾကီးငါေန မေကာင္းလို႔ ဒီေန႔ မင္းညီကုိ ေစားေစားနာေပးလုိက္တယ္ကြာ။ ေနာက္ရက္မွ ထပ္သင္တာေပါ့ဟု ေၿပာေတာ႔ ေကာင္းဆက္ ကေအးနားကြာမငး္မ်က္နာလည္း မေကာင္ဘူ ေနမေကာင္းတာမွဟုတ္ ရဲ႕လား တစ္ၿခားအဆင္မေၿပတာရွိလားဟုေမးေလသည္။

မရွိပါဘူး ဟုေၿပာၿပီး ေကာင္းဆက္တို႔အိမ္မွၿပန္ခဲ႔သည္။ အၿပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဆိုင္ ကယ္ကို မည္႔သို႔ပင္ေမာင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ အိမ္ေလးကုိေရာက္လာသည္ပင္မသိ။ေစာ္ကားခံ ရေသာအရာသည္ နလံုးသားတစ္ခုၿဖစ္ၿပီး မာနတရားအတြက္အစေတးခံလိုက္ရေသာ အရာသည္ ပညာပင္ၿဖစ္သည္။

အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္သည္ Master တက္ေနေသာ Thesis ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ သည္။ကြ်န္ေတာ္နွင္႔ဆယ္တန္းတုန္းက အေဆာင္တူတူေနခဲ႔ေသာ ေကာင္းဆက္က သူညီဆယ္တန္း ကိုမေအာင္ဘဲၿဖစ္ေနသည္မွာ ေလးနွစ္ရွိၿပီ မင္းကူညီၿပီးသင္ေပးအံုးဟု ေတာင္းဆိုလာ၍ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဘက္တစ္လမ္းမွ ကူညီေပးေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႔ကြ်န္ေတာ္ ကူညီေပးေနသည္ကို ေကာင္း ဆက္၏ညီ သုတဇြဲက ေငြေၾကးတစံုတစ္ခု မက္ေမားေလာက္ေအာင္ရေန၍ ကြ်န္ေတာ္သူကို စာသင္ ေနသည္ဟု အေတြး၀င္ေနပံုေပၚသည္။

Thesis ေနာက္ဆံုးအပိုင္းၿဖစ္ေနေသာ ေၾကာင္႔ယၡင္ေနေသာ အေဆာင္တြင္မေနေတာ႔ဘဲ ၿမိဳ႔နွင္႔ အရမ္းမေ၀လြန္း ေက်ာင္းၿဖင္႔လည္း တင္႔သင္႔ေသာေနရာေလာက္တြင္ အိမ္အေသးေလးတစ္ လံုးၿဖင္႔ဌားေနသည္။ ထိုအတြက္ေက်ာင္းသြာရန္နွင္႔ၿမိဳ႔ထဲသြား၇န္အၿပင္ အၿခားကိစၥမ်ားစြာလည္း အ ဆင္ေၿပေလသည္။

မင္းခန္႔ဇြဲကို စာသင္မည္ဟုလက္ခံလိုက္ေသာေနတြင္ ေကာင္းဆက္က ဒီေကာင္က နည္း နည္းဆုိးတယ္ဟ။ မင္းနည္းနည္းေတာ႔သည္းခံေပး။

ငါကလည္းအိမ္စီးပြားေရးေတြနဲ႔လံုးေနေတာ႔ ငါညီကို သိပ္ဂရုမစိုက္မိဘူး။ အမွန္က စာမရတာလည္းမဟုတ္ဘူးကြာ။တမင္းညစ္ၿပီး ေပေတေနတာ။ စာေတြ ရတယ္ စာေမးပြဲေၿဖမဲ႔ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ တစ္လြဲလုပ္ၿပီးသြားမေၿဖေတာ႔ဘူး။ ငါညီကအဲလိုမ်ိဳး။မင္းငါကိုကူညီတဲ႔ အေနနဲ႔နညး္နည္းသီးခံေပးပါလို႔ ေတာင္ဆိုထားတယ္။

ပထမဆံုးစာစသင္တဲ႔ေနကိုကြ်န္ေတာမွတ္မိသည္။ သုတဇြဲဆိုသည္႕ ကြ်န္ေတာ္ထက္ သံုးနွစ္ ငယ္ေသာ ေကာင္ေလးရဲ႕ပံုစံကိုေပါ့ဗ်ာ။ သူအစ္ကိုေကာင္းဆက္က မည္မွ်အလိုလိုက္ထားသည္မသိ။ နာတြင္နာေပါက္ကသံုးေပါက္နွင္႔ ဆံပင္ကိုမေဟာ္ဂနီေ၇ာင္ဆိုးထားသည္။ အသာေရက ၿဖဴေဖြးေနၿပီး မ်က္ရစ္မပါေသာ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မ်ားစြာစြဲေဆာင္မွဳ႔ရွိေလသည္။စာမသင္ခ်င္ပါဟု ၿငင္းဆန္ ဆႏၵၿပၿပီး စာသင္ခ်ိန္သို႔ ၀ိုင္ေသာက္ၿပီးလာေလသည္။ထိုသို႔ၿဖင္႔ ပထမေန႔ကို စတင္ခ႔ဲ၏။

စာသင္ရန္ေပးထားေသာ ေအးၿမေနသည္႔အခန္းထဲသို႔ သုတဇြဲ၀င္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အခန္း ရွိရနံမ်ားသည္ သူ၏ဆြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ခန္႔ၿငားမွဳ႔ကိုအေထာက္ကူမၿပဳနုိင္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ရင္ခုန္ သံေတြ ဆူညံေနသည္။သူအစ္ကိုအတင္း သင္ခို္င္း၍သာသင္သည္စိတ္မပါဟု ေၿပာေသာထိုတပည္႔ကို မည္သို႔ ထိန္းသိမ္းရမည္ကို ေကာင္စြာမသိေပ။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ေပးထားေသာအခန္းသည္္မင္းခန္႔ ဇြဲ၏ အိပ္ခန္းတြင္ၿဖစ္ၿပီး စာသင္ရန္အတြက္စာပြဲတစ္လံုးကိုလည္းအဆင္သင္႔ ထားေပးေလသည္။

