ဘာေၾကာင့္မ်ား

ေနေမာင္ကို ေမြးခဲ့တုန္းက ေဖေဖေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္တဲ့။ ေနေမာင္ေရွ႕တြင္ သမီးခ်ည္းပဲကို သံုးေယာက္တိတိေတာင္ ေမြးထားခဲ့သည္ျဖစ္ရာ သားတစ္ေယာက္လိုခ်င္လြန္းလွေသာ ေဖေဖသည္ ဘယ္တုန္းအခါကမွ မယံုခဲ့သည့္ ေဗဒင္မ်ား၊ယၾတာမ်ားကိုပင္ လွ်င္ အေတာ္ၾကီးယံုခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ ဘုရားတြင္လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းခဲ့ရသည္ဟု ေမေမကေျပာပါသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ ေနေမာင့္ကိုေမြးသည္။ ေဖေဖကား ေပ်ာ္မဆံုးျပီတည္း…။

သားတစ္ေယာက္ေမြးရျခင္းႏွင့္ သမီးတစ္ေယာက္ေမြးရျခင္းသည္ အလြန္တရာကိုမွ ကြာျခားလြန္းလွသည္ဟု ေဖေဖက ခံယူသူပင္..။ သမီးဆိုသည့္အမ်ိဳးက အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ေယာကၡမအိမ္သြားရမည့္သူ၊ ေမြးေသာမိဘမ်ား မပိုင္ရ။ အားကလည္းကိုးလို႕မရ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သမီးတစ္ေယာက္ရလာျခင္းသည္ ဘာကိုမွ ၾကီးၾကီးမားမား ေမွ်ာ္မွန္း၍မရ..။ သားဆိုသည့္ အမ်ိဳးကေတာ့ ထိုသို႕မဟုတ္ ေမြးကတည္းက သက္ဆိုင္းတိုင္ မိဘျဖစ္သူေတြႏွင့္အတူတူေနေပးမည့္သူဟု ေဖေဖကခံယူသည္။ ကိုယ္က ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသည္…ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္တန္လွ်င္ လိမၼာေသာ ေခၽြးမေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း အိမ္ေပၚသယ္ေဆာင္လာေပးဦးမည္။

ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း တစ္ေန႕တြင္ ဖေအ့ေျခရာနင္း၊ ဖေအရုန္းခဲ့သမွ် အလုပ္ေတြ ဆက္ခံလုပ္ကိုင္ေပးမည့္သူ၊ မိဘကို သက္ဆံုးတိုင္ လုပ္ေကၽြးမည့္ သူ….စသျဖင့္ စသျဖင့္ေသာ ခံယူခ်က္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြႏွင့္ ေဖေဖပါတည္း။

သို႕ေသာ္…..

x           x           x

ေနေမာင္ သံုးႏွစ္ခြဲအရြယ္ ေလးႏွစ္သားေလာက္တြင္ ခုန္ခုန္ေပါက္ေပါက္ အင္မတန္ေဆာ့ခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ ေျပာစရာအခ်က္တစ္ခ်က္ မွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ အနီးအနား အိမ္မ်ား၌ ေနေမာင္ႏွင့္ အရြယ္တူ အျခားကေလးမ်ား တစ္ေယာက္မကရွိေနေသာ္ျငားလည္း ေနေမာင္ သည္ သူ႕ထက္ သံုးေလးႏွစ္ခန္႕မွ်သာၾကီးမည္ျဖစ္ေသာ အစ္မသံုးေယာက္ႏွင့္သာ အတူတူေဆာ့ရသည္ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်သည္။ အရြယ္တူ ကေလးမ်ားေဆာ့ကစားပံုမွာ အလြန္ၾကမ္းတမ္းလွသည္ဟု သူထင္သည္။ သစ္ပင္ေပၚသို႕ တက္သည္။ ငွက္ကေလးမ်ား၊ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးမ်ား ျမင္လွ်င္ ရိုက္ႏွက္ပစ္ခတ္ နင္းေျခတတ္ေသးသည္။ ေနေမာင္ကေတာ့ ညင္သာစြာပင္ သြားလာကစားခ်င္သည္။ ျပီးေတာ့ ေနေမာင္အနည္းငယ္လည္း ေၾကာက္တတ္ေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အစ္မၾကီး သံုးေယာက္ထံသာ အသာခ်ဥ္းကပ္ ကစားေလ့ရွိ သည္။

ပထမဆံုး ေနေမာင္ေဆာ့ဖူးသည့္ ကစားနည္းမွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္တမ္းလို႕ပဲေခၚရမလား၊ သရုပ္ေဆာင္တမ္းလို႕ပဲ ေခၚရမလားမသိ။ ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ စင္ဒရဲလားဇာတ္လမ္းေဆာ့ၾကသည္။ အစ္မၾကီးႏွင့္ အစ္မလတ္တို႕က မိေထြး၏ အက်င့္ပုပ္ေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ ေနရာက၀င္ၾကကာ အစ္မငယ္ကေတာ့ စင္ဒရဲလားေနရာက သရုပ္ေဆာင္သည္။ အံမယ္….အျပင္အဆင္ေတြကလည္း ေခတ္မီသည္။ တကယ့္ စင္ဒရဲလားကာတြန္းေတြထဲကလို ဂါ၀န္ေဖာင္းေဖာင္းေတြျဖစ္ေစရန္ ေဖေဖ၏ပုဆိုးမ်ားကို ခါးတြင္ျဖစ္သလို စည္းေႏွာင္ကာ ခပ္ပြပြလုပ္ထားၾကသည္။ မိေထြးသမီးမ်ားျဖစ္သူ အစ္မလတ္ႏွင့္ အစ္မၾကီးတို႕ကေတာ့ ပုဆိုးေကာင္းမ်ား ၀တ္ခြင့္ရၾကေသာ္လည္း စင္ဒရဲလားျဖစ္သူ အစ္မငယ္ကေတာ့ ပုဆိုးစုတ္ ႏြမ္းႏြမ္းတစ္ခုကိုသာ ခ်ည္ေႏွာင္ခြင့္ရေလသည္။

