ေယာက်ာ္းလွကြ်န္း အပိုင္း(၉)

ေလးေကာင္ဂ်င္ဝိုင္းတစ္ခုတြင္ လူမ်ားအံုခဲလွ်က္ရွိသသည္။ ထိုလူမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ေဇာေခြ်းမ်ား ျပန္လွ်က္ရွိျပီး အုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားေသာ ေလးေကာင္ဂ်င္သီးကို စိတ္ဝင္စားေနၾကသည္။ ဝိုင္းတစ္ခုလံုး အပ္က်သံမွ် မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕၏ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ က်ီးကန္ေတာင္ေမွာက္ႏွင့္ ဂဏာမျငိမ္ၾကပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပါးစပ္တြင္ ပြစိပြစိျဖင့္ တစ္ခုခုကို ဆုေတာင္းေန သေယာင္ေယာင္......

“ကဲ....အားလံုး လက္ေရွာင္...ေပါက္ေကာင္ဖြင့္မယ္”

အုပ္ေဆာင္းေရွ႕တြင္ ထုိင္ေနေသာ လူဝဝၾကီး၏ အသံေၾကာင္း အားလံုး စိတ္ပိုလႈပ္ရွားသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ လူဝဝၾကီးက အုပ္ေဆာင္းကိုလွပ္လိုက္ေလ၏။

“ၾကက္................”

“ဟာ......................................”

“ဟင္......................................”

“ဟယ္မိုက္ရိုင္းခ်က္ေတာ္......................................”

အုပ္ေဆာင္းလွပ္ျပီးသည္ႏွင့္ ျငိမ္သက္ေနသည့္လူအုပ္ၾကီးက ျပန္လည္ဆူပြက္လာေလသည္။ အားလံုး ရြစိရြစိ ျဖစ္ကုန္ကာ စကားသံမ်ားလည္း ျပန္လည္ဆူညံလာသည္။ ေလးေကာင္ဂ်င္ဒိုင္ဖက္မွ အလုပ္သမားမ်ားက ဇယားေပၚရွိ ပိုက္စံမ်ားကို သိမ္းက်ံဳးကာ စားသြားသည္။ ထိုးသားမ်ားဖက္မွ ေတာက္ေခါက္သူကေခါက္ ကြမ္းတံေတြးေထြးသူကေထြး မ်က္ႏွာကိုေခြ်းသုတ္သူကသုတ္ျဖင့္ ရႈပ္ရွပ္ခတ္ေန၏။

“ဖိုးစတုတ္ေတြၾကီးပဲ ထြက္ေနတာပဲေအ....ေၾကြက တစ္ေနကုန္ကပ္ကိုမကပ္ဘူး။  ႏွစ္ပင္ေလာက္လာျပီး ကပ္မယ္ၾကံရင္း ျပန္ေကာင္ထြက္ျပီးစားသြားလုိက္ ျပန္ေကာင္လုိက္ေတာ့ ဖိုးစတုတ္ျပန္ထြက္ ဖိုးစတုတ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ပင္ပူးျပီးစားနဲ႕ ၾကာရင္ေတာ့ ငါကဖာတန္းကိုေရာက္ေတာ့မယ္”

ဇယားေရွ႕တြင္ထုိင္ေနေသာ စီစီက သူ႕ပိုက္စံေတြအစားခံရ၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ျပီး ပါးစပ္က စက္ေသနတ္ပစ္သလို ပြစိပြစိ တတြတ္တြတ္ေျပာေလေတာ့သည္။ ထိုအခါနေဘးရွိ လူမ်ားက ေထာက္ခံသူကေထာက္ခံေလသည္။

“ဟုတ္ပါ့ မၾကီးစီရယ္ ကြ်န္မလဲေလ ရႈံးလိုက္တာရံႈးလိုက္တာဆိုတာ အခုတစ္ျပားမွမရွိေတာ့လို႕ ဝိုင္းေဘးနား ထြက္ထိုင္ေနရတဲ့အထိပဲ”