စာစသင္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေကာင္ေလး၏ ရည္ေ၀ေ၀မ်က္၀န္းမ်ားနွင္႔ ထြက္သက္မ်ားကိုမဆံု ေတြ႕ရန္ထိန္းသိမ္းရၿခင္သည္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္မ်ားစြာစိတ္ရွဳတ္ေစသည္။ထိုအၿပင္ အနည္းငယ္ရည္ ေ၀စြာၿဖင္႔ ရစ္သမွ်ကိုသီခံေနေပးရၿခင္းကိုလည္း တစ္ခါတရံတြင္ သာယာမွဳ႔ၿဖစ္ေစသည္။

စာသင္ခ်ိန္သည္ညေနပိုင္းသာၿဖစ္သၿဖင္႔ကြ်န္ေတာ္သည္ ေန႔ခင္းဘက္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းစာအတြက္လိုအပ္ေသာစာရြက္စာတမ္းမ်ားရွာေဖြၿခင္းနွင္႔ အၿခားေသာ ဘာရီယ ကိစၥမ်ားကို လုပ္ၿဖစ္သည္။ ညေနပိုင္း ေလးနာရီမွ ခုနွစ္နာရီကို ကြ်န္ေတာ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ တပည္႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးထားေလသည္။

ဒီေန႔သည္မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမွတိုက္ရိုက္လာခဲ႔ၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္၏ေက်ာင္း၀တ္စံု ၿဖစ္ေသာ စတစ္ေကာ္လံ လည္ကုတံုးအၿဖဴနွင္႔ ပုဆိုးအၿပာကိုမလဲၿဖစ္ေပ။ အက်ီေအာက္တြင္ ေခ်ြးစုတ္ ရန္၀တ္ထားေသာ စြတ္က်ယ္တစ္ထည္ကိုလည္း၀တ္ထားသည္။ကတီပါဖိနပ္ အညိဳေရာင္ထက္မွ ကြ်န္ေတာ္၏ ေၿခေခ်ာင္းေလမ်ားသည္ အနည္းငယ္ နီရဲေနေပသည္။စာသင္ရန္ မင္းခန္႔ဇြဲအခန္းကိုေရာက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုေကာင္ေလးမရွိေသးသၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္လညး္ ကြ်န္ေတာ္၏ အက်ီကိုခ်ြတ္ထား လိုက္သည္။ အၿမဲ ေလးနာရီထိုးဟု စာသင္ခ်ိန္ကိုသတ္မွတ္ထားေသာ္လည္ ထိုေကာင္ေလးေနာက္က် ေသာရက္မ်ားတြင္ အၿမဲငါးနာရီမွေရာက္ေလ႔ရွိေၾကာင္းကုိကြ်န္ေတာ္သိရွိေလေသာေၾကာင္႔ပင္ၿဖစ္ သည္။

အခန္းတြင္းမွာ နွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တစ္လံုးနွင္႔ အၿခားပရိေဘားဂ မ်ားၿဖင္႔ၿပည္႔ေနသၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္နာေနရန္ေပးထားေသာ ဒရင္ဘက္တစ္ခုသည္ အခန္းေဒါင္႔သို႔ေရာက္ေနေပသည္။ လက္မွ နာရီကုိၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အခ်ိန္ကေလးနာရီငါးမိနစ္သာရွိသည္။ထိုေၾကာင္႔ သုတဇြဲ အၿပင္မွအိမ္သို႔ၿပန္ လာရန္ကလည္းတစ္နာရီ၀န္းက်င္ခန္႔ေစာင္႔ရမည္ၿဖစ္ၿပီး အနည္းငယ္ပန္းေနေသာေၾကာင္႔ ခဏနာရန္ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး ဒရင္ဘက္ေပၚလဲလိုက္သည္။ ခႏၶာကုိယ္ကို ေၿဖေလွ်ာ႔လိုက္သည္နွင္႔တစ္ၿပိဳင္နက္အိပ္ေပ်ာ္ ၿခင္းက ကြ်န္ေတာ္ထံေရာက္ရွိလာေလသည္။

တစ္ခဏတာေမွးစက္ခြင္ရေနေသာ အခ်ိန္အနည္ငယ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္၏ပင္ပန္းမွဳ႔မ်ား မ်ားစြာ သက္သာေလသည္။ စိတ္ထဲသို႔ ရနံတစ္ခ်ိဳ႔နွင္႔ စိမ္းသက္ေသာမ်က္၀န္းတစ္စံုၾကည္႔ေနသည္ဟု ခံစားမိၿပီး မ်က္လံုးအစံုကိုဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္သည္။ ဘုရားဘုရား အခန္းထဲရွိမီေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္ကို ၾကည္႔ၿခင္းအားၿဖင္႔ အခ်ိန္သည္ညရွစ္နာရီထက္မနည္းဆိုသည္ကို သေဘားေပါက္သည္။ထိုအၿပင္ ကြ်န္ေတာ္ထံ သုိ႔စူးရွေသာမ်က္၀န္းမ်ားၿဖင္႔ ၿပံဳးၿမၿမၿဖင္႔ ၾကည္႔ေနေသာ သုတဇြဲကိုလည္းေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ အခါတြင္ ကြ်န္ေတာ္မ်ားစြာရွက္ရြံမိေလသည္။

သြားၿပီဆရာတစ္ေယာက္ စာသင္ခ်ိန္ကို အိပ္မိသၿဖင္႔ တပည္႔မွေလာင္ရိပ္စြန္းၿဖင္႔ ၾကည္႔ေန ေသာ အၾကည္႔။ကြ်န္ေတာ္လည္း ေစားရီကုိယ္နည္းနည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ မင္းဘယ္အခ်ိန္ကၿပန္ ေရာက္တာလည္းလို႔ အရွက္ေၿပေမးလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တာ ညေနငါးနာရီမထိုးခင္ကထဲက အခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ႔ အစ္ကုိက ကြ်န္ေတာ္ကုိေစာင္႔ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔မနိုးဘဲထားတာ။ အင္းကိုယ္နည္းနည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ေစားရီးညီလို႔ေၿပားၿပီး မ်က္နာသြားသစ္လိုက္ တယ္။