အဲ….ေနေမာင္ကေတာ့ (ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ မပါေသာ္လည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဖန္တီးကာ) စင္ဒရဲလား၏ ညီမငယ္ စင္ဒရီလိုအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခိုင္းပါသည္။ စေဆာ့ျပီဆိုတာႏွင့္ အစ္မၾကီးႏွင့္ အစ္မလတ္တို႕က ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ကာ ပုဆိုးမ်ားမရင္း အစ္မငယ္ထံ သို႕ခ်ီတက္လာၾကေလျပီ။

``ဟင္..ေကာင္မ ညည္းဘာေတြလုပ္ေနလို႕ အခုထိ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မျပီးတာတုန္းဟဲ့…ကဲဟယ္´´

``အား….ကၽြန္မ….ကၽြန္မ´´

``ၾကည့္စမ္း..ၾကည့္စမ္း…ထမင္းလည္းမက်က္ေသးပါလား။ ေသစမ္း ေကာင္မ´´

``အမယ္ေလး´´

ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အစ္မငယ္သည္ ႏွိပ္စက္သမွ်ခံရျပီး ေျမတြင္ ပစ္လဲဟန္ျပဳကာ ငိုရတတ္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ား၊ အျပဳအမူမ်ားႏွင့္ အစ္မတို႕၏ ေျပာဟန္မ်ားသည္ ေဆာ့ဖန္မ်ားလာေသာအခါ ေနေမာင့္ကို သေဘာက်ေစခဲ့ေလျပီ။

ဒုတိယကစားနည္းကေတာ့ အိုးမုတ္ခြတ္မ်ားႏွင့္ ဟင္းခ်က္ၾကတမ္းပင္။ ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ ေနေမာင္ႏွင့္ အစ္မၾကီးတို႕က ဟင္းခ်က္သူ မ်ားလုပ္ၾကကာ အစ္မလတ္ႏွင့္ အစ္မငယ္တို႕ကလာေရာက္စားသံုးသူမ်ား လုပ္ၾကသည္။

``ဟဲ့…ထမင္းစားမယ္….ဟင္းမွာမယ္´´ဟု ေအာ္ကာဟစ္ကာႏွင့္ အစ္မလတ္ အစ္မငယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဖ်ာေပၚ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကေလလွ်င္ အစ္မၾကီးသည္ အလုပ္ရႈပ္ေနရာမွာ မီးဖိုခန္းထဲကေန ပ်ာပ်ာသလဲထြက္လာရဟန္ျပဳကာ…

``ေၾသာ္ အစ္မတို႕ဘာမ်ား သံုးေဆာင္မလဲရွင္´´ဟု ေမးေလ့ရွိသည္။ ဤသည္ကို ေနေမာင္သေဘာက်မဆံုးေတာ့။ သို႕ေသာ္ ေနာက္တစ္ခါေဆာ့ၾကေသာအခါတြင္ေတာ့ ေနေမာင္သည္ ဧည့္ခံေပးသူေနရာက ၀င္ေဆာ့ေနႏိုင္ေလျပီ။ အစ္မလတ္ႏွင့္ အစ္မငယ္ ဖ်ာေပၚထိုင္ခ်လိုက္လွ်င္ပင္…

``လာ အစ္မတို႕ ဘာမ်ားသံုးေဆာင္မလဲ ရွင္´´ဟု အစ္မၾကီးကဲ့သို႕ ခ်ိဳသာစြာလိုက္လံတုပလ်က္ ေျပာတတ္ခဲ့ေလျပီ..။

တတိယ ေနေမာင္ ေဆာ့ခဲ့ရသည္ကေတာ့ အရုပ္ကတ္ေလးမ်ားပင္တည္း။ ကတ္ထူးျပားေပၚတြင္ အရုပ္မေလးပံုတစ္ခုကို ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ဆြဲ။ ကတ္ေၾကးႏွင့္ ညွပ္ကိုက္ျပီးျပီဆိုလွ်င္ သင္သည္ ထိုအရုပ္မေလး၏ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေလျပီ။ အရုပ္မေလးအတြက္ သင္ၾကိဳက္သလို အက်ႌပံုမ်ားကို ကိုယ္တိုင္းႏွင့္ ၾကိဳက္သေလာက္ခ်ဳပ္ေပးလို႕ရသည္။ ျပီးလွ်င္ တစ္ေယာက္အရုပ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အရုပ္ ဘယ္သူ႕အ၀တ္ေတြက ပိုလွ ပိုဆန္းသစ္သလဲ ျပိဳင္ၾကရသည္။ ေနေမာင့္ကို ပန္းခ်ီဆြဲေတာ္ေသာ အစ္မလတ္က ဆြဲေပးကာ အက်ႌမ်ားလည္းခ်ဳပ္ေပးတတ္သည္။ ေနေမာင္တြင္ အရုပ္မေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိေလသည္။

