ရင္ဝွက္ပန္း

တကယ္ဆုိ

ရနံ႔ မေပးလုိခဲ့ပါဘူး

ေငးၾကည့္ေန႐ံုေလးပဲ

ေက်နပ္ခဲ့တာပါ

ပန္းတစ္ပြင့္ပဲကြယ္….

ဖူးပြင့္႐ံုပဲ တတ္ႏုိင္ပါတယ္။

(၁)

          ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာ အခမ္းအနားေလးတစ္ခု…။
          ဖိတ္ၾကားျခင္း မခံရပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တာပါ။ တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ႏွစ္ဖက္အသုိင္းအဝုိင္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးၾကားက ေထာင့္ကြယ္က ေနရာေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေနရာယူလုိက္ပါတယ္။
          သူငယ္ခ်င္းရယ္…. မင္းေပ်ာ္ေနမယ့္ မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္ ငါ ေတြ႔ခြင့္ရခ်င္လုိ႔ပါ။ မင္းက အခြင့္မေပးခဲ့ေတာ့ ငါကပဲ အခုလုိ ဖန္တီးခဲ့ရတယ္ေလ။ ဘာလုိ႔ ငါ့ကို မဖိတ္ၾကားခဲ့တာလဲ။ ဘာလုိ႔ အသိမေပးခဲ့တာလဲ။

          ခမ္းနားလွတဲ့ ခန္းမေဆာင္အတြင္းက အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ဒီပြဲကို တက္လာတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေတြက ငါတုိ႔လုိ လူတန္းစားေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးတာ အမွန္ပဲေလ။ ငါ မလာသင့္မွန္း သိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ဆုိတာ မ႐ွိႏုိင္ေတာ့မယ့္ ငါ့ဆီက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္ မင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ငါ ဘယ္လုိ အေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ခြင့္ရခ်င္လုိ႔ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္…။
          မင္းရဲ႕ ဘဝျမင့္တက္ဖုိ႔ မင္း ႀကိဳးစားသြားတာပဲေလ။ ငါ အရမ္းကို မင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ဘဝတစ္ခုထဲကို ဝင္ေရာက္ေတာ့မယ္ မင္းရဲ႕ေဘးမွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကုိတြဲၿပီး ပါရမီျဖည့္မယ့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးကလည္း အသင့္ပဲေလ။ ငါ တိတ္တိတ္ေလး ဝန္ခံရရင္ ငါ မင္းကို ႏွေမ်ာတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ မင္းကို သိပ္……
          မဂၤလာအခါေတာ္ေပး သီခ်င္းသံက ခန္းမထဲမွာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ပရိသတ္အလယ္က ကတၱီပါ ေလွ်ာက္လမ္းေပၚကို မဂၤလာပန္းႀကဲတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ…..
          လူအမ်ားႀကီး သုိင္းဝုိင္းလုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ အထဲကမွ ငါ မင္းကိုပဲ အသည္းအသန္ ျမင္ရဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္….။ မင္းရဲ႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး ေအာင္ပြဲခံေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး၊ မင္းေျပာတဲ့ အမွန္တရားကို ေတြ႔႐ွိသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ငါ တကယ္ ငတ္မြတ္ေနတာပါ။
          တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာၾကတဲ့ မဂၤလာစံုတြဲကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ီးမႊမ္းေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြၾကားမွာ ငါေလ မင္း တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ….။ မင္းအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ငါ ခံစားရင္း ငါ့ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္နဲ႔ နာလာသလုိပဲ။ ငါ့ရဲ႕ ရင္တစ္ခုလံုး မင္းတုိ႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေလွ်ာက္လမ္းေလးသာ ျဖစ္လုိက္ပါေတာ့။ နင္းေခ် ျဖတ္ ေလွ်ာက္သြားဖုိ႔ လမ္းကေလး ငါ ျဖစ္လုိက္ခ်င္တယ္ကြာ။
          ငါ ေနရာယူထားတဲ့ ေထာင့္ကြယ္ေလးနားက ေလွ်ာက္လမ္းကို မင္း ေရာက္လာလာခ်င္းပဲ ငါ တစ္ကုိယ္လံုး ထိတ္လန္႔ ေအးစက္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မင္းရဲ႕ အၿပံဳးက မပီျပင္ရတာလဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဟန္ေဆာင္ ၿပံဳးထားတဲ့ အၿပံဳးတစ္ခုဆုိတာကို ငါ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္း ဘာေတြ မွားေနလဲဆုိတာကို ငါ မေတြးတတ္ေတာ့ပဲ အ့ံအားသင့္သြားရတယ္။