ၿပန္ထြက္လာမွ သုတဇြဲကိုေသခ်ာၾကည္႔မိတယ္ အိမ္ေနရင္းေဘာင္ဘီတိုအေပ်ာ႔အၿပာေရာင္ ေလးကို၀တ္ထားၿပီး ဆြတ္က်ယ္အက်ီအက်ပ္ကိုလဲထားေလသည္။ ထိုအက်ီေအာက္မွေပၚထြက္ေန ေသာ မင္းေရစိမ္းၿဖင္႔ေရးထိုးထားသည္႔ ကနုတ္တစ္ခ်ိဳတစ္၀က္က ကြ်န္ေတာ္ကိုမ်ားစြာစိတ္လွဳပ္ရွားမွဳ႔ ၿဖစ္ေစသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အၾကည္႔ကိုတစ္ခ်က္လြဲလိုက္တဲ႔ အခါမွာ သုတဇြဲက အစ္ကိုထမင္းစားစို႔ ကိုေကာင္းဆက္လည္းေစာင္႔ေနတယ္။ အစ္ကုိမနုိးရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကိုနုိးခိုင္းၿပီး ထမင္စားဘို႔လာ ေၿပာသြားတယ္။ အားရတယ္ ကိုယ္အိမ္ကို္ၿပန္စားပါမယ္ စာကေတာ႔ ေနာက္ရက္ မွသင္တာေပါ့ ဒီေန႔အတြက္ေစားရီညီ ကုိယ္ေက်ာင္းမွာလည္းနည္းနည္းပန္းသြားလို႔။

ဟုတ္ အစ္ကုိ ဟုသုတဇြဲက ကြ်န္ေတာ္ကုိၿပန္ေၿပာသည္။ ေခြေကာင္းေပ်ာ္ေနတယ္စာမသင္ရတာကိုမင္းက။ ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏တပည္႔လည္းၿဖစ္သူငယ္ ခ်င္း၏ ညီၿဖစ္သည္႔ သုတဇြဲနွင္႔မ်ားစြာနီးကပ္သြားသလို႔ခံစားရေလသည္။အခန္းကေန ေအာက္ကိုဆင္း လာေတာ႔ ေကာင္းဆက္က ထမင္း၀ိုင္းၿဖင္႔ေစာင္႔ေန၏။ ေအးလာ မင္းခန္႔ မင္းကိုေစာင္႔ေနတာ။ငါညီက မင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေၿပာလို႔ ညေနက မနိုးခိုင္းဘဲ ခုမွတက္ၾကည္႔ခိုင္းလိုက္တာ။ ဒီညေတာ႔ ဒီမွာဘဲ အိမ္ေဆာင္႔ရင္ အိပ္လုိက္ေတာ႔ကြာ။

ငါအလုပ္ကိစၥနဲ႔ထမင္းစားၿပီးရင္ခရီးသြားစရာရွိေနလို႔။ေက်ာင္းကိုလည္း ငါညီကိုလိုက္ပို႔ေပးဘို႔ ငါေၿပာထားတယ္။ မင္းဆုိင္ကယ္ကိုငါ ဂိုေထာင္ထဲသြင္းထားခိုင္းတယ္။ေနာက္ရက္ေတြကို သုတဇြဲ ေက်ာင္းကိုလုိက္ပုိ႔ၿပီး မင္းၿပန္မဲ႔အခ်ိန္ကို သူကုိဖုန္းဆက္ၿပီးၾကိဳခိုင္းလိုက္ေတာ႔ လိုေၿပာၿပီးကြ်န္ေတာ္ ပုဂံထဲသို႔ ဟင္းမ်ားကိုထည္႔ေလသည္။ သူညီ သုတဇြဲကိုလည္း မင္းဆရာ ကိုမင္းခန္႔ကိုငါလြဲထားၿပီးၿပီး ေနာ္ ညီ။ လိမ္လိမ္မာမာေန။ ငါကိုဆိုးသလိုဆိုးမေနနဲ႔ မင္းဆ၇ာကိုမင္းခန္႔က ေက်ာင္းကထဲက ေအး ေဆးေနတတ္တယ္လို႔ သူညီကိုလည္းမွာေနေလသည္။

ေနာက္ၿပီးေတာ႔ မင္းဆရာကို ဦးခ်လိုက္အံုးလိုေၿပားတဲ႔သူအစ္ကိုရဲ႕စကားကုိ နာခံေသာ အားၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္အား ၾကက္အသည္းအၿမစ္တစ္စံုထည္႔ေပးေလသည္။မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ထိုထ မင္း၀ိုင္းေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္အမွတ္တရၿဖစ္ေစသည္။ညီေလး သုတဇြဲထည္႔ေပးေသာ ဟင္း ကိုစားရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္အတြက္မ်ားစြာ ေပ်ာ္ရြင္မွဳ႔ကိုေပးေလသည္။သိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆရာတစ္ေယာက္အ ေနၿဖင္႔ ထုိခံစာခ်က္မ်ားကိုမည္သို႔မွ်ေဖာ္ၿပမည္မဟုတ္ေပ။

ထမင္းစားၿပီးေနာက္စကားခဏေၿပားၿပီး ေကာင္းဆက္ အလုပ္ကိစၥအတြက္ခရီးထြက္သြား သည္။ ထိုသို႔ၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေစာင္႔နွင္႔စာသင္ၿပီး ကေလးထိန္းေသာအလုပ္ကိုပါ တြက္ဖက္ရရွိေလသည္။ေကာင္းဆက္တို႔အိမ္တြင္ ထမင္းခ်က္ရန္နွင္႔သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ အမ်ိဳးသမီး ၾကီးတစ္ေယာက္နွင္႔ၿခံေစာင္႔ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္သာရွိသည္႔ အတြက္ကြ်န္ေတာ္အားေစာင္႔ခိုင္း သည္မဟုတ္ဘဲ သူမရွိလွ်င္သူညီ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနမည္စိိုးေသာေၾကာင္႔ဟုု ကားေပၚတက္ခါ နီးတြင္ တိုးတုိးေလးကပ္ေၿပာသြားေလသည္။ ငါညီကိုလည္းေစာင္႔ေရွာက္ ငါအိမ္ကိုလည္းၾကည္႔ေပး ကြာ။ တစ္ၿခားသူေတြကိုစိတ္မခ်လို႔ ငါမင္းကိုကူညီခိုင္းတာ မင္းကလူရိုးေလဆိုေတာ႔ဟု ေၿပား၍ရည္ၿပီး ထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ၿပံဳးၿပလိုက္မိေသးသည္။