ဒီလုိႏွင့္ ေနေမာင့္ကေလးဘ၀က ကစားမႈမ်ားသည္ တျခားေသာ ေယာက္်ားကေလးမ်ား၏ ကစားမႈမ်ားႏွင့္ မတူေတာ့ပဲ အျခားနားၾကီး ျခားနားလာခဲ့ရေတာ့၏။ ေနေမာင္ ေဆာ့ရန္ရည္ရြယ္၍ ေဖေဖ၀ယ္ထားေပးခဲ့ေသာ ေဘာလံုးေလးသည္ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ဖုန္တို႕အလိမ္းလိမ္း လူးကပ္ေနျပီး တေလာက ၀ယ္လာေပးခဲ့ေသာ စစ္ေသနတ္ေလးကေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္တြင္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္ေနျပီ မသိရေတာ့ျပီတည္း။

တျခားေယာက္်ားကေလးမ်ား ေဘာလံုးကန္ ကစားေနခ်ိန္တြင္ ေနေမာင္ကား အစ္မမ်ားႏွင့္ ေမာ္ဒယ္ရႈိးေလွ်ာက္တမ္းကစားေနခဲ့သည္။

တျခားေယာက္်ားကေလးမ်ား ေသနတ္ပစ္တမ္း ကစားေနခ်ိန္တြင္ ေနေမာင္သည္ စင္ဒရဲလား ျဖစ္ေနခဲ့သည္္။

တျခားေယာက္်ားကေလးမ်ား စြန္လႊတ္ေနခ်ိန္တြင္ ေနေမာင္သည္ ငါးေပါင္တင္လွ်င္ ငါးေပါင္လံုး ခုတ္ခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဇယ္ေတာက္ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ ေနခဲ့ေလျပီ။

ေဖေဖကား တစ္ေနကုန္ ရုံးတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနရသူမို႕ ေနေမာင္ဘာ ကစားနည္းေတြကို ဘယ္လိုေဆာ့ေနလဲဆိုတာ မသိခဲ့ရွာေပ။ ေမေမကေတာ့ အိမ္ျခံေျမပြဲစားတစ္ေယာက္မို႕ အိမ္တြင္ရွိတဲ့အခါရွိလိုက္…တေနကုန္နီးပါး အျပင္မွာ ေရာက္ေနလိုက္ႏွင့္ ေနေမာင့္ကိုဂရုမစိုက္ႏိုင္အားခဲ့ၾကေခ်။ ေနေမာင္ကား အစ္မမ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း အေဖာ္ျပဳလွ်က္ပင္တည္း..။

x           x           x

ေနေမာင္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းစတက္ရေသာအခါတြင္မူကား ေနေမာင္၏ တျခားေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ မတူေသာေျပာင္းလဲမႈေတြက ထင္ရွားလို႕လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းစိမ္းေဘာင္းဘီအစား အစ္မမ်ားလို စကတ္ဖားဖားသာ ၀တ္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာလာေခ်ျပီေကာ။ ေမေမကား ေဖေဖမသိေအာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္လွည့္ႏွင့္ ေနေမာင့္ကို ေဘာင္းဘီ မရရေအာင္၀တ္ေပးရ၏။ ေနေမာင့္အဖို႕ေတာ့ စင္ဒရဲလားလုပ္တိုင္း စကတ္၀တ္ေနက်လိုမို႕ အဆန္းရယ္လို႕ပင္ မဟုတ္ခ်င္ေတာ့ျပီ။ ဂါ၀န္ဆိုသည္မွာ ခႏၶာကိုယ္ကို အတန္ငယ္ လႈပ္ရွားလိုက္ရံုမ၊ွ်ျဖင့္ ေလထဲ ေ၀့၀ဲသြားတတ္သည္။ ေနာက္ျပီး မိမိက ေျပးလိုက္လွ်င္လည္း ကိုယ့္ေနာက္တြင္ တလူလူ လြင့္ပါလိုက္လာေနတတ္သည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သေဘာက်စရာ ေကာင္းလိုက္ေလသလဲကြယ္။ ေဘာင္းဘီလိုလည္း မဟုတ္..။

သနပ္ခါးကေတာ့ ေမေမကိုယ္တိုင္သေဘာက်စြာ လိမ္းေပးသည္မို႕ အထူးေျပာစရာမလို။ တစ္ခုပဲရွိသည္။ ေနေမာင္၏ ဆံပင္မ်ားသည္ အစ္မေတြလို ဖဲၾကိဳးေလးေတြႏွင့္ စည္းထားရေလာက္ေအာင္ မရွည္။ ဤသည္ကိုေတာ့ ေနေမာင္ စိတ္ပ်က္လွ၏။