“ဟယ္ဟုတ္လား ညည္းဒီေန႕လဘ္မရွိလို႕ေနမွာ ေကာင္မညည္းေယာက်ာ္းနဲ႕ အဟႊာျပဳျပီးအဟႊာမလုပ္ခဲ့ဘူးလား”

“ဘာလုပ္ရမွာလဲ မၾကီးစီရဲ႕”

“ဟယ္ ခါတိုင္းငါတို႕ ဒီေလာက္မရံႈးပါဘူးေအ ညည္းကိုကလဘ္ပိတ္ေနတာေနမွာ ဒါညည္းတစ္ခုခုညစ္ပတ္ခဲ့လို႕ပဲျဖစ္မယ္ ေျပာရင္းဆိုရင္း ညည္းဆီကဖာေစာ္နံလာသလိုပဲ “

စီစီစကားေၾကာင့္ တစ္ဝိုင္းလံုး ဟားကနဲပြဲက်သြားေလသည္။ အေျခာက္တို႕ထံုးစံအတုိင္း စီစီကလဲပါးစပ္ထဲေတြ႕ကရာေတြ တန္းစီျပီး ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေျပာေလသည္။ သို႕ေသာ္ အနားတြင္ထုိင္ေနသည့္ မိန္းမကလဲ နည္းနည္းမွ မရွက္သည့္အျပင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေနေသးသည္။

“ကဲေကာင္မ ညည္းလစ္ေတာ့ ငါ့နားလာမေညွာ္နဲ႕ အာရံုပ်က္တယ္ငါခါးေနတာေနာ္ လိမ့္ေတာ့ေကာင္မ”

“အမယ္ေလးေတာ္ ေကာင္းပါျပီ တကယ္တည္း က်ဳပ္ေၾကာင့္ပဲလဘ္ပိတ္ရတယ္ရွိေသး။ ဒီကရႈံးတာခ်င္းအတူတူ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႕ ေျပာမိတာပါ”

စီစီေမာင္းထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အနားရွိမိန္းမက မေက်မနပ္ျဖစ္ျပီး ပြစိပြစိေျပာကာ ထသြားေလသည္။ ထိုမိန္းမထသြားေသာအခါ စီစီက

“ကဲ ဘူမတစ္ေကာင္ေတာ့ထသြားျပီ ဒီညသူငယ္စားဖို႕ ေရလိုတယ္ေဟ့။ ေလွေမ်ာရင္ ေလွနဲ႕လိုက္ ေရေမ်ာ အဲ့ေလ ေငြေမ်ာေတာ့ေငြနဲ႕လိုက္တဲ့ ...လိမၼာထားမယ္ေနာ္ ေၾကြသီးေလးေရ”

“ကဲ ခင္ဗ်ားတို႕ထိုးမွာျဖင့္ထုိးက် ေလသိပ္ရွည္တာပဲ က်ုဳပ္တို႕က အခ်ိန္နဲ႕အလုပ္လုပ္ေနတာဗ်။ ျမန္ျမန္ထုိးက် ထိုးျပီးရင္ အုပ္ေဆာင္းလွပ္မယ္”

“အမယ္ေလးေနာ္ နင္တို႕ဒိုင္ေတြကေလ သူေတာင္းစားထမင္းဝရင္....အဟႊာျဖစ္တတ္သလိုပဲေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး”

စီစီက ရံႈးလဲရံႈးအေျပာလဲခံရသျဖင့္ ဒိုင္ကိုမေက်မနပ္ျဖင့္ တစ္ခြန္းမက်န္ျပန္ပက္ေလ၏။ ထို႕ေနာက္ ၄င္း၏ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကိုထုတ္လိုက္ကာ သူၾကိဳက္သည့္ ဇယားေပၚမွ အေကာင္တစ္ေကာင္ေပၚ သို႕တင္လိုက္ေလသည္။ အနားရွိလူမ်ားကလည္း အစီအရီကိုယ္ထိုးခ်င္သည့္အေကာင္ကို ထိုးၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ထုိးျပီးသားအေကာင္ကို မၾကိဳက္သျဖင့္ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္ၾကေသးသည္။ အားလံုးျပီးသြားေသာအခါ ဒိုင္ဖက္က အသံထြက္လာသည္။

“ကဲ ထုိးလို႕ျပီးရင္ အုပ္လွပ္မယ္ေဟ့”

“ျပီးျပီေဟ့ လွပ္.............”