ညအိပ္ခ်ိန္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ရွက္ရြံမိၿဖစ္ေနသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ် သူစိမ္းတစ္ရံအိမ္တြင္ လုိက္မအိပ္ခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ၿဖစ္သည္။ ကုတင္က နွစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ရမည္႔သူ က ကြ်န္ေတာ္တမ္းတမ္းတတ စြဲလမ္းမိတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တပည္႔ သုုတဇြဲ။ အိပ္ရမည္က နွစ္ေယာက္ထဲ။ ဒီညကို မည္သို႔ကုန္ဆံုးေစရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ေ၀ခြဲမရၿဖစ္ေနမိသည္။

ညဆယ္နာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္တြင္ စာၾကည္႔ေနေသာ သုတဇြဲသည္ ကြ်န္ေတာ္အား အိပ္ စို႔ အစ္ကို ဒီေန႔ေတာ႔ ေစားေစားစီစီဟု ၿပံဳးၿပီးေၿပားေလသည္။ ထိုသို႔ၿပံဳးေသာ စြဲမက္ဖြယ္အၿပံဳးကုိ ကြ်န္ ေတာ္မ်ားစြာ ေၾကာက္ရြံေလသည္။ထိုအၿပံဳးသည္ ကြ်န္ေတာ္နွလံုးသာကုိသာမက ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုပါ ကိုင္လုပ္နုိင္ေအာင္ စြမ္းအားၾကီးမားေၾကာင္းကိုသိရွိေနေသာေၾကာင္႔ပင္ၿဖစ္သည္။

ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ႔ ည၀တ္အက်ီလဲရန္ အခန္းတြင္ၾကည္႔ေသာအခါ သုတဇြဲက ဟိဟိ ဆ၇ာအစ္ကို အသစ္တစ္ထည္မွမရွိေသးဘူး ကြ်န္ေတာ္၀တ္ထားတာေတြၾကီးဘဲဟု ေၿပားၿပီး သူ၀တ္ထားေသာ အက်ီအေဟာင္းမ်ားထဲမွ သန္႔သည္ဟုယူစေသာ ည၀တ္အက်ီတစ္ထည္ကုိေပးေလသည္။ ပံုမွန္အေန ထားၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္ထိုအက်ီကို၀တ္မည္မဟုတ္ေသာ္လည္ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္း၀တ္စံု စတစ္အက်ီကို မည္သို႔မွ ညအိပ္၀တ္၍ ၿဖစ္မည္မဟုတ္မွန္းကို သိေနသၿဖင္႔လက္ခံလိုက္သည္။ ထိုအက်ီကို ၀တ္လိုက္ သည္နွင္႔ တစ္ၿပိဳင္နက္စြဲကပ္ေနေသာ အက်ီမွ ရနံတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ပင္ၿဖစ္ေလသည္။

ေႏြရာသီလည္းၿဖစ္ေသာ္လည္းအခန္းတြင္အဲယာကြန္ကိုဖြင္႔ၿပီး မအိပ္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္အဲကြန္းကိုပိတ္ၿပီးအိပ္ရန္အတြက္ကုတင္အစြန္းဆံုးသို႔တက္လို္က္ေလသည္။ထိုသုိ႔တစ္ခန္းထဲေနေစရန္ကို ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆက္က ေသခ်ာမွာသြားေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္အားတစ္ ၿခားအခန္းတြင္ ထားၿပီးအိပ္ေစလွ်င္ သူညီ ညဘက္ခိုးၿပီး Club သြားတတ္ၿပီး၇န္ၿဖစ္မည္ကုိစိုးရိမ္၍ ဟု ကြ်န္ေတာ္အားေၿပားထားေလသည္။ ၿပီးေတာ႔ ငါညီကလညး္ အရမ္းအ၇ိုင္းၾကီးမဟုတ္ပါဘူ။အဆင္ေၿပမွာပါဟုတဖြဖြမွာသြားသည္ကိုယံုၾကည္မိ၍လည္းၿဖစ္ေပလိမ္႔မည္။

ေမြ႔ယာထက္တြင္ ေစာင္ပါးေလတစ္ထည္သာရွိၿပီး ကြ်န္ေတာ္၏ ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ ဖက္ လံုးတစ္ခုကို စည္းအၿဖင္႔ထားထားသည္။ထိုသို႔ၿဖင္႔ အိပ္စက္ၿခင္းသို႔ေရာက္ရန္ ငါမိနစ္ခန္႔အလိုတြင္ေမြ႔ ယာတစ္ခုလံုး တုန္သြားသၿဖင္႔ မ်က္လံုးကိုအသာဖြင႔္ၾကည္႔မိေသာအခါ သုတဇြဲသည္ အကီ် တံုးလံုး ခ်ြတ္ၿဖင္႔ ဒိုင္ပင္ထိုး၍ ကုတင္ေပၚတက္လာသည္။ ည၀တ္အက်ီ၀တ္မထာေသာ ထို ေကာင္ေလ၏ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ယခင္က တစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္ၿမင္ခဲ႔ဘူးေသာ ကနုတ္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ညမီး ေရာင္ ေအာက္တြင္ ရစ္မူးဖြယ္ေတြ႔ၿမင္ခဲ႔ရသည္။

ထိုသို႔ၿဖင္႔ အိပ္စက္ၿခင္းသည္ကြ်န္ေတာ္ထံသို႔ နူးညံစြာေရာက္ရွိလာေလသည္။ မနက္ငါးနာရီခန္႔တြင္ ေႏြရာသီတို႔ထံုးစံအတုိင္း အလင္ေရာင္က ခန္းဆီကိုေက်ာ္၍ အခန္းထက္သို႔ၿပန္႔က်ဲ ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေဘးတြင္ အပူပင္ကင္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သုတဇြဲကို ၾကည္႔မိ ၿပန္သည္။ ထိုအရာသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲတြင္ မည္မွ်ေနရာယူထားၿခင္းကို သက္ေသၿပေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟန္းခ်က္က်အခ်ိဳက်လွေသာ ခပ္ရဲရဲနုတ္ခမ္းေလးကို အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် ကြ်န္ေတာ္နမ္းရွိက္ လိုက္သည္။ 