ေက်ာင္းတြင္လည္း ေနေမာင္သည္ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူတူသာထိုင္ေနရေသာ္လည္း သိပ္ျပီးမတည့္လွ။ သူတို႕ ကစားေသာ အရာမွာ ေဘာလံုးျဖစ္သည္။ ေနေမာင္လို ၾကိဳးလည္းမခုန္တတ္ၾက၊ ေနာက္ျပီး ေနေမာင့္မွာလို အရုပ္ကတ္ေတြလည္း မရွိၾကျပန္။ သူတို႕မွာရွိသည္က ေသနတ္မ်ားသာ။ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး ပါ၀ါရိန္းဂ်ားတဲ့… ကားက်ည္စိုး တဲ့…ႏွံေကာင္ က်ည္စိုးတဲ့။ ေနေမာင္ သိလည္းမသိ ၾကည့္လည္းမၾကည့္ဘူး။ ေနေမာင္ ၾကည့္ဖူးသိဖူးတာေတြက စင္ဒရဲလား…စႏႈိး၀ိႈက္ ႏွင့္ စလစ္ပင္းဗ်ဴတီတို႕သာ။

ထိုအခါ ေနေမာင္သည္ မိမိႏွင့္ေဆာ့ကစားရာတြင္လည္း တူ၊ စကားေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာုေတြလည္းတူ…အရုပ္ကပ္ရွိတာျခင္း လည္းတူေသာ စာသင္ခန္းတစ္ဖက္ျခမ္းက မိန္းကေလးေတြႏွင့္ သြားေရာက္ေပါင္းမိသည္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းရသည္မွာ အဆင္လည္းေျပသည္။ ေနေမာင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ေယာက္်ားေလးေတြလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတြလည္း မေဆာ့ၾကဘူး အႏိုင္လည္းမက်င့္ၾကဘူး။ တစ္ခါတြင္ ေနေမာင္သည္ အတန္းပိုင္ဆရာမ အျပင္သြားခိုက္ မေန႕ညက အစ္မလတ္ခ်ဳပ္ေပးထားေသာ အက်ႌအသစ္ကိုၾကြားခ်င္ေဇာျဖင့္ မိန္းကေလးေတြဖက္ ကူးလူးကာ အရုပ္ကတ္သြားေဆာ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ေနဆဲ…(…အထက္ကႏွင့္အဆင္မေျပျဖစ္လာဟန္ရွိေသာ) အတန္းပိုင္ဆရာမ သည္စိတ္တိုတိုႏွင့္ အခန္းထဲပန္၀င္လာရာ မိန္းကေလး ခုံေတြဖက္ လာေဆာ့ေနေသာ ေနေမာင့္ကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးသြားပါသည္။

``ဟဲ့….ဟို အေျခာက္ကေလး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားစမ္း..´´

ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ ဆရာမ၏ အသံအဆံုးတြင္ တစ္ဖက္ျခမ္းက ေယာက္်ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေနေမာင္အား လက္ညွိဳးထိုးကာ တ၀ါး၀ါးႏွင့္ ရယ္ၾကပါေတာ့သည္။ ေနေမာင္ကေတာ့ ဆရာမ သူတို႕ဘာေျပာမွန္းပင္ မသိလိုက္။

``အေျခာက္ကေလး´´ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို သူမသိရွာ။ သို႕ေသာ္ အတန္းပိုင္ဆရာမကေတာ့ တျခားကေလးေတြအား ေနေမာင့္ကို ေခၚရန္ စကားလံုးတစ္လံုး အသစ္သင္ေပးလိုက္ပါသည္။ ယင္းမွာ အေျခာက္ဟူေသာစကားလံုးပင္တည္း။ ဟုတ္ပါသည္ ထိုေန႕မွစ၍ တျခားကေလးေတြသ္ည ေနေမာင့္ကို အေျခာက္လို႕သာ ေခၚၾကေတာ့သည္။

x           x           x

အေျခာက္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို မသိရွာေသာ ေနေမာင္သည္ အိမ္သို႕ေရာက္ေလလွ်င္ အေျခာက္ဆိုတာ ဘာလဲေမးရန္အတြက္ အိမ္ေရွ႕ ခန္းတြင္ အသင့္ထိုင္ေနေသာ အေဖ့ကိုေတြ႕ပါသည္။

`ေဖေဖ…ဆရာမက သားကို အေျခာက္လို႕ေျပာတယ္။ အေျခာက္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္´

`ဘာကြ´

အရင္လိုပင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ၾကင္နာစြာ သူနားမလည္လည္ေအာင္ ရွင္းျပမည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ေစာင့္ေနခဲ့ရေသာ ေဖ့ေဖ့ထံမွ ေပါက္ကြဲသံသည္ ေနေမာင့္ကို ဆတ္ကနဲ တုန္သြားေအာင္အျပည့္အ၀ ေၾကာက္လန္႕သြားေစသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမည္ မသိစြာ ေနေမာင္ ေၾကာင္အေနဆဲ။ ေဖေဖသည္ ကုလားထိုင္မွ ၀ုန္းကနဲထလိုက္ပါသည္။ ေဖေဖ့ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သတင္းစာမွာ ဖ်တ္ကနဲ ေအာက္သို႕ျပဳတ္က်ျပီး စာရြက္မ်ား တစ္စစီျပန္႕က်ဲထြက္လာကုန္သည္။

`ဘယ္လို….မင္း အတန္းပိုင္ဆရာမက မင္းကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ။ အေျခာက္ ဟုတ္လား…´