ထိုအခါလူဝဝၾကီးသည္ ၄င္း၏ပါးစပ္ထဲသို႕လက္မွစီးကရက္ၾကီးကို တပ္လိုက္ျပီး အုပ္ေဆာင္းကိုလွမ္းကာ လွပ္ခ်လုိက္သည္။

“ဝက္.................”

“ေဟး..................”

“ငါေျပာတယ္ ငါေျပာတယ္ ငါ့နားမွာ ဟိုဘူေကာင္မ လာထုိင္ေနလို႕ ငါလဘ္ပိတ္ေနတာလို႕။ ၾကည့္စမ္း အဲ့ေကာင္မ ထသြားတာနဲ႕ ငါတန္းတိုက္တာပဲ။ ငါ့ပိုက္စံေလးေတြ ျပန္လာျပီ ဟီဟီ”

       စီစီက သူ႕အေကာင္ေပါက္သြား၍ ဝမ္းသာျပီထေအာ္ေလသည္။ ဒိုင္ဖက္က လူမ်ားမွာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ကာ စီစီ၏ ပိုက္စံေတြကိုေရျပီး ေလ်ာ္ေပးလုိက္ရသည္။ စီစီက ဒိုင္ဖက္မွေလ်ာ္ေပးေသာ ပိုက္စံေတြကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ျပီး ၄င္း၏ရင္ဘတ္ထဲရွိ  ဘလာဇီယာထဲသို႕အလိပ္လုိက္ထိုးထဲလိုိက္၏။ ထိုအခိုက္ ဝိုင္းထဲသို႕လူရြယ္တစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ထုိလူရြယ္ကိုျမင္ေသာအခါ အုပ္ေဆာင္းေရွ႕တြင္ ထုိင္ေနေသာ လူဝဝၾကီးက အံၾသျပီး............

“ေဟ့ေကာင္ ဂီႏို မလာတာၾကာပါပေကာလား ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲကြ”

လူဝၾကီးစကားေၾကာင့္ ဝိုင္းထဲရွိလူတစ္ခ်ိုဳ႕က ဂီႏို႕ထံသို႕အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ ထိုအထဲတြင္ စီစီလဲပါသည္။ စီစီက ဂီႏို႕ကိုျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားဟန္ရွိသည္။ ၄င္း၏ပါးစပ္ထဲရွိ ေရႊသြားမ်ားေပၚေအာင္ ျပံဳးေလသည္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ အခုကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရေနတာဗ်။ အဲ့ဒါနဲ႕ ဒီဖက္ကိုသိပ္မလာျဖစ္ေတာ့ဘူး က်ဳပ္ကအရင္လို အမိႈက္လာလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေရနဲ႕လာကစားတာ”

“တယ္ဆိုတဲ့စာပါလားကြာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါကြာ မင္းမလာေတာ့ ငါတို႕ေျခာက္ကပ္ကပ္ၾကီးျဖစ္ေနတာကြာ။ ဘာပဲေျပာေျပာမင္းရွိေနရင္ ဝုိင္းကစိုစိုေျပေျပနဲ႕ရွိေသးတယ္။ ”

“ဘာလဲ အခုမွက်ဳပ္ကိုသိပ္ခ်စ္ေနၾကတာေပါ့”

“ဟားဟားဟား........................”

ဂီႏိုကေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဝိုင္းအနားသို႕ထုိင္ဟန္ျပင္လုိက္သည္။ ထိုစဥ္...............