♣ ♣ ♣ ♣ ♣

          “ေရာ့… ေရာင္စဥ္ နင့္ကို ေပးခုိင္းလုိက္တာ”
          ခ်ယ္ရီလာေပးတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ရင္း
          “ေရာင္စဥ္ကေရာ”
          “သူ လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္က်ေနမွာစိုးလုိ႔ ငါ့ကို ႀကိဳေပးခဲ့တာ”
          ခ်ယ္ရီ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ ေနမေကာင္းလုိ႔ ပ်က္ကြက္ထားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို ေရာင္စဥ္႔ရဲ႕ လက္ေရးလွလွေလးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရလုိက္တာပါ။
          ေရာင္စဥ္က လက္ေရးလည္း လွသလုိ စာလည္း ေတာ္ပါတယ္။ စာစီစာကံုးေတြ Essays ေတြမွာလည္း အေတြးေကာင္းသလုိ Biology လုိ ဘာသာေတြမွာဆုိရင္ ပံုဆြဲတာေတြက သိပ္ကို ေသသပ္ပါတယ္။
          “ဘယ္လုိလဲ သူငယ္ခ်င္း။ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
          ကြ်န္ေတာ္ မွတ္စုေတြကို ၾကည့္ေနရင္း ေရာင္စဥ္အနား ေရာက္လာပါတယ္။
          “ေျပတာေပါ့။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ထက္ေတာင္ အဆင္ေျပေသးတယ္” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ေရာင္စဥ္ သေဘာက်စြာ ရယ္ပါတယ္။
          “အင္း ဒီအေျပာေလးေတြနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနရတာပါပဲ”
          ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ပဲ အတူတူ ေက်ာင္းျပန္တက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရာင္စဥ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိဘေတြကလည္း အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ ဟုိးငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က ညီအစ္ကိုလုိပဲေပါ့။
          အၿမဲတမ္း တပူးပူးတတြဲတြဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို မသိတဲ့သူဆုိရင္ ညီအစ္ကို အရင္းေတြလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေရာင္စဥ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာက်ကလည္း ဆင္တယ္ေလ။ အဲဒီလုိ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္က ေရာင္စဥ့္အေပၚ အႏုိင္ယူတတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေရာင္စဥ္ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ အၿမဲအႏြံတာခံတတ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
          ျဖဴစင္စြာ ေနလာခဲ့တဲ့ ငယ္ဘဝေတြကေန တျဖည္းျဖည္း ရင္ခုန္လာတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်စ္ကို သင္ယူဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွလံုးသားေတြ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြအတြက္ အခ်စ္ဆုိတာကေတာ့ အသင့္ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ ပါးနပ္စြာပဲ ပုန္းလွ်ိဳးေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစား႐ွာေဖြေပမယ့္ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။

♣ ♣ ♣ ♣ ♣

          ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေရာင္စဥ္မွာ Heart Attack ႐ွိေၾကာင္း သိလုိက္ရတာက ၁၀ တန္း ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေအာင္စာရင္းကို အေစာႀကီး ကြ်န္ေတာ္သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ ေရာင္စဥ္ကေတာ့ မသိေသးပါဘူး။
          ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကတိတစ္ခု ထားထားတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုကို အတူတူ တက္ႏုိင္ဖုိ႔၊ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တူညီတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာင္စဥ္ ေရာက္လာတ့ဲ အခ်ိန္မွာ……
          “သူငယ္ခ်င္း ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္ရေအာင္ေလ။ ငါေတာ့ ရင္ေတြ ခုန္လုိက္တာကြာ။ ငါတုိ႔ မွန္းထားသလုိ ျဖစ္မွာပါေနာ္ သူငယ္ခ်င္း” လုိ႔ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာနဲ႔ ေရာင္စဥ္က ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာပဲ…
          “သြားေတာ့ ေရာင္စဥ္။ ငါ မလုိက္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
          “ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ မင္း မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား” ဆုိတဲ့ ေရာင္စဥ့္စကားအဆံုးမွာ

“ငါတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျဖစ္ မ… မလာေတာ့ဘူး ေရာင္စဥ္။ ငါ… ငါ ႐ုိး႐ုိးပဲ ေအာင္တယ္။ မင္းက All D နဲ႔” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္႐ႈိက္သံေတြၾကားက စကားေတြကို အားယူၿပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။

“ဟာ”

ေရာင္စဥ္ တစ္ခုခုကို အႀကီးအက်ယ္ ဆုံး႐ံႈးသြားလုိ႔ Shock ရသြားသလုိမ်ိဳး ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ

“ဘယ္လုိေတြ ျဖစ္ရတာလဲဟင္။ ငါတုိ႔အတူတူ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ငါ မယံုဘူးကြာ။ မယံုဘူး” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အံႀကိတ္လုိက္ရင္း…

“မယံုလုိ႔ မရေတာ့ဘူး ေရာင္စဥ္။ ငါတုိ႔ဘဝအတြက္ အဆံုးအျဖတ္ေပးသြားၿပီ။ ငါတုိ႔… ငါတုိ႔ လက္ခံရေတာ့မွာပဲ” လုိ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပမယ့္…

“လံုးဝ လက္မခံဘူးကြာ။ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ကို အတူတူ တက္မယ္” လုိ႔ ေရာင္စဥ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရ႐ႊတ္ေနဆဲမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေရာင္စဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ က်လာပါတယ္။ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ေရာင္စဥ္မ်က္ရည္ေတြ က်ရင္း…

“ဒါဆုိ…. ငါတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာေတြ သြားၿပီေပါ့။ ဟုတ္လား….. သူငယ္ခ်င္း။ ငါတုိ႔ ေက်ာင္းအတူတူ မတက္ရေတာ့ဘူးေပါ့… ဟုတ္လား” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေရာင္စဥ့္စကားေတြ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ သူနဲ႔ ပုိေဝးသြားသလုိ ခံစားရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ေတာ့….. “ဟာ” လုိ႔ ေရာင္စဥ္ ညည္းညဴရင္း ကြ်န္ေတာ္ေ႐ွ႕မွာ ႐ုတ္တရက္ လဲက်သြားပါတယ္။

“ဟင္… ေရာင္စဥ္… ေရာင္စဥ္ ငါ… ငါ မင္းကို စလုိက္တာပါကြာ ေရာင္စဥ္”

ကြ်န္ေတာ္ လြန္သြားပါတယ္။ ေရာင္စဥ္က တစ္ခုခုဆုိ အရမ္း sensitive ျဖစ္တတ္တာ သိလ်က္ ကြ်န္ေတာ္ စခဲ့မိလုိ႔ အဲဒီေန႔က ေရာင္စဥ္ကို ညိမ္းအထူးကုေဆးခန္းမွာ တင္လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ သိရတာက ေရာင္စဥ္မွာ Heart Attack ႐ွိတယ္ဆုိတာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ Heart Attack ဆုိတာႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲပစ္မွာလားလုိ႔ စိတ္ေျခာက္ျခားစြာ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲပစ္တာ အခ်စ္ပါ ပဲ။ ရက္စက္စြာပဲ ဆံုစည္းခြင့္ကို မေပးခဲ့ပါဘူး။