ထိုသို႔ေနထိုင္ခြင္႔ရေသာ တစ္ပတ္အခ်ိန္၏ မနက္တုိင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ သုတဇြဲ၏ မ်က္နာ အား တမ္းတမ္းတတ နမ္းရွိဳက္ခြင္႔ရရွိခဲ႔သည္။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းဆက္ၿပန္ ေရာက္လာသၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္သည္ အိမ္သို႔ ထံုစံအတုိင္းၿပန္ေနၿပီး စာသင္ခိ်န္မ်ားကို လည္းညေနပိုင္းတြင္ပင္ သြားသင္ၿဖစ္ေလသည္။ထိုသို႔ ၿမတ္နိုးစြာနမ္းရွုိက္ခဲ႔ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ အနမ္း မ်ားသည္ သုတဇြဲအတြက္ ထိုးနက္ဖြယ္လက္နက္မ်ားၿဖစ္ခဲ႔မည္ကုိမသိရွိေပ။

အစ္ကိုက ေငြမက္လို႔ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္တာေလ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ဒဏ္ေတြကိုသီးခံရမွာေပါ့ လို႔ဆို လာတဲ႔စကားေတြက ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕တစ္ပတ္တာ နမ္းရွိဳက္ခဲ႔တဲ႔ အနမ္းေတြကိုသိလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုေစာ္ ကားလိုက္တာလို႔ကြ်န္ေတာ္ထင္မိတယ္။ေကာင္းဆက္ ငါေက်ာင္းကိစၥေတြခုတစ္ေလားနည္နည္းမ်ား ေနလို႔ မင္းညီကို ငါစာလာသင္မေပးနုိင္ေသးဘူး လို႔ေၿပာၿပီး သုတဇြဲအား စာသင္ၾကားၿခင္းကို ဖ်က္ လိုက္သည္မွာ တစ္လ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိေနေပၿပီ။

ေငြကိုလိုအပ္တယ္ဆိုတာဟုတ္ပါတယ္ညီ ဒါေပမဲ႔ ကုိယ္မင္းေပၚကိုတစ္ကယ္ ေစတနာနဲ႔ ကူညီေပးခဲ႔တာပါ။ 
အမွန္ေတာ႔အခ်စ္တစ္ခုကုိလက္ခံရရွိရန္အတြက္ခ်စ္တတ္ေသာရင္ခြင္တစ္ခုသာလိုအပ္ၿပီး အခ်စ္သည္မည္သည္႔အရာနွင္႔မွ် တိုက္ရုိက္အခ်ိဳးက်ၿခင္းမရွိေစရ လို႔ဘဲကုိယ္ယူဆထားပါတယ္။ အခ်စ္ ဥပကၡာနဲ႔ ၿပိဳင္ရမဲ႔ပြဲမွာ ဆံုးရွံုးရမွာက မင္းကိုခ်စ္ခဲ႔မိတဲ႔ ကုိယ္နွလံုးသားၿဖစ္လိမ္႔မယ္ လိုု႕ေတြးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အရာအားလံုးကုိရင္ဆုိင္ရန္ အဆင္သင္႔ၿဖစ္ေနေလသည္။

ထိုေန႔သည္မွတ္မွတ္ရရ ေႏြ၇ာသီတြင္ မိုးထစ္ခ်ဳန္းေသာ ေန႔ၿဖစ္သည္။ မိုးေရစက္နွင္႔အတူ လြင္႔ပါလာတဲ႔ ေအးစက္ၿခင္းေတြေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္အက်ီဂ်ာကင္ရင္ဘတ္မွဇစ္ကုိတင္တင္းေစ႔လိုက္ သည္။ထိုအၿပင္ စာၾကည္႔စာပြဲတြင္ေဖ်ာ္ထားေသာေကာ္ဖိနုတ္ခမ္းကို ထိလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္တြင္ကြ်န္ေတာ္ တိုက္ခန္းတံခါးကို ေခါက္သံၾကားလိုက္ရသည္။ဒီေလာက္မိုးေတြသဲေနတဲ႔ညကိုးနာရီမွာဘယ္သူကမ်ား ငါတိုက္ခန္းကိုလာလည္ပါလိမ္႔။ 

မိုးမ်ားမိလာသလားဆိုၿပီးေတာ႔ ေကာ္ဖိခြက္ကိုၿပန္ခ်ၿပီး သြားဖြင္႔ေပး လိုက္သည္။ အခန္းတံခါး ေဂ်ာက္ကထဲဖြင္႔ေပးလုိက္သည္နွင္႔တစ္ၿပိဳင္နက္ မိုးေရစိုေနေသာအ၀တ္ထက္မွ ခပ္ထိုင္း ထိုင္းရနံတစ္ခုကိုရေလသည္။ ထိုရနံသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာခ်စ္တပည္႔ေလးထံမွ ၿဖစ္သည္ကိုေတာ႔ ေၿပားစ၇ာလိုမည္မထင္ေပ။

ကြ်န္ေတာ္နုတ္ခမ္းထက္မွ ဟင္ဆိုသည္ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္သြားသည္မွ အပအၿခားအရာမ်ား ကုိပံုမွန္ၿဖစ္ေစနိုင္ခဲ႔သည္။ညီ မိုးေတြမိလာတယ္ထင္တယ္။ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွ လာရသလားဟုေၿပား ဆိုေနသည္ကုိ အေလးမစိုက္စြာၿဖင္႔သူ၏ ဂ်ာကင္ကို ခါလိုက္သည္။ မိုးေရစက္မ်ားသည္၏ အရွိန္သည္ ကြ်န္ေတာ္စာပြဲမွ စာအုပ္မ်ားကို စိုစြတ္သြားေစသည္။ဒီလိုရုိင္းၿပေသာ အၿပဳမူမ်ိဳးကိုကြ်န္ေတာ္ သုတဇြဲ ထံမွ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးသၿဖင္႔ အနည္းငယ္စိတ္တိုသြားသည္။ ဘယ္နယ္ေၾကာင္႔ ဧည္သည္ကအိမ္ရွင္ကုိ ေစာ္ကားေသာအၿပဳမ်ိဳးကိုေရာက္ေရာက္ၿခင္းၿပဳမူေလသနည္။ 