“ေဟ့ေမာင္ေလး ဂီႏိုမိုလား”

“ေဟာ မၾကီးစီပါလား ဟားဟား ဘာလဲလာကစားတာပဲလား”

“ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလးရဲ႕ လာဒီနားကုိလာထုိင္...........”

စီစီကလက္ယပ္ေခၚေနသျဖင့္ ဂီႏိုကထိုင္လုဆဲဆဲေနရာတြင္ မထုိင္ေတာ့ပဲျပန္ထကာ စီစီေဘးနားသုိ႕ေရာက္သြားသည္။ စီစီက ေဘးသို႕နည္းနည္းတိုးေပးကာ ဂီႏို႕ကိုေနရာေပးလုိက္ျပီး ထုိင္ေစသည္။

“မမရႈံးေနတာေမာင္ေလးရဲ႕သိလား။ မမကိုႏိုင္ေအာင္ျပန္ထုိးေပးဦး “

“ေဒၚစီ ခင္ဗ်ားကလဲ အားအားရွိအထိုးခံခ်င္ေနတာပဲလား”

စီစီေရွ႕မွ လူဝၾကီး၏ စကားေၾကာင့္ စီစီကမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ရႈံ႕သြားသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ထိုလူၾကီးကို အေျခာက္တို႕ တတ္အပ္သည့္ပညာအတုိင္း အသားကုန္ဆဲေရးတိုင္းထြာေလသည္။ ဆဲလို႕အားရေသာ အခါ ဂီႏို႕ဖက္သို႕ျပန္လွည့္သြားျပီး.......

“မအိပ္ဘူးလား ဂီႏိုရယ္ ေတာ္ၾကာအိပ္ေရးပ်က္ျပီး အားမရွိပဲေနဦးမယ္။ မမကအားရွိမွ ၾကိဳက္တာေနာ္သိလား ခိခိ။”

“အိပ္ျပီးပါျပီဗ်ာ ဆက္အိပ္လို႕မရေတာ့လို႕ ခဏထြက္လာတာ ဒီဖက္ကိုလဲမေရာက္ျဖစ္တာၾကာေနျပီေလ။”

“ကဲဒါဆိုလည္း မင္းမကစားနဲ႕ေတာ့ မင္းပင္ပင္ပန္းပန္းရွာထားတာေလးေတြ ပါကုန္ဦးမယ္။ မမကိုကစားေပး ေမာင္ေလးၾကိဳက္တဲ့အေကာင္သားထုိး ႏိုင္တာရံႈးတာကံတရားေပါ့..............အဲ့ ႏုိင္ရင္ပိုေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ မင္းကို မုန္႕ဖိုးေပးမယ္”

စီစီ့ကိုၾကည့္ျပီး ဂီႏိုတစ္ခ်က္ျငိမ္သက္ကာေတြေဝသြားသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေလ၏.................................

                                                 ******************

“အဲ့ဒီေကာင္ ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးေနတာလဲ...............ငါ့ကိုေၾကာေနတာလား “

မိုးျမင့္က ခါးကိုေထာက္ျပီး မာန္ပါပါျဖင့္ ၄င္းေရွ႕ရွိ တန္းစီေနေသာ လူမ်ားကို ၾကိမ္းေလသည္။ မိုးျမင့္ မ်က္ႏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တင္းမာေနသည္။ ၄င္းေရွ႕ရွိလူမ်ားကိုလည္း စားေတာ့မလိုဝါးေတာ့မလို အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းလုိက္ၾကည့္ေနသည္။

“ေယာက်္ားလွကြ်န္းမွာ ဒါမ်ိဳးလာလုပ္လို႕မရဘူးဆိုတာ ဒီေကာင္မသိေသးဘူးထင္တယ္။ မေန႕တေန႕ကမွ ထမင္းဝတဲ့ေကာင္က အခုေတာ့ ဒီလိုေသာက္ခ်ိဳးမ်ိဳးလာခ်ိဳးေနတယ္ မိုးျမင့္အေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့။ နင္တို႕ေတြ သူဘယ္ထြက္သြားမွန္းဘယ္သူမွမသိက်ဘူးလား”