♣ ♣ ♣ ♣ ♣

          “သူငယ္ခ်င္း သမုိင္းေတြထဲမွာ အေႂကြးမေပးႏုိင္လုိ႔ လူကို ကြ်န္အျဖစ္ သိမ္းတယ္ဆုိတာေလ။ အဲဒါ ယံုသလား”
          ေရာင္စဥ္ရဲ႕စကားကို ကြ်န္ေတာ္က…
          “ဟုတ္ခဲ့မွာေပါ့။ အဲဒီေခတ္ေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈလည္း မထြန္းကားခဲ့သလုိ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတာကိုလည္း သိပ္မွ အေလးမထားၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္စနစ္ေတြ ႐ွိခဲ့တာကိုး ” လုိ႔ ျပန္ေျဖေတာ့
          “အခုေခတ္မွာလည္း တကယ္ အဲလုိ႐ွိတယ္။ သိလား သူငယ္ခ်င္း” ဆုိတဲ့စကားကို ကြ်န္ေတာ္က မယံုၾကည္သလုိ ခပ္ဖြဖြရယ္ေတာ့…
          “မရယ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ တကယ္ပါ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
          ေရာင္စဥ္ရဲ႕ အတည္ေပါက္စကားေၾကာင့္ “ ကဲ ဒီလုိဆုိ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အေႂကြးနဲ႔ သိမ္းေနလို႔လဲ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေမးေတာ့ ေရာင္စဥ္ အၾကာႀကီး ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့…
          “မနက္ျဖန္ Patho ေရာ၊ Micro ပါ tutorial ႐ွိတယ္ကြာ။ စာက်က္ရေအာင္” ဆုိၿပီး စကားလမ္းလႊဲလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အၾကာႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီအၾကည့္က ဘာနဲ႔ တူသလဲဆုိ ရင္ ဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္က သူ သိပ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ အပင္ေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးပါ။
          အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေရာင္စဥ္က ေဆးတကၠသုိလ္တစ္ခုက တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ေရာင္စဥ္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ အေရာင္းေျပာင္းလာတာကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေနတာလည္း ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေရာင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သလုိလုိ ႐ွိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ မသိတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရင္ေတာ့ ခုန္ပါတယ္။ ေရာင္စဥ့္ရဲ႕ ဂ႐ုစုိက္မႈေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို တခါတေလ  သူၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေမာႀကီး ခုိးခ်တတ္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးေနသလုိပဲ။ တခါတေလ သူ ေျပာတတ္တဲ့….
          “သူငယ္ခ်င္း မင္း ရည္းစားမထားနဲ႔ကြာ” ဆုိတဲ့ စကားေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ ျပန္ေမးတုိင္း…..
          “ငါ မင္းကို ႏွေျမာလုိ႔” အဲဒီလုိပဲ သူ ေျဖတတ္ပါတယ္။
          သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကားက ဆက္ဆံေရးက တစ္ခုခုကို ဦးတည္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါ့မလားဆုိတဲ့ သံယယေတြနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလုပ္မ်ားလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ ထဲ အစြဲတစ္ခုက ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေနသလားဆုိတဲ့ သံသယအစြဲပါပဲ။ မွားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီအမွားကိုပဲ တစ္သက္လံုး ဆက္မွားလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ေယာက္်ားေလး တစ္ဦးက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူကမွ လက္မခံၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ၿပီး ႐ုိးသားေနရဦးမွာ ေပါ့။ တကယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးစလံုးက သိေနၾကသလုိလုိနဲ႔ မပြင့္လင္းခဲ့ၾကပါဘူး။
          ေရာင္စဥ္ မင္း ငါ့ကို ဖြင့္ေျပာသင့္တယ္ကြာ…….။

♣ ♣ ♣ ♣ ♣

           ေရာင္စဥ္နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ တတိယႏွစ္မွာပဲ ေရာင္စဥ့္ေဖေဖ ဆံုးပါတယ္။ ေရာင္စဥ္တုိ႔ မိသားစု ေတာ္ေတာ္ အခက္အခဲ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ ေရာင္စဥ္တုိ႔အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ လူစိမ္းေတြ ဝင္ထြက္ သြားလာေနတာကို သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ ေရာင္စဥ္ကေတာ့ ဘာဆုိဘာမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သိရသေလာက္ေတာ့ ေရာင္စဥ့္ေဖေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေရာင္စဥ္ဆက္တက္ရမယ့္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို တာဝန္ယူသလုိ ယိမ္းယုိင္သြားတဲ့ ေရာင္စဥ္တုိ႔ စီးပြားေရးကိုပါ ကူညီေထာက္ပံ့ေပးေနတယ္ ဆုိတာပါပဲ။
          အဲဒီသတင္းၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာင္စဥ္အတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာသေလာက္ ေရာင္စဥ္ကေတာ့ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကို မေတြ႔ရပဲ ေအးစက္စက္ႏုိင္တဲ့ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္နဲ႔ တူလာပါ တယ္။
          “သူငယ္ခ်င္း ငါ့ေရာဂါကို ႏုိင္ငံျခားထိ သြားကုမယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္” လုိ႔ ေရာင္စဥ္ တစ္ခါ ေျပာဖူးပါတယ္။
          “ေကာင္းတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းလည္း နားလည္ေနတာပဲ။ ဟုိမွာက ပုိေကာင္းတယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ Treatment ေတြဆုိ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူးပဲ။ တခါတေလ အဲဒီက ပညာ႐ွင္ေတြလာမွ Cooperate လုပ္ရတာပဲေလ။ သြားသင့္တာေပါ့”
          “တကယ္လုိ႔ ဟုိမွာ ငါ Settle Down ေနရမယ္ဆုိရင္ေရာ”
          ကြ်န္ေတာ္ ေရာင္စဥ့္မ်က္ႏွာကို အထိတ္တလန္႔ ၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။
          “အဲေလာက္ႀကီးေတာ့ အေျခအေန မဆုိးေလာက္ပါဘူး ေရာင္စဥ္ရာ။ ေလွ်ာက္မေတြးပါနဲ႔”
          “ဟူး…. ငါေတာ့ မေနႏုိင္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ငါက ငါခ်စ္တဲ့သူေတြ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာပဲ ငါ ေနခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ မင္းေပါ့…။ ငါေတာ့ မင္းနဲ႔ ခြဲႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး”
          ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ဆူညံသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခြဲမေနႏုိင္လဲဆုိတာကိုပါ ထည့္ေျပာပါလား ေရာင္စဥ္ရယ္။
          “တခါတေလမွာေတာ့ ဘဝတုိးတက္ဖုိ႔ ျမင့္မားဖုိ႔ဆုိၿပီး စေတးပစ္လုိက္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ သိလား၊ သူငယ္ခ်င္း။ အဓိကကေတာ့ ငါတုိ႔ေတြ အခြင့္အေရးရလာရင္ ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ရမယ္။ ငါ့ဘဝမွာေတာ့ ေ႐ြးခ်ယ္စ ရာထက္ လက္ခံလုိက္ရမယ့္ အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္ သူငယ္ခ်င္း”
          ဆက္စပ္မႈမ႐ွိတဲ့ ေရာင္စဥ့္စကားေတြကို ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္က နားမလည္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ေရာင္စဥ့္ကို ေတြ႔လုိက္ရတာ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားလံုးမဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ အၾကာႀကီး စုိက္ ၾကည့္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့……
          “သူငယ္ခ်င္း ငါ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိေပါ့။ မင္း မ႐ွိႏုိင္မယ့္ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္ေနရၿပီ ဆုိရင္ေလ ငါ မေျပာခဲ့တဲ့ ငါ အသိမေပးခဲ့တဲ့ ငါ့စကားလံုးေတြကို ေဟာဒီက စာအုပ္ေလးက ေျပာျပလိမ့္မယ္။ တစ္ခု႐ွိတာ က ငါ မင္းကြယ္ရာကို ေရာက္သြားမွ မင္း ဖတ္ခြင့္႐ွိမွာေနာ္။ ငါ မင္းကို Blind Trust နဲ႔ ယံုၾကည္ေနမယ္။ ငါ မင္းအနား ႐ွိေနသေ႐ြ႕ ဒီစာအုပ္ေလးကို မဖတ္ပါနဲ႔” လုိ႔ ေျပာၿပီး ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ပံုစံ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ေပးပါတယ္။ စာအုပ္ေလးက Lock ခ်ထားတာပါ။ ေရာင္စဥ္က ေသာ့ေလးပါ ေပးပါတယ္။
          “ေရာ့… ဒါေလးက ငါ မ႐ွိတာ ေသခ်ာသြားရင္ ငါ့ရဲ႕ စကားလံုးေတြရဲ႕ တံခါးေပါက္ကို ဖြင့္ေပးမယ့္ ေသာ့ေလးပါ”
          ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ နားမလည္ေပမယ့္ ေရာင္စဥ္ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးကို လွမ္းယူလုိက္ရင္း…
          “ငါ ကတိေပးပါတယ္။ မင္း ငါ့ေဘးမွာ မ႐ွိေတာ့ရင္ မင္းရဲ႕ ကုိယ္စားေျပာျပမယ့္ ဒီစာအုပ္ေလးကို မင္း ႐ွိေနသေ႐ြ႕ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
          ေရာင္စဥ္ ေက်နပ္စြာပဲ ၿပံဳးလုိက္ၿပီး….
          “ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ အမွန္တရားတစ္ခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိသြားတယ္။ အဲဒါက ငါ … မင္းကို….”
          ဆက္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ့္အေ႐ွ႕ကေန ထြက္သြားပါတယ္။ ေျပာမထြက္သြားခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြက ဘာျဖစ္ႏုိင္မလဲလုိ႔ ေျခရာေကာက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
          အဲဒီေနာက္ ေရာင္စဥ္ကို မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားကို Medical Check Up သြားလုပ္တယ္လုိ႔ပဲ ၾကားပါတယ္။ ေမေမ့ကို ေမးေတာ့လည္း တိက်တဲ့ အေျဖမရသလုိ ကြ်န္ေတာ္ ေရာင္စဥ့္အိမ္ သြားေတာ့လည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက ေရာင္စဥ့္အိမ္တအိမ္လံုး ေသာ့ပိတ္ထားတာကိုပဲ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေတြ႔ရပါေတာ့ တယ္။
          ရက္အတန္ၾကာ ေပ်ာက္ေနၿပီးေနာက္မွာ ေရာင္စဥ္တုိ႔အိမ္မွာ လူတခ်ိဳ႕ ေတြ႔ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ ေတာ္ေသးတာပဲလုိ႔…. ဒီၾကားထဲ ေရာင္စဥ့္စာအုပ္ေလး မဖြင့္ၾကည့္မိတာ။ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ့္အနား ႐ွိေနဦးမွာပဲ။
          ေနာက္ရက္ေတြမွာ ရပ္ကြက္ထဲ ၾကားရတာက ေရာင္စဥ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲသတင္းပါပဲ။ မယံုႏုိင္လုိ႔ ေရာင္စဥ္အိမ္ လုိက္သြားေတာ့ ေရာင္စဥ္ေရာ၊ ေရာင္စဥ့္ေမေမပါ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါဟာ ႐ုိးသားတဲ့ ကိစၥမဟုတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ ရိပ္မိပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ေရာင္စဥ့္ကို ေထာက္ပ့ံေနတဲ့ လူႀကီးရဲ႕ သမီးနဲ႔ ေရာင္စဥ္တုိ႔ရဲ႕ မဂၤလာအခမ္းအနားကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စီစဥ္ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ လက္ထပ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ အေျခခ်မယ့္ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ အဲဒီသတင္းေတြေၾကာင့္ ေရာင္စဥ့္ေမေမနဲ႔ ေရာင္စဥ္ကို ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကို ခ်ဥ္းကပ္ေတာ့လည္း အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝထဲက ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ…..

♣ ♣ ♣ ♣ ♣

          ေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ သတုိ႔သမီးလက္ကိုတြဲၿပီး ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ္ ႐ွိေနတဲ့ စားပြဲနား အေရာက္မွာ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ေႏွးသြားသလုိပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္က ထင္လုိက္မိတဲ့ အမွားတခုလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
          ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူျမင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမွာင္ရိပ္က်ေနတဲ့ ေထာင့္တစ္ရာက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ေတြ႔ျမင္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အံ့ဩစရာေကာင္းတာက ေရာင္စဥ့္ေျခလွမ္းေတြ တကယ္ေႏွးသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။
          သူ အသိမခံခ်င္တဲ့၊ မလာေစခ်င္ခဲ့တဲ့ မဂၤလာပြဲမွာမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔သြားခဲ့ရင္…..
          ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေျခာက္ျခားစြာပဲ မေတြ႔ပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း အနားက လူရိပ္ေတြၾကားထဲ ကုိယ္ကို ညြတ္ထားလုိက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲကေန ေက်ာ္သြားၿပီး မဂၤလာစင္ျမင့္ေပၚကို ျမန္ျမန္ ေရာက္သြားပါေစေတာ့လုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့တယ္။
          ဒီအနားတဝုိက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ႐ွိေနတယ္ဆုိတာမ်ား သူ သိေနသလား မသိဘူး။ ေရာင္စဥ္ ကြ်န္ေတာ္ ႐ွိေနတဲ့ ေနရာဘက္ကို မ်က္လံုးေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ တကုိယ္လံုးက ေသြးေတြ ထိတ္လန္႔ ေအးစက္ကုန္ၿပီး ဒီေနရာကေနပဲ ထြက္ေျပးသြားလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
          ေရာင္စဥ့္အမူအယာေၾကာင့္ ေဘးက သတုိ႔သမီးပါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ စူးစမ္းလာပါတယ္။ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးထားတဲ့ ေရာင္စဥ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္လုိ႔ ထင္ရၿပီး တျဖည္းျဖည္း တုန္ရီလာတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ လံုးဝရပ္ဆုိင္းသြားတယ္။ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားပံုရတဲ့ ေရာင္စဥ့္ ပံုစံေၾကာင့္ ဧည့္ခံပြဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အၾကည့္က ကြ်န္ေတာ့္ စားပြဲဝုိင္းဆီကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႐ွာေတြ႔သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ရဲလုိ႔ အၾကည့္လႊဲလုိက္ခ်ိန္မွာ သူလည္း မဂၤလာစင္ျမင့္ဘက္ကို ျပန္ဦးတည္သြားတာကို သိလုိက္ပါတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကေန အၾကည့္ေတြ ခြာသြားခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာ မီးေရာင္ေၾကာင့္ လက္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔လုိက္မိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သူ႔မဂၤလာပြဲကို ကြ်န္ေတာ္ တက္ေရာက္ ခ်ီးျမွင့္တယ္ဆုိတာ သူ သိသြားခဲ့ပါတယ္။
          ကြ်န္ေတာ့္အနားကေန ထြက္သြားေတာ့ အၾကပ္အတည္းတစ္ခုကေန ကြ်န္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္သြားလုိ႔ သက္သာသလုိ ခံစားရေပမယ့္ ေရာင္စဥ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ တစံုတရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိေနရသလုိပါပဲ။
          ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေလးလံလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာခုိင္းထြက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေရာင္စဥ့္ကို ေၾကေၾကကြဲကြဲ ၾကည့္ေနမိတုန္း ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ဆူဆူညံညံ အသံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားလုိက္ရပါ တယ္။
          အသံလာတဲ့ဘက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္မိေတာ့ မဂၤလာစင္ျမင့္နားကျဖစ္ၿပီး လူေတြ ဝိုင္းအံုေနတာကို ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ စုိးရိမ္ေနတဲ့ သတုိ႔သမီးနဲ႔ တျခားလူေတြကို ေတြ႔ရေပမယ့္ သတုိ႔သားက ေပ်ာက္ေနပါတယ္။
          ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီး အဲဒီေနရာကို ေျပးသြားမိပါတယ္။
          “ေရာင္စဥ္ေရ……..”

♣ ♣ ♣ ♣ ♣

          အခုခ်ိန္မွာ ေရာင္စဥ္ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးကို ကြ်န္္ေတာ္ ဖတ္ခြင့္ရပါၿပီ။ သူ ေျပာခဲ့သလုိပဲ သူ ကြ်န္ေတာ့္အနား ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွိႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ ရလုိက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္႐ွင္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေဟာဒီကမၻာမွာ ေရာင္စဥ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
          သူ ေလွာင္ပိတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စကားလံုးေတြကို ဖြင့္ေနစဥ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြ တုန္ရီေနပါတယ္။ စာအုပ္ေလးကို လွန္လုိက္ေတာ့ ဝုိင္းစက္ေနတဲ့ (ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ခဲ့ရတဲ့) ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြနဲ႔ တူတဲ့ လက္ေရးေလးေတြကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
          သူငယ္ခ်င္း

        ငါ ရင္ခုန္တတ္တဲ့ အ႐ြယ္မွာ ငါ စၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို အရမ္းခ်စ္မိသြားခဲ့တယ္။ ငါ ဖြင့္ေျပာလုိ႔ရခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔လည္း ငါ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ခဲ့မိတယ္။ ငါ ခ်စ္မိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကေလ မိန္းကေလးဆုိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ

          ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိ ေရာင္စဥ္က မိန္းကေလး မဟုတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိေနခဲ့တယ္ေပါ့။

          ငါ တခါတေလ ေတြးမိတယ္။ ငါ့လုိ Heart Attack ႐ွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမ်ား ခ်စ္သူအျဖစ္ ခ်စ္ႏုိင္မလဲေပါ့ေလ။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေတာ့ေရာ ငါ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ထိ သူ႔အနား ေနေပးႏုိင္မွာလဲေပါ့။ အားလံုး ေၾကကြဲစရာေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီး ငါ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ…. တခ်ိဳ႕စကား လံုးေတြက ဖြင့္မေျပာပဲထားတာက ပုိအဓိပၸါယ္ ႐ွိေနတတ္တယ္ေလ။

        ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ တင္စားတာက သိပ္သဘာဝမက်ဘူး ဆုိေပမယ့္ မင္းကေတာ့ ငါ့အတြက္ ပန္းတစ္ပြင့္ပါပဲ။

        ဘယ္သူ႔အတြက္ ဖူးပြင့္ခဲ့လဲ ဆုိတာေတာ့ ငါ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးအျဖစ္နဲ႔ပဲ ငါ ေက်နပ္ခဲ့တာပါ။ ပန္းပြင့္ေလး မသိႏုိင္ခ့ဲတဲ့ ကြယ္ရာမွာေတာ့ ငါ့ရင္ထဲက အသံတိတ္ ခ်စ္စကားေတြ ေျပာေနမိတာ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔….

        ငါ့ဘဝမွာ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကလည္း တစ္ဘဝလံုးစာပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္ရတဲ့ ဘဝထဲမွာ ျဖစ္သင့္တာကိုပဲ ဦးစားေပးရေပမယ့္ ငါ့ႏွလံုးသားက စက္႐ုပ္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

        ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ ငါ့ဘဝမွာ ငါ့ဆႏၵကို ေခ်ာင္ထုိးၿပီး အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ေနဖုိ႔ေတာ့ ငါဟာ သံပတ္မလုိပဲ  စက္႐ုပ္ဆန္ခဲ့ပါတယ္။

        တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ငါ ဖြင့္ေျပာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ငါ မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္လုိ႔….

        င့ါ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ ခ်စ္မိခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြကိုေတာ့ ငါ ဖြင့္ေျပာခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး ပန္းေလေရ။ ငါ့ရင္ထဲမွာ တစ္သက္လံုး ဝွက္သြားေတာ့မယ္။ အျမတ္တႏုိးနဲ႔ ငါ ဝွက္ထားမယ့္ ပန္းေလးေပါ့။

        ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားျပတုိက္မွာ မ်ိဳသိပ္မႈဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ပန္းေလးတစ္ပြင့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အခ်စ္ေတြကိုေတာ့ ႐ုိးသားစြာနဲ႔ အသိေပးခဲ့ပါတယ္ ပန္းေလးေရ…။

        အနားမွာ မ႐ွိႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္ မင္း အၿမဲ႐ွိေနမွာပါ။ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဘဝေတြမွာ ေ႐ွ႕ဆက္မတုိးၾကတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

        ငါတုိ႔ေတြက ခ်စ္ခြင့္ေတာ့ ႐ွိေပမယ့္ ေပါင္းစည္းခြင့္ မ႐ွိဘူးေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ခံတဲ့ စံုတြဲေလးျဖစ္ရင္ေတာ့ သိပ္ကိုေကာင္းမွာေပါ့။ ဒီဘဝမွာေတာ့ ဒီအတုိင္းေလးပဲ ေနတာ ေကာင္းတာမုိ႔ ေတာ္ရာကပဲ ငါ လြမ္းေနေတာ့မယ္။

        မင္းဟာ…..

ငါ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ငါ့ရင္ထဲက ရင္ဝွက္ပန္းေလးပါပဲ…….။

          ကြ်န္ေတာ္ စာမ်က္ႏွာ Blank ျဖစ္သြားတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ပိတ္လုိက္ရင္း ရင္ထဲက နာက်င္မႈနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြ က်လာပါတယ္။
          ေရာင္စဥ္ရယ္…
          ငါဟာ မင္းရဲ႕ ရင္မွာဝွက္ထားတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္တဲ့လား။
          ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ ေက်နပ္ပါတယ္။ ငါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ…။
          ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ငါ့အေပၚထားတဲ့ မင္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကိုေတာ့ မင္းဝွက္မသြားခဲ့လုိ႔ေပါ့…..။ 


                                                                                                                      Written by-
                                                                                                                                          ဝိုင္

(ဤဇာတ္လမ္းသည္ MLGBTမွခ်ီးျမင့္ေသာ တစ္ႏွစ္တာအတြက္အေကာင္းဆံုး Blog ကိုဆြတ္ခူးရရွိထားသည့္ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ပါသည္။ စာမူေကာင္းတစ္ပုဒ္ကို မဖတ္ရေသးသူမ်ားဖတ္ရႈႏုိင္ေစရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပး ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုေဖာ္ျပပါဇာတ္လမ္းအား Colors Rainbow မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)