ကြ်န္ေတာ္မ်က္နာမည္မွ်တင္းမာမွဳကို ၿပေနသည္ၿဖစ္ေစ သုတဇြဲသည္လံုး၀ ဂရုစိုက္ေသာၿပဳ မူၿခင္းတစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲရွိ အ၀တ္စားမ်ားကိုၾကည္႔ၿပီး ည၀တ္အက်ီကိုလဲ၀တ္ ရန္ သူ၏အက်ိီအစိုမ်ားအား ခ်ြတ္လိုက္ေလသည္။ထိုၿမင္ကြင္ကိုၾကည္႔နုိင္စြမ္းမရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္ သည္ေၿပားလက္စ စကာလံုးမ်ားကို သိမ္းၿပီး တံေတြးကိုမ်ိဳခ်မိေလသည္။

သူအက်ိီလဲၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္မ်က္နာခ်င္းဆုိင္မွကြ်န္ေတာ္ခံုေရွ႔တြင္လာထုိင္ၿပီး စာသင္ေပး စာမၾကည္႔တာ တစ္လေက်ာ္ၿပီ ဒီနွစ္ဆယ္တန္းကိုမေအာင္ရင္ အစ္ကိုအၿပစ္ဘဲဟုေၿပားၿပီး ေသာက္လက္စ ေဆးလိ္ပ္ကို စာပြဲေပၚသို႔ထိုးေၿခလိုက္သည္။ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ဆုိလွ်င္ ထိုအၿပဳမူ အတြက္မ်ားစြာ စိတ္ဆိုးမိမည္ၿဖစ္ေသာ္လည္း သုတဇြဲကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမေၿပာလိုေပ။

ကိုယ္မင္းအစ္ကိုကုိေၿပားၿပီးၿပီ မင္းကိုစာသင္ေပးဘို႔အခ်ိန္မရတဲ႔ အေၾကာင္းကို သူတစ္ၿခားတစ္ ေယာက္နဲ႔သင္ဘို႔ စီစဥ္ေပးလိမ္႔မယ္။ဒီေန႔မင္းကိုငါတိုက္ခန္းမွာလက္ခံလိုက္တာ တပည္႔တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မဟုတ္ဘူ ေကာင္းဆက္ရဲ႕ညီတစ္ေယာက္အေနနဲ႔လက္ခံလိုက္တာ။ မိုးတိတ္ရင္ၿပန္ပါ။ ထိုအခါ သုတဇြဲက ဟဟ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ကိုမင္းခန္႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုၿပန္ေစခ်င္တာ။ ဒီညကြ်န္ေတာ္ဒီတိုက္ခန္းမွာအိပ္မယ္ဆိုရင္ လြန္ခဲ႔တဲ႔တစ္လေက်ာ္က အခြင္႔ေရးေတြ အစ္ကို ၿပန္ရမွာ မလိုခ်င္ေတာ႔ဘူလာဟု ခပ္ရင္႔ရင္႔ဆိုေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္နာသည္ ေကာ္ဖိခြက္မွအေငြ႕အလား ေပ်ာက္ကြယ္သြာခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။

ဘယ္လိုမွမသိနုိ္င္ဘူးဆိုသည္႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သုုတဇြဲသိေနသည္ဆိုသည္႔ အသိက က်န္ေတာ္ကို မ်က္နာအားသူေရွ႔တြင္ေနရန္ မစြမ္းသာေတာ႔ေခ်။ ထိုင္ခံုမွအသာထၿပီး ကြ်န္ေတာ္တံခါ ၿပတင္းေဘာက္မွ မိုးေရစက္မ်ားကိုအဓိပၸါယ္မဲ႔စြာၾကည္႔ေနမိသည္။ ညီငယ္သုတဇြဲေၿပားခဲ႔ေသာ စကား မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ဂုဏ္သိကၡာအားမ်ားစြာထိခိုက္ေစနိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏အၿပဳမူအတြက္ ေပးဆပ္ ရေပေတာ႔မည္။ 

စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ႔ညံသူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမဲ႔ ကုိယ္ၿမတ္နိုးသည္႔ သူတစ္ေယာက္ထံမွ အခ်စ္မဟုတ္သည္႔ မည္သည္႔ တုန္႔ၿပန္မွဳ႔မ်ိဳးကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ရင္ခြင္မွ လက္ခံနုိင္စြမ္းမရွိေပ။

အိုေက ညီေလးသုတဇြဲ ညီဘယ္လိုၿဖစ္ေစခ်င္လည္း ကိုယ္အားလံုးလိုက္ေရားပါမယ္။ဒါေပမဲ႔ ကတိတစ္ခုေတာ႔ ညီကိုယ္ကိုေပးရလိမ္႔မယ္။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔ ကုိယ္ကမင္းကိုစာသင္ေပးခဲ႔ ဘူးတဲ႔ သူတစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္တဲ႔ အၿပင္မင္းအစ္ကိုနဲ႔လည္းသူငယ္ခ်င္းၿဖစ္တဲ႔ အတြက္မင္းလိုခ်င္တဲ႔ တန္ရာတန္ေၾကးကုိ ကုိယ္ဆီကရၿပီးရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို မငး္ရင္ထဲမွာသိမ္းထားေပးပါ။အရာအား လံုးမင္းစိတ္တိုင္းက်ၿဖစ္ေစရမယ္လိုေၿပားလုိက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ္မ်က္၀န္းထက္မွ ပူေနြးၿခင္း သည္ အၿပင္ဘက္မွမိုးစက္မ်ားနွင္႔အၿပိဳင္ ၿပိဳဆင္လာေလသည္။

ဟဲဟဲဒီေလာက္ေပးခ်င္ေနလည္းယူရမွာေပါ့ဗ်ာဟုေၿပာၿပီး ထုိင္ခုံေရႊ႕သံကုိၾကားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ေနလက္စ ေကာ္ဖိခြက္ကိုိ ကြ်န္ေတာ္ထံလာေပသည္။ အဲ႔လိုပိုင္ ရွင္မသိဘဲ သူတစ္ပါးအစိ္တ္အပိုင္းကို ခြင္႔ၿပဳခ်က္မဲ႔နမ္းရွိက္ခဲ႔တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုညီသိခ်င္တယ္ဟု သုတဇြဲက ေတာင္ဆိုလာေလသည္။ကြ်န္ေတာ္မည္သို႔ ေၿဖဆိုုနိင္မည္နည္။ငါမင္းကိုခ်စ္လို႔ဟု ေၿပာလွ်င္ လည္းေယာက်ားတစ္ေယာက္နွင္႔ေယာက်ားတစ္ေယာက္ သင္႔ေတာ္ပါမည္လား။

ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ ဒီလိုဘဲ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မဟုတ္ပါဟုေၿပားလွ်င္လည္းယံုၾကည္ပါမည္လား ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ခက္ခဲတဲ႔ ေမးခြန္းေတြႏွင္႔နိပ္စက္ေနေလၿပီ။အဲ႕ေမးခြန္းကိုေတာ႔ ကုိယ္မေၿဖနုိင္ဘူး သုတဇြဲ မေက်နပ္လည္းကုိယ္ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူး။ မိုးစဲတာနဲ႔ မင္းၿပန္ဘို႔ကိုဘဲၾကိဳးစာပါ ဆယ္နာရီထိုးေတာ႔မည္ဟုေၿပားၿပီး ကြ်န္ေတာ္အခန္းတြင္းသို႔၀င္ခဲ႔ေလသည္။ အခန္းအိပ္ယာထက္ ေရာက္ေတာ႔ မိမိကိုယ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္နုိင္စြမ္းမရွိခဲ႔တဲ႔ ေနရက္ေတြကို ေတြးမိေလသည္။ အခ်စ္ဆိုတာပူ ေလာင္လြန္းလွပါတယ္။ကုိယ္ေပးေသာ္လည္းလက္ခံမဲ႔သူက ကုိယ္ေပးအပ္တာကုိ မက္္ေမားတမ္းတ စြာမရွိတဲ႔ဘ၀ကို ေၾကာက္ရြ႔ံမိတယ္။

ၿပန္သည္ၿဖစ္ေစမၿပန္သည္ၿဖစ္ မေနေစခ်င္ဘူးဟုေပၚတင္ေၿပားထားၿပီးၿပီၿဖစ္သည္႔အတြက္ က်န္ေသာအပိုင္းသည္သူစိတ္သေဘားတိုင္းၿဖစ္ေစဟုသဘားထားခဲ႔ၿခင္းသည္ မွာယြင္မိေလသည္။တစ္ေအာင္႔ခန္႔ၾကာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အစ္ကိုကြ်န္ေတာ္ဆရာမင္းခန္႔အိမ္ေရာက္ေနတယ္ ဆရာလည္းအားေနလို႔စာၿပခိုင္းၿပီး ဆရာအိမ္မွာဘဲတစ္ပတ္ေလာက္ေနမယ္ လိုေၿပားသံနဲအတူ ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲကို သုတဇြဲ၀င္လာတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္စကားလံုးေတြ ကြ်န္ေတာ္တြက္မေပးနုိင္တဲ႔ နုတ္ခမ္းထက္မွ တိုက္ ခုိက္လာမဲ႔စကားေတြ ခံနုိင္ရည္ရွိေအာင္ ကြ်န္ေတာ္နွလံုးသာကိုသတိေပးေနမိတယ္။

အခန္းထဲကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ သုတဇြဲက ကိုမင္းခန္႔ ကြွ်န္ေတာ္ဘယ္မွာအိပ္မရမွာလဲ ၾကမ္ေပၚမွာေတာ႔ မအိပ္နုိင္ဘူေနာ္ တစ္သက္လံုးအၿမင္႔႔မွာေနလာတဲ႔သူဆိုၿပီး ေၿပာေလသည္။ထိုသို႔ ေၿပာလိုက္မွပင္ ကြ်န္ေတာ္ေဘးမွ ေခါင္းအံုးအပိုတစ္ခုရွိေနမွန္းသတိရမိေလသည္။ထိုေခါင္းအံုးထက္ တြင္ေမးစက္ရန္ ေတာင္းဆုိေနေလၿပီ။ မိမိအား နာလည္ေပးနိုင္စြမ္းမရွိေသာ ကိုယ္ထက္အနည္းငယ္ ငယ္ေသာ မာနၾကီးေသာ သူတစ္ပါးအားေလွာင္ၿပံဳးမ်ားၿဖင္႔ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ရည္တတ္သည္႔သူအ တြက္ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ယာသည္ ထိုက္တန္ပါမည္လား။

မင္းကို ဘယ္သူကအိပ္ခိုင္းမယ္လို႔ေၿပားလို႔လည္း ကုိယ္ကအိပ္ပါလို႔တစ္ခြန္းမွမေၿပားဖူးဘူ မင္းကိုၿပန္ပါလို႔ေၿပားထားတယ္ေလ။ အဲအခ်ိန္မွာ သုတဇြဲရဲ႕မ်က္နာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားတာကိုေတြ႔ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္မ်က္နာကို တစ္ခ်က္ၾကည္႔ၿပီး တစ္ကယ္ေၿပားတာလာ။တစ္ကယ္ၿပန္ ရမွာလာအစ္ကို လို႔ၿပန္ေမးတယ္။ အင္းပါဗ်ာ။ သတိရလို႔လာတဲ႔သူကို စိမ္းစိမ္းကားကားၾကီးေၿပား တယ္ဆိုေတာ႔လည္း ၿပန္ရေတာ႔မွာေပါဗ်ာ လိုဆိုၿပီးသူ၀တ္ထားတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္၏ည၀တ္က်ီကုိခ်ြတ္ၿပီး သူ႕ဂ်ာကင္မိုးအစိုကိုၿပန္ရွာေနတယ္။

ၿပန္ခို္င္းထားတာၿဖစ္တဲ႔ အတြက္အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပန္မယ္ထင္၍ ေဆာင္ကိုၿခံဳၿပီးဆက္ေကြးေန လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးေတြက ပိုၿပီးသည္ထန္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္ အခန္းတံခါးေတြမ်ား မိုးပက္မည္စိုးသၿဖင္႔ ခဏထၾကည္အံုးမယ္ဟုစိတ္ကူၿပီး အခန္းအၿပင္ကုိထြက္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါး၀ကိုေက်ားေပးၿပီး မိုးေရေတားထဲမွာထိုင္ေနတဲ႔ သုတဇြဲကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ေခါင္းတစ္ခု လံုး ပူခနဲၿဖစ္သြားၿပီး နာရီကိုတစ္ခ်က္ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ တစ္ဆယ္တစ္နာရီသံုးဆယ္ကုိညြန္ၿပေန သည္။ ဘုရားဘုရား ဒီကေလး တိုက္ခန္းတံခါးမွာထိုင္ေနတာ တစ္နာရီခြဲရွိေနၿပီထင္တယ္။အဲအခ်ိန္မွ ကုိယ္ကုိကုိယ္ၿပန္ အၿပစ္တင္မိတယ္။ဘာလို႔မ်ား ေစားေစားကထမၾကည္႔မိခဲ႔လဲ။