တန္းစီေနေသာလူမ်ားထံမွ မည္သည့္စကားမွ ထြက္ေပၚမလာေခ်။ မိုးျမင့္က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်သည္။ ထုိ႕ေနာက္ လမ္းကိုေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေလ၏။

“ဂီႏို ဂီႏို ရုပ္ကေလးက သနားကမားနဲ႕ငါ့ကိုလာစမ္းေနတာ။ ငါဘာေကာင္မလဲဆိုတာ သိၾကေသးတာေပါ့ ဒင္းလာပါေလ့ေစဦး ဟင္းဟင္း”

“သူသူ႕အိမ္ကို ခဏျပန္သြားတာလားမွမသိတာ။ လာပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ”

“ဟဲ့...............အိမ္ကိုအေၾကာင္းမရွိပဲနဲ႕ ခဏခဏျပန္စရာလား။ မေန႕ညေနကပဲ နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ သြားျပီးျပီေလ အဲ့ေလာက္သြားေနစရာလိုသလား။ အလုပ္ခ်ိန္ကိုမေလးစားတာေလာက္ မုန္းတာမရွိဘူး။ အခုမိုးခ်ဳပ္ေနျပီ ဒင္းကေပၚမလာေသးဘူး ခဏေနဧည့္သည္ေတြလာေတာ့မယ္”

မိုးျမင့္စကားဆံုးေတာ့ နီယြန္လဲဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ျငိမ္သြားေလသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္ ဂီႏီုဒီေကာင္ကလဲ ညေနေစာင္းခါနီးကာမွ ဘယ္ကိုထြက္သြားသည္မသိပါ။ သူဂီႏိုထြက္သြားသည္ကို သိေတာ့သိသည္ သို႕ေပမယ့္ ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္ အိပ္မႈန္စံဖြားျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပန္အိပ္ေနလုိက္ျခင္းသာ။

“ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ပါျပီ မမမိုးျမင့္”

ရုတ္တရက္စကားသံထြက္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ နီယြန္ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ အေပါက္ဝတြင္ ငူငူၾကီးရပ္ေနေသာ ဂီႏို.........။ သူဂီႏို႕ဆီေလွ်ာက္သြားရန္ ျပင္လုိက္စဥ္ မိုးျမင့္က ခါးကိုေထာက္ျပီး သူ႕ထက္အရင္ ဂီႏို႕နားသို႕ေရာက္သြားေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ဂီႏို႕ေခါင္းကို ခြက္ကနဲ ေခါက္ခ်လုိက္၏။

“အား...................”

“ဟာ................”

မိုးျမင့္၏အျပဳအမူေၾကာင့္ သူေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြား၏။ ဂီႏိုကေတာ့ နာလြန္း၍ ဘာမွမေျပာပဲ သူ႕ေခါင္းေလးကိုသာပြတ္ေနသည္။ မိုးျမင့္က ဂီႏို႕ကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထုိးေလသည္။

“ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ နင့္ေသာက္မ်က္စိကန္းေနလား”

ဂီႏိုက တုိင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေခါင္းကေလးျပန္ငံု႕သြားသည္။

“ဒီမွာ မိုးျမင့္ ခင္ဗ်ားဒါေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားျပီ”

အေနာက္မွ နီယြန္႕စကားေၾကာင့္ မိုးျမင့္က ေခါင္းကိုဆတ္ကနဲလွည့္ၾကသည္။

“အလုပ္ခ်ိန္ကေလးေနာက္က်တာကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္စရာမလိုပါဘူး။ ဒီမွာခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေျပာမယ္ ခင္ဗ်ားက အလုပ္ရွင္ဆိုျပီး အလုပ္သမားေတြကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ေနလို႕မရဘူး။ ဒီအလုပ္သမားေတြ မရွိရင္ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္ေနသလဲ ။ ခင္ဗ်ားထမင္းငတ္သြားမယ္သိလား”