ေနေမာင္ ျပန္ေျဖရမလား မသိေခ်။ ဟုတ္တယ္လို႕ေျပာရင္ ေဖေဖစိတ္ဆိုးမွာလားမသိ။ မဟုတ္ဘူးလို႕ညာရင္ေကာင္းမည္။ သို႕ေသာ္ ေနေမာင္ ညာတာကို ေဖေဖက ၾကိဳသိတတ္သည္။

`ဟုတ္တယ္….ေဖေဖ´

ေနေမာင့္ရင္ထဲမွ အေၾကာက္တရားမ်ားသည္ ရင္ဘတ္ကို အတင္းဖိႏွိပ္ဆုပ္ေခ်ေနကာ လည္ပင္း၌ တစ္ဆို႕ဆို႕ၾကီးျဖစ္လာေစ၏။ အဲဒီ အေျခာက္ဆိုေသာ စကားလံုးက ဘာေၾကာင့္ အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းေနရတာလဲ။

မ်က္ေထာင့္ၾကီးမ်ားနီကာ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနေသာ ေဖေဖသည္ ေနေမာင့္ကို ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေငါက္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ေနေမာင္ မ်က္ရည္မ်ားက်လာရေတာ့၏။

`မင္း ငါ့ေရွ႕ကထြက္သြားစမ္း….ေခြးမသား´

ေနေမာင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ေၾကာက္လန္႕ေနျပီး ေနရပ္မွာပင္ ရပ္ျမဲရပ္လ်က္ ငိုေနေသာအခါ ေဖေဖသည္ မသနားလာသည့္ အျပင္ ပိုေတာင္ ေဒါသထြက္လာေသးသည္။

` မင္း ငါ့ေရွ႕မွာ လာငိုျပမေနနဲ႕။ ေအေပးေလး….မင္း အဲလို ငိုေနလို႕လည္း မင္းကို အေျခာက္လို႕ေျပာတာ။ ဘယ္လို အတန္းပိုင္ဆရာမ တုန္းကြာ။ ေတာက္….မင္း တိတ္စမ္း အသံမထြက္နဲ႕´

ေနေမာင္သည္ ငိုေနရာမွ အတင္းပင္မငိုေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာအခါ လည္ေခ်ာင္းကျပည့္လာျပီး အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လြတ္ထြက္ခ်င္သည္။ အတင္းပင္ လက္သီးကိုဆုပ္ျပီး အသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္ရေအာင္ေနေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေခ်။ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲထြက္ခ်င္သည္။ ဒါကိုပင္ ေဖေဖက စိတ္မေက်နပ္ႏိုင္။

``တိတ္ပါဆိုေနမွ မတိတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ငါ မင္းကို လက္နဲ႕ထိေသးလား ဟမ္..လက္နဲ႕ထိေသးလို႕လား….။ ငိုမေနနဲ႕….ငိုတာ အေျခာက္အလုပ္။ ေျပာတာ မရေသးဘူးလား´´

ေဖေဖသည္ ေျပာရင္း စိတ္ပိုတိုလာဟန္ျဖင့္ ေနေမာင္အား လက္ျဖင့္ရြယ္လိုက္ေသာအခါ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ႏွင့္ ေနေမာင္သည္ ထိန္းထားသမွ် လႊတ္ထြက္ကုန္ကာ ေအာ္ျပီး ငိုမိလိုက္ေတာ့သည္။

တက္ေခါက္သံျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း ေဖေဖ ေနေမာင္ေရွ႕မွ ထြက္သြားေသာအခါ သတင္းစာမ်ား ေလထဲတြင္ ျပန္႕က်ဲကုန္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ ေဖေဖသည္ ေနေမာင့္ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ပါေတာ့သည္။ ေမေမကေတာ့ ေနေမာင့္ အိပ္ကာနီးတြင္ တိုးတိုးေလး လာမွာရွာ၏။

``သား…..ေနာက္ေန႕ကစျပီး သားမမေတြနဲ႕ မေဆာ့နဲ႕ေတာ့ေနာ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေဆာ့ ၾကားလား၊ မဟုတ္ရင္ သားေဖေဖရိုက္လိမ့္မယ္´´

သို႕ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ အစ္မေတြႏွင့္ မေဆာ့ဖို႕ ထိန္းထားထိန္းထား တစ္ခါ တစ္ခါတြင္ေတာ့ ေနေမာင္သည္ ေဖေဖ မရွိဘူး အထင္ႏွင့္ အစ္မမ်ားနဲ႕ သြားေဆာ့တတ္သည္။

ေနေမာင္၏ အရုတ္ကဒ္အက်ႌေလးမ်ားမွာ လွပဆန္းသစ္ေသာေၾကာင့္ အစ္မမ်ားက ခ်ီးက်ဴးျပီး ေဆာ့ေနခိုက္မွာပင္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေနေမာင္ ေဆာင့္ဆြဲလြဲေခၚျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့၏။

`ဟယ္….ေဖေဖ´ ဟူေသာ အစ္မမ်ား၏ အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေနေမာင္၏ ေျခေထာက္ေပၚ က်လာသည္က ခပ္စပ္စပ္ နာက်င္မႈတစ္ခု..။