သုတဇြဲ မင္းဘာလုပ္ေနတာလည္း ကုိယ္ကုိေၿပားစမ္း ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးေနတဲ႔ မိုးရြာထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရေအာင္ ။ ဟုတ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္ရူးေနတာ ဘာအရူးလညး္သိလား အခ်စ္ရူးဗ် အခ်စ္ရူး ။ သတိရလို႔ ခ်စ္လြန္းလို႔ လိုက္လာတဲ႔ ကုိယ္ညီေလးကို ဆရာမို႔လို႔ ရက္ရက္စက္စက္မုိးေရ ထဲမွာ ၿပန္ခိုင္းရက္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားၾကီးမွာ အဲေလာက္ရက္စက္မာေက်ားတဲ႔ စိတ္နွလံုးသားရွိမွန္ မသိ ဘဲကြ်န္ေတာ္ခင္းဗ်ားကိုခ်စ္ခဲ႔မိတာကိုက မွားတာ လိုေၿပားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဘက္ကိုလွည္႔လာတယ္။ကြ်န္ ေတာ္ သူမ်က္နာကုိေသခ်ာၾကည္႔မိေတာ႔ မ်က္ရည္(သို႔)မိုးစက္ေတြလားမသိတဲ႔ စိုစြတ္မွဳ႔ေတြကုိၿမင္ေန ရတယ္။ 

အဲေလာက္ခံစားေစသတဲ႔လား။ကြ်န္ေတာ္ သုတဇြဲကိုေၿပားလုိက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက အဲ ေလာက္ထိၿဖစ္ေစဘို႔ေမွ်ာ္လင္႔မထားဘူးညီ။မင္းကို ပံုမွန္းေလဘဲေၿပားလိုက္တာပါ။ ေနာက္ သုတဇြဲ ကို အခန္းထဲကိုဆြြဲေခၚလာတယ္။ အခန္းထဲက ခုဏကသူခ်ြတ္ထားတဲ႔ ည၀တ္အက်ိီကိုၿပန္ယူ ဂ်ာကင္ ကိုၿပန္ခ်ြတ္ၿပီး သဘက္နဲ႔ညီေလးသုတဇြဲဆံပင္ေတြကိုသုတ္ေပးေနမိတယ္။ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ခပ္ ရင္႔ရင္႔ ေၿပားတတ္တဲနုတ္ခမ္းေလကလည္း ခုခိိ်န္မွာမုိးည၏ေအးစက္မွဳ႔ေၾကာင္႔ တလုပ္လုပ္ခုန္ေနေလ သည္။ ထုိသို႔ၿမင္ရေလေလ ကြ်န္ေတာ္ပိုခံစားရေလပါဘဲဗ်ာ။

ထိုမွ်ေခါင္းမာၿပီး တစ္စြတ္ထုိးဆန္လိမ္႔မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္မထားမိၿခင္သည္ ကြ်န္ေတာ္အ မွားပင္ၿဖစ္သည္။အားလံုးကို ေၿခာက္ေအာင္သုတ္ေပးၿပီးည၀တ္အက်ီးေတြကိုၿပန္၀တ္ေစသည္။ ၿပီးေတာ႔ မင္းကြာ အဲေလာက္ ေပစရာလား။မၿပန္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း ေၿပာေပါ႔ ဒီစကားေလးေတာ႔နာ တတ္တယ္ မင္းကိုယ္ကိုေၿပားတုန္းကေတာ႔ အၿပံဳးမပ်က္ပါဘူးဆိုေတာ႔ ညီကအစ္ကိုိကုိသတိရလို႔လာ တဲသူေလ တစ္လေက်ာ္ပစ္ထားတဲ႔သူကို အဲေလာက္ေၿပားခြင္႔မရွိဘူးလာဟု ၿပန္ပက္ေလသည္။ေအး ပါကြာငါက စိတ္ထားနုေတာ႔ မင္းေၿပားသမွ်လက္ခံရေတာ႔မွာေပါ့။ ၿပီးရင္လာအိပ္ ညဥ္႔နက္ေနၿပီ ဟုေၿပာၿပီး မီးကိုပိတ္လိုက္သည္။

ဟုတ္ခ်စ္ကိုၾကီးဟု ေၿပားၿပီး ကုတင္ေပၚသုိ႔ ဒိုင္ပင္ထိုးလာေလသည္။ထိုအၿပဳမူေလးကိုေတြ႔ ရေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႕တစ္လေက်ာ္က ညတစ္ညကိုမွတ္မွတ္ရရသတိရမိတယ္။ ေဘာင္းဘီအၿပာနွင္႔ စြပ္ က်ယ္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ည၀တ္အက်ီသာေၿပာင္းလဲသြားၿပီး ထုိေကာင္ေလး၏ ေႏြးေထြးေသာ လတ္ဆတ္ေသာ ရနံၿပင္းေသာ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အထိေတြ႔မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ လက္ေဆာင္ေကာင္းကို ဒီညအတြက္ယူေဆာင္လာေလသည္။

အိ္ပ္ယာေပၚေရာက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ၿခံဳထားတဲ႔ေဆာင္ကို၀င္ၿခံဳၿပီး ေအးစက္စက္လက္မ်ား ၿဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္ခါးအားဖက္လာသည္။ ခင္ဗ်ားၾကီးက်ဳပ္ကို တစ္ပတ္လံုးလံုးရစရာမရွိ ေအာင္ နမ္းရွိဳက္သြားတဲ႔ အတြက္အဲ႔ အေၾကြးကိုဒီညၿပန္ေပးဆပ္ရမယ္ဟုေၿပာၿပီး ဦးေခါင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ဘက္သို႔တိမ္းညြတ္လိုက္ေသာအခါ အၿပင္မွမိုးခ်ိန္းသံမ်ားကို အဆံုးသတ္ၿခင္းမရွိစြာ ၾကာလိုက္ရေလေတာ႔သည္။

                                                        Written by-
                                                                    Nay Min Kha