အခ်စ္ခါး အပိုင္း(၅)

အိတ္ကပ္ထဲရွိ ပိုက္ဆံတစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ဘုတ္ကနဲပုတ္တင္လိုက္ၿပီး ထိုင္ရာမွထကာ ဂီတကိုေက်ာခိုင္းျပီး canteen ထဲမွ မုန္တိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ဂီတကေတာ့ေနာက္ကေန သူ႕ကိုေငးက်န္ခဲ့မည္ ထင္သည္ သို႔ေပမယ့္ ေပမယ့္သူလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အေရွ႕ကိုသာဦးတည္ျပီး လားလားမတ္မတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ကၠတရာလမ္းမၾကီးကား မဲနက္လ်က္ ေနအပူဒဏ္ေၾကာင့္ အပူေငြ႕ေတြတေထာင္းေထာင္း ထၿပီးမ်က္ႏွာကို လာဟတ္ေနသည္ဟုထင္ရသည္။ ဝတ္ထားသည့္အၤက်ီက အပူစုပ္သည့္အနက္ေရာင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေနပူထဲထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းနဖူးတြင္ေခြ်းေတြစို႔လာ ေလေတာ့သည္။ ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုလွ်င္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ထိ ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္အနီးနားျဖတ္သြားသည့္ တကၠစီကားတစ္စီးကိုသာ လက္ျပၿပီးတားလိုက္သည္။ အနားသို႔ကားေရာက္လာေတာ့ ကားတံခါးကို ဖြင့္ၿပီးဂ်ိမ္းကနဲ ပိတ္ကာအထဲသို႔ဝင္ထိုင္ ပစ္လိုက္၏။ ေဆာင္းဆီသြားမည္။

ေဆာင္းအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားသမားကိုကားရပ္ခိုင္း လိုက္ၿပီးကားခရွင္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေဆာင္း အိမ္ေရွ႕သို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျခံတခါးမွာပြင့္ေနၿပီး အနားတြင္ နက္ေျပာင္ေနသည့္ မာစီးဒီးကား တစ္စီးရပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္္။ ေဆာင္းအိမ္တြင္ ဧည့္သည္ေရာက္ေနသည္ ထင္သည္။ ဒါဆိုလူေတြမ်ားေနမွာေပါ့။ မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကိုပဲျပန္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ေရာက္ၿပီးမွေတာ့မထူးေတာ့ပါဘူးကြာ။

ပြင့္ေနသည့္ဝင္းတံခါး ေပါက္မွ အိမ္ဝင္းထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္၏။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲတြင္ေဆာင္းရွိေနသည္။ ေဆာင္းႏွင့္အတူ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိသည့္ ဘဲၾကီးတစ္ေဗြကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူအိမ္ထဲသို႔ ဆက္မဝင္မိေတာ့။ အဝင္ဝတြင္သာရပ္တန္႔လွ်က္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ေငးေမာေနမိသည္။ ေဆာင္းကသူ႕ကိုျမင္ေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ကို ျမင္လိုက္ရသလို ခ်က္ခ်င္း ဣေျႏၵပ်က္သြားသည္။ ေဆာင္းဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ဒီလူၾကီးကေကာ ဘယ္သူလဲ။ ေဆာင္းနဲ႔ဘယ္လိုပက္သက္ေနလဲ။ ။ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ သူ႕ဦးေႏွာက္ထဲ ျပြတ္သိပ္ျပီး အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ဝင္ေရာက္လာ၏။

ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ေနသည့္ လူၾကီးကသူ႕ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ သူကေတာ့ အေပါက္ဝကေန ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ရပ္တန္႔၍သာေနမိသည္။ ထိုအခါ ထိုင္ေနေသာေဆာင္းဆီမွ အသံက သူတို႔၏တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြကို စတင္ေဖါက္ခြဲလိုက္၏။

"ဪ ကိုမုန္တိုင္းပါလား ။လာေလ အိမ္ထဲကို"

ကမၻာၾကီးက ၂၃ ၁/၂ ဒီဂရီထက္ ပိုေစာင္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ကိုမုန္တိုင္းတဲ့။ ေမာင္လို႔ခ်စ္စဖြယ္ ေခၚတတ္သည့္ သူမသည္ယခု သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ သူ႕ကိုနာမည္တပ္ၿပီး ကိုမုန္တိုင္းဟု ေခၚေနေခ်ၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ သူ႕ႏႈတ္သည္ အားေစးေတြထည့္ထားသလို ဆြံ႕အလွ်က္ မည္သည့္စကားတစ္လံုးမွ် မဆိုမိ။

သူဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ ထိုလူၾကီးနေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မတင္မက်ႏွင့္ ေရတံခြန္တစ္ခု လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနသလို တဝုန္းဝုန္းရိုက္ခတ္သံေတြ ျမည္ဟီးေနပါသည္။ အနားတြင္ရွိေသာ လူၾကီးမွာ သူ႕ကိုမည္သူမည္ဝါ မွန္းသိခ်င္ေနသည့္ အေနအထားတြင္ရွိသည္ ထင္သည္။ စူးစမ္းေသာအၾကည့္ေတြျဖင့္ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။ သူလည္းေနရထိုင္ရခက္ကာ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာသည္။ သိခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပလာသည့္အဆံုး မွာေတာ့

"ေဆာင္း"

"ကိုမုန္တိုင္း ဒါကြ်န္မတို႔ရံုးက CEO ဦးေက်ာ္စြာတဲ့"

သူစကားစမည္လုပ္မွ ေဆာင္းဆီကအသံ ထြက္လာသျဖင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ရသည္။ ေဆာင္းက သူမ၏စကားကို ဆက္ေျပာ၏။

"ဦးဒါသမီးရဲ႕ မိတ္ေဆြ ကိုမုန္တိုင္းတဲ့"

သူရင္ေတြေျဗာင္းဆန္သြားသည္။ ေစာေစာက ကိုမုန္တိုင္းဟုေခၚသည္။ အခု မိတ္ေဆြဟု ေျပာျပန္သည္။ ယခုအခ်ိန္၌ အနီးအနားမွာသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုရွိေနလွ်င္ သူေျပး၍ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာ လိမ့္မည္ဟုထင္သည္။ နက္ေမွာင္ေနသည့္ လွ်ိဳထဲမွ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ ေက်ာက္သားၾကမ္းၾကမ္းၾကီးေတြၾကား ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနရသည့္ လူသားတစ္ဦးပမာ သူ႕စိတ္ေတြ ၾကပ္ညပ္လာသည္။ ေဆာင္း၏ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ အေပၚသံုးႏႈန္းသည့္ စကားလံုးမ်ားက ရင့္သီးလြန္းသည္။ သူမခံႏိုင္ေတာ့။ ေပါက္ကြဲေတာ့မည္။