``အဲ့ဒီ အရုပ္ကဒ္ေတြနဲ႕ မေဆာ့ပါနဲ႕လို႕ ငါမင္းကို ေျပာထားတာ မရဘူးလား´´

`ရႊမ္း´

ေဖေဖ တစ္ခါေျပာျပီးတိုင္း ၾကိမ္လံုးက ေနေမာင့္ေျခေထာက္ေပၚ တစ္ခါက်သည္။

`ေနာက္တစ္ခါ ကစားဦးမလား၊ ေျပာစမ္း…..ေနာက္တစ္ခါ ကစားဦးမလား´

`ရႊမ္း..´

`မကစားေတာ့ပါဘူး….အီးဟီးဟီး….မကစားေတာ့ပါဘူး´

ထိုစဥ္ကတည္းကပင္ ေနေမာင္၏ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ဥာဏ္မ်ားသည္ ရိုက္ခ်ိဳးျခင္းခံခဲ့ရေလသည္။

ေဖေဖ့ေရွ႕တြင္ဆိုလွ်င္ အစ္မမ်ားကစားသလို ၾကိဳးခုန္တမ္းေဆာ့ခ်င္ပါေသာ္လည္း ေဘာလံုးကန္ျပရသည္။ အိုးမုတ္ခြက္တမ္း ကစားခ်င္ေသာ္လည္း ေသနတ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ဟန္ျပဳျပရသည္။ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္သည္ မိမိျပဳလုပ္ခ်င္ေသာ အရာမ်ားကို မလုပ္ရဘဲ ဟန္ေဆာင္ကာ စိတ္မပါေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနရသည္မွာ စိတ္ထဲ နာလြန္းလွပါသည္။

သို႕ေသာ္ ေနေမာင္ မည္မွ်ပင္ ေဖေဖေရွ႕ ေက်ာင္းကတျခားေယာက္်ားေလးေတြလို ေနျပေနျပ ေဖေဖကေတာ့ အျပစ္ရွာရန္အသင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

`မင္းလမ္းေလွ်ာက္တာ ဖင္လႈပ္ျပီးေလွ်ာက္မေနနဲ႕ ေခြးမသား..´´ဟုဆိုကာ ေနေမာင့္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္ လွမ္းကန္တတ္သည္။

`စကားေျပာတာကိုက အေျခာက္လိုလို ဂန္ဒူးလိုလိုနဲ႕…ျပန္ျပင္ေျပာစမ္း ေဟ့ေကာင္´ဟုဆိုကာ သူစိတ္ေက်နပ္မႈ မရမျခင္း ေနေမာင့္ကို အတင္းခပ္မာမာ စကားဆိုခိုင္းတတ္သည္။

အိမ္တြင္ ေနေမာင္ လံုး၀မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ ဟုတ္ကဲ့… ေက်ာင္းတြင္ေရာ ေနေမာင္ ေပ်ာ္ရသည္လား..။

အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ သူသည္ ေနေမာင္ မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ အေျခာက္သာျဖစ္သည္။ ဘယ္ေယာက္်ားေလးကမွ သူ႕ကို စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာသလို တစ္ခုခု ရယ္စရာျဖစ္လာလွ်င္လည္း သူ႕ကိုသာ ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ ေနေမာင္သည္ ေယာက္်ားေလးမ်ား၀ိုင္းတြင္ အခုထိ ၀င္မဆံ့။ ေက်ာင္းတြင္ သူအႏိုင္က်င့္ခံရသည္။ သူဘာလုပ္လုပ္ ေျပာစရာက ျဖစ္ကိုျဖစ္ေနသည္။ ဥပမာ…ေက်ာင္းတြင္ အတန္းထဲ၌ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္တြက္ခုိင္းသည္ဆိုပါစို႕…ျပီးသူ အရင္လာျပဆိုေတာ့ ေနေမာင္ အရင္ျပီးသည္မို႕ သြားျပသည္။ ဤသည္ကို ေယာက္်ားေလးဘက္က ေအာ္၏။

`ေသာက္ေျခာက္….ျပီးျပီဆိုျပီး မာန္တက္ျပမေနနဲ႕။ အေျခာက္က အေျခာက္ပဲ…ေယာက္်ားစစ္စစ္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး´တဲ့။

ဆရာမကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာ။ ရယ္ခ်င္သလိုလိုနဲ႕ ေနေမာင့္ကိုသာၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္။

x           x           x

အဘယ့္ေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ…ေနေမာင္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းလွသည္။ အတန္းထဲတြင္ အျမဲလိုလို ပထမရသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူကမွ် သူ႕ကို အထင္မၾကီး၊ သူ႕ဥာဏ္ေကာင္းမႈအတြက္လည္း သူ မေက်ာ္ၾကားေခ်။ အလြန္စာညံ့ေသာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ပင္…

`ငါတို႕က စာေတာ့မေတာ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားစစ္တယ္။ ေလာကမွာ ေယာက္်ားစစ္ဖို႕လိုတယ္´ဟုပင္ ေပၚတင္ၾကီးလာေျပသည္။ ေနေမာင္ မခံခ်င္စြာ ျပန္ေျပာမိသည္။