“အမယ္ေလးေဟး ေနစမ္းပါဦးနီယြန္ နင္ကဘယ္တုန္းက သတိၱေတြရွိျပီးငါ့ကိုဒီလိုျပန္အာခံေနရတာလဲ။ ငါထမင္းေကြ်းလို႕ ၾကီးလာတဲ့ေကာင္ကမ်ား ငါ့ကိုျပန္ဟစ္ေနေသးတယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီးေတြကေျပာတာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမကယ္ေကာင္းဘူးဆိုတာ။ “

“ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားေၾကာင့္ လူေမႊးသူေမႊးေျပာင္လာတာမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအတြက္ က်ဳပ္လဲက်ဳပ္ဘဝတစ္ခုလံုးကိုေပးဆပ္ထားျပီးျပီေလ။ အခုုကိစၥကခင္ဗ်ားက အရင္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အလုပ္သမားေတြကို ေစာ္ကားေနတာေလ။ က်ဳပ္က မ်က္စိေရွ႕မွာ အဲ့လိုမတရားတာေတြ႕ရင္ ၾကည့္လို႕ကိုမရတာ”

“ေအးၾကည့္လုိ႕မရရင္လဲ နင္ငါ့အိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့။ နင္ဘာသာနင္ဘာျဖစ္ျဖစ္ငါနဲ႕မဆိုင္ဘူး။ နင္မရွိလဲ ငါ့အႏွိပ္ခန္းက လူျပက္မွာမဟုတ္ဘူး”

“ခင္ဗ်ားတကယ္ေျပာေနတာေနာ္ ျပီးမွက်ဳပ္ကိုလုိက္မေခၚနဲ႕”

အေျခအေနက တင္းမာလာျပီမို႕ ဂီႏိုကပဲၾကားျပန္ဝင္လိုက္ရသည္။

“ေတာ္..............ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ........ေတာ္ၾကပါေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ အားလံုးစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ပဲမွားတာပါ ကြ်န္ေတာ့္အမွားပါ မမမိုးျမင့္ကိုလဲေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနာက္ကိုဒီလုိထပ္မျဖစ္ေစရဘူးလို႕ ကတိေပးပါတယ္ေနာ္”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အံၾကိတ္ထားေသာနီယြန္႕ကို ဂီႏိုကဆြဲထားလိုက္သည္။ မိုးျမင့္မ်က္ႏွာကေတာ့ တင္းမာေနဆဲပင္။ ဂီႏိုက နီယြန္႕ကိုအသာဆြဲကာ အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။ မိုးျမင့္က ခါးေထာက္ထားျပီး ဂီႏိုႏွင့္နီယြန္႕ကို  ေတာက္ေခါက္ေလ၏။ ထိုအခါ တန္းစီေနသည့္အထဲမွ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕နန္စီက ထြက္လာကာ မိုးျမင့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေလ၏။

အျပင္ဖက္သို႕ေရာက္ေသာ္ ဂီႏိုက နီယြန္႕ကိုလက္လႊတ္လုိက္သည္။ နီယြန္က ဂီႏို႕ကိုေဒါသမေျပေသးေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္

“မင္းဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ ဂီႏို...........”

“ဟို................ငါ့ေၾကာင့္မင္းအခုလို မုိးျမင့္နဲ႕စကားမ်ားရတာ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္နီယြန္ရာ”

“ေဟ့ေကာင္ ငါမင္းကိုေမးေနတာ မင္းဘယ္သြားေနတာလဲလို႕”

“ဟို.......................”

“မင္းဘာမဟုတ္တာေတြ လုပ္လာျပန္ျပီလဲ မင္းငါမသိေအာင္ ဘာေတြဖုံးကြယ္ထားေသးလဲ”

ဂီႏို႕မ်က္ႏွာက အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္ပမာ နီယြန္႕ကိုေမာ့မၾကည့္ပဲငံု႕ထားသည္။ မင္းဘာျဖစ္လုိ႕ ဒီေလာက္ေဒါသ ထြက္ေနတာလဲ နီယြန္ရာ။ မင္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ေဒါသထြက္လာရင္ ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာျဖစ္သြားတယ္။ မင္းငါ့အတြက္နဲ႕ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲျဖစ္ရလား။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကိုငါေမးေနတာေျဖဦးေလကြာ”

“ငါ စီစီနဲ႕လိုက္သြားတာ..............”