"မိတ္ေဆြ! ဟုတ္လားေဆာင္း? မင္းဘာသေဘာနဲ႔ ဒီလိုေျပာလိုက္တာလဲ။ "

"ကိုမုန္တိုင္းနဲ႔ကြ်န္မက မိတ္ေဆြေတြလို႔ေျပာတာေလ ကိုမုန္တိုင္းရဲ႕။ ျမန္မာစကားကို နားမလည္ဘူး ထင္ပါ့"

"နားလည္တယ္ မင္းကိုဘာသေဘာနဲ႔ေျပာတာလည္း လို႔ေမးေနတာ"

"ေဆာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခုခုပက္သက္ေနၾကမယ္ထင္တယ္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾကပါလား"

နေဘးမွလူၾကီး၏ စကားျဖစ္သည္။ ေဆာင္းက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး စကားတုန္႔ျပန္သည္။

"ပက္သက္တယ္ဆိုတာ သူ႕ဖက္ကေနေတာ့ တစ္ဖက္သက္ ဆႏၵေတြရွိေနတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမယ္ထင္တယ္ဦး။ သမီးဖက္ကေတာ့ သူ႕ကိုမိတ္ေဆြအဆင့္မွာပဲ ထားထားပါတယ္ဦး။"

"ေဆာင္း မင္းဘာျဖစ္သြားတာလည္း အေျပာင္းအလည္းျမန္လွခ်ည္လား။ ငါနဲ႔ခ်စ္သူေတြဆိုတာကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဝန္ခံရဖို႔မင္းရွက္ေနသလား။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနရေအာင္ ဒီလူၾကီးကမင္းအတြက္ ငါ့ထက္ပိုၿပီးအေရးပါ လို႔လား။ မင္းလံုးဝမရိုးသားဘူးေဆာင္း"

"ရွင္ေျပာေနတာေတြ ကြ်န္မဘာမွနားမလည္ဘူး။ ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔ ကြ်န္မကိုဘာလို႔ အရွက္လာခြဲေနရတာလဲ။ ရွင္ရူးေနလား"

"ေတာက္ .......! မင္းသိပ္ၿပီးစကားကို ဗေလာင္းဗလဲေျပာတတ္တာပဲေဆာင္း။ ငါ့ကိုေမာင္လို႔ေခၚခဲ့တံုးက မင္းပါးစပ္ကိုဒီေလာက္ေျပာတတ္လိမ့္မယ္ လို႔မထင္ဘူး။ မဆိုးပါဘူး မင္းပါးစပ္ကိုေရႊခ်ထားသင့္တယ္ေဆာင္း"

"ရွင္ကြ်န္မအိမ္ကိုလည္းလာေသးတယ္ ကြ်န္မကိုလည္းေစာ္ကားေသးတယ္။ ရွင္အခုခ်က္ခ်င္းကြ်န္မ အိမ္ကထြက္သြား........"

ေဆာင္း၏မ်က္ႏွာၾကီးသည္ ရွက္စိတ္ႏွင့္ေဒါသစိတ္ ေရာျပြန္းကာ နီျမန္းလာေလသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္ေနသည့္မ်က္လံုးေတြက စားေတာ့ဝါးေတာ့မည့္ပံုစံျဖင့္ ေခြးတိရိစာၦန္တစ္ေကာင္လို ယခုေတာ့သူ႕ကို လက္ညိွးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး အိမ္ထဲမွေမာင္းထုတ္ေနေခ်ၿပီ။ သူထိုင္ရာမွ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၿပီး......

"မင္းဟာေျမြေဟာက္လိုပဲ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ မိန္းမပဲေဆာင္း။ ေအးေလငါလိုငမြဲတစ္ေကာင္ ကိုမင္းလိုေငြမက္တဲ့မိန္းမက ဘယ္တန္ဖိုးထားပါ့မလဲ။ အခုလိုမင္းစိတ္ဓာတ္ကို ေစာေစာစီးစီးသိခြင့္ရလိုက္တာ ငါကံေကာင္းတာပဲေဆာင္း"

"ရွင့္ကိုထြက္သြားလို႔ေျပာေနတာ နားမပါဘူးလား ထြက္သြား..........."

"အဟတ္.....ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ ေဒၚေဆာင္းႏွင္းျမဴ။ အခုလိုေျပာလိုက္တဲ့ အတြက္မ်ား ဝမ္းနည္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနသလား။ မင္းလိုသစၥာမရွိတဲ့မိန္းမ တစ္ေယာက္အတြက္ ငါ့မွာက်စရာမ်က္ရည္မရွိဘူးေဆာင္း။ မင္းဟာမိန္းမယုတ္ မိန္းမညံ့ ငါမင္းကိုမုန္းတယ္............"

ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်ာကနဲလွည့္ကာ အိမ္ထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း အံကိုၾကိတ္ထားမိသည္။ သြားမည္။ ဤအိမ္ကိုဘယ္ေတာ့မွ သူလာစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့။ အေနာက္ေက်ာမွ သူ႕အတြက္ ေယာက်္ားတစ္ဦး၏ စကားလက္ေဆာင္ သဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္ရသည္။ "ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းတာပဲ" တဲ့။

**********

သူ႕အတြက္အခ်စ္ဆိုသည့္ ကာရံမရွိ နေဘကင္းမဲ့ေနသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္ ယခုေတာ့မလွပျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ မရႈမလွဇာတ္သိမ္းသြားေခ်ၿပီ။ စားၿပီးမွအဆိပ္ရွိမွန္း သိလိုက္ရသည့္အသီးတစ္လံုး ကိုေနာင္တေတြ တေထြ႕တပိုက္ၾကီးျဖင့္ၾကည့္ေနရသလို သူ႕အသည္းေတြသည္ တဆက္ဆက္နာက်ည္းေနရံုမွတစ္ပါး ဘာမွမတက္ႏိုင္ေတာ့။ ယခုေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ အဆိပ္ေတြက ျပန္႔ႏွံ႔ေနေလၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ဝမ္း"

နည္းစရာေကာင္းသည္က သူလံုးဝဝမ္းနည္းမေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ နာက်င္စရာအတြက္ေၾကကြဲျခင္းမ်က္ရည္ တို႔ကသူ႕မ်က္ဝန္းအိမ္မွာ ခိုေအာင္းႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့ပါ။

အနာဂတ္တြင္ တည္ေဆာက္ရန္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးသည္ ယခုေတာ့ ေလဒဏ္မိုးဒဏ္မခံ ပဲေျခရာေကာက္လို႔မရေအာင္ သဲလြန္စကင္းမဲ့လွ်က္အစအန ပင္ရွာမရေအာင္ ေဝးဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။ သူ႕ႏွလံုးသားသည္လည္း နာက်ည္းျခင္းမ်ား အမုန္းတရားမ်ားျပည့္ႏွက္ ဒဏ္ရာေတြဗရပြ ျဖစ္ေနေခ်ျပီေလ။ ေသြးစိမ္းေပါက္ေပါက္ျဖစ္ေနေသာ သူ႕ႏွလံုးသားသည္ မိုးေတြစို ကံဆိုးမႈေတြရဲႊရဲႊနစ္လို႔ ဆံုးရံႈးမႈသစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ေျခာက္ကပ္ေနၿပီး လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ အထီးက်န္ျခင္းေတာင္ကုန္းေပၚက သစ္ပင္အိုၾကီးလို ဝိညာဥ္ကင္းမဲ့ေနရွာသည္။

အခ်စ္ဆိုသည့္ အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံၾကီးထဲ ေန႔စဥ္ခုန္ခ်ေနရတဲ့ သူ႕ဘဝခရီးရဲ႕အခမဲ့ညေတြသည္ သိပ္ၿပီးသိပ္သည္းလြန္းလွခဲ့သည္။ အကယ္၍ ႏွလံုးသားသည္ အဆုတ္တစ္ခုဆိုပါက ၾကပ္ခိုးစြဲမီးဖိုေခ်ာင္ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ရင္ေခါင္းၾကီးထဲက မီးေတြထေတာက္ေနေလာက္ေရာ႔မည္။ ယခုေတာ့သူသည္ အတြင္းလူမမာတစ္ေယာက္လို အျပင္းအထန္ကုသခံရဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီေလ။

အို သမၼေဒဝ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြရယ္ မ်က္စိတစ္မွိတ္လွ်ပ္တစ္ျပက္ အတြင္းမွာ ေသာမျဂိဳဟ္ေတြကို ေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ လက္ပစ္ကူးပစ္ခ်င္လို႔။ ဘဝကိုျဖစ္ညွစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ လိေမၼာ္သီးကေလးထဲမွာ အခ်ိဳရည္ေတြက်န္ေနဦးမွာပါ။ သူ႕အသည္းႏွလံုးထဲမွာ ပန္းမ်ားပြင့္ခ်င္ခဲ့သည္ပဲေလ ပိုးသတ္ေဆးအနံ႔ေတာ့ ခံရဦးမည္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ လူေတြ၏အခ်စ္တြင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပါေနတတ္ပါလား။ သူသိခဲ့ပါသည္။

"ဟား.....ဟား.......ဟား.........ဟား........"

*************

စားေသာက္ဆိုင္ထဲတြင္ လူေတြကိုယ္စီရွိေနၾကသည္။ အားလံုးက မိမိတို႔စားပြဲတြင္ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားေတြဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာဆိုေနၾကသည္။ အားလံုးကေအးေအးေဆးေဆးပါပင္။ မုန္တိုင္းသူ႕ေရွ႕ရွိ အရက္ပုလင္းထဲမွ အရက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖန္ခြက္ထဲသို႔ အနည္းငယ္ထဲ့လိုက္ကာ ေရခဲတံုးေသးေသးေလး တစ္တံုးကိုပါ ေရာထဲကာ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ သူအရက္ေသာက္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ ယာမကာမီွဝဲေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ ကဗ်ာဆန္ဆန္ဆိုရေသာ္ ဒဏ္ရာရႏွလံုးသား ကိုေဆးေၾကာေနသည္ ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။

ကမၻာေပၚမွာရွိၾကသည့္ လူုေတြအားလံုး အသည္းကြဲလွ်င္ အရက္ေသာက္တတ္လား မေသာက္တတ္လားေတာ့ မသိပါ။ သူကေတာ့ ေလာကၾကီးကိုခဏေလာက္ ေမ့ပစ္ခ်င္ေနသည့္အတြက္ အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေလာကၾကီးကို အရြဲ႕တိုက္ခ်င္ခဲ့သည့္သူယခုေတာ့ေလာကၾကီးက သူ႕ကိုၾကည္စားေနာက္ေျပာင္ေန ေခ်ျပီေလ။ အင္းေလအမဲလိုက္သည့္ မုဆိုးေတာင္မွတစ္ခါတစ္ေလသားေကာင္ျဖစ္သြား တတ္ေသးတာပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံရမည္ေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႔ အလြမ္းဆိုတဲ့သင္ရိုးညႊန္းတန္းကို သူမေၾကညက္ေသး၍ ေဆာင္းကသူ႕ကို lessonေတြေပးသြားခဲ့သည္ထင္သည္။

ဖန္ခြက္ထဲမွ လက္က်န္အရက္ ကုန္သြားေသာအခါ ထပ္ငွဲ႔ရန္အတြက္ ပုလင္းရွိရာသို႔လက္လွမ္း လိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ပုလင္းထဲမွာလဲအရက္ကကုန္ေန ၿပီျဖစ္သည္။ သူစိတ္ပ်က္သြားျပန္သည္။ ဒီလိုဆိုသူေသာက္ေနတာ အရက္တစ္ပုလင္း ရွိေနၿပီမမူးေသးပါလား။ မူးခ်င္လို႔ေသာက္ခါမွ မမူးႏိုင္ပဲျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႕အနားသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္လာ ရပ္သျဖင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

အျဖဴေရာင္ ယူနီေဖာင္းအၤက်ီႏွင့္ အနက္ေရာင္ ေဘာင္းဘီကိုဝတ္ဆင္ထားေသာ ဝိတ္တာေလးျဖစ္ေနသည္။ လက္ထဲတြင္ လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္ပါရွိၿပီး ထိုလင္ဗန္းထဲတြင္ အရက္တစ္လံုးကို ပါထည့္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူရီေဝေဝမ်က္လံုးေတြျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ မမူးဘူးဆိုေပမယ့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေလးလံေနၿပီျဖစ္သည္။

"မင္းစားပြဲမွားေနၿပီညီေလး အကိုမမွာရေသးဘူး တစ္ျခားဝိုင္းက ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္"

ဝိတ္တာေလးက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္အျခား ဝိုင္းတစ္ခုကိုလက္ညိုးထိုးျပကာ

"အဲ့ဒီ့ဝိုင္းက အမၾကီးက ဒီမွာလာခ်ေပးပါ ဆိုလို႔ပါအကို"

သူဝိတ္တာေလးျပသည့္ စားပြဲဝိုင္းကိုၾကည့္ လိုက္သည္။ အသက္သံုးဆယ္ အရြယ္ခန္႔ မိန္းမတစ္ဦးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမသည္ ဆံပင္ကိုေနာက္ေျပာင္ ဆံထံုးထံုးထားၿပီး မ်က္ႏွာတြင္မိတ္ကပ္ေတြ ေဖြးေနကာ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲၾကီးကိုဆိုးထား ေသးသည္။ ဝတ္ပံုစားပံုၾကည့္ရသည္မွာ ပိုက္ဆံရွိသည့္အသိုင္းအဝိုင္းက ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူထိုမိန္းမကို ဘဝင္မက်စြာေစ့ေစ့ ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ သူၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္သြားေသာအခါ ထိုိမိန္းမက လက္ထဲရွိ အရက္ဖန္ခြက္ကိုေျမွာက္ကာ သူ႕ကိုျပံဳးျပသည္ ။ သူထိုမိန္းမထံမွ အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ဝိတ္တာေလးကိုသြားရန္ လက္ျပလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ စားပြဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ကာ စဥ္းစားသည္။ ထိုအရက္ပုလင္းကုိ သြားျပန္ေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ အဘယ္ေၾကာင့္သူ႕ကို လာေပးရပါသလဲ။ ထိုမိန္းမသူ႕ကိုၾကည့္ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ညဳတုတု ျဖင့္ကညဳ ခ်င္ေသာအမူအယာေတြ အျပည့္ပါေနမွန္းသည့္သည္။ ဘယ္လိုမိန္းမပါလိမ့္။

"ဟိတ္ ကိုယ္မင္းကို စကားနဲနဲေျပာခ်င္တယ္ ရမလား"

အသံေၾကာင့္ သူေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီမိန္းမေတာ္ေတာ္ အတင့္ရဲလာသည္။ ယခုလဲ အရက္ခြက္တစ္လံုး ျဖင့္သူ႕စားပြဲသို႔ေရာက္လာျပန္သည္။

"ခင္ဗ်ားမေျပာခင္ က်ဳပ္အရင္ေျပာမယ္ ခင္ဗ်ားဘာေသေဘာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုအရက္ပုလင္းလာေပးခိုင္းတာလဲ။ ဒီအရက္ေလာက္က က်ဳပ္ပိုက္ဆံနဲ႔က်ဳပ္ ဝယ္ေသာက္ႏိုင္္တယ္ ခင္ဗ်ားတိုက္စရာမလိုဘူး။ ခင္ဗ်ားအရက္ပုလင္းကို ျပန္ယူသြား"

"ဟင္းဟင္း မင္းကိုကိုယ္ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ တစ္ေယာက္ထဲအေဖာ္လည္းမပါဘူး ၾကည့္ရတာ ရည္ရည္လည္လည္အသည္းကြဲေနတဲ့ ပံုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္က မင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ ဝင္ၿပီးပါရမီျဖည့္တဲ့သေဘာပါကြာ"

"ဒီမွာ အေဒၚၾကီး က်ဳပ္ကိစၥခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး ေဝးေဝးသြားေနစမ္းပါဗ်ာ။ ညစ္ေနရတဲ့အထဲ ဇယားလာမကပ္စမ္းပါနဲ႔"

"အို ဟုတ္လား ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းနဲ႔ကိုနဲ႔ခံစားခ်က္ခ်င္းတူေနၿပီကြာ ကိုယ္လည္းညစ္ေနတာကြ။ အဲ့ဒါဒီည ကလပ္မွာသြားၿပီး ညစ္ေနတာေတြေဆးမလို႔ မင္းလိုက္ခဲ့ပါလား။"

နဂိုက ညစ္ေနသည့္စိတ္ေတြက ထိုမိန္းမစကားေၾကာင့္ ေဒါသစိတ္ေတြျဖစ္သြားကာ ေထာင္းကနဲစိတ္တိုသြားသည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိ အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ပစ္ လိုက္ရရင္ေတာ့ မေကာာင္းေရာရွိေတာ့မည္။ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္သည့္မိန္းမ ပါလား။

"ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ အရွက္မရုိတဲ့မိန္းမပဲ။ က်ဳပ္ကိုလာၿပီး ကလူ၏သို႔ျမဴ၏သို႔ လာလုပ္မေနနဲ႔ စိတ္မဝင္စားဘူး ရွင္းလား။ ခင္ဗ်ားသြားေတာ့။ "

"မင္းကလည္းကြာ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲေျပာကြာ"

" ဟင္ ခင္ဗ်ား..........ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုဖာေကာင္းမ်ားမွတ္ေနလား ။ ထြီ....... ေအာ္ကလီဆန္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"

"ေဟ့ေကာင္ မင္္းငါ့မိန္မကို ဘာေျပာတာလဲ။ ငါ့မိန္းမကိုက်ဴေနတာ မင္းမိုလား"

အေနာက္ဘက္ဆီမွ အသံထြက္လာသျဖင့္ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရပ္ပုပုဝဖိန္႔ဖိန္႔ႏွင့္ တရုတ္ တစ္ဦးျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာၾကီးမွာ ဝအစ္ေနျပီးအဆီတဝင္းဝင္းျဖင့့္္စကားေျပာလိုက္လွ်င္ ပါးစပ္ထဲမွေရႊသြားေတြက ေပၚလာကာ မ်က္စိေပါက္ကက်ည္းသြားေလသည္။သူ႕အေနာက္တြင္လဲ တပည့္ျဖစ္ဟန္တူေသာ မ်က္ႏွာတြင္ေက်ာက္ေပါက္မာ ပါရဗ်စ္ႏွင့္လူ ႏွစ္ဦးပါလာသည္။

"ဘယ္သူက ခင္ဗ်ားမိန္းမကိုက်ဴေနလို႔လဲ "

"ေဟ့ေကာင္မင္းက်ဴေနတာကို မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ျမင္တာကြ"

"ေသခ်ာျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါလား ခင္ဗ်ားမိန္းမကသာ က်ဳပ္ကိုအရွက္မရွိလာက်ဴေနတာ"

" ကိုကိုမဟုတ္ဘူး သူညာေျပာေနတာ မယံုနဲ႔ကိုကို"

"တိတ္စမ္း....နင့္အေၾကာင္းငါသိတယ္ နင္နဲ႔ငါနဲ႔အိမ္ေရာက္မွ စာရင္းရွင္းမယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ဒီၾကာကူလီေကာင္ကို အရင္ဆံုးမရမယ္"

ဆိုင္ထဲမွအရက္ေသက္ေနၾကသူမ်ားသည္ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ မုန္တိုင္းတို႔ စားပြဲသို႔ ဝိုင္းၾကည့္ၾကေလသည္။ တရုတ္ၾကီးသည္ သူ႕မိန္းမကိုမာန္မဲလိုက္ၿပီးေနာက္ မုန္တိုင္းဖက္သို႔လွည့္ကာ သူ၏ေမးစင္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ဂ်ိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္ေလသည္။

"သူမ်ားမယား အေခ်ာင္ႏိုက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မင္းလဲနာဖို႔သာျပင္"

"ခင္ဗ်ားဟာေလ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ႏြားၾကီးလိုပဲ ဘာမွလဲရည္ရည္ရာရာ သိတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ လိုက္ၿပီးစြပ္စြဲရတယ္လို႔။ ခင္ဗ်ားမိန္းမရုပ္ကိုလဲၾကည့္ဦး ရြဲ႕ေစာင္းေနတာပဲ။ မရွိရင္ဆားနဲ႔ပဲစားမယ္ အဲ့လိုပါခ်ီပါခ်ဲ႕ အေညာင္းၾကီးကိုေတာ့ ခ်ဴစားမေနဘူး ရွင္းလား"

"ဒီေကာင္လူပါးဝလွခ်ည္လား ကဲကြာ......."

"ခြပ္......"

"အြန္႕......."

တရုတ္ၾကီး၏ ခပ္ျပင္းျပင္းလက္သီးခ်က္ ေၾကာင့္မုန္တိုင္းပက္လက္ၿပီး သံမံတလင္းေပၚလဲက်သြားသည္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာၾကီးထူပူသြားၿပီး ေဒါသေတြြတရိပ္ရိပ္ထြက္လာ၏။ သူလဲေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းးယူကာ တရုတ္ၾကီးက အေပၚစီးကေနခုန္အုပ္လာသျဖင့္ ရင္ဝကိုေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္ေလသည္။

"ဘုန္း........"

မုန္တိုင္း၏ကန္ခ်က္ေၾကာင့္ တရုတ္ၾကီးသည္ ရင္ဘတ္ေအာင့္သြားကာ အေနာက္သို႔လန္ၿပီး အနားရွိ စားပြဲခံုကို လက္ျဖင့္ေထာက္မိလိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္စားပြဲခံုမွာအေလးခ်ိန္မခံႏိုင္ပဲ တစ္ျခမ္းေစာင္းကာၾကြတက္လာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ေလွ်ာၿပီး စားပြဲေပၚရွိဟင္းပန္းကန္မ်ားက တရုတ္ၾကီးေပၚသို႔ က်ကုန္ေလသည္။ တရုတ္ၾကီးလဲ ဖင္ထိုင္လွ်က္လဲေလေတာ့သည္။

"ဟိုႏွစ္ေကာင္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ မင္းပေထြးကို ဝိုင္းသမၾကေလကြာ။ ငါခံရတာေတာ္ေတာ္ၾကည့္ လို႔ေကာင္းေနၾကသလား ေခြးေကာင္ေတြ"

တရုတ္ၾကီးကထေအာ္မွ ေၾကာင္ၿပီးရပ္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ငနဲႏွစ္ေကာင္က သတိဝင္ကာ မုန္တိုင္းဖက္သို႔လွည့္ကာ ရန္မူရန္ျပင္ၾကေလသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ထဲတြင္လည္း လူေတြရုတ္ရုတ္သည္းသည္းျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အားလံုးက ရန္ပြဲကိုစိတ္ဝင္စား ေနၾကၿပီးခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ဝိုင္းၿပီးၾကည့္ေနၾကသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဝင္မဆြဲမဟန္႔တားၾကေခ်။

ထိုစဥ္မုန္တိုင္း သည္သူ႕ဆီကိုရန္မူရန္ လာေနေသာ ငနဲႏွစ္ေကာင္ကိုတိုက္ခိုက္ရန္ အသင့္အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။ ငနဲႏွစ္ေကာင္သည္ မုန္တိုင္းနားသို႔ နီးႏိုင္သမွ်နီးေအာင္ ကပ္လာၾကသည္။ မုန္တိုင္းသည္ အနားသို႔ကပ္လာသည့္ ႏွစ္ေကာင္အနက္မွတစ္ေကာင္ကို ပိတ္ထိုးခ်လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္မုန္တိုင္း၏ ထိုးခ်က္မွာမထိပဲ ေခ်ာ္သြားေလသည္။ ငနဲႏွစ္ေကာင္ထဲမွ တစ္ေကာင္က မုန္တိုင္းကို ဝင္လံုးကာ အတင္းခ်ဳပ္ထား၏။ က်န္သည့္တစ္ေကာင္က မုန္တိုင္းေရွ႕မွ တည့္တည့္ရပ္ကာ မုန္တိုင္းမ်က္ႏွာကို ထိုးထဲ့လိုက္သည္။

"ခြပ္......."

မုန္တိုင္းသည္ ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္အထိုးခံလိုက္ရေသာအခါ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲသြားသည္။ အေနာက္ဖက္ သူ႕ကိုခ်ဳပ္ထားေသာ ငနဲတစ္ေကာင္ကို တစ္ေထာင္ျဖင့္တြတ္ထဲ့လိုက္ေလသည္။ အေရွ႕ဘက္မွငနဲကိုလဲ ေျခေထာက္ျဖင့္ကန္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္အေနာက္မွ တစ္ေယာက္ကျပန္ထကာ မုန္တိုင္းအေပၚသို႔ အေနာက္မွသိုင္းဖက္ၿပီး တြဲလဲခိုလိုက္သျဖင့္ မုန္တိုင္းသည္ အေရွ႕ကိုရန္မူရမလို အေနာက္ကိုရန္မူရမလိုျဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္အေရွ႕ ရွိငနဲတစ္ေကာင္ကပါ မုန္တိုင္းေပၚသို႔ လွမ္းခုန္အုပ္လိုက္သျဖင့္ မုန္တိုင္းသည္လူႏွစ္ေယာက္၏ အေလးခ်ိန္ကိုမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေျခေခါက္ကာ ဒူးေခါင္းညႊတ္ၿပီး လဲက်သြားေလသည္။

သူတို႔သံုးဦးသားသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လူးလိုက္လိမ့္လိုက္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနၾကေလ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အားျခင္းမမွ်ေသာေၾကာင့္ မုန္တိုင္းကို ထိုႏွစ္ေယာက္က ဝိုင္း၍ခ်ဳပ္ထားႏိုင္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က မုန္တိုင္းလက္ကိုလက္ျပန္လိမ္ထားၿပီး က်န္တစ္ေယာက္က မုန္တိုင္းခါးေပၚမွခြထိုင္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေခါက္ၿပီးအတင္းဖိထားေလ၏။ မုန္တိုင္းသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ဝမ္းယားေမွာက္ ျဖစ္ေနကာ သူ႕အေပၚမွလူႏွစ္ေယာက္က ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္မလႈပ္ႏိုင္ မယွက္ႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကူအညီရလို႔ရညား ၾကည့္လိုက္၏ သို႔ေသာ္မည္သူကမွဝင္မဆြဲရဲၾကဟန္ရွိသည္ အားလံုးခပ္ေဝးေဝးသို႔ရွဲကုန္ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မုန္တိုင္းကန္၍လဲေနေသာ တရုတ္ၾကီးက သူတုိ႔အနားသို႔ေလွ်ာက္လာေလသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ေဟာ္ကီရိုက္သည့္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လာသည္။ မုန္တိုင္းသည္ တရုတ္ၾကီးကိုင္လာသည့္တုတ္ၾကီး ကိုျမင္ေသာအခါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ သူ႕ကိုယ္ကိုအတင္းရံုးၾကည့္သည္ ။မရ။ အေပၚကငနဲေတြက အၿပီခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ရံုးရံုး အရာမထင္ေပ။ သူေဇာေခြ်းေတြျပန္လာသည္ ထိုတုထ္ၾကီးျဖင့္အရိုက္ခံရပါက ေက်ာင္းပင္တတ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ တရုတ္ၾကီးက တျဖည္းျဖည္းအနားသို႔ ရာက္လာေလ၏။

သူအနားသို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ တရုတ္ၾကီးက ေအာင္ႏိုင္သူမ်က္ႏွာျဖင့္ မုန္တိုင္းကိုၾကည့္ကာ စုတ္တကြ်တ္ကြ်တ္ သပ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္မုန္တိုင္းကို ရိုက္ရန္တုတ္ကို ေလထဲတြင္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီခန္႕ ႕ေျမွာက္ကာ ခ်ိန္စေနေလသည္။ ဘုရားဘုရား တစ္ကယ္ရိုက္မယ့္ပံုပဲ။ မုန္တိုင္းစိတ္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ လႈပ္ရွားေနၿပီး ရင္ခုန္သံေတြျမန္ကာ ႏွလံုးေသြးေတြေႏြးလာေလသည္။ ေခြ်းေတြျပန္လာၿပီး မၾကည့္ရဲေတာ့သျဖင့္ မ်က္လံုးကိုိုစံုမွိတ္ထားလိုက္သည္။ သူ႕ကိုရိုက္ေတာ့မည္ ရိုက္ၿပီ။

"ဘုန္း..........."

"ဝုန္း........."

သြားၿပီ .....သူ႕မ်က္ႏွာၾကီးစုတ္ပ်က္သြားၿပီလား။ ။ဒါမွမဟုတ္နဖူး ဟတ္တတ္ကြဲကာ ေသြးေတြအျပံဳလိုက္မ်က္ႏွာေပၚစီးက်လာၿပီလား။ သူမသိေတာ့။ ေသခ်ာသည္က မည္သည့္နာက်င္မႈတစ္စံုတစ္ရာမွ သူမခံစားရပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း သူမ်က္လံုးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရင္ဆံုးျမင္လိုက္ရသည္က ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လဲက်ေနေသာ တစ္ရုတ္ၾကီး၏ ခႏၶာကိုယ္ဝတုတ္တုတ္ၾကီးပင္။ ထို႔ေနာက္သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ငနဲႏွစ္ေကာင္ဆီမွ ေအာ္သံေတြထြက္လာေလသည္။

"ဘုန္း...."

"အားးးးးးး အမယ္ေလးဗ်"

"ဘုန္း......"

"အား......"

"ေသပါၿပီ....."

တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေအာ္သံေတြဆင့္ကာဆင့္ကာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဘိုင္းကနဲ ဘိုင္းကနဲ က်လာေလသည္။ ယခုမွ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကေပါ့သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ကယ္တင္ရွင္ကို သိလိုသျဖင့္သူေမာၾကည့္လိုက္သည္။

"ဂီတ......."

".............. ............"

ဟုတ္သည္။ ဂီတျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ ႏွစ္တစ္တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ ထားကာေမာဟိုက္ေနဟန္ျဖင့္သူ႕ကိုၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္အနားသို႔ေလွ်ာက္လာကာ သူ႕ကိုျပံဳးျပၿပီး လက္တစ္ဖက္ကမ္းေပးေလသည္။ သူဂီတေပးသည့္ လက္ကိုလွမ္းၿပီး ဖမ္းဆုပ္ကာကုန္းရံုးထလိုက္သည္။

"မုန္တိုင္း လစ္ၾကမယ္ အေျခအေနမေကာင္းဘူး ခဏေနရဲေတြေရာက္လာေတာ့မယ္"

"ခဏေလး ဂီတ ငါလုပ္စရာရွိေသးတယ္"

သူဂီတလက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ကာ လဲက်ေနေသာတရုတ္ၾကီးရွိရာဖက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တရုတ္ၾကီးက သူ႕ကိုျမင္ေသာအခါ ရန္လုပ္မည္ထင္၍ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ေတြျပဴးကာ အေနာက္သို႔တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖင့္ ဖင္ေလွ်ာ၍ ေရႊ႕သြားေလသည္။ မုန္တိုင္းက အနားသို႔ေရာက္ေသာ္ ထိုတရုတ္ၾကီး၏ လည္ဂုတ္ရွိေကာ္လန္စကို ဆြဲစုပ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို အနားသို႔ကပ္ကာ

"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားမိန္းမကို ႏိုင္ေအာင္ထိန္းပါ မဟုတ္ရင္က်ဳပ္လိုအျပစ္မရွိတဲ့သူေတြ အလကားဒုကၡေရာက္ကုန္ဦးမယ္ ၿပီးေတာ့ေနာက္တစ္ေခါက္ က်ဳပ္ကိုၾကာကူလီလို႔ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရႊသြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေအာင္ႏႈတ္ပစ္မယ္ ၾကားလား"

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္တြန္းလွဲပစ္ခဲ့ကာ ဂီတလက္ကိုဆြဲၿပီး ဆိုင္ထဲမွႏွစ္ေကာင္သား ထြက္ေျပးလာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ဆိုင္ျပင္ေရာက္မွ တရုတ္ၾကီးသည္ ျမန္ရာလိုေရာတရုတ္လိုပါ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ေအာ္ဆဲရင္းက်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

************

ညသည္ေလေျပေလး၏ ေခ်ာ့သိပ္မႈေအာက္တြင္ ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တေရြ႕ေရြ႕သြားလာေနေသာလူမ်ား၊ ၊လမ္းေဘးတြင္ အဖီထိုးကာေရာင္းခ်ေနေသာ စားေသာက္ဆိုင္ငယ္ေလးမ်ား၊ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေရာင္းေနေသာ ေဘထုတ္အၤက်ီသည္မ်ား ကိုအေပၚစီးမွလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေၾကးဝါေရာင္လမ္းမီးမ်ားေအာက္တြင္ တဝီဝီေမာင္းေနေသာ ေမာ္ေတာ္ယဥ္မ်ား လူေတြဆင္းလိုက္တက္လိုက္ျဖင့္ လာရပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားၾကီးမ်ားျဖင့္ ရပ္ကုန္ည၏ၿမိဳ႕လည္ေခါင္သည္ စည္ကားေနေလေတာ့သည္။

လမ္းတစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ျဖတ္ကူးရန္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဂံုးတံတားေပၚတြင္ သူႏွင့္ဂီတေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဂီတသည္ တံတားေဘာင္ေပၚသို႔ လက္တင္ကာအေဝးသုိ႔ေငးေနေလသည္။ မိုးတြင္းကုန္ၿပီးေဆာင္းေရာက္ခါနီးေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရာသီဥတုသည္ အေအးဓာတ္အနည္းငယ္ ဝင္စျပဳခ်င္လာေလသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေစာေစာကမွေျပးလႊားလာၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပူေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးက ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ ရွိေနေသးသည္။

ေျပးထားေသာေၾကာင့္ ထြက္ထားေသာေခြ်းေတြက ယခုအခါ ေလတိုက္၍ေျခာက္ေနၿပီး အသားအရည္က ေစးကပ္ကပ္ျဖစ္ေနသည္။ ဂီတသည္အေဝးသို႔ ေငးေနရင္းမွ သူ႕ဖက္သို႔လွည့္လာသည္။ ဂီတ၏ မ်က္ႏွာတြင္လဲ ေခြ်းေစးတို႔ျဖင့္အဆီျပန္ကာ မီးေရာင္ေတြၾကားထဲတြင္ ႏြမ္းလ်လ်ေလးျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဂီတသူ႕ကိုၾကည့္မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ နက္ေမွာင္ၿပီးစူးရွလွ်က္ရွိသည္။ သူဂီတႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆံု သြားေသာအခါ သူ႕ရင္ထဲမလံုမလဲျဖစ္သလိုလို စူးစူးနင့္နင့္ၾကီးလိုလို ပူေႏြးေႏြးအရိပ္ေငြ႕ေတြ ဆူတက္လာ၏။

ဘုရားဘုရား ငါဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ငါ ........ငါ ရင္ခုန္ေနတာမ်ားလား။ အာ....မျဖစ္ႏိုင္တာကြာ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.....လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔ကေယာက်ာ္းေလး အခ်င္းခ်င္းေတြပဲေလ .......ဟူး......။ သည္မနက္ကမွ သူႏွင့္ေဆာင္းလမ္းခြဲ ခဲ့သည့္အတြက္ညစ္ညဴ ေနေသာ သူ႕စိတ္ေတြဘယ္ေရာက္သြားပါသနည္း။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ ခဲ့သည္လား။ သို႔မဟုတ္ပါက တစ္စံုတစ္ရာေသာအေၾကာင္း ေၾကာင့္လား သူေတြေဝစြာ ေဝခြဲ၍မရႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ဂီတႏွင့္သူ ႏွစ္ဦီးသား စကားမေျပာပဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျငိမ္သက္ေငးေမာ ေနရင္းမွသတိျပန္ဝင္သြားသည္။ သူကပဲစၿပီးစကားေျပာလိုက္တာ ေကာင္းမည္ထင္သည္။

"ဂီတ......" " မုန္တိုင္း....."

ဂီတကပါၿပိဳင္တူေခၚလိုက္သျဖင့္ အသံႏွစ္ခုတစ္ၿပိဳင္တူထြက္လာသည္။

"မင္းအရင္ေျပာ....." "မင္းအရင္ေျပာ....."

အသံႏွစ္ခုက ထပ္မံတိုက္ဆိုင္ေနျပန္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး တိုင္ပင္မထားပဲ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ သူႏႈတ္ခမ္းေတြကို လွ်ာျဖင့္သပ္ကာ ဂီတကိုစကားစေျပာလိုက္၏ ။

"ဂီတ......."

"အင္း......."

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ဂီတသည္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေကြးေနေအာင္ သူ႕ကိုၿပံဳးၾကည့္ေလသည္။ ဂီတ၏အၿပံဳးတြင္ ဆြတ္ပ်ံ႕စြာသူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုအၿပံဳးသည္ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူထိုအၿပံဳး၏အဓိပၸါယ္ စာမ်က္ႏွာကို မဖတ္တတ္ပါ။

"ရပါတယ္ မင္းဘာမွမျဖစ္တဲ့အတြက္ပဲငါက မင္းကိုေက်းဇူးတင္ရမွာပါ"

သူမ်က္ေမွာင္က်ဳပ္မိသည္။ ဂီတဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာပါလိမ့္။

"ဂီတ မင္းေျပာတာက ........"

"ငါကအျမဲတမ္းမင္းအနားမွာ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ မင္းယံုမလားမုန္တိုင္း။ ငါမင္းရဲ႕အနားမွာ အျမဲအရိပ္လိုရွိေနခဲ့တယ္ မင္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ငါမပါဝင္ေပမယ့္ မင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကေနေတာ့ တိတ္တဆိတ္ငါခိုးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ငါဟာမင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ကပ္ပါးေကာင္တစ္ေကာင္လိုပဲ မင္းရဲ႕ကိုယ္ေငြ႕ေတြနဲ႕အသက္ရႈခ်င္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒါဘာျဖစ္လို႔လဲသိလား မုန္တိုင္း။ "

"ေတာ္ေတာ့ ဂီတ မင္းကိုေျပာလိုက္ရင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဒီဘူတာကိုပဲဆိုက္လာတာပဲ။ ငါမင္းကိုေျပာျပမယ္ဂီတ မျဖစ္ႏိုင္တာကို သိပ္ၿပီးစိတ္ကူးမယဥ္ရဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးျဖစ္မလာရင္ ပိုၿပီးထိခိုက္ေၾကကြဲတတ္ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြေတာင္ အဖိုနဲ႔အဖိုဆိုရင္ မီးမလင္းဘူးကြ။ သဘာဝတရားၾကီးကို မလြန္ဆန္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ။ ငါကေတာ့မင္းကိုနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဂီတ"

"ငါ့ကိုနားမလည္တာထက္ မင္းကိုမင္းနားမလည္ျဖစ္ေနတာပါ။ မင္းသာမင္းကိုယ္မင္း နားလည္သြားရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ မုန္တိုင္း။ ငါကေတာ့ေလာကၾကီးကို ရိုးရိုးေလးနဲ႔ရွင္းရွင္းေလးပဲျမင္တယ္။ ကမၻာေပၚမွာလူသားေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးခ်စ္ၾကတယ္။ ခ်စ္တာအျပစ္မဟုတ္တဲ့ အတြက္သူတို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူး လြတ္လပ္စြာခ်စ္ခြင့္ရွိသင့္တယ္။ အခ်စ္ဟာ လွ်ပ္စစ္မီးမဟုတ္တဲ့ အတြက္အဖိုေတြအမေတြ မရွိဘူး။ အခ်စ္ဟာအခ်စ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္နဲ႔အခ်စ္ကိုခ်စ္လို႔ရတယ္။ အခ်စ္မွာဘာကန္႔သတ္ခ်က္မွ မရွိတဲ့အတြက္ အခ်စ္ဟာလြတ္လပ္ေနတယ္။ အခ်စ္မွာအခ်စ္ပဲရွိတယ္ အခ်စ္မွာအျပစ္မရွိပါဘူး မုန္တိုင္း။"

ဂီတစကားေတြက သူ႕နံရိုးေတြကေနတစ္ဆင့္ ေနာက္ေက်ာသို႔စိမ့္ဝင္ ေဖာက္ထြက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ဂီတသည္သူ႕ကို တည့္တည့္ရင္ဆိုင္ၾကည့္ၿပီးေျပာေနသည္ သူကေတာ့ဂီတကိုမၾကည့္ပဲ အေဝးကိုအၾကည့္လဲႊထားလိုက္သည္။ သူဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ ဂီတကိုသူရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ ဘူးလား။ ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ သူ႕မွာခြန္အားေတြခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီလား။ သူသည္ေယာက်ာ္းစစ္စစ္ေကာ ဟုတ္ေသးရဲ႕လား။ အာ. ........မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မုန္တိုင္းမင္းဟာ ေယာက်ာ္းစစ္စစ္တစ္ေယာက္ပဲ။ ဂီတစကားေတြကိုနားမေယာင္နဲ႔ ။ မင္းဟာေယာက်္ား မင္းဟာေယာက်ာ္း ။

"ဂီတ မင္းစကားေတြက သိပ္ၿပီးအေႏွာင့္အသြားမလြတ္သလိုပဲ။ မင္းကငါ့ကိုပါဆြဲထည့္ေနတဲ့ သေဘာလား"

"မင္းက မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေသခ်ာတယ္ေပါ့"

"ဂီတ မင္း........မင္း "

"မုန္တိုင္း မသိရင္မွတ္ထား ေျမြေျမြခ်င္းေျချမင္တယ္တဲ့ကြ။ ဟား .....ဟား.....ဟား.......ဟား"

"ေတာက္.....မင္းအရူးပဲ"

ဂီတကိုေက်ာခိုင္းၿပီး သူတံတားေပၚမွ ေလွကားထစ္ေတြကို ခုန္ဆင္းၿပီး ေျပးလႊားလာခဲ့သည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ စိုးရိမ္မႈေတြတစ္သိုက္ၾကီးႏွင့္အတူ ေဝခြဲမရသည့္ေမးခြန္းေတြ ေခါင္းထဲတြင္ တစ္သီၾကီးပါလာေလသည္။ သူ႕အတြင္းစိတ္ေတြသည္ အားအင္မရွိေတာ့သလို ေမာဟိုက္လာ၏။ သူ႕ႏွလံုးသားေတြကလည္း အေတာင္က်ိဳးၿပီး မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့သည့္ ဒဏ္ရာရငွက္တစ္ေကာင္လို ေညွာင္နာနာျဖစ္ေနေလသည္။

ေဆာင္းႏွင့္ပက္သက္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းပင္သူမသိခဲ့ရပါ။ ခ်စ္သူသက္တန္းသာကုန္ဆံုုးသြားခဲ့သည္ သူတစ္ခါမွၾကည္ႏူးမႈမရခဲ့ပါေခ်။ ေဆာင္းဆံပင္ေတြကို သူျမတ္ႏိုးစြာကိုင္တြယ္ရင္းေျပာခဲ့ ဖူးသည္။ ေဆာင္းဆံပင္ေတြသိပ္လွတာပဲလို႔ေလ။ ဒီေတာ့ေဆာင္းက သူ႕ကိုဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ေစ်းၾကီးတဲ့ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ သံုးထားလို႔တဲ့ေလ။ ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖို႔ေကာင္း သည့္မိန္းမပင္။ သဟဇာတမျဖစ္ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မျပတ္ခင္ဆက္ၾကားအတြင္း မေက်နပ္မႈအလိုမက်မႈေတြျဖင့္ ရည္းစားဘဝကိုျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ သည္ေတာ့အဘယ္မွာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းခဲ့ ပါသနည္း။

ယခုတစ္ဖန္သူ႕ကို ဦးေႏွာက္စားစိတ္ရႈပ္စရာေတြကို ဂီတကသယ္လာျပန္သည္။ သူဂီတကိုခင္ပါသည္ သို႔ေပမယ့္ ညီအကိုတစ္ေယာက္လို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုထပ္ သူဘယ္လိုပိုရပါမည္နည္း။ ဂီတဘာကိုလိုခ်င္သည္ကို သူရိပ္မိပါသည္။ ဂီတလိုခ်င္သည့္အရာက ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္သည္ပဲေလ။ သူဘယ္လိုလိုက္ေလ်ာရမည္နည္း။

အေတြးေတြက အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ မျပက္ေသးဘဲရွိေလသည္။ ရင္ပူလာသျဖင့္ ေရအိုးထဲကေရတစ္ခြက္ကို ခပ္ေသာက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္အိပ္ယာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္သူ႕မ်က္ခြံမ်ားေလးလံ လာၿပီးအေမွာင္ထုၾကီး ၾကီးစိုးလာကာကာမၾကာမီ အတြင္းသူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

"ေဒါက္.....ေဒါက္.........ေဒါက္......"

"အိမ္ရွင္တို႔ အိမ္ရွင္တို႔"

"ေဒါက္.....ေဒါက္.........ေဒါက္......"

အိမ္ေရွ႕မွ တံခါးတစ္ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္သံ ေတြလူေခၚသံေတြေၾကာင့္ မုန္တိုင္းလန္႔ႏိုးသြားသည္။ အျပင္ဘက္မွ ဆူသံေတြက ေတာ္ေတာ္ကိုျပင္းထန္ပါသည္။ သူပင္ခ်က္ခ်င္း လန္႔ႏိုးလာသည္ကိုပဲၾကည့္ေလ။ အိပ္မႈံစံမႊားျဖင့္ အိပ္ယာထဲမွထကာ စားပြဲေပၚမွနာရီကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ညဆယ့္ႏွစ္ႏွာရီ ေက်ာ္ေနေခ်ၿပီ။ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ မည္သူေတြပပါလိမ့္။

"ဝါး........"

စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ကုတင္ေပၚ မွဆင္းကာ ညွပ္ဖိနပ္တစ္ရံကို စီးလိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕သို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အထိုးခံထားရသည့္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နာလာၿပီး မ်က္စိပင္သိပ္မဖြင့္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အတြင္းမွတံခံါးဂ်က္ ကိုဆြဲကာဖြင့္လိုက္သည္။ သူပထမဆံုးျမင္လိုက္ရသည္က ရဲဦးထုပ္နဲ႔ ဒုရဲအုပ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ရဲသားႏွစ္ေယာက္။ ထို႔ေနာက္အရပ္ဝတ္ အၤက်ီနဲ႔ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ လူတစ္ေယာက္။ လက္ထဲတြင္လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီး တစ္လက္ကကိုင္ထားေသးသည္။

"မုန္တိုင္းဆိုတာ မင္းလားညီေလး"

"ဟုတ္ပါတယ္"

"ေတာ္ဝင္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ရန္ျဖစ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ေျဖရွင္းစရာေလးရွိလို႔ စခန္းကိုခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ။"

"ဗ်ာ......."

                                                                                                  ဆက္ရန္ရွိေသးသည္

                                                                                                        lovealone:P