`ေအး….ငါလို အေျခာက္ေတာင္ေတာ္ေနတာ နင္တို႕ေတြက ေယာက္်ားစစ္စစ္ျဖစ္ျပီး ငါ့ေလာက္ေတာင္ မေတာ္ဘူးမဟုတ္လား´

`ဟား ဟား….ငါတို႕က ေတာ္ခ်င္ေတာ္ မေတာ္ခ်င္ေန…နင့္လို မ်ိဳးမစစ္ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း မျဖစ္ေတာ့ရင္ ျပီးတာပဲ´ဟု ထိုသူက အႏိုင္ပိုင္းကာ ထြက္သြားပါသည္။ ထိုေန႕က ေနေမာင္ မ်က္ရည္က်မိ၏။

ေဖေဖသည္ သူ အဆင့္တစ္ရသည့္အတြက္ ဘယ္တုန္းအခါကမွ မခ်ီးက်ဴးခဲ့ေသာ္လည္း တစ္လမ္းေက်ာ္မွ ေယာက္်ားပီသလွကာ မိန္းကေလးေတြကို တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္တြဲတတ္ေသာ ေအာင္ေအာင္ဆိုသည့္ေကာင္ေလးကိုေတာ့ အင္မတန္ ခ်ီးက်ဴးလွသည္။

``ေကာင္ေလးက လူၾကီးလည္း သိတတ္တယ္။ အေပါင္းအသင္းလည္း အဆင္ေျပတယ္´´

ဒါေပမယ့္ သူ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲက်တာ ေဖေဖဘာမွမေျပာဘူး။

တေလာက မိဘပိုက္ဆံ ျပန္ခိုးတာေဖေဖဘာမွမေျပာဘူး။

တေလာက ရန္ျဖစ္လို႕ အခ်ဳပ္မွာ တစ္ညအိပ္လိုက္ရတာ ေဖေဖဘာမွမေျပာဘူး။

ဘယ္ေတာ့မဆို တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ကိုယ့္ကိုႏွိမ္မွာပါပဲ အေျခာက္ဆိုျပီး ေျပာမွာပါပဲဟု အတတ္တြက္ထားေသာ ေနေမာင္သည္ ဘယ္သူႏွင့္မွ အေပါင္းအသင္းသိပ္မလုပ္ေတာ့သလို အလိုလိုေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါဟာ ယုတ္ညံ့ေသာသူ ….ငါဟာ ရြံရွာဖြယ္ အေျခာက္ၾကီးဟူေသာ အားငယ္စိတ္မ်ား ၀င္ေနတတ္ကာ လူေတာလည္း မတိုးေတာ့ေခ်။

ေနေမာင္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ေမေမဆံုးသည္။ ေမေမ….တစ္ေလာကလံုးတြင္ ေမေမသည္ သူ႕ကို ဘာမွ အျပစ္မဆိုခဲ့ဆံုးလူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေနေမာင္ ဘာျဖစ္ေနျဖစ္ေန ေမေမ့အျပံဳးက အရင္ကလို ေႏြးေထြးျမဲ။ ေနေမာင့္ကို သားတစ္ေယာက္အျပင္ ဘာမွထပ္ျပီး ပိုမစဥ္းစားခဲ့။ ေနေမာင္သည္ ေမေမ၏ ထာ၀စဥ္ေသာ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ေမေမလည္း မရွိေတာ့ျပီ..။ ေမေမဆံုးသြားကတည္းက ေဖေဖသည္ ေနေမာင့္ကို စကားမေျပာေတာ့ေခ်။

ေနေမာင္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ အက်ႌဒီဇိုင္းမ်ားထြင္ရာ၌  ပါရမီပါေသာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားမသိ ေအမီဟူေသာ ဒီဇိုင္နာအေျခာက္မတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ကာ ေနေမာင္ သင္တန္းမ်ားတက္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ အသိမေပးခဲ့။

သင္တန္းဆင္းေတာ့ ေနေမာင္အထည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေအမီႏွင့္ေပါင္းျပီး လုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ေနေမာင္၏လက္ရာမ်ားကာ ဆန္းသစ္ကာ လွပ ေသာေၾကာင့္ နာမည္ရသည္။ ၀င္ေငြမ်ား ရလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုသိသြားသည္မသိဘဲ ေဖေဖသည္ ေနေမာင္ ဒီဇိုင္နာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာသိသြား၏။ ထိုေန႕ညက ေနေမာင္ သူ၏ ပထမဆံုးေသာ ၀င္ေငြျဖင့္ ေဖေဖ့ကို ကန္ေတာ့ခဲ့သည္။

``မင္း ကန္ေတာ့တာ ငါလက္မခံဘူး။ မင္းရဲ႕ မဟုတ္တရုတ္ လမ္းကိုမင္းပဲေရြးခဲ့တာ။ မင္းဘ၀ မင္းေရြးတာ။ ငါ့မွာ သားဆိုတာ မရွိဘူး´´

ဟု ေဖေဖက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ဆိုခဲ့သည္။ ေနေမာင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ အျပန္တြင္ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ား က်မိေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေရြးလို႕ ဒီလိုအေျခာက္ျဖစ္လာတာလို႕ ေဖေဖဆိုလိုက္တာလား။

ေနေမာင္ ရယ္လိုက္စဥ္မွာပင္…..