“ဘာ..........”

“ဟုတ္တယ္ သူကဒီကိုမလာေတာ့ဘူးတဲ့။ ေနာက္ကိုငါ့ကိုအျပင္မွာပဲ ေခၚအိပ္မယ္တဲ့။ မိုုးျမင့္ကုိလဲ ပိုက္စံေပးစရာမလိုေတာ့ဘူး ငါလဲပိုက္စံပိုရတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ျပီးေတာ့ သူဒီေန႕ ငါ့ကိုဖုန္းတစ္လံုးလဲေပး လုိက္တယ္သိလား “

“ကြ်တ္စ္..............ဂီႏို မင္းေတာ့ေသေတာ့မွာပဲ”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲနီယြန္ရ.......မိုးျမင့္မသိဖို႕ပဲလိုတာမဟုတ္လား”

“ေအးဟုတ္တယ္ သူမသိဖို႕ပဲလိုတာ ဒါေပမယ့္ သူသိသြားရင္လဲ မင္းေတာ့ေသျပီ။ ငါတို႕နဲ႕ ရန္ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းျမင့္ေအာင္ဆိုတဲ့ လူအုပ္စုက မိုးျမင့္လူေတြပဲ။ မုိုးျမင့္က အဲ့လိုလုပ္တာသိရင္ အဲ့ေကာင္ေတြကိုေခၚ ျပီးမင္းကိုရုိက္ခုိင္းလိမ့္မယ္။ မင္းအရင္ကေကာင္ေတြကို မိုးျမင့္ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာငါ့မ်က္ျမင္ပဲ ဂီႏို”

နီယြန္႕ေျပာလို႕ျပီးသြားေသာ အခါဂီႏိုက တစ္ခ်က္မထီျပံဳးျပံဳးေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ၄င္း၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထည့္ကာ ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္ျပီး အျခားတစ္ဖက္သို႕မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။

“မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ နီယြန္ရာ သူမသိေစရဘူးလို႕အာမခံပါတယ္။ ငါဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး”

“ဒါေပမယ့္ ဂီႏို ငါမင္းအတြက္စိုးရိမ္တယ္ ေက်းဇူးျပဳျပီး အဲ့လိုမ်ိဳးေတြထပ္မလုပ္ပါနဲ႕။ ငါမင္းကိုေတာင္းဆိုပါတယ္”

နီယြန္က ဂီႏို႕ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လႈပ္ျပီးေျပာလိုက္သည္။ ဂီႏို႕မ်က္ႏွာက မထီသည့္မ်က္ႏွာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလးျပန္ျဖစ္သြား၏။ သူ႕အေပၚစိုးရိမ္ေနေသာ နီယြန္႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိသည္။ သူႏွင့္နီယြန္ၾကားတြင္ မျမင္ရသည့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းညိတြယ္ေနျပီလား။ နီယြန္ဘာေၾကာင့္ သူ႕ကိုဒီေလာက္ စိုးရိမ္ေနရပါသနည္း။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ၏သံေယာဇဥ္က တစ္ေျဖးေျဖးသူငယ္ခ်င္းဆိုသည့္ စည္းကိုေက်ာ္ျပီး နားလည္ရခက္သည့္အေျခအေနတစ္ခုျဖစ္လာျပီ ျဖစ္သည္။ သူနီယြန္႕ကို ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ဖက္ထားလုိက္မိသည္။

ငါ့ကို ဘာလို႕အဲ့ေလာက္ေတာင္ စိုးရိမ္ေနရာတာလဲ နီယြန္ရာ............................

                                                                       ဆက္ရန္ရွိေသးသည္-

                                                                                                    Lovealone

                                                                                        boytheboy.sept@gmail.com