မ်က္ရည္မ်ားက ပါးျပင္ေပၚ လွိမ့္ဆင္းျပန္သည္။

x           x           x

ေနေမာင္ေရွ႕တြင္ အလြန္လွပေသာ ညေနခင္း ပါတီတက္ မိန္းကေလးဂါ၀န္၀တ္စံုတစ္ထည္က အိပ္ယာေပၚတြင္ ျဖန္႕ခင္းလ်က္ရွိေနပါသည္။ ေနေမာင္သည္ အခ်ိန္အေတာ္ယူကာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးျပီ။

အရင္လို အရယ္အျပံဳးမ်ားႏွင့္ ေလာကၾကီးက ဘာေျပာေျပာ ဘာမွမျဖစ္သလို ျပန္လည္တံု႕ျပန္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ…ေနေမာင္ ဒီ၀တ္စံုကို ၀တ္မွရမည္။

ေနေမာင္သည္ ပထမအဆင့္အေနျဖင့္ ဂါ၀န္ကို စြပ္ခ်လိုက္၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေဖေဖႏွင့္ ေနေမာင္ ေ၀းကြာသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါသည္။

သူ ဒီအခ်ိန္ကစျပီး မိန္းကေလးလို၀တ္ေတာ့မည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ၀တ္ခ်င္ေနခဲ့ေသာ ၀တ္စံု။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ ခုႏွစ္ႏွစ္သားကတည္းက ၀တ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ၀တ္စံုကို ေနာက္ ၁၅ႏွစ္ၾကာေတာ့မွ သူ၀တ္ခြင့္ရသည္။

ၾကိဳးမ်ားကို လက္လွ်ိဳစြပ္ကာ ၀င္လိုက္ေသာအခါတြင္ ေဖေဖႏွင့္ ပိုေ၀းသြားသလို ခံစားရျပန္သည္။ ေလာကၾကီး သူ႕ကိုဘယ္လိုတံု႕ျပန္ တံု႕ျပန္ ဘယ္လိုေ၀ဖန္ေ၀ဖန္ အျပံဳးမပ်က္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႕ သတၱိလိုသည္။

ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ႕ကိုယ္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟု အသြင္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္အတြက္ သတိၱမ်ားစြာရွိရန္လိုအပ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူဘာဆိုတာ တေလာကလံုး ျပျပီးေနာက္တြင္ေတာ့ သတိၱမ်ားအလိုလိုရလာေလသည္။

သူ ဒီလို ၀တ္ျခင္းသည္ ေယာက္်ားေလးမ်ားကို ျမွဴဆြယ္ရန္ သို႕မဟုတ္ ေလာကၾကီးကို အရြဲ႕တိုက္ရန္မဟုတ္။ သတိၱိရွိခ်င္ေသာ ေၾကာင့္သာ။ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို ေလာကၾကီးအား ခ်ျပႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုသည္။

ေနေမာင္တို႕အဖို႕မွာေတာ့ ေလာကၾကီးကို မ်က္ႏွာဖံုးျဖင့္ မည္မွ် ကာကြယ္ထားႏိုင္မည္နည္း။ ေလာကၾကီးကို လွည့္စားႏိုင္ေပမယ့္လည္း မိမိတို႕၏ ႏွလံုးသားကို ဘယ္လိုမွ မလွည့္စားႏိုင္သည္ကိုေတာ့ ေနေမာင္ လက္ခံႏိုင္သည္။

အခုေတာ့ ထိုသတၱိကို သူ၀တ္ဆင္လိုက္ေလျပီ။

ေဖေဖေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္းကို သူ ရယ္ေမာခ်င္ပါေသးသည္။

``မင္းေရြးလိုက္တဲ့ လမ္းပဲေလ´´တဲ့။

ဟုတ္ကဲ့….အေျခာက္ဟူသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ပက္စက္လွေသာ ကံတရား၏ အကြက္က်က် အစီအစဥ္မ်ားေၾကာင့္သာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပဲ ျဖစ္လာရသူပင္တည္း။

အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား…….သူငယ္စဥ္ကတည္းက အစ္မေတြၾကား ေနခ်င္တဲ့စိတ္ေတြရွိလာရသလဲ။ သူ အစ္မေတြကိုလည္း အျပစ္မေျပာပါ။ သို႕ေသာ္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုသည္ ဖန္တီးထားျပီးသားပင္။

အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ေယာက္်ားေလးျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ေယာက္်ားေလးမ်ားျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္ဟု ပတ္၀န္းက်င္က ပံုေသသတ္မွတ္ထားသည့္ အရာမ်ားကို ေနေမာင္ မၾကိဳက္ခဲ့သနည္း။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာကိုလည္း ေနေမာင္ အျပစ္မေျပာလိုပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ လူေတြ မုန္းသည့္အရာကို ဘယ္လူေကာင္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည့္အရာလည္း မဟုတ္ပါ။

ေရြးခ်ယ္ခြင့္လည္း မရွိပါ။

ဟင့္အင္…..သူတို႕မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပါ။

ဘ၀တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘဲ ရလာေတာ့ ထိုဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႕ကလြဲျပီး လူတစ္ေယာက္သည္ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း…။

အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား………

                                                                                                                                   ရႊမ္းရႊမ္းေသြး

Credit to Alex Aung's